Þjóðviljinn - 01.05.1984, Blaðsíða 21

1. maí
Þrigjudagur 1. maí 1984 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 21
Theódóra Bjarnadóttir, starfsstúlka Landakotsspítala.
Gæti ekki fram-
fleytt fleirum
en sjálfri mér
segir Theódóra
Bjarnadóttir,
starfsstúlka
Landakotsspítala
í borðstofu starfsfólks á Landa-
kotsspítala hefurTheódóra
Bjarnadóttir verið vinnukona í
tvö ár. Áður starfaði hún sem
hárgreiðslukona og rak eigin
stofu í 30 ár. Hún kvaðst vera
ánægð með starfið, hár-
greiðslustarfið hefði verið orðið
erfittfyrirhana.
- En hvernig gengur þér að lifa
af laununum?
- Uss, launin eru alltof lág. Ég
get framfleytt mér á þeim launum
sem ég hef hér, en maður leyfir sér
engan lúxus. Sko, sjáðu til, þegar
ég byrjaði að vinna hér, átti ég
íbúð, enda búin að vinna í 30 ár. Ég
ætla því ekki að kvarta mikið. Hitt
er svo annað mál að hér vinna með
mér ungar konur, einstæðar með
börn á framfæri og ég hreinlega skil
ekki hvernig þær fara að. Ég myndi
ekki treysta mér til að framfleyta
fleirum en sjálfri mér á þeim
launum sem ég hef hér.
Flestar þessar ungu konur þurfa
að borga húsaleigu, hafa enga
möguleika á að eignast íbúð sjálf-
ar. Hér er enginn möguleiki á
aukavinnu og þó að við höfum
vaktaálag, þá gerir það varla hersl-
umuninn.
- Finnst þér ástandið hafa
versnað síðasta ár?
- Versnað? Það hefur orðið al-
veg kúvending. Fyrir einstakling
sem hefur bara fyrir sjálfum sér að
sjá er þetta enn í lagi, en alger
hryllingur fyrir þá sem hafa fyrir
öðrum að sjá.
Þú hlýtur að sjá að ef ég afgreiði
tvær manneskjur með jafnstóran
skammt af mat og önnur þeirra
þarf að deila honum með 2-3 öðr-
um fær ekkert þeirra fylli sína, þótt
skammturinn nægi handa hinni
manneskjunni sem þarf ekki að
deila honum með neinum. Svo ein-
falt er það.
- Heldurðu að þetta eigi ekki
eftir að skána fljótlega?
- Ég leyfi mér að vona það, því
þetta getur bara allsekki gengið.
Svei mér þá, ég held það hafi bara
verið betra að hafa bullandi verð-
bólgu. ss
Loftur Magnússon.
Húsgögn og
innréttingar
Útsölustaðir:
Suðurlandsbraut 18
sími 86900
3K Austurvegi 2 Selfossi
sími 99-1000
Júlfus Antonsson.
Jakob Slgurðsson.
standið er hreint ekki gott og ég
gæti aldrei lifað af daglaununum.
Eg vinn lágmark 12-14 tíina auka-
vinnu á viku. Það má segja að held-
urhafi þrengt að hjáfólkisl. ár, en
maður er nú að leyfa sér að vona að
þetta séu tímabundnir erfiðleikar,
því varla er hægt að þjarma meira
að launþegum. Nú þarf að athuga
fyrirtækin, það þarf að finna hvar
gróðinn liggur. Hinn almenni
launþegi þolir ekki öllu meiri
kjaraskerðingu.“
Júlíus Antonsson, vaktformaður
íyá SVR síðan 1953:
„Erfiðlega, ég veiktist í fyrra og
get því ekki unnið aukavinnu.
Fram að þeim tíma vann ég alltaf
tvöfalda vinnu. Hér getur enginn
lifað af venjulegum daglaunum og
ég er alls ekki á því að of há laun
hafi verið ástæðan fyrir verðbólg-
unni, en einhvers staðar þarf lík-
lega að byrja. Lífsafkoman hjá
fólki hefur þó kannski heldur
versnað, fólk vinnur alls staðar tvö-
falda vinnu. Fólk vinnur eins mikið
og það getur, er tilbúið til að leggja
sitt af mörkum til að halda verð-
bólgunni niðri, en ég er hræddur
um að enginn sætti sig við þetta
nema sem tímabundið ástand."
Aðspurðir um hvort þeir héldu
að koma myndi til verkfalla, svör-
uðu þeir neitandi, a.m.k. ekki
þetta árið, en lengur gengi þetta
varla.
ss
Gengur ekki
til frambúðar
Þrír starfsmenn SVfí um launakjör
HjáStrætisvögnum Reykjavík-
ur náðum við tali af þremur
herrum sem hafa eytt ævi sinni í
strætó, ef svo má að orði kom-
ast. Við spurðum þá hvernig
gengi að lifa af laununum
þessadagana.
Loftur Magnússon, bflstjóri hjá
SVR í 20-25 ár:
„Það væri ekki hægt ef maður
hefði ekki möguleika á mikilli
aukavinnu. Lágmarks-aukavinna
hjá mér er 20 tímar á viku. Nú, auk
þess hef ég verið að byggja einbýl-
ishús s.l. þrjú ár, hef unnið mikið í
því og flutti reyndar inn sl. laugar-
dag. Það má kannski segja að þetta
sé mikið vinnuálag á mér, enda
kominn um sextugt. Annars er ég
feginn að vera að sjá fyrir endann á
húsbyggingunni, því ástandið hef-
urversnaðtilmunasl. ár. Daglaun
hrökkva engan veginn fyrir fram-
færslu. Auk minnar vinnu hefur
konan unnið úti, annars væri þetta
ekki hægt.
Annars vonar maður að þetta
eigi eftir að lagast, vonar að
nauðsynjavörur eigi eftir að lækka
með aukinni samkeppni. Ég reyni
að vera bjartsýnn á framtíðina."
Jakob Sigurðsson, vaktformað-
ur, hjá SVR síðan 1950:
„Það gengur bullandi illa. Á-