Þjóðviljinn - 04.11.1977, Blaðsíða 7

Þjóðviljinn - 04.11.1977, Blaðsíða 7
Föstudagur 4. nóvember 1977 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 7 í baráttu launafólksins í landinu fyrir bættum kjörum er óvinurinn aöeins einn. Þess vegna þurfa launamenn lika að koma fram sem eitt afl — ein hreyfing. Baldur Óskar^son: Ein hreyfing Fyrsta verkfall BSRB er sá atburöur í Islensku þjóöllfi sem hæst ber á þessum haustdögum. Meö þvi er merkum áfanga náö I baráttusögu Islenskrar verka- lýöshreyfingar. Enginn getur lengur dregiö I efa aö samtök opinberra starfsmanna hafa haslaö sér völl sem fullgildur aöili viö hliö annarra félaga I verkalýöshreyfingunni. Þrotlaust starf margra manna liggur aö baki hinu stéttarlega þroskaferli BSRB á undanförnumárum. Ég hygg aö á engan sé hallaö þótt þar sé tal- inn mestur hlutur þeirrar for- ystu sem tók við samtökunum, nánast I molum, áriö 1960 og hefur æ siöan haldiö um stjóm- völinn. Verkfalliö og fram- kvæmd þess er siðasta stóra átakið I hinni stéttarlegu upp- byggingu samtakanna. Handbókardæmi En þessi stéttarlegi styrkur I skjóli verkfallsvopnsins hefur lika skilaö miklum ávinningi. Verkfallsrétturinn hefur þegar sannað áþreifanlegt gildi sitt og leitt af áer mun hagstæöari samninga en náöst heföu meö gömlu geröardómsaöferöinni. Og þaö gerist þrátt fyrir þaö aö Starfsmannafélag Reykja- vikurborgar rauf samstööuna á viökvæmasta stigi verkfallsins. Klofningssamningur þeirra hlaut aö veröa markandi um úr- slit deilunnar. Þetta ihaldsiit- hlaup leiddi ekki aöeins til lak- ari samninga heldur lengdi verkfall rlkisstarfsmanna veru- lega. Aögerö stjórnar Starfs- mannafélags Reykjavikur ætti fullt erindi I handbók verkalýös- félaga sem dæmi um þaö hvernig fariö getur I verkalýös- . hreyfingunni þegar þeir sem þjóna undir flokk auöstéttarinn- ar eru þar I forystu. Verkfallsmenn hrakyrtir Framkoma stjórnarflokk- anna i þessari deilu ætti lika aö vera mönnum þörf lexia um hug ihalds og framsóknar til launa- fólks. Þegar deilan var rædd á Alþingi þrefuöu stjórnarþing- menn eingöngu um einstök framkvæmdaratriöi verkfalls- ins i staö þess aö ræöa málið efnislega. Ekki var heldur spar- aö að velja verkfallsmönnum hin verstu hrakyröi. Sérstaka athygli vakti aö ekki i eitt ein- asta skipti geröu framsóknar- ráöherrarnir minnstu tilraun til aö ganga fyrr eöa lengra til móts viö kröfur rlkisstarfs- manna en ihaldsráöherrarnir. Eru mönnum þó i fersku minni yfirlýsingar Ólafs Jóhannes- sonar frá þvi J vor þegar hann taldi þá eölilegt að ganga strax til móts viö kröfur ASI um 100 þúsund króna lágmarkslaun miðaö viö visitölu i nóvember 1976. En nú þegar hann sat sjálf- ur i stóli atvinnurekandans heyrðist hvorki hósti né stuna. Mikill fjöldi liðsmanna Kjaradeila og verkfall BSRB hefur llka um margt veriö lær- dómsrikt fyrir hin almennu verkalýösfélög, enda starfsaö- feröir I flestu mjög til fyrir- myndar. A ég þá ekki slst viö mikilvægt upplýsingastarf og traust tengsl forystu og félags- manna BSRB um land allt meö útgáfu og fundum. Fjöldi félagsmanna var virkur I samn- ingageröinni sjálfri og þegar til verkfalls kom voru daglegir samráösfundir flestra hópa og fjölmennt liö kom til þátttöku I framkvæmd verkfallsins. Allt þetta hefur án efa aukiö mjög á samstööu og stéttarlegan þroska. Ein hreyfing — eitt afl Mér þykir einsýnt að eittallra brýnasta verkefni verkalýös- hreyfingarinnar næstu vikur og mánuöi sé aö stórauka samstarf hinna ýmsu samtaka launafólks og þá fyrst og fremst ASl og BSRB. Margþætt samráb þurfa aö koma til viö mótun nýrrar kjarastefnu og þegar. meta skal baráttuleiðir. Ný kjarastefna þarf aö taka jafnt til kaupliöa i kjarakröfum og æskilegrar póli- tlskrar þróunar I landinu. Þá þarf aö sjálfsögöu aö draga rétta lærdóma af þeirri baráttu sem þessi samtök hafa háö á þessu ári. Þar var af báðum samtökunum farið inn á nýjar brautir sem skiluðu félagsfólk- inu verulegum ávinningi. Auk þess þarf aö ihua rækilega hvort ekki sé æskilegra ab samræma gildistima samninga hinna ýmsu samtaka launafólksins i landinu fyrirbættum kjörum en óvinurinn abeins einn. Þess vegna þurfa launamenn lfka aö koma fram sem eitt afl — ein hreyfing. sjálft, hvernig þessu landi er stjórnað. Þjónar atvinnu- rekenda innan launþegasamtakanna Ég held að naumast sé annað verkefni brýnna innan launþega- samtakanna en að hætta að styðja stéttarandstæðinginn til valda, en margefli þess I stað sin eigin stjórnmálasamtök. Þess er og aö vænta að fólk