Þjóðviljinn - 12.09.1981, Qupperneq 9

igtl » f i • i i »’3 k’ vrt,7 í ,* •■• .i• - <\ iJiifi
Helgin 12.—13. september 1981ÞJÓÐVILJINN — StÐA 9
En skipbrot orkunýtingar- i
þágu erlendra auðhringa er skilj-
anlega ónotalegt, þegar atvinnu-
stefna hefur verið á þeim for-
sendum byggð.Og óttiog skelfing
hefur gripið þá heljartökum, þeg-
ar innlend orkustefna Alþýðu-
bandalagsins hefur hlotið svo
ótvíræðan hljómgrunn, sem
Orkuþing s.l. vors sannaði best.
I skelfingu skipbrots sins sjást
þeir ekki fyrir, þó fyrirgefningu
eigi þeir enga skilið.
Almálið og umfjöllun þess, öll
hin mikla vinna sem þar liggur að
bakiá eftir að skila okkur miklum
framtíðarverðmætum, ekki sizt i
þá veru að opinbera þann háska,
sem atvinnulifi okkar er búinn af
erlendri einokun orkulinda okkar,
sem illu heilli hefur af ofurkappi
verið boðuð undir þvi falska for-
orði:
Annaö hvort —eða, annað hvort
framfarir og efling atvinnulífs og
þá alfarið með erlendum atvinnu-
rekstri eða stöðnun, sem til kæmi
ef við Islendingar ættum hér einir
hlut að.
Litt sæmandi þessum annars
þokkalega gerðumönnum, en til-
gangurinn mun hafa átt aö helga
meðalið.
NU sjá þeirsund öll lokast, rök-
semdafærslan hrynur um sjálfa
sig I vitund allra skyni borinna
manna.
Ljóst er að við höfum alla
möguleika á þvi aönýta dýrmæta
auölindiþágu okkar einna, áform
um innlend iðjuver, studd gildum
þjóöhags- og efnahagslegum rök-
um munu verða að virkileika, ef
við erum menn tilað standa á eig-
in fótum, ef við viljum vera efna-
hagslega sjálfstæöir, ef orkulind-
irnar eiga að mala okkurgull. Af
fullri djörfung og stórhug með að-
gát um leið skal sóknin til
innlendrar orkunýtingar hafin og
háð og þá munu allir þagna að
lokum, lika þeir sem i sumar hafa
talað annarlegum tungum og þá
er vel.
Svikin við
samfélagið
En af því að ég ýjaði að skatt-
seðlunum i' upphafi þessara
punkta, þá verður að játast að
furðu yekur oft fjargviðrið Ut af
einhverri óskaplegri áþján af
völdum hins opinbera, sem ein-
hvers skrfmslis, óviðkomandi öllu
mannlifi.
Oftast eru þeir, sem hæst láta,
siður en svo á vonarvöl, ekki þjást
þeir af skorti á einkaneyzlu,
nema siður væri.
Jafnvel mætti benda á ótöluleg
dæmi um óþarfaneyzlu að ekki sé
nU að þeirri skaðlegu ýjaö. Það
heyrist nefnilega ekki mikiö i
þeim, sem litla eða enga skatta
bera, en verða einmitt vegna li't-
illa tekna að neita sér um flester
þeir ,,þjáðu” veita sér ótæpilega.
Sem betur fer liða fáir skort al-
mennt á þessu landi, en jöfnuður-
inn mætti vissulega vera miklu
meiri, þr.átt fyrir þá siauknu
samhjálp, sem er stolt okkar öðru
framar, en hlýtur aö kosta sitt af
hálfu þeirra, sem sannanlega
geta.
Sama má segja um jöfnuð i
skattamálum og jafnrétti þar.
Þar tekst of mörgum enn að
svi'kja samfélagið um sinn rétt-
láta skerf, þrátt fyrir Urbætur
nýrra skattalaga.
Þar ber hæst þá ýmsa, sem
hafa möguleika á að hagræða
tekjum og tölum, alveg sér i lagi
ýmsir sem sjálfstæða atvinnu
stunda, og sem hvert byggðarlag
á sin dæmi um, þó Reykjavik sé
þar eflaust rikust.
