Þjóðviljinn - 08.07.1979, Blaðsíða 14

14 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 8. júli 1979
London
Michael Pennington sem Berowne I „Love’s Labour’s Lost”.
Það er skrýtin tilfinning
að leggja upp í f lugferð án
þess að f innast maður vera
að f ara i f rí. Þegar ég lagði
upp í þessa ferð hafði ég
ekki aðeins hæfilegar
áhyggjur af því að flug-
vélin kæmist á leiðarenda,
heldur var hugurinn einnig
bundinn við hina flug-
ferðina, — sem sagt frum-
sýningu á leikverkinu
,,Flugleik“, sem við ætluð-
um að sýna á 17. júni í stór-
borginni.. Síðustu dagar
fyrir ferðina voru bæði
langir og strangir eins og
gjarnan þegar frumsýning
nálgast, auk alls um-
stangsins vegna ferðar-
innar. Ég var líka svo utan
við mig þegar farið var
upp í f lugvélina að ég týndi
brottfararspjaldinu.
Þessir þankar viku þó allir á
leiðinni i áköfum viðræðum við
sessunaut minn, sem reyndist
vera bandariskur geðlæknir og
hafði frá mörgu að segja af starfi
sinu með fyrrverandi hermönn-
um ;i Vietnam. Hann benti mér
eindregið á að sjá kvikmyndina
„Coming home” þegar ég kæmi
til London, sem fjallaði einmitt
um þá hlið Vietnamsstriðsins sem
snjr að bandarisku hermönn-
unum þegar heim kemur. Og ég
átti ekki eftir aö sjá eftir að hafa
tekiö þessari ábendingu.
t London var tekið á móti okkur
af þeim framámönnum
tslendingafélagsins sem höföu
veg og vanda af komu okkar og
tilstandi. Er skemmst að segja að
allar viötökur og fyrirgreiösla
þessara landa okkar voru til
slikrar fyrirmyndar, að lengi
verður i minnum haft. t London
var hafður stuttur stans og eld-
snemma morguns þann 14. júni
lagt upp i lest til Cardiff i Wales.
Aður var búið aö pakka öllum
pjönkum og leikmunum i bil sem
ók öllu saman rakleitt I gegnum
landiö að Leiklistarmiöstöðinni I
Cardiff. Bilstjórinn var Inga
Bjarnason, en hún og Nigel
Watson sem bæði vinna við leik-
listarmiðstöðina, stóðu fyrir
komu okkar þangað. Þar áttum
við sem sagt að hafa forsýningu
þann 15. júni áöur en aftur yrði
haldið til London. Okkur var
komið fyrir hjá ýmsu góðu fólki i
Cardiff, en mikið starf var fyrir
höndum er þangaö kom eftir
langa ferð i lestinni.
Forsýning
Leikhúsið var ákaflega
skemmtilegt og fengum við
ómetanlega hjálp við að koma
sviðinu og hljómkerfinu upp.
Ýmsir leikhópar hafa aðsetur i
leikhúsinu og fengum við mikla
hjálp frá þeim, m.a. lánuöu þeir
okkur ævintýralega gott hljóm-
blöndunartæki sem skilaði rödd-
um okkar á silfurfati fram til
áheyrenda.
Við vorum satt að segja dálitið
kviðin fyrir þessari sýningu, þar
sem nær allir áhorfendur yröu
enskumælandi en sá ótti reyndist
ástæðulaus. Reyndar höföum viö
hleypt áhöfninni á Greenpeace
Warrior inn á æfingu fcjá okkur
heima og fengiö þar svolitla
þjálfun I að leika fyrir áhorfendur
sem ekki skildu islensku. 1 snatri
var ræða, sem flutt er af bandi i
sýningunni, þýdd yfir á ensku og
las Nigel Watson hana yfir
islenskuna með miklum tilþrif-
um. Sýningin gekk miklu betur en
töldum alvarlegasta dæmið um
óþrif og skit Englend-
inga. Reyndar var baðaðstaðan
mitt helsta áhyggjuefni i Cardiff,
þvi við Guðlaug Maria, sem
bjuggum saman i stóru rúmi hjá
elskulegum barþjóni leikhússins
(þ.e. hann vék úr rúminu)
höfðum verið svo merkilegar að
neita baðaðstöðunni þar heima,
þar sem aivarlegur grunur lék á
að risastór hundur húseigandans,
sem bjó niðri hefði aðallega
aðgang að baðkarinu. Höfðum
við haft af þessu ýmsar njósnir og
var grunurinn staðfestur er við
fundum flösku af hundasjampó i
baðkersbrúninni. — En þetta var
útúrdúr.
þvers og kruss með ræðum og
lófataki. Næsti áfangastaður var
boð i sendiráðinu og þegar við
vorum búin að þvo af okkur
málninguna var gengið frá svið-
inu, pakkað niður og húsið sópað
hátt og lágt. Þá var að setja á sig
nýja málningu og fara i spari-
fötin, þvi nú var friið loks að
byrja.
