Þjóðviljinn - 27.01.1984, Blaðsíða 10

10 SÍÐA - ÞIÓDVILJINN Föstudagur 27. janúar 1984
Elínborg Kristmundsdóttir: Burt
með þessa ríkisstjórn sem allra
fyrst.
Hvort haldið þið að velferð okkar
þjóðfélags hvíli frekar á bílnum
hans Steingríms eða á höndum hins
vinnandi fólks í landinu?, spyr
Elínborg Kristmundsdóttir.
„Bíddu meðan ég bregð þér“
„Bíddu meðan ég bregð þér“,
sagði maðurinn. Þeim sem við
hann glímdi varð snöggvast bilt við
og auðvitað lá hann flatur á næsta
augnabliki. Mér hefur oft dottið
þetta í hug þegar Steingrímur,
þessi íslands ógæfa endurvakin,
hefur verið að þylja það yfir alþjóð
við öll möguleg og ómöguleg tæki-
færi að launafólk mætti ekki búast
við svo til neinum launahækkunum
á þessu eða næstu árum, það verði
bara að bíða þangað til að atvinnu-
rekendur sjái sér fært að greiða
hærri laun. Drottinn minn sæll og
góður, er maðurinn algeggjaður
eða hvað? Heldur hann að það sé
hægt að mata fólk á hverju sem er?
Ég er nú orðin allöldruð og á minni
ævi hefur það hreint aldrei skeð að
atvinnurekendur hafi boðið fram
hærri laun, þeir þykjast aldrei geta
greitt nein laun, og hafa raunar
ekki gert, öllum launahækkunum
hefur alltaf verið velt út í verðlagið
strax, og það heitir ekki verðbólga
hjá þessum háu herrum, það er
bara dýrtíð sem allir verða að þola
bótalaust. Þetta veit Steingrímur
vel.
Þessvegna bið ég ykkur gott
fólk, bíðið ekki þar til þessi fanta-
stjórn er búin að smeygja á ykkur
klafa fátæktar og jafnvel örbirgðar.
Nei, burt með þessa ríkisstjórn og
það sem allra fyrst.
Þegar ég var unglingur, þá réði
íhaldið hér öllu, engir bölvaðir
kommúnistar að angra það þá, og
þá var ekkert til sem hét í rauninni
verkafólk eða launþegar, fólkið
var þrælar, ég leyfi mér að endur-
taka, fólkið var þrælar, það tók
fegins hendi hverja þá vinnu sem
hægt var að fá, og dirfðist ekki einu
sinni að spyrja hvað það fengi í
kaup, það gat kostað burtrekstur
úr vinnu. Svo borgaði atvinnurek-
andinn það sem honum sýndist og
þegar honum sýndist. Þetta voru
hinir gömlu og góðu dagar, sem
íhaldið hefur síðan alltaf verið að
þrá að fá aftur, en það gat það ekki
nema að ná einræði. En þó allt of
margir hafi hent atkvæði sínu á
þetta íhald væri það enn ekki búið
að fá þetta einræði sitt ef
Steingrímur hefði ekki fært því það
á silfurbakka. Þessvegna er aldrei
hægt að finna nógu ljótt orð yfir
Steingrím, hvað sem öllu íhaldi líð-
ur. Þessi hráskinnsleikur ykkar
með lækkun verðbólgu held ég
blekki fáa, verðlag hefur ekkert
lækkað, það finna þeir sem þurfa
að kaupa sínar nauðsynjar, borga
rafmagn, síma, hækkandi fast-
eignaskatta og aðra skatta, ég véit
ekki hverjir finna þessa lækkun
verðbólgu. En það er hinsvegar lít-
ill vandi, þó það sé hinsvegar bein
illmennska, að þykjast vera að
telja niður verðbólgu með því að
ræna hvað eftir annað úr launaum-
slögum vinnandi fólks, sem er allt í
senn samningsbrot, lögbrot og
mannréttindabrot; og í hvers um-
boði fremjið þið þessi brot?, eng-
inn hefur kosið ykkur til þess.
Allt margsvikið
Og hvar er atvinnan sem þið
þóttust ætla að tryggja fólkinu, sí-
felldar fjöldauppsagnir, sem ein-
göngu eru gerðar til að hræða fólk-
ið, dettur ykkur í hug að nokkur
trúi því að þessum fyrirtækjum
verði í raun og veru lokað? Sem
sagt allt sem þið lofuðuð fólkinu í
kosningabaráttunni margsvikið.
