Þjóðviljinn - 03.10.1981, Blaðsíða 23

vísnamál
Umsjón: Adolf J. Petersen f{7' y
Fœlinn reikar
flátt með styggð
—■ MaMMH
, HeIgih'Í:,-i *. oktöhltíí' ,l981'f»JóÐVIL'jÍNN ^'SHÍA 23
i é tr^rr * sr r r-s-
„Af því bara” er orðtak sem
börn notuðu sin ímillihér áður
fyrr.e n það þýddi að viðkom-
andi vildi ekkert segja meira
um það sem var verið að ræöa.
Nú er þetta orðtak, „Af þvi
bara”, búið að öðlast fastan
sess i daglegu tali hinna full-
orðnu isömu merkingu og var
hjá börnunum.
Ef einhver færi að spyrja mig
hversvegna ég hafi ekki i sið-
asta þætti haldið áfram að
birta úr aösendum bréfum
eins og til stóð, þá nota ég
barnamálið og segi:
Af þvi bara að ég var
öðru máli háður.
En nú skal taka upp þráðinn
þar
og þáttinn líkt og áður.
Ég tek þá fyrir bréf frá Sig-
urði Baldurssyni i' Lundar-
brekku i Báröadal. 1 bréfinu er
hann ögn hikandi um hvort
hann eigi nú að senda sinar
hugdettur. Honum er það
alveg óhætt. Sigurður er ungur
maður, samt ekki viðvaningur
ivisnagerð, auðséðaðsum til-
þrif hans lofa góðu um fram-
haldiö. Hann segist vera aðdá-
andi þeirra Araar Arnar -
sonar, Páls ólafssonar og
Daviðs Stefánssonar og segir:
Þessirþrirmenn gátuað minu
mati sameinaö best allra ein-
faldleik, fyndni og snilld i
meöförum hverskyns bragar-
háttar.
Það eru öngvir aukvisar
sem Sigurður dáist að, og vist
er það að þessir menn, sem
hann nefnir, höfðu vald á is-
lensku máli og voru ekki að
rugla neitt iri'mleysi. Sigurður
er ekki hrifinn af „atóm-
brasinu” og kveður:
Fmnst þar ekki fögur list,
fellur brátt úr minni.
Orð á stangli eru hrist,
aldrei kæta sinni.
Engin Ijóðsins styrk er stoð,
stemmir ekki þetta,
að kalla svona klaufahnoð
kveðskapiim þann rétta.
t hann vantar andans lim,
allt svo tilgang hafi.
Eyðilegt þið eigið rím
og enga höfuðstafí.
Sigurður heilsaði upp á
Sveinana á Sprengisandi
Við fórum og Sveinana sáum,
á sandinum hátt þá bar.
Þeir búa á bakka Iágum
við bergvatnskvíslina þar.
Hann heilsar upp á vorið,
það var nefnilega aö koma
þegar hann sagði:
Sólin um gluggann gægist
iim,
gengur seint til náða.
Sunnanvindurinn verniir kinn,
vekur menn til dáða.
Um sitt eigið sálarástand
kveöur Siguröur og kallar þaö
sálarfatið sitt:
Einusinni átti ég fat,
ofurlitiö slitiö,
er nú komið á það gat
og út um það smaug vitið.
Vonandi stingur Sigurður
tappa i gatiö svo að viö fáum
slðar meira að heyra.
NU um skeið hefur lítið
verið að frétta af Kröflu-
svæðinu. Eins og undirgangi
og jarðskjálftum. Einusinni er
ég var staddur i Mývatnssveit
spurði ég greinargóða konu
sem þar hafði alið allan sinn
aldur, hversuháttað væri með
jaröskjálftana sem svo mikið
væri sagt frá í fréttum. Konan
brosti og sagöi: Þeir skjálfa
nú meira i útvarpinu en jarð-
skorpan i kringum okkur
Kröfht.
Svo fór að gjósa i Leiritnúk,
og þá sáu allir viðstaddir hvað
gæti beðið þeirra siðar
meir. En hér koma visurnar
um Gosið i Leirhnúk:
Seö það geta sálir manns,
hvaö seinni tfðir geyma,
þegar eldar andskotans
upp úr jörðu streyma.
Þaö var morgni miðjum á
i myrkri undirgeyma,
að kölski gamli kveikti þá
á kertinu sínu heima.
Að vitis kolum vaxið rann,
vakti neista raman,
klaufalega kertið brann
og kveikti í öllu saman.
Eru á kölska ygglibrá
elliglöp að renna.
Horfa mátti hnuggiim á
helvfti að brenna.
Hans varð lymska lundin
hrelld,
er logar skaða vinna.
Að slökkva þennan óða eld.
yrði ráð að finna.
Herramanns þá sá hann sál
af synda iltum toga,
hana þrcif og henti á bál,
hætti þá að loga.
Vistaðar, seyrðar sálir þar
úr sora nærðar blaudi.
Það andskotanum ofraun var
er þeim litill vandi.
Getur logheld sora sál
sviðin til innstu fata
fitungs anda blásið á bál
og bölvun illra hvata.
Þá hætti að gjósa I Leir-
hnúk. Norðanvindurinn sagði
mér þetta.
AJP
Lesendum Visnamála i
Kanada er farið að leiðast
eftir visnaskammtinum sinum
i Þjóöviljanum. Björn Jónsson
i Alftá sendi þessa stöku:
,.Blaðið okkar” verst f vök,
visnadálkur auöur,
sést þar ekki staka stök,
stöku-maöur dauður.
Björn á enn ofurlitið ósagt
um skagfirska tunglspeki,
eins og hann kallar það, og
segirum skagfirska mánann:
Fælinn reikar flátt meðstyggð
fólinn keikilegur,
fóla kveikir siifursigð
seggur feikilegur.
Kannski var Bjöm staddur i
einhverjum skagfirskum
fjallasal þegar hann kvað
þessar visur:
Arnar falla út i sjó
ofan úr fjallasölum,
geyst þær svalla um syllutó,
seytla á vallabölum.
Fossanua er fagur kliður
er faOa þeir af klettabrúnum,
og lækirnir þeir lafa niður
IIkt og halarnir á kúnum.
Vetrarmynd
þessa visu:
kallar Björn
Vetur hressir, vist ég tel,
við á skiðum liðum,
þó hann hvessi þá með él
og þeyti hriðum striðum.
Með hallandi sumri hljóma
Visnamál á ný.
AJP