Þjóðviljinn - 19.03.1982, Blaðsíða 7

Föstudagur 19. mars 1982 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 7

Myndir
og texti:
Svkr.

A slóðum Snæfellsáss
Vegurinn fyrir ólafsvikurenni er ekki meö hrikalegustu á landinu. Þó er hann viösjárveröur, grjóthrun og skriöuföll loka honum oft á tiöum, enda klettar og hllöin snarbrött fyrir ofan.
— Eigi skal gráta Björn
bónda# heldursafna iiði.—
Ævinlega dettur blaða-
manni þessi orð i hug er
hann ekur fyrir Ólafsvík-
urenni og Rif á Snæfells-
nesi blasir við, hvar Björn
hirðstjóri á Skarði var veg-
inn af Englendingum um
árið.
Blaðamaöur var á ferö þar
vestra fyrir skömmu. Aö sjálf-
sögðu tók hann rútuna vestur,
enda veöurútlit nokkuö iskyggi-
legt, lausasnjór á jörö og blika á
lofti. Þaö var þvi betra aö feröast
meö traustum bilum og bilstjór-
um, sem vanist hafa slarkinu um
áraraðir og kippa sér ekki upp við
það, þó smátafir veröi sakir snjóa
eða veðurs.
Þegar vestur að Vegamótum á
sunnanverðu Snæfellsnesi kom
stóöu þar tvær rútur i hlaöi, önnur
átti aö fara til Stykkishólms en
hin til ólafsvikur. Þá gaf þar á að
lita vörubil einn mikinn og marg-
efldan, meö drifi á öllum hjólum,
útbúinn tönn grimmilegri að
framan enda notaður til snjó-
ruönings þar um slóöir. A Vega-
mótum var spurst fyrir um færö
og töldu heimamenn hana ekki
veröa til trafala. Siöan var haldiö
sem leiö liggur út Staöarsveit. Er
kom að vegamótum út i Breiöuvik
þurfti aö keöja rútuna, þvi hún
komst hvergi i beygjunni á vegin-
um upp Fróðárheiði. Allt gekk
svo án tafa nokkurn spöl, eöa
þangaö til aö ekiö var fram á
snjóruöningstæki, veghefil og
moksturskóflu er siluöust áfram,
þvi snjór haföi sest á veginn, þó
mokaö heföi verið um morguninn.
— Dag skal að kveldi lofa.
Eftir lestargang yfir heiöina
blasti Breiðafjöröurinn viö og
sást vel yfir aö Rauöasandi. Oti
við hafsauga mátti greina litla
ljósa bletti, þar voru fiskimenn aö
draga netsin, —vel á minnst fisk-
ur er lifibrauö þeirra er búa f
þorpunum aö noröanveröu Nes-
inu.
1 stundarfjóröung var stansað i
Ólafsvik, þar sem losaö var bæöi
fólk og farangur, meöal annarra
fór þar úr bilnum hún Guörún
litla, sem var aö fara aö hitta
ömmu sina i Ólafsvik. Svo var
haldið af staö út á Hellissand, fyr-
ir Ólafsvikurenni. Vegurinn er
undir háum klettum, ekki hátt yf-
ir sjó, að visu, en þó er h.ann einn
viösjárverðasti vegarkafli á öllu
landinu. Koma þar til skriöuföll
og snjóflóö eigi fátiö, og eru Sand-
árar innilokaöir þegar svo stend-
ur á þvi vegurinn fyrir Jökul er
engin hraöbraut, enda lokaöur
timum saman.
A Rifi og Hellissandi er fagurt
mannlif að sögn innbyggjara
þessara staöa, þó lesa megi i bók-
um, að þar hafi menningin ekki
staðið báðum fótum i jötu alla tiö.
Eins og fyrr er greint er fiskur-
inn, sem dreginn er úr sjónum
auösuppspretta fólksins. Vinnslu-
stöövarnar eru þvi eölilega þau
mannvirki, er setja mestan svip á
staöinn. Þó má ekki gleyma aö
geta um myndarlegan nýjan
skóla, er tekinn var i notkun i
haust er leið, iþróttahús, sem
jafnframt er sundlaug og félags-
heimilið Röst.
Er blaöamann bar aö garði
siöla dags voru flestir hættir
vinnu i frystihúsinu, en enn var
verið aö i saltfiskinum. Aö sögn
verkstjórnarmanna hefur ekki
verið unninn ýkja langur vinnu-
dagur upp á siökastiö, fiskurinn
ýmist verkaöur i salt, frystingu
eöa hengdur upp. Öll vinna viö
fiskinn er bónusvinna og þeir,
sem harðir eru af sér ná góöu
timakaupi. En bónusvinnan er
harður skóli.
Þaö var gaman aö koma aö Rifi
og sjá þann myndarlega flota,
sem þar var samankominn.
Blaöamannslandkrabbinn haföi
einhvern veginn fengiö þaö inn i
sinn harða haus, aö einungis
loönuskip væru meö yfirbyggðu
dekki. Honum varð þvi aö orði er
hann sá báta I Rifshöfn, aö hér
væru einungis loönubátar við
bryggju. — Hvilíkur munur hlýt-
ur aö vera fyrir sjómennina aö
geta veriö i vari bæöi fyrir ágjöf
og úrkomu viö vinnu sina. Svona
þyrftu sem flestir bátar, sem
stunda netaveiöar aö vera.
En nú var komiö myrkur og
eftir spjall viö vigtarmanninn Sæ-
mund Kristjánsson um aflabrögö
og fleira var haldiö til kojs. —
Kannski meira seinna af mannlifi
i nágrennni Jökulsins.
—Svkr.
Hún Guörún sagöist eiga heima I
Breiöholtinu og sagöi þar vera
gott aö búa. Hún haföi ekki mikla
trú á fólki I Arbæjarhverfi. En
amma hennar I Ólafsvik, hún var
bæöi góö og skemmtileg og alls
ekki i mikiö ráöist aö feröast
langa leiö meö rútu til aö heim-
sækja hana.
•
Þaö er ekki neitt dútl aö vinna i
saltfiski. Þar er unniö I bónus og
þvi ekki veriö aö hangsa. Þó er
ckki aö sjá aö vinnan hafi svo
ýkja þrúgandi áhrif á þessar yng-
ismeyjar er voru aö rifa upp salt-
fisk og stóöu I saltmokstri er
blaöamaöur kom aövlfandi.
tbúar Hellissands og Rifs hafa ekki gleymt þvl, aö í afkomendunum er framtlö þjóöarinnar fólgin. Nýr skóli hefur veriö byggöur, hiö ágætasta
hús, sem búiö er aö taka I notkun, þó ekki sé þaö fullfrágengiö.