Þjóðviljinn - 07.11.1975, Blaðsíða 4

4. StÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 7. nóvember 1975.
DWÐVIUINN
MALGAGN SÖSfALISMA
VERKALÝÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS
Útgefandi: Útgáfufélag Þjóðviljans
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Ritstjórar: Kjartan ólafsson
Svavar Gestsson
Fréttastjóri: E^inar Karl Haraldsson
Umsjón með sunnudagsblaði:
Árni Bergmann
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar:
Skólavörðust. 19. Simi 17500 (5 llnur)
Prentun: Blaðaprent h.f.
HAFA LANDSMENN EFNI Á AÐ GEFA
ÚTLENDINGUM MILJARÐI KRÓNA!
Þegar þjóðin á við efnahagsörðugleika
að etja hlýtur það að vera meginstefna
allra skynsamra valdhafa að reyna að
tryggja sem allra mesta framleiðslu á
verðmætum sem skila arði og gjaldeyri
fyrir þjóðarbúið. Þessi stefna varð ofan á i
vinstristjórninni og að henni búum við
vissulega enn i dag; fullvist má telja að
þegar væri komið hér sama eða svipað
ástand i atvinnumálum og var 1968 og 1969
hefði ekki komið til i millitiðinni hin stór-
fellda atvinnuuppbygging vinstristjórnar-
innar.
Vitanlega hlýtur atvinnuuppbygging is-
lendinga fyrst að beinast að sjávarútveg-
inum, og nú er svo komið að skipafloti
landsmanna getur veitt allan þann fisk
sem fiskifræðingar telja ráðlegt áð veidd-
ur verði hér við land. Það er jafnframt
ljóst að þetta fiskimagn verða islendingar
að fá til þess að geta haldið áfram þeim
lifskjörum sem sköpuðust á vinstristjórn-
arárunum.
En til þess að islendingar nái þessu
fiskimagni þarf meðal annars að koma til
sú stefna i landhelgismálinu sem tryggir
isleridingum einum aðgang að fiski-
miðunum umhverfis landið amk. innan 50
milnanna, en á þvi svæði hafa yfir 95% af
veiddum þorski, ýsu, karfa og ufsa
fengjst.
í forustugrein Morgunblaðsins i gær er
enn krafist lifskjaraskerðingar verkalýðs-
stéttarinnar vegna efnahagslegra þreng-
inga. Um efnahagslegu hliðina má margt
segja, dag eftir dag berast fréttir um verð-
hækkanir á afurðum okkar erlendis og um
stóraukið framleiðslumagn sjávarút-
vegsins. En hvað sem öllu talinu um efna-
hagslegar þrengingar liður: Krafa
ihaldsins um samninga við útlendinga er
blátt áfram himinhrópandi hneyksli þvi að
hver einasti fiskur sem islendingar sam-
þykktu að heimila útlendingum að veiða
hér við landið jafngildir enn meiri lifs-
kjaraskerðingu á íslandi strax og samn-
ingar yrðu gerðir og jafnframt þýddu
samningar við útlendinga allt að efna-
hagslegu hruni hér á landi eftir fáein ár.
Það er erfitt að gera sér grein fyrir því i
tölum talið hversu alvarlegar afleiðingar
eyðilegging þorskstofnsins gæti haft fyrir
islenska þjóðarbúið. En það er hægt að
gera sér grein fyrir þvi i tölum hvað
samningar við útlendinga um ákveðið
veiðimagn þýddu nú i dag; slikir
samningar hefðu i för með sér miljarða-
gjaldeyristap, þeir hefðu i för með sér
stórfellt atvinnuleysi, þeir hefðu það i för
meö sér að landsmenn yrðu að leggja
sinum eigin skipaflota við bryggjur
meðan bretar og aðrir skófluðu upp fisk-
inum á íslandsmiðum. Rikisstjórn sem
bæri ábyrgð á jafn glæpsamlegu athæfi og
samningar um veiðar útlendinga væru
mætti réttu lagi teljast ábyrg fyrir nær
öllum efnahagsvanda islendinga i fram-
tiðinni.
En rikisstjórnin virðist ekki ætla að láta
sér nægja það hneyksli að taka þátt i
samningaviðræðum við útlendinga þrátt
fyrir þær staðreyndir, sem hér hafa verið
taldar. Málgögn hennar hafa krafist þess
að landsmenn allir skerði lifskjör sin til
þess að sýna þannig einhug i landhelgis-
málinu. Hér er komið aftan að hlutunum
svo sem frekast er hægt að hugsa sér.