Og segið mér í alvöru, hvort þið
haldið að velferð okkar þjóðfélags
hvíli frekar á bílnum hans Stein-
gríms eða á höndum hins vinnandi
fólks í landinu. Jú, þið segist hafa
lækkað vexti og það er raunar satt,
en þessi vaxtalækkun kemur sára-
fáum að gagni, þeir sem eitthvað
hafa verið að framkvæma undan-
farið hafa engin lán fengið önnur
en lán með fullri vísitölutryggingu
og þessi vaxtalækkun nær ekki til
þeirra, því ekki má hrófla við
lánskjaravísitölunni, þá væri kom-
ið við kaunin á peningabröskurun-
um ykkar. Sem sagt allt svik og
blekkingar sem þið þykist vera að
gera vel.
Skrítnir fuglar
Já, þið eruð býsna skrítnir fuglar
og allfrægir þessir svokölluðu ráð-
herrar. Geir heimsfrægur fyrir
undirlægju- og sleikjuhátt við allt
erlent vald, en verður þó að eiga
þingsæti sitt undir miskunn Ellerts,
það er öll reisnin hans. Albert fjár-
málaráðherra frægur fyrir að hafa
auðgast á víninnflutningi, það þótti
nú hér áður ekkert gæfumerki að
auðgast á vínsölu, og svo er hann
náttúrleg frægur fyrir sitt fóta-
spark, en þó hann sé nú hættur að
sparka bolta þá er hann ekki hættur
að sparka, nú sparkar hann af
krafti í fótleggi manna, raunar í
óeiginlegri merkingu, en sárt mun
það samt, og alveg er einstakt
hversu laginn hann virðist að hitta
grennstu og veikbyggðustu legg-
ina. Svo er það litli pattinn, Hall-
dór heitir hann víst, sem æpti eins
og Fúsi á Hala, „Ég vil líka vera
hjón“, jú, og auðvitað fékk hann
sitt einveldi, mikil ósköp, þó ýmsir
hafi það nú í skimtingum að það sé
raunar grátkerling útgerðarmanna
sem einveldið hafi í raun. Þá má
ekki gleyma aumingja Sverri á Zet-
unum, ég verð nú að játa að ég
skammast mín vegna þess að einu
sinni datt mér í hug að það væri
eínhver snefill af manni í honum,
en það reyndist nú öðru nær. Hann
er búinn að eyðileggja allt sem
fyrirrennari hans hafði vel gert í
álmálinu. Og öll þessi álsamninga-
nefnd, með Jóhannes Nordal í
broddi fylkingar - hörmung að sá
fugl skuli eiga ættir að rekja hingað
norður í Húnaþing, en maður verð-
ur víst að hafa það eins og hvert
annað hundsbit. - Öll hefur þessi
nefnd frá því fyrsta til þess síðasta
svo svívirðilega svikið þjóð sína, að
ef það rynni einhverntíma upp fyrir
henni og ef hún kynni að skammast
sín, þá væri sennilega helsta leiðin
fyrir hana, sú sama og svikarinn
mikli valdi, þess sem „gekk út og-
hengdi sjálfan sig“.
Rekum fantastjórnina
Ég hætti nú að ræða um þessa
óþverra stjórn. En, alþýða íslands,
lát ekki alla þá, látna og lifandi sem
börðust fyrir réttindum þínum hér
áður fyrr, liggja óbætta hjá garði.
Rís nú upp og rek þessa fantastjórn
af höndum okkar.
Elínborg Kristmundsdóttir.
Elínborg Kristmundsdóttir skrifar
Sigurður Gunnarsson Fáskrúðsfirði skrifar:
Kjarabarátta og pólitík
Áttundi áratugurinn var nær
samfellt tímabil aukinnar fram-
leiðslu í fiskiðnaði og mikilla
fjárfestinga í orku og iðnaði, að
ekki sé minnst á milliliðina sem
spikfitnuðu. Viðskiptakjör
landsmanna þróuðust jákvætt ef
frá er skilin orkukreppa 1974,
sem mun meira hefur verið gert
úr en tilefni gefur til.
Þrátt fyrir þessa öru og já-
kvæðu efnahagsþróun skiptust á
skin og skúrir í kjarabaráttu
Iaunafóiks. Það var erfitt að
sækja hlutdeild í auknum gróða
fyrirtækjanna en áföllin voru
skilvíslega dregin úr launaum-
slaginu.
