Þjóðviljinn - 20.05.1979, Blaðsíða 23

Sunnudagur 20. mal 1979. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 23
kompan
Allir vildu
framhald
Kompan: Hvernig stóð á
því að þið lögðuð saman í
að skrifa hrollvekju?
Guðrún: Við skrifuðum
hana til að lesa upp í
skriftartíma fyrir bekk-
inn.
Kompan: Er það venja
hjá ykkur að einhver lesi
upp fraumsamið efni í
skriftartímunum?
Óli: Nei, bara í þetta
sinn. Valborg kennari
sagði að við mættum það.
Ingveldur: Valborg
sagði okkur að semja
eitthvað fyrir þennan
tíma. Það skrifuðu allir
stuttar draugasögur.
Kompan: Nú gerist
sagan ykkar á ákveðnum
stað. Hvers vegna völduð
þið hann sem svið fyrir
atburðina voðalegu?
óli: Við vorum nýbúin
að vera í Dalakoti. Það er
skátaskáli sem Dalbúar
eiga. Hann er í Hveradöl-
um ekki langt frá Skíða-
skálanum, í kvosinni
fyrir neðan veginn. Þar
er draugalegt.
Kompan: Eruð þið
skátar?
Öll: Já, það erum við.
Kompan: f hvaða
félagi?
Guðrún: Félagið heitir
Landnemar, en sveitin
Besta sveitin bara við.
Það er skammstafað
„B.S.B-V."
Ingveldur: Við Guðrún
erum í sama flokki,
sem heitir Sniglarnir úr
Bárðardal, skammstafað
S.Ú.B.
óli: Ég er í Gotum.
Kompan: Farið þið
saman í útilegur bæði
strákar og stelpur?
öll: Já, alltaf. Það eru
sveitarútilegur, sem öll
sveitin fer í.
Kompan: Þetta er
útúrdúr bara til skýr-
ingar, en hvað um
hrollvekjuna?
Ingveldur: Þegar við
vorum í útilegu í Dalakoti
sagði Helgi sveitarforingi
okkur ógnvekjandi
draugasögu. Hún varð
svo aftur kveikjan að
okkar sögu.
Kompan: Var þetta
sönn draugasaga, sem
hann sagði ykkur?
öll: Við höldum það.
Kompan: En sagan
ykkar, er einhver fótur
fyrir henni?
Óli: Hún er tilbúningur,
sem varð til útfrá hinni
sögunni.
Kompan: Þótti krökk-
unum í ykkar bekk hún
skemmtileg?
Guðrún: Já, við sömd-
um fyrst einn kafla og
lásum hann, þá vildu allir
fá framhald, svo við
bættum við.
Kompan: Hvers vegna
komst sagan ykkar ekki í
skólablaðið?
Ingveldur: Ég held, að
það hafi aðallega verið
það, að hún var of löng og
kannski ekki nógu góð.
Kompan: Trúið þið á
drauga?
Óli: Nei, en í
Austurbæjarskólanum
eru samt draugar.
Guðrún: Kannski eru
draugar til.
Ingveldur: Já, ég hef
séðdraug í Kópaseli. Það
er skátaskáli, en á sumrin
er þar barnaheimili.
Þetta var eitthvað hvítt,
stórt og rykktist áfram.
Viðsáum það mörg út um
gluggann á skálanum.
Kompan: Ætli það hafi
ekki verið ímyndun út f rá
landslaginu?
Öll: Nei, það sáu f lestir
þetta.
Kompan: Var ekki
snjóskafl þarna eða
þokuslæður?
ö11: Nei, alls ekki.
Þetta var vofa.
Kompan: Lesið þið
mikið þjóðsögur?
Ingveldur: Já, stund-
um.
Öll: Nei.
Kompan: Hvernig
bækur lesið þið?
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
um, en of lítið er rætt af
málefnum sem koma
okkur við.
Kompan: Hefur ekki
verið gagn af barnaár-
inu?
óli: Nei, það eina sem
hefur komið fram og
eitthvað hef ur verið varið
í er sýningin á Kjarvals-
stöðum „Svona gerum
við."
Stelpurnar: Það eru
engar skemmtanir fyrir
krakka á okkar aldri, allt
sem gert er er fyrir þau
sem eru eldri.
óli: Svo er alltaf verið
aðtala um að réttast væri
að loka Joker, því ekki sé
gott fyrir börn að vera í
spilasölum eins og t.d.
Joker og Vegas, þar sé
spilling, en þetta eru í
rauninni einu staðirnir
þar sem krakkar geta
hist.
Kompan: Farið þið á
svoleiðis staði?
Öll: Mjög sjaldan.
Ingveldur: Þar er svo
vont loft, því það er svo
mikið reykt.
Kompan: Reykið þið
ekki?
011: Nei, okkar bekkur
fékk skjalið „Reyklaus
bekkur/'.