Auðvitað kemur ekki til greina að verka-
fótkið i landinu láti af kröfum sinum á einn
eða annan hátt fyrir einingu um undan-
haldsstefnu i landhelgismálinu. Og verka-
lýðsstéttinni er jafnframt ljóst að skerðing
á veiðimöguleikum islendinga i landhelg-
inni jafngildir lifskjaraskerðingu verka-
fólksins. Þess vegna hlýtur verkalýðs-
hreyfingin nú á næstu vikum og mánuðum
að beita sér af öllu afli gegn samningum
um veiðar útlendinga i islensku fisk-
veiðilandhelginni.
Baráttan gegn samningum við útlend-
inga um veiðar innan 50 sjómilnanna jafn-
gildir kjarabaráttu, baráttu gegn atvinnu-
leysi og landflótta og baráttu fyrir fulllri
framleiðslu og nýtingu atvinnutækja
landsmanna.
Rikisstjórninni verður að gera það
alveg ljóst að henni kemur að engu haldi
að hrópa á lifskjaraskerðingu verka-
lýðsstéttarinnar á sama tima og hún ætlar
að færa breska ljóninu miljarði króna á
silfurdiski.
—s.
KLIPPT...
„Eigi krafist
frekari
dómsathafnar ”
Saksóknari rikisins hefur eins
og við mátti búast ekki talið
ástæðu til frekari dómsrann-
sóknar i Ármannsfellsmálinu
svonefnda á grundvelli þess
bréfs, sem borgarfulltrúar
Sjálfstæðisflokksins sendu
honum. Við þessari niðurstöðu
mátti búast vegna þess að
samkvæmt gildandi lögum á
tslandi er stjórnmálaflokkum
ekki bannað að taka á móti
gjöfum og byggingarfyrir-
tækjum er ekki bannað að gefa
gjafir og byggingarfyrirtækjum
er ekki bannað að taka við
lóðum fyrir starfsemi sina.
t islenskum lögum eða réttar-
farsvenjum eru nefnilega
hvergi til ákvæði af neinu tagi
um það að óeðlilegt geti verið að
sama byggingarfyrirtækið gefi i
flokkssjóð og fái um leið eftir-
sóttustu lóðir borgarinnar þar
sem viðkomandi stjórnmála-
flokkur er i valdaaðstöðu. Það
er óhætt að fullyrða að þeir
menn sem myndu beita sér fyrir
sliku erlendis væru óðara
sviptir opinberum embættum
sinum, en á Islandi er réttarfar
og réttarfarsvenjur á svo lágu
stigi að þeir sem réttu lagi hefðu
átt að vikja sitja keikir i stöðum
sinum.
Hvað sem öllum lagakrókum
liður brýtur Ármannsfellsmálið
fullkomlega i bága við siðgæðis-
vitund almennings. Hvað sem
niðurstöðu saksóknara liður
hanga enn snörur i hverju lofti
Aladinhallar Sjálfstæðisflokks-
ins.
En menn taki einnig vandlega
eftir þvi orðalagi sem sak-
sóknari rikisins hefur á bréfi
sinu, þvi sem birt hefur verið i
fjölmiðlum. Hann sýknar ekki
ihaldið og kveður á engan hátt
upp efnislegan dóm. Það eina
sem saksóknari gerir er að lýsa
yfir: ,,eigi krafist frckari
dómsathafna.” Þessi úrskurður
segir ekkert um efnislegt inni-
hald Ármannsfellsmálsins af
hálfu saksóknara rikisins.
Hafði Albert
ekki
hugmynd
um upphafið?
1 framhaldi af niðurstöðum
saksóknara rikisins hefur
dagblaðið Visir haft viðtal við
Albert Guðmundsson. Þar segir
hann að pólitiskir andstæðingar
sinir hafi reynst slefberar.
„Slefberarnir ætluðu að
knésetja Sjálfstæðisflokkinn.”
Albert gefur i skyn að þessir
slefberar hafi einkum verið
málgögn minnihlutaflokkanna i
borgarstjórn Reykjavikur. En
segir siðan orðrétt: ,,Ég hef
ekki hugmynd um hvaðan málið
cr upphaflega runnið.”
Þessi yfirlýsing Alberts
Guðmundssonar er fróðleg þvi
þarna gefur hann i skyn að
upphafsmenn slefburðarins,
sem hann kallar svo, hafi verið
aðrir en fiokkspólitiskir and-
stæðingar hans, kannski flokks-
menn? Vel getur verið að Albert
sé ekki kunnugt um það hvernig
þetta mái fékk fæturna; og i
sjálfu sér ekki iiklegt að hann
viti hvað gerist á bak við hann i
Sjálfstæðisflokknum. Honum og
öðrum flokksmönnum hans til
upplýsingar skal það nú rakið.