Ég var svo heppin að lenda hjá
Jóninu, þegar fariö var að skipta
liöi og koma okkur i hús eftir
sendiráðsboðiö, þar sem maður
hitti fjölda kunningja, gamla og
nýja. Jónina hélt leikhópnum boð
um kvöldið, en fyrsta kvöldið i
Londin hafði dr. Valgarður Egils-
son og Katrin Fjelsted boðið öll-
Kvikmynd um
stríð og afleiðingar
Kvikmyndin „Coming Home”,
margverðlaunuð fyrir leik og
handrit, birtir kannski ekki nýjan
sannleik um Vietnam fyrir þá
sem geröu upp hug sinn i þeim
efnum fyrir löngu. Hún minnir þó
óhugnanlega á aö slikt strið skilur
viða eftir ör. Myndin er einföld og
auðskilin en spennandi og hæfi-
lega rómantisk, og mjög áhrifa-
rik. Hún segir frá hinum eilífa
þrihyrningi, — eiginkonan
maðurinn i striðinu lamaði her-
maöurinn, — öll fórnardýr striðs-
Hópurinn á Lundúnaflugvclli: Sigurjón, Guölaug Maria, Guörún, Erlingur, Kristinn, Brynja, Þórunn, Lilja, Valgarður og Geir óttar
a myndina vantar Karl Sighvatsson og Hjördlsi sem komu seinna.
bjartsýnustu menn þorðu að vona
og fengum viö mjög upplifgandi
og hlýjar móttökur áhorfenda.
Þegar okkar sýningu var lokiö
fluttum viö okkur yfir i annan sal
þar sem annar leikhópur var á
ferð með leikverk af öðrum ætt-
um. Sýning sú samanstóö aö
mestu af hreyfingum, sérkenni-
legri ljósanotkun og frumstæöum
hljóðum og var flutt af háskóla-
leikhópi. Leikararnir voru út-
ataðir i mold og drullu og kom nú
loks skýring á drulluklessum I
sturtuklefa leikhússins, sem við
norrænar hreinlætisgyðjur
Harold Pinter
Cardiff var kvödd að morgni,
öllu pakkað og haldið til London
eftir skemmtilega daga og næsti
áfangastaður var leikhúsið i
Ealing Broadway i London. Svo
heppilega vildi til að leikhúsið,
sem er stórt, gamalt safnaðar-
heimili, var við hlið bústaðar
læknanna dr. Helga Valdimars-
sonar og Guðrúnar Agnarsdóttur
og fengu þau heldur betur yfir sig
skellinn þegar við birtumst.
Þurfti þegar i stað að ganga I
ýmsar reddingar, þvi ekki var
gerlegt aö taka öll nauðsynleg
hljómtæki með i ferðina. Siðan
var æft fram á nótt þann 16. og
öllum holað niður á staðnum.
Leikararnir inni i húsi hjá Helga
og Guðrúnu en útpiskaðir aðrir
aðstandendur, sem hvort eð var
voru búnir að missa röddina,
sváfu i leikhúsinu.
Þjóðhátiðardagurinn rann upp
bjartur og fagur og strax fyrir
hádegi fóru Islendingarnir aö tin-
ast að. Jónina ólafsdóttir, leik-
kona og formaður tslendinga-
félagsins, setti hátiðina úti á túni
með miklum skörungsskap.
Fluttar voru ræður og sungin
ættjarðarlög og loks snæddur
hádegisverður allt úti undir beru
lofti. Hátiðarhöldin, sem voru
geysilega fjölsótt, enduðu svo
með sýningu okkar inni f leikhús-
inu. Allt gekk þar að óskum,
sýningin fékk ljómandi viðtökur
og i lokin þökkuðu menn fyrir sig
um hópnum heim, og hýstu þau
lika stóran hluta hópsins.
Nú var kominn timi til að huga
að leiklistinni i London og þar
sem ég hafði ekki marga daga til
stefnu ákvað ég að reyna strax að
fá miða. Fyrir valinu urðu
sýningar á „Lady from the sea”,
„Love’s Labour’s Lost” og
„Betrayal”, auk þess sem ég sá
kvikmyndina „Coming home” og
leiksýningu i kráarleikhúsi sem
nefndist „An evening of
Chekhov”. Skal nú skýrt frá
þessum viðburðum i fáum orðum
hverjum og einum.
Penelope Wilton ieikur Emmu i
Betrayal."
ins. Eiginkonan, leikin af Jane
Fonda, og lamaði hermaðurinn,
leikinn af Jon Voight, lenda i
ástarsambandi á meðan eigin-
maðurinn, leikinn af Bruce Dern,
flýgur orustuvél i Vietnam. Lengi
vel heldur maöur aö samúð leik-
stjórans sé fyrst og fremst hjá
parinu fyrrnefnda, ekki sist eftir
aö CIA gefur heimkomnum eigin-
manninum skýrslu um framhjá-
hald eiginkonunnar. Endir
myndarinnar kemur manni þvi
gersamlega i opna skjöldu.
Myndin er að flestu leyti mjög vel
gerð, leikstjórn Hal Ashby og
persónusköpun frábær, þótt ef til
vill hefði mátt fá meira út úr hlut-
verki Bruce Dern, sem þó er
langerfiðasta hlutverk myndar-
innar. Astarsenan á milii eigin-
konunnar og lamaða hermanns-
ins var frábærlega vel gerð og lik-
legri til að gera meira fyrir
bæklað fólk á þessu sviöi en lyf og
læknar megna. Ef eitthvað ætti að
finna að myndinn fannst mér tón-
listin ofnotuð, en þaö er liklega
frekar einkenni um almenna
hljóðmengun stórþjóða en
smekkleysi leikstjórans.
Aö elska sjó
Næst á dagskrá var rómuð
sýning á verki Ibsens „The Lady
from the sea” með Vanessu
Redgrave i aðalhlutverki. Þessi