Þjóðviljinn - 06.12.1980, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÓ.ÐVILJINN Helgin 6.-7. desember 1980
Af óskagjöfum
höfðinu á mér. Eins og ég hefði fengið vitrun.
Ég mundi hvað hún hafði sagt, hvar og
hvenær.
Það var akkúrat þegar við vorum að leysa
svefninn, semsagt í sjálfum svefnrofunum í
morgun, að hún sagði þessi óbreytt orð:
„Ansi eru þær sniðugar þessar öpp-
vöskunargrindur. Þær eru til úr tré, plasti og
málmi og hægt að stinga diskunum inní þær
uppá rönd og þar þorna þeir bara án þess að
þurfi að þurrka þá með viskustykki."
Þarna var það komið. Uppvöskunargrind.
Það var það sem hana langaði í. Jólagjöfin
var fundin.
„Þær hafa alveg ótrúlegt notagildi", sagði
daman í búsáhaldavöruversluninni, sem ég
var kominn inní. Við vorum einmitt að fá
Þegar ég var að labba mig gegnum miðbæ-
inn ? gær, vatt sér að mér gamall kunningi og
sagði: „Ertu ekki búinn að öllu?"
Ég vissi fyrst ekki hvað maðurinn var að
fara, en fljótlega rann þó upp fyrir mér, að
hann átti við jólaundirbúninginn.
Ég sagði honum að ég væri ekki búinn að
öllu og með það skildum við.
„(Cannske maður fari að hugsa fyrir gjöf
handa konunni", hugsaði ég, vatt mér inní
næstu pelsabúð og bað um pels.
Daman spurði mig, hvort hann ætti að vera
á sfóra konu eða litla og hvað hann mætti
kosta.
Ég sagði að þetta væri svona meðalkven-
maður og að verðið skipti ekki máli.
„Hér er einn gasalega smart á þrjár", sagði
pelsadaman og vatt sér í húð af tígrisdýri —
held ég.
Ég gar svosem fallist á að f líkin væri ágæt,
en undirniðri fannst mér innihaldið miklu
girnilegra. Ég var þó ekkert að hafa orð á því,
en hún kastaði af sér villidýrinu og fór í kan-
ínu.
„Hér er ægilega sætur pelsjakki", sagði
hún.
Hann náði henni niður á mitt læri.
Nú fór ég að hugleiða, hvort pelsar hefðu
yfirleitt nokkurt notagildi.
Ekki hægt að vera í þeim í rigningu, ekki í
sólskini, ekki í vinnunni né húsverkunum.
„Taka pelsana frá" sagði ég og lagði leið
mina til næsta skartgripasala.
„Hvað á það að vera og hvað má það
kosta?" sagði daman, en ég svaraði að það
mætti svosem vera hvað sem væri og að verðið
skipti ekki máli.
Daman dró upp tvær eða þrjár skartgripa-
skúffur, stillti þeim upp á borðið og sagði:
„Skartgripir eru jú nokkuð, sem alltaf er hægt
að nota."
Þetta fannst mér skarplega athugað, því að
öfugt við pelsinn er alltaf hægt að nota skart-
gripi, hvort sem rigning er eða sól, í vinnunni,
já, og meira að segja í húsverkunum.
„Væri kannske áhugi fyrir úri?" sagði
daman og rétti fram eina skúffuna. „Við
vorum að f á sendingu f rá Svíþjóð. Or fyrir f ólk
með sérþarfir. Hér er tildæmis eitt gasalega
smart fyrir örvhenta konu". Svo hélt hún
áf ram að sýna mér sænsk úr fyrir konur með
sérþarf ir.
„Nei, konan mín er ekki með neinar sér-
þarfir", sagði ég. Og svo mundi ég eftir að ég
gaf henni eldhúsklukku í fyrra, svo að ég
sagði: „Hún á úr".
Þá tók daman eitthvað voða skrítið uppúr
einni skúffunni og sagði: „Þetta er hand-
smíðað og óskaplega vinsælt. Allir með
þetta."
„Taka það frá", sagði ég og vatt mér út.
Utan dyra gafst mér tóm til að hugleiða
málið nánar.