Albert: Ætli þetta geti verið siefberarnir, eöa hvað? A inyndunum
eru: Birgir tsleifur, Davlð Oddsson, Styrmir Gunnarsson og
Þorsteinn Pálsson.
í upphafi var það Visir
f upphafi verður að minna á
deilurnar um ritstjórn Visis til
þess að átta sig á þessu máli.
Geirsklikunni i Sjálfstæðis-
flokknum stóð ógn af þvi að
minnihluti flokksins, Gunnar
Thoroddsen, Albert og fleiri
skyldu hafa algert tangarhald á
Visi. Þess vegna létu Geirs-
menn, „flokkseigendafélagið,”
til skarar skriða innan útgáfu-
félags Visis og svo fór að flokks-
eigendafélagið náði meiri-
hlutanum. Þá töldu margir að
málið væri leyst i bili, en það fór
á annan veg: ritstjóri og
framkvæmdastjóri Visis ásamt
Albert og Gunnari Thoroddsen,
ákváðu að stofna annað dagblað
„frjálst og óháð” eins og það
var kallað. Nú voru góð ráð dýr.
Skósveinar Geirs ákváðu 'að
koma höggi á Albert og Svein
Eyjólfsson. Hvernig var það
hægt? Jú, með þvi að láta
kvisast að Albert hefði beitt sér
sérstaklega fyrir lóð handa
Ármannsfelli um leið og hann
hefði tekið við miljón i
byggingasjóð Sjálfstæðis-
hússins frá sama fyrirtæki.
Hinir upphaflegu slefberar sem
Albert talar um en veit ekki
hvað heita voru þvi Styrmir
Gunnarsson, Pavið Oddsson og
Þorsteinn Pálsson. Svo einfalt
er þetta mál, Albert.
Þegar út i óefni var komið sáu
þessir útsendarar „flokks-
eigendafélags” Sjálfstæðis-
flokksins i hendi sér að þeir
stæðust Albert ekki snúning, og
þess vegna tók flokksvélin að
snúast fyrir Albert. Og þess
vegna varð niðurstaðan sú að
slefberarnir hanga sjálfir i
snörum Aladinhallarinnar;
sprelllifandi sem betur fer, en
reynslunni rikari.
Þannig varð Ármannsfells-
málið opinbert vegna innri
átaka i Sjálfstæðisflokknum.
„Slefberarnir” vissu að þau
vinnubrögð sem Albert
Guðmundsson viðhafði i
Armannsfellsmálinu brytu i
bága við siðgæðisvitund
almennings; svo ungir eru slef-
berarnir að þeir muna enn
hvernig siðgæðismat er, þó þeir
hafi ekki snefil af þvi lengur
sjálfir.
Það sem hafðist
upp úr krafsinu
t hefndarfýsn sinni gegn
Albert Guðmundssyni og Sveini
Eyjólfssyni gleymdist „flokks-
eigendafélaginu” að Birgir
ísleifur Gunnarsson hafði verið
aðalhluthafi og lögfræðingur
fyrirtækisins Armannsfells.
Hann hafði einnig náin tengsl
við þetta félag þar sem vanda-
menn hans bera þar enn veru-
lega ábyrgð. Þar sem ættfræðin
var ekki hin sterka hlið slefber-
anna og þaðan af siður sagn-
fræðin gleymdist þeim að
taka borgarstjórann sjálfan
með f reikninginn. Þess vegna
munaði engu að þeir hefðu
krækt honum upp i loft Ala-
dinhallarinnar. Það sem þeir
höfðu upp úr krafsinu varð eítir
allt saman það eitt að beina
athyglinni að spillingu Sjálf-
stæðisflokksins i heild og þvi að
Birgir tsleifur Gunnarsson var
og er ekkert annað en ótindur
fasteignabraskari.
Annars vill undirritaður koma
þeirri hugmynd á framfæri við
Albert Guðnyundsson að hann
beri upp tillögu á næsta fundi
borgarmálaflokks Sjálfstæðis-
flokksins. Tillagan gæti orðið
eitthvað á þessa leið:
„Borgarmálaflokkur Sjálf-
stæðisflokksins samþykkir að
fara þess á leit við saksóknara
rikisins að hann beitti sér fyrir
könnun á þvi hverjir voru
upphafsmenn slefburðarins um
Armannsfellsmálið.”-s.
... OG SKORIÐ