Á þessum árum átti sér stað ör
skriffinnskuþróun í forystu
verkalýðshreyfingarinnar sam-
fara inngöngu Alþýðubandalags-
ins í ríkisvaldið og samábyrgðar-
stefnu vinstri manna. Kjarabar-
áttan varð að mestu hagfræði-
legar vangaveltur og línurita-
styrjaldir embættismanna.
Pólitískir aðalleikendur kjara-
baráttunnar voru þeir Þorsteinn
Pálsson og Ásmundur Stefáns-
son. Til staðfestingar forystu-
kreppu verkalýðshreyfingarinnar
er sú staðreynd að Þorsteinn er
nú formaður Sjálfstæðisflokksins
með fylgi inn í allar stéttir, meðan
Ásmundur getur vart sannfært
sjálfan sig um að rétt sé að snúast
til varnar nú þegar launin hafa
lækkað um 30% og búast má við
samdrætti í vinnu.
En þó svo óvinsælt sé að ræða
pólitík á kaffistofu ASÍ þessa
stundina, þá getur verkafólk ekki
skellt allri skuldinni á forystuna.
Forystan endurspeglar niðurlæg-
ingu allrar stéttarinnar.
Pólitísk forysta verkalýðsins á
stóra sök á varnarleysi stéttarinn-
ar. Hún hefur hvorki megnað að
útskýra helstu þætti efnahagslíís-
ins fyrir alþýðu fólks, né tekist að
móta valkost við þá stefnu sem
hægri menn eru nú í óða önn að
framfylgja. Vinstri forystan efast
ekki um að nauðsyn sé á að
skerða kjörin, pólitíkin er bara
um hve skerðingin þarf að vera
mikil. Borgararnir eru helst
gagnrýndir fyrir að þeir kunni
ekki að græða, - annar hver Ieið-
togi vinstri hreyfingarinnar er
sannfærður um að hann sé klárari
borgari en þeir sjálfir. Launafólk
stendur ráðþrota, sér enga lausn
og axlar byrðarnar þegjandi. Á-
standið er þannig nú að þorri ís-
lensks verkafólks trúir því að það
hafi fengið of mikið fyrir vinnu
sína áður og að það ætti að
skammast sín.
En hvað er eiginlega að gerast?
Hvernig má það vera eðlilegt að
fólk sem vinnur eins mikið og fs-
lendingar gera, það safnar
skuldum þó svo það geri litlar
kröfur. Er íslenskt vinnuafl þá
næstum einskis virði? Það er nið-
urlæging að sætta sig við slíkt en
sú er þó raunin með þorra launa-
fólks nú.
Sem dæmi um hvernig pólitísk
vinstri forysta keyrði með bundið
fyrir augun í góðæri síðasta ára-
tugar getum við tekið fyrsta boð-
orð efnahagsmálastefnunnar:
„Full atvinna".
f pólitískri umfjöllun var þetta
spurningin um að sjá til þess að
hvers konar rekstur borgaði sig,
jafnvel það sem styrkja þyrfti
þrátt fyrir lág laun. Enda voru vel
rekin fyrirtækin rekin með gífur-
legum hagnaði og fjárfestingar
voru stærri hluti þjóðartekna á
íslandi en annars staðar. Ef
launin hefðu hækkað meira og
lélegustu fyrirtækin hefðu verið
látin rúlla, þá væri vinnan hærra
metin á íslandi en raun ber vitni
og það gengi ekki að nota hana í
tóma vitleysu, en fá gróða út.
Þetta hvarflaði ekki að íslenskri
vinstri hreyfingu og hún dúllaði
með í að styrkja uppbygtyrkja
uppbyggingu láglauna vinnu-
samfélags.
Og nú þegar kreppir aðeins að,
hvað á þá að gera? Láta það lél-
egasta fara á hausinn? Nei, - við
lækkum bara launin svo sem
flestir geti haldið áfram að græða
á ódýru vinnuafli, langt fram á
nætur. Slík er reisnin á vinstri
kantinum! Pólitísk forysta verka-
lýðsins er ekki í vafa um að sú
staðhæfing Vinnuveitendasam-
bandsins sé sönn að lausnin á of-
fjárfestingarvandanum sé meiri
gróði. Best væri kannski að
launakostnaður væri enginn, þá
gætu allir grætt.
19.-20. janúar 1984.
Sigurður Gunnarsson,
Fáskrúðsfirði.