Ef ég ætlaði að gefa konunni minni jólagjöf,
þá var náttúrlega fáránlegt að fara að gefa
henni eitthvað, sem hún gæti aldrei notað, eins
og pels. Slíkt gleddi hana tæplega á jólunum.
Nú, þetta með skartgripina. Ég gat varla
ímyndað mér að hún hef ði minnsta áhuga á að
eignast skartgripi. Ég hef bara aldrei heyrt
hana minnast á slíkt. Nei, það nær ekki nokk-
urri áttað vera aðgefa fólki eitthvað, sem það
langar ekkert í. Og ef mann langar í eitthvað,
þá hef ur maður þó orð á því — andskotinn haf i
það.
Og nú fór ég að hugleiða, hvort hún hefði
yfirleitt nokkurn tímann i þessi þrjátíu ár,
sem við erum búin að vera saman, haft orð á
því að sig langaði í eitthvað. Ég held bara
ekki. Og þó. Var það ekki í morgun að hún var
að kvaka um eitthvað. Æ... Hvað var það nú
aftur? Nú hugsaði ég svo stíft að ég rakst á
Ijósastaur. Og allt í einu var eins og birti inní
sendingu frá Sviþjóð. Er þetta fyrir litla konu
eða stóra?
Ég spurði hvaða máli það skipti, en daman
sagðist nefnilega vera með sænskar upp-
vöskunargrindur fyrir fólk með sérþarfir.
Þær gæti maður hengt uppá vegg, alveg upp-
undir rjáfur og niður að gólflistum, allt eftir
hæð konunnar. Ég sagði að þetta væri svona
meðalkvenmaður og ekki örvhent.
„Þá er alveg upplagt að taka hana þessa.
Hún getur staðið á borði."
„Og hvernig fúnkerar þetta?" sagði ég.
„Viðerum hérna með leiðarvísi á sænskuog
svo er hérna íslensk þýðing, en satt að segja er
hún bara ekki nógu góð. Annars er þetta nú til-
tölulega einfalt." Og þá byrjaði daman að
raða leirtaui í uppvöskunargrindina af
miklum móði og mér fannst bara einsog ég
væri kominn heim.
„Það er nefnilega um að gera að kunna að
raða rétt í hana," sagði daman og var nú
komin í ham, „en það er nauðsynlegt að vera
með gúmmíhanska — þessa rauðu — því það
er ekkert gagn í þessu nema vatnið sé á suðu-
punkti, þegar vaskað er upp. Annars bara
þorna diskarnir ekki. Og svo á að setja silfrið
hérna uppá, í þessa stauka. En satt að segja
borgar sig að strjúka af því fyrst, því annars
fellur strax á það."
Og nú var uppvöskunargrindin orðin full af
leirtaui, hnífapörum, ausum, sleifum, pottum
og pönnum og öllu því sem helst gæti orðið til
þess að gleðja hjörtu eigulegra og góðra eigin-
kvenna á fæðingarhátíð frelsarans, jólunum.
„Taka hana frá, og pakka henni í gjafa-
pakkningu," sagði ég og labbaði alsæll útí
desemberinn. 'Eða eins og afi sagði á Þor-
láksmessu í Kreppunni:
Góðri konu gefa á
(glöggs manns orðum trúið)
nokkuð, sem að nota má
og nýtist henni í búið.
Flosi
Guðmundsson lætur af starfi
framkvæmdastjóra Visis um ára-
mótin. Ekki er vitað hver tekur
við starfi hans, en heyrst hefur aö
Hörður Einarsson stjórnar-
formaður Reykjaprents og rit-
stjóri blaðsins til skamms tima
muni taka starfið að sér, a.m.k.
að hluta til. Valdimar Jóhannes-
son, sem var fréttastjóri Visis
fyhir nokkrum árum, hefur nú
verið ráöinn að blaöinu til nokk-
urra mánaöa sem sölustjóri og
tekur hann aö sér hluta af verk-
efnum framkvæmdastjóra og
hluta af þeim verkum sem Páll
Stefánsson auglýsingastjóri hefur
sinnt. Valdimar hefur undanfarin
ár vasast i ýmsum bisnis, stundað
verslunarrekstur, heildsölu og
sælgætisgerö meö meiru.