Það er sifellt umhugsunar- og
Urlausnarefni, hvernig enn megi
Ur bæta og gera þetta tæki virk-
ara. En hávaði þeirra sem hæst
láta snertir ekki þennan hóp,
enda skyldleiki oft auðsær. En
afturað skattaáþjáninni og þá að
hinni hliðinni, þar sem eru þau
margvislegu Utgjöld, sem hið op-
inbera, riki sem sveitarfélög
þurfa að inna af hendi og hávaöa-
liðið gerir oft enn meiri kröfur til.
Vantar
samhljóminn
Ég hefi nU í sumar sem oft áður
hlýtt á kröfur hinna margvisleg-
ustu hópa, félaga og stofnana.
Mætt á fundum margra aðila og
fengið ótal bréf, sem snerta aukn-
ar framkvæmdir og framlög
. hvers konar.
Oft vill svo fara, aö þaö fólk
sem hæst hefur kvartað um eigið
framlag til samfélagsins, er
kröfuharðast um stuðning hins
opinbera, enn meiri framkvæmd-
ir, enn frekari átök i þágu hinna
margvislegustu málefna og sann-
arlega er oft hægt að taka þar
undir.
Enþarna vantar samhljóminn,
þegar áþjánarsinfónian upphefst,
þvi allir sæmilega skynugir menn
ættu að skilja samhengið milli
þess að afla tekna og hafa fyrir
Utgjöldum, einkum ef þar er nU
um enn meira beðið.
En skýringin er eflaust einföld
— eitt er aö eiga að skilja— annað
að vilja það. Undir þetta kynda
svo ákveðin öfl i þjóðfélaginu,
þeir sem greiðast eiga inni I
Morgunblaðinu og Visi.
Málflutningur þessara tals-
manna einkagróðans byggist á
þeirri einföldu frumskógarfor-
mUlu að menn eigi að hafa full-
komið frelsi til að ráöstafa tekj-
um sinum, hversu miklum sem
vera skal, án alls tillits til al-
mannaheilla á öllum sviðum.
Hann er svo andfélagslegur, að i
raun hefur fólk alfarið hafnað
honum með óskum sinum um
framlög og framkvæmdir hvers
konar.
Eða hver vill ekki rifleg fram-
lög til heilsugæzlu, mennta og
menningar, samgangna, æsku-
lýðsmála og siðast en ekki sizt til
lifskjarajöfnunar i formi trygg-
inga, sjUkrahjálpar og annarrar
félagslegar aðstoðar?
En á það treystir ihaldið að
þegar að eigin skinni kemur þá
skjötist mörgum þó skýr sé, jafn-
vel þóum sama leytisé gengið til
fundar og gerö samþykkt um að
hið opinbera taki nU enn röskleg-
ar á við þetta eða hitt, sem áhug-
inn beinist að.
Aðdáunarandvörp
Moggans
Meginatriðið er auðvitað það,
að almennan velfarnað, öryggi i
atvinnu, góða aðstöðu i öllum
greinum tryggja menn ekki nema
til þess sé lagt af hálfu allra
þeirra, sem um það eru færir og
sem betur fer erum við það vel-
flest og eigum þvi bæði og getum
lagt fram okkar skerf með
ánægju i ljósi allrar þeirrar vel-
ferðar og framfara, sem islenzk
þjóð státar afrog má vera stolt af.
Sem tekjujöfnunartæki er hinn
beini tekjuskattur eðlilegur og
sjálfsagður og þetta jöfnunartæki
þ«rf að gera sem virkast til átaka
á öllum sviðum þjóðlifs okkar.
Allarkröfurum lækkun að ekki
sé talað um afnám þessa mikil-
væga tækis eru vægast sagt vafa-
samar.
Um viðmiðunarmörk má deila,
þar má eflaust auka réttlæti, að
auknu eftirliti ber að huga, svo
smugum til beinna skattsvika
fækki enn. En ekkert má aðhaf-
ast, sem skert getur félagslega
samhjálp eða brýnar og nauðsyn-
legar framkvæmdir sem stuðla
að almannaheill til framtiðar.
Þetta veit ég að verkalýðsleiötog-
ar skilja betur en flestir aðrir og
þvi vona ég að þaðhafi verið mis-
heym að þessir ágætlega samfé-
lagssinnuðu menn hafi verið að
biðjaum almenna skattalækkun.