dragi rétta lær- dóma af stefnu auðstéttarflokk- anna, eins og hún er i reynd og látlausri styrjöld þeirra við al- þýðu. Sú staðreynd blasir viö, aö launþegar geta ekki rétt hlut sinn til frambúðar meö kjarasamn- ingum einum. Þeir veröa einnig að smiöa sér þau pólitisku vopn sem duga. Barátta launþega aö undan- förnu við atvinnurekendur og ríkisvald hefur verið lærdómsrik um margt. I ljós hefur komið hversu háskalegt það er, þegar þjónar atvinnurekenda og óvin- veitts rikisvalds koma ár sinni fyrir borö innan launþegasam- takanna. Þá er einatt hætta á ferðum. Frá mörgum flugumanni segir i fornum ritum. Einn þeirra var Þorbjörn rindill. Hann gerðist þjónn Guömundar rika og var fal- ið að koma sér i mjúkinn hjá and- stæðingi hans, til þess aö geta dregið þar lokur frá hurðum á ör- lagastundu. Sagan endurtekur sig. Islensk launþegasamtök hafa sist af öllu fariö varhluta af slikum sendingum, og hefur hrekklaust fólk einatt veriö helst til seint að átta sig á þessum fyrirbærum. Einn er þó sá mæli- kvaröi, sem teljast má nokkuö öruggur. Það er aðalmálgagn Þorbjarnar rindils og Guðmund- ar rika, Morgunblaöið. Kjass og bllðmælgi úr þeirri átt i garö áhrifamanna innan launþega- hreyfingar, ættu að minnsta kosti að vekja efasemdir og spurning- ar. A hinn bóginn má hiklault treysta þvi, aö þegar fyrrgreint málgagn og önnur af svipuðum toga ráöast af mestu offorsi á for- ystumenn verkalýðs og annarra launþegasamtaka, þá eru þeir á réttri leið. I siðasta mánuði hlotnaðist oddvitum Bandalags starfsmanna rlkis og bæja sá sómiaðvera hrakyrtir I Morgun- blaðinu dag eftir dag. Er það óllkt meiri og einlægari viðurkenning á myndarlegri frammistööu en stórriddarakross með stjörnu. Reynsla félagsmanna BSRB Nú er það vafalaust, að veru- legur meirihluti islenskra rlkis- og bæjarstarfsmanna hefur kosið núverandi stjórnarflokka viö siö- ustu kosningar. Þessir flokkar hafa einnig átt mikið fylgi meðal verkalýðs og annarra launþega. Ekkert vil ég um það fullyrða, hvort einhver umtalverð breyting hefur orðið á þessu. Hitt þykir mér sennilegt, að látlaus styrjöld núverandi rikisstjórnar og flokka hennar við nær allt launafólk i landinu, hafi komið ýmsum til að hugleiða rækilegar en áöur sam- hengið milli kjarabaráttunnar og stjórnmálaátakanna. Sé þessi grunur minn réttur, kann aö vera að eitthvað fækki þeim launþeg- um, sem styðja flokka atvinnu- rekanda til áhrifa og valda. Margur maðurinn I rööum opinberra starfsmanna kynntist nýlega i fyrsta sinn stéttabaráttu af eigin raun, og er vis til aö draga af þeirri reynslu gagnlegar ályktanir. Alþýdubandalagiö pólitisk fylking vinnandi fólks tslenzk verkalýöshreyfing og opinberir starfsmenn eiga aö lik- indum þróttmeiri stéttasamtök um þessar mundir en löngum fyrr. En á vettvangi stjórnmál- anna skortir enn mikiö á, aö al- þýðu landsins hafi smiöaö sér þau vopnsem bita. Um þessar mundir er Alþýöubandalagið sá stjórn- málaflokkur á Islandi, sem einn viröist hafa skilyrði til aö veröa sú stóra pólitiska fylking hins vinnandi fjölda, sem á næstu ár- um kynni aö geta boðið flokkum auðstéttarinnar byrginn. Þessa haustdaga hafa komiö til liös við okkur I Alþýðubandalaginu margir nýir félagar viös vegar um land, reiðubúnir að leggja hönd á plóginn. En þeir þurfa aö verða miklu fleiri. Við Alþýöu- bandalagsmenn fögnum hverjum liðsmanni sem vill vinna aö þvi með okkur, af einlægni og ein- beittni að gera þennan eina um- talsverða flokk islenskra sóslal- ista, Islensks launafólks, aö öflugri og betri flokki, hvassara vopni I baráttu alþýðu fyrir feg- urra mannlifi, réttlátara þjóö- félagi á tslandi. Rannsóknarstyrkir frá Alexander von Humboldt-stofnuninni Þýska sendiráðið i Reykjavik hefur tiikynnt að Alexander von Humboldt-stofnunin bjóði fram styrki handa erlend- um visindamönnum til rannsóknastarfa við háskóla og aðrar visindastofnanir i Sambandslýðveldinu Þýskalandi. Umsækjendur skulu hafa lokið doktorsprófi I fræðigrein sinni og eigi vera eldri en 40 ára. — Sérstök umsóknar- eyðublöð fást I menntamálaráðuneytinu, Hverfisgötu 6, Reykjavik, en umsóknir skulu sendar til Alexander von Humboldt-Stiftung, Schillerstrasse 12, D-5300 Bonn-Bad Godesberg. — Þá veitir þýska sendiráðið (Túngötu 18, Reykjavik) jafnframt nánari upplýsingar um styrki' þessa. Menntamálaráðuneytið, 3. október 1977 ugiysmg í ÞjóðvUjanum ber ávöxt Plötusmiðir, rafsuðumenn og aðstoðarmenn óskast Stálsmiðjan h.f. — sími 24400.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.