Kannski er þarna kominn sá
kraftaverkamaður sem á að rétta
hlut Visis á siödegismarkaðinum,
enda vist ekki seinna vænna...
Mikil
fjörbrot eru á Visi um þessar
mundir, og margir sem hrökkva
Bragi Guftmundsson sem hefur
iengsta starfsreynslu á Visi er
hættur.
frá. Elsti starfandi blaðamaður-
inn, Bragi Guömundsson, hættir á
blaðinu um áramót og hyggst
snúa sér eingöngu að heildsölu
sem hann hefur stundað i
hjáverkum að undanförnu
(smábarnaföt og leikföng). Þá
hugsar Sæmundur Guövinsson
sér einnig til hreyfings og hefur
sótt um stööu fréttamanns hjá
sjónvarpinu. Þegar þeir eru farn-
ir verður enginn blaðamaður eftir
með lengri starfsreynsiu á Visi en
3—4 ár. Þá munu fieiri hugsa sér
að segja upp á næstunni, enda
mikil óánægja með ýmsar ráð-
stafanir framkvæmdastjórnar
blaðsins að undanförnu.
íhaldsmennirnir
i dómsmálaráðuneýtinu sem ekki
geta hugsað sér aö miskunr.a sig
yfir einn vesælan flóttamann frá
Helga Kress haffti vara á sér.
Frakklandi reyna nú að slá um
sig með stuðningsyfirlýsingum
frá ýmsum hópum og virðast
sumar þeirra vera skipulagðar af
einhverjum undirheimalýð. Til-
laga um slika stuðningsyfirlýs-
ingu kom upp i Orator, félagi
laganema i Háskóla Islands, en
fékk ekki meiri hljómgrunn þar
en svo,að hún var felld á jöfnum
atkvæöum og eru laganemar
meiri menn að. Þegar þessi úrslit
lágu ljós fyrir tóku sig til nokkrir
harösviraðir hægrimenn úr hópi
laganema og færöu Friöjóni
stuðningsyfirlýsingu upp á sitt
eindæmi.
Harftsvlraftir hægrimenn úr hópi laganema gengu þá á fund Friftjóns.
Myndin er úr Visi, margumtöluðum.
Margir
eru kallaöir til að skera niöur
rikisútgjöld i nafni frjálshyggj-
unnar nýju, og fer þar fremst i
flokki járnfrúin breska, Margaret
Thatcher. A dögunum greindi
BBC frá merkum árangri' i
þessari viðleitni og er hann
alltént áþreifanlegastur af þvi
sem reynt hefur verið i þessum
efnum.
Niðurskurðarnefndir hafa
reyndar verið starfandi um sjö
ára skeiö á vegum breskra rikis-
stjórna til aö finna sparnaðar-
leiðir. Nú i vikunni kunni einn af
ráöherrum frú Thatcher frá þeim
gleöitíðindum að segja, að ein
nefndin hefði komist að niður-
stöðu um hið flókna deilumál,
hvort nota ætti mjúkan pappir
eða harftan og grófan i hinu opin-
bera kerfi og byggingum þess.
Eftir þrotlaust starf nefndanna
hefur sú tilskipun verið út gefin,
að hér eftir skuli þeir sem tefla
við páfann í opinberum húsum
Bretlands fá einungis harðan
pappir sér til þrifnaðar.
Þessi mikli sigur frjálshyggj-
unnar mun aö sögn ráðherrans
spara breska rikinu 600 þúsund
sterlingspund á ári!
Nýlega
var þvi slegiö upp i Dagblaðinu að
Helga Kress skrifaði óvæginn
dóm um bók Gerðar Steinþórs-
dóttur „Kvennalýsingar i sex
Reykjavikurskáldsögum ^ eftir
seinni heimsstyr jöld i
nýútkomnum Skirni. Helga Kress
hefur greinilega haft vara á sér
þvi að i lok ritdóms sins segir
bún:
„Hér hefur fátt verið sagt
þessari ritgerö til hróss.
Vafalaust mun einhver fagna þvi
aö kona dæmi verk annarrar konu
hart og benda á að þannig sé nú
samstaðan þegar á reynir.”
Hún hefur greinilega hitt
naglann á höfuðið.