Þaö vill nefnilega oft verða líkt og
i launamálunum þar sem hækk-
unarprósenta vill ganga ur) allan
launastigann — lækkun skatta
gæti teygzt ærið hátt upp á við i
tekjustiganum.
Og það veit ég ekki er ætlun
leiðtoga láglaunafólks.
Ég sé að Mogginn andvarpar af
aðdáun yfir stefnu Reagans og
Thatchers.
Eigum við ekki að hugleiða
hvert sU steftia leiðir og hefur leitt
— beint i svartnætti óhefts einka-
gróöa — frá allri samhjálp, frá
öllu félagslegu réttlæti — til at-
vinnuleysis og örbirgöar þeirra
sem minnst mega sin. Slikt má
aldrei henda á íslandi. Til þess
mun islenzk alþýða sjá, ef öfug-
uggar „fijálshyggjunnar” fara á
kreik i' fUllri alvöru. Mogginn fer
því áfram aö andvarpa án allra
undirtekta þeirrar þjóðar, sem
það blaö gleymir stundum aö það
ætti að tilheyra.
Guðrún Sigriður Birgisdóttir, flautuleikari.
A thyglisverður tónlistarviðburður:
Snorri Birgisson, pianóleikxn
tónskáld.
S y stki natónleikar
tdag, laugardag, munuGuðrún
Sigriður Birgisdóttir (flauta) og
Snorri Sigfús Birgisson (pianó)
halda tónleika i Norræna húsinu
og hefjast þeir kl. 16.30.
A fyrri hluta tónleikanna verða
flutt fimm stutt verk eftir frönsku
tónskáldin Pierre Sancan, Claude
Debussy, Maurice Ravel, Edgard
Varése og Olivier Messiaen. Eftir
hlé verða leikin verk eftir Robert
Schumann og Franz Schubert.
Þetta eru fyrstu tónleikar Guð-
rUnar hér á landi, en hUn hélt tón-
leika i Paris á s.l. ári.
Gúðrún Sigriður hóf undirbún-
ingsnám i Tónlistarskólanum i
Reykjavik og fyrstu kennarar
hennar á flautu voru þau Jón H.
Sigurbjörnsson og Manuela Wiesl
■er. Að loknu stúdentsprófi stund-
aöi hún nám i eitt ár við Tónlist-
arháskólann i Osló undir hand-
leiðslu Per öien. Þaðan hélt hún
til Parisar og þar lauk hún dipl-
omapórfi I flautuleik og kammer-
músik frá École Normale de Mus-
ique vorið 1979, en kennari hennar
á flautu var F. Caratgé. Að þeim
áfanga loknum hlaut hún styrk
frá franska rikinu til framhalds-
náms og hefir lært hjá Ellen Cash
og Raymond Guiot, sem er núver-
andikennarihennar. Aðalkennari
Guðrúnar i fræðilegum greinum
tónlistarinnar er Jeanine Boutin.
Snorri Sigfús Birgisson lauk
einleikaraprófi frá Tónlistarskól-
anum i Reykjavik 1974 og dvaldi
næstu 6 ár erlendis við fram-
haldsnám. A s.l. vetri stiyidaði
hann kennslu við Tónlistarskól-
ann og Tónmenntaskólann i
Reykjavik.
Aðgöngumiðar verða seldir við
innganginn.
Lítur er ekld
lengur lúxus
GELLIR"
Bræðraborgarstlg 1 -Siml 20080- (Gengiðinn fráVestuigötu)
UMBOÐSMENN:
Skagaradíó, Akranesi - Jón B. Hauksson, Bolungarvík
Straumur h/f., ísafirði - Oddur Sigurðsson, Hvammstanga
Hallbjörn Björnsson, Skagaströnd - Kaupféiag Húnvetninga, Blönduósi
Hilmar Jóhannesson, Ólafsfirði - K.E.A., Akureyri - K.Þ.H., Húsavík
K.N.Þ. Þórshöfn - Sigurjón Árnason, Vopnafirði - Rafsjá, Neskaupstað
Rafeind s/f., Egiisstöðum - Eiríkur Ólafsson, Fáskrúðsfirði
Radíóþjónustan, Höfn - Hornafirði - Neisti h/f., Vestmannaeyjum
Mosfell, Hellu - Radióvinnustofan, Hafnargötu 50, Keflavík