Þjóðviljinn - 07.01.1977, Blaðsíða 2

2 — SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 7. janúar 1977
Skrifið
eða hringið
í síma 8-13-33
Oddur Þorleifsson skrifar
Sá er vinur,
sem til
vamms segir
Kæri Bæjarpóstur.
Þar sem mér hefur virst að
lesendur Þjóðviljans séu of latir
við að skrifa þér.ætla ég a.m.k.
að senda þér bréfkorn. Ég vil
geta þess strax i upphafi, að það
verður ekki nein lofgerðarrolla
um ágæti blaðsins. Ég sendi
þetta náttúrlega i þeirri trú, að
þið hafið ekki sama hátt á og
Stalfn sálugi og hyski hans. Þeir
sárbáðu þjóðina um gagnrýni á
flokkinn og störf hans, en hefði
einhver leyft sér að verða við
þvi, — ég man það nú ekki svo
glöggt, — hefði höfuð og búkur
fljótt verið aðskilið.
En I sannleika sagt er ástæð-
an til þess að ég skrifa þetta
bréf einkum sú, aö ég lenti i
úrtaki i sambandi við lesenda-
könnun um álit og tillögur um
breytingar á efni og ýmsu öðru
varðandi blaðið. En þar sem að
rúm á eyöublaöi þvi, er lesend-
ur fengu til þess að koma með
tillögur um breytingar var svo
naumt skammtað, að einungis
var hægt aö drepa þar á nokkur
atriði, ætla ég að nota siðu þina
til að „rövla” svolitið. Og hérna
kemur þá „reiðilesturinn”:
Þetta verða nú reyndar ekki
eintómar skammir. Ég þakka
Þjóðviljanum óbilandi stuðning
við frelsisbaráttu hinna kúguðu
þjóða, ásamt traustri varðstöðu
gegn erlendri ásælni, Pentagon,
auðhringum o.fl. o.fl. andstöðu
við þá karla, sem bera ábyrgð á
þvi að rikið á Miðnesheiði virð-
ist ætla að veröa hér til eilifðar-
nóns, andstöðu við stóriðjudell-
una og baráttuna fyrir verndun
fiskimiðanna en á þau benda nú
ráðamenn okkar og segja við
útlendinga: Gjörið þið svo vel,
veiðið eins mikið og ykkur sýn-
ist, kotþjóðin okkar getur lifað á
dreggjunum, hún hefur langa
reynslu i þeim efnum. Rennir þá
ekki grun i það að þeir hinir finu
menn úti i þeim stóra heimi,
hlæja að þessum svokölluðum
landsfeörum okkar? Og hver lá-
ir þeim það? Snittur, hanastél,
súkkulaöimolar, endalaus
handabönd, þetta nægir til þess
að allar óskir þeirra og kröfur
verða uppfylltar.
Þótt barátta blaðsins fyrir
bættum kjörum láglaunafólks
sé alls hróss verð, geðjast mér
ekki að þvi, að launafólk með
háar tekjur, hefur fengið að
fljóta með. Ekki er ég heldur
sáttur við skilyrislausan stuðn-
ing við kröfur menntafólks um
drjúgan hluta af þvi fé, sem
framleiðslustéttir þjóðar vorrar
afla með súrum sveita. Ég er að
sjálfsögðu ekki svo harðsvirað-
ur, að það hvarfli að mér að
enginn fái styrk en er ekki kom-
inn timi til að við stöldrum við á
þessari braut og ihugum málin
nánar. Eða hvort væri ekki vit-
urlegra að hlúa betur að skólum
þeim, er mennta fiskvinnslu-
fólkið og sjómannsefnin okkar?
Einhvernveginn leggst það i
mig að við islendingar teljum
okkur vera orðna svo fint fólk að
fiskilykt sé ekki eins góð og ilm-
urinn af bleki og lærdómsbók-
um.
Og ekki má gleyma sifelldu
styrkjasuði þeirra, sem telja sig
rithöfunda og skáld. Þvi miður
eigum við ekki alltof mikið af
góðum rithöfundum. Þó eru að
visu margar gleðilegar undan-
tekningar. En þeir betri, eða
þeir, sem skrifa bækur, sem fólk
vill lesa, fá allgóðar tekjur af
sölu þeirra, auk styrksins. Er
þetta ekki nóg? Ekki minnist ég
þess, að einn af okkar mestu
hæfileikamönnum i rithöfunda-
stétt, Jónas Arnason, hafi geng-
ið um og beðið um ölmusu. Ég
get sagt þér það, póstur góður,
að það er urgur i vinnustéttun-
um. Fólk er orðið langþreytt á
sifelldu betli. Það geta ekki allir
gramsað i galtómum rikiskass-
anum.
Hér eru að lokum nokkrar
uppástungur um lagfæringu á
blaðinu. Þjóðviljinn er menn-
ingarblað. Það viðurkenna
flestir ef ekki allir. En það er
heldur svona þungt i vöfum.
Vantar meira létt efni, t.d.
skemmtilegar teiknisyrpur,
skopmyndir, skritlur o.fl. Varist
ALDARSPEGILL
Úr íslenskum blöðum á 19. öld
Hjer með apturkalla jeg öll. þau ærumeið.
andi orð, sem jeg kynni að hat'a haft um
Filippus Guðmundsson 6, Leðri, snertandi sauðr.
kindarstuld, oglýsi þau dauð og ómerk. En
jafnlramt skal þess getið, að umtalið er risið>
út af ull, sem fyrirfannsthjá nefDdum Filippusi
sem hann ekki er búinn að hreinsa sig af, og’
sem varð íyrsti kvitturinn 4 sauðnum.
Bartakoti, 20. des. 1895.
Kristján OdLdsson.