Þessir krakkar eru öll 12 ára. Þau eru I 6. V.H. (Valborg Helgadótt-
ir) i Austurbæjarskóla. Þau heita: ólafur Loftsson, Guörún Fanney
Siguröardóttir og Ingveidur Pálsdóttir. Myndin er tekin i stofunni
þeirra, og boröiö sem óii situr i er eitt af gömlu boröunum, sem
voru i skólanum, þegar hann tók til starfa fyrir hér um bil fimmtiu
árum. Nú eru öll gömlu boröin, nema þetta, komin i rusiakompur
borgarinnar eöa á haugana. Vaiborg Helgadóttir kennari fékk aö
halda þvi þegar skipt var um borö. Krökkunum finnst vænt um
gamla boröiö, og sjónvarpiö hefur stundum fengiö þaö lánaö i þætti,
sem gerast I gamla daga.
Kompan frétti aö Ólafur, Guörún Fanney og Ingveldur heföu i
félagi samiö svo spennandi hrollvekju aö hárin risu á höföinu á
manni viö aö heyra hana. Þau svöruöu nokkrum spurningum
Kompunnar og gáfu leyfi til aö birta kafla úr sögunni. (Ljósm.
Leifur).
Óli: Nonnabækurnar og
eitthvað í þeim dúr. Ég
hef líka lesið bækurnar
eftir Guðrúnu Helgadótt-
ur og svo les ég teikni-
myndasögur.
Ingveldur: Ég les
ýmislegt. Nýlega las ég
Búrið eftir Olgu Guðrúnu.
Það er æðislega góð bók.
Guðrún: Það finnst
mér lika.
Kompan: Hvað um
sjónvarpið?
Stelpurnar: Það er
ofsalega •gaman að nýja
ameríska þættinum
Valdadraumar, svo er
Hulduherinn oftast
góður.
Óli: Já, Hulduherinn er
skemmtilegur og svo
Hláturleikararnir. Ann-
ars er ekki mikið um efni
fyrir 12—14 ára. Það
mætti sýna gamlar
gamanmyndir. Það
skemmtilega er alltaf svo
seint á kvöldin, fyrst eru
Kastljós og svoleiðis
þættir. Myndir eru of
seint.
Ingveldur: Stundum er
gaman að umræðuþátt-
MMM
UTILEGAN
Eitt sinn voru fimm
háskólanémar, sem ætl-
uðu upp í Dalakot, til þess
að læra undir lögfræði-
próf. Þeir ætluðu að
hittast klukkan 10 niður á
Umf erðarmiðstöð á
föstudegi, en svo vildi til,
að bara einn gat komist,
svo hann lagði af stað f rá
B.S.I. klukkan tíu eins og
áður var ákveðið.
Þegar upp í Dalakot
var komið, kom hann sér
vel fyrir og fékk sér að
borða, þar næst byrjaði
hann að læra. Þegar á
kvöldið leið varð hann
ansi þreyttur, þá fór hann
niður og náði í Bergans-
bakpokann sinn og fékk
sér eina brauðsneið og
mjólk áður en hann f ór að
sofa. Ææææææææææææ,
nú þurfti hann að pissa.
Hann fór út á kamar bak
við húsið, gekk stíginn og
opnaði hurðina. Það ískr-
aði ónotalega í henni. O O
O - ooooooo! Hann
tvístígur og lendir á stein
— dettur og öskrar. Það
bergmálar Aaaaaaaa út
um allt. Hann rotaðist í
fallinu.
Næsta morgun....
Kompan eftirlætur
lesendum sínum að gera
sér í hugarlund þá
óhugnanlegu atburði,
sem gætu gerst næsta
morgun. Meira verður
ekki birt af sögunni. Hún
er of hræðileg — en
kannski einhver sendi
framhald, og verði það
prenthæft kemur það í
Kompunni. Best væri að
æsilegar teikningar
fylgdu.
Úr þjóðsögum
Jóns Árnasonar:
Kímni-
sögur
öskupokinn og kerlingin
Einu sinni sem oftar
messaði einn prestur á
öskudaginn og hafði ein-
hver stelpan fest ösku-
poka aftan í hempu hans
þegar hann gekk útí
kirkjuna. En þegar prest-
ur gekk innar eftir
krikjugólfi kom kerling
ein, sem sat þar í einum
stólnum, auga á öskupok-
ann, og varð henni svo
mikið bilt við að hún kall-
aði upp: „Takið djöf ulinn
úr prestinum."
Sveitatunglið og tunglið
undir jöklinum
Kerling ein er mest ævi
sinnar dvalið hafði í
sveitum f luttist út á Snæ-
fellsnes. Hún undi þar illa
hag sínum og saknaði
margs úr sveitinni. Einu
sinni kemur hún út um
kvöldtíma og sér tunglið,
var það fárra nátta og
mánabert. Verður henni
þá að orðum: „Allt er það
eins hérna undir jöklin-
um, tunglið sem annað.
Það er þó munur að sjá
blessað sveitatunglið
hvað f eitt og bústið það er
eða auminginn þann arna
sem er skinhoraður, það
er líka náttúrulegt því
það er munur að lifa á
mjólkinni og kjötinu í
sveitinni eða sjóslöpunum
hérna."