ísafold 10. febr., 1896
Svo fór um sjóferð þá
Rikisstjórnin segist, við
upphaf ferils sins, hafa sett sér
þrjú megin markmið: Að koma
i veg fyrir atvinnuleysi, að bæta
gjaldeyrisstöðuna, að draga
verulega úr verðbólgunni.
Tvennt af þessum fyrirheit-
um telur rikisstjórnin og
málsvarar hennar að staðið hafi
verið við. Atvinnuleysi hafi ekk-
ert verið, gjaldeyristaðan hafi
skánað. Hinsvegar er viður-
kennt, að árangurinn af viður-
eigninni við verðbólguna hafi
ekki verið nægilega mikill. En
svo er þá gjarna bætt við:
Spyrjum að leikslokum.
Athugum þetta nánar. Rétt er
það að á valdatima rikis-
stjórnarinnar hefur atvinnu-
.leysis ekki gætt i verulegum
mæli. En hverju er það að
þakka? Hvernig halda menn að
atvinnuástandið hefði verið i
kaupstöðum og kauptúnum i
þessu landi ef togararnir frá
timum vinstri stjórnarinnar
hefðu ekki verið fyrir hendi? 1
tveimur orðum sagt: algjör
neyð. Að þessu leyti hefur rikis-
stjórnin lifað á arfi, sem hún tók
við frá fyrri stjórn. Það hefur
aidrei þótt sérlega mannboru-
legt að skreyta sig með stolnum
f jöðrum.
En hvað þá um batnandi
gjaldeyrisstöðu? Hver eru afrek
rikisstjórnarinnar á á þvi sviði?
Ástæðan til hagstæðari gjald-
eyristöðu er stórhækkað verð á
ýmsum okkar útflutningsvör-
um. Réði rikisstjórnin þeim
verðhækkunum? Ef svo er, þvi
sá hún þá ekki um að hækkan-
irnar yrðu ennþá meiri þvi ekki
hefði nú veitt af? En ætli að
það reynist ekki svo, þegar
betur er að gáð, að einnig á
þessu sviði sé rlkisstjórninni
ekkert að þakka. Þannig fór um
þá skrautfjöðrina.
Ég geri mér vonir um að hægt
verði að berja verulega á verð-
bólgunni á hinu nýbyrjaða ári,
segir forsætisráðherrann.
Viðskiparáðherrann telur þá
bjartsýni hinsvegar ótimabæra.
A sama tima og forsætisráðherr-
ann birtir þennan boðskap býð-
ur rikisstjórnin þjóðinni gleði-
legt ár með tilkynningaflóði um
taumlausar verðhækkanir i öll-
um áttum, alltupp i 50%. Það er
ekki amaleg byrjun á baráttu
við verðbólguna.
Hér ber þvi allt að einum
brunni hjá þessari blessaðri
rikisstjórn. Atvinnan, sem hún
þakkar sér, er frá öðrum komin.
Bætt gjaldeyrisstaða, sem hún
þakkar sér, stafar af utanað-
komandi áhrifum en ekki nein-
um aðgerðum rikisstjórnarinn-
ar. Verðbólgan, sem hún ætlar
nú aldeilis að hnýta upp i, leikur
lausari hala en nokkru sinni
fyrr. Á þeirri skessu áttmennir
rikisstjórnin, ekki einu sinni við
einteyming heldur algjörlega
taumlaust.
En rikisstjórnin hugsar e.t.v.
sem svo, að ef ég þakka mér
ekki sjálf þá gera aðrir það
ekki. Og það væri ekki svo
fráleit ályktun þvi sannast
sagna er orðið býsna sjaldgæft
að rekast á svo sauðtrygga
fylgismenn þessarar „sterku”
stjórnar að þeir finni henni ekki
flest til foráttu. —mhg.
að gera atlögu að viðkvæmum
hlut, sem er trúhneigð margra
lesenda blaðsins. Látið smáat-
vinnurekendur svo sem mat-
vörukaupmenn i friði. Hafíð i
huga, að einhver mesta
verslunarsamsteypa þessarar
borgar er mjög nátengd Alþýðu-
bandalaginu. Smákaupmenn
bera ekki meira úr býtum en
miðlungs tekjur launamanna.
Og, nú geng ég kannski fram af
ykkur, ef ég er ekki þegar búinn
að þvi: gerið tilraun til þess að
fá óánægða sjálfstæðismenn til
þess að skrifa i blaðið, það er
nóg til af þeim. Látið ekki
nöldurtóninn verða of áberandi i
pólitisku greinunum. Hrósið
Dagblaðinu fyrir hversu frjáls-
lynt það er. Það birtir oft mjög
róttækar skoðanir. Og þar fá
allir inni, bæði fasistar, maóist-
ar, stalinistar og hvað sem þeir
nú kalla sig.
Afsakaðu hreinskilnina,
póstur minn, en þetta bréf er
eingöngu skrifaö af velvilja til
blaðsins, sem á margan hátt er
mjög gott en getur þó orðið enn
betra. Ég hef verið áskrifandi
Þjóðviljans um 20 ára skeiö og á
sama timann krossað i reitinn
hans.
Ég kveð þig svo, póstur kær,
og vona að eitthvað sé nýtilegt
af þvi, sem ég hef lagt hér til
mála.
Oddur Þorleifsson.
Þarna er styrkurinn I öfugu hlutfalli við höfðatöluna.
Æskan að leik
Tvœr stökur
Breyskieiki Staka.
Slakna enn hin breiöu bök, Um skal bylta Islands moldu,
— byröum smáum valda. — i auösins þágu flest er gert,
Yfir sina veiöivök meðan ofar fara foldu
— vilja flestir tjalda. —fjármagnsþýin rófusperrt.
E.H.G.
Umsjón: Magnús H. Gíslason