Þjóðviljinn - 02.09.1984, Blaðsíða 6

IÞROTTIR
Sigurður P. Sigmundsson
er27 áragamall
hagfræðingur sem er
fulltrúi hjásjávarútvegsráðu-
neytinu. Þar hefur hann
starfað í tvö ár, eða síðan
hann lauk námi í Skotlandi.
Sigurðurer Hafnfirðingur,
nánartiltekið FH-ingur,
oghefurveriðafar
sigursæll í langhlaupum
síðustu árin.
Nú síðast sigraði hann
í fyrsta Reykjavíkur-
Maraþoninu, sl. sunnudag.
- Sigurður P. Sigmundsson,
sigurvegari í Reykjavíkur-Mara-
þoninu sl. sunnudag. Ertu
ánægður með hlaupið?
„I fyrsta lagi gat þetta aldrei
orðið mikið alvöruhlaup hjá mér,
samkeppnin var ekki mikil vegna
þess að ákveðið var að bjóða ekki
mjög sterkum hlaupurum. Þeir
bestu fást ekki nema þeim sé boð-
ið sérstaklega og mótshaldarar
vildu fyrst og fremst fá almenning
með í hlaupið. Ég sættist strax á
þá skipun mála og kannski verður
hlaupið sterkara næsta ár.
í öðru lagi var veðrið ekki eins
og maður hefði viljað. Ég ætlaði
mér að hlaupa á þokkalegum
tíma, náði 2,28 klukkust. og er
sáttur við það við þessar aðstæð-
ur. Annars var þetta mitt áttunda
maraþon og ég er farinn að finna
minna fyrir þeim en áður, maður
er orðinn sterkari andlega“.
- Hver aetti stefnan hjá að-
standendum ReykjavikurMara-
þonsins að vera í framtíðinni?
„Það á ekki endilega að bjóða
stórstjörnum, enda er erfitt að ná
í þær. Hins vegar á að bjóða 2-5
mönnum sem hafa náð góðum ár-
angri á alþjóðlegan mælikvarða,
2,16-2,20 klst. Þannig þarf það
að vera til að auka áhugann á
hlaupinu og ná upp keppni milli
bestu íslendinganna og gestanna.
Stemmningin er mikið meiri ef
fslendingar eru í baráttunni um
fyrstu sætin. Það er mikið gert af
þessu í Englandi, fengnir gestir
sem eru svipaðir og þeir bestu á
viðkomandi stað.
Annars veit ég að þeir íslensku
hlauparar sem eru nýbyrjaðir í
maraþoni og eru með tíma í
kringum 3 klst eru mjög ánægðir
með hlaupið á sunnudaginn. Þeir
kepptu þar gegn fólki á sínu reki
en það hefði þurft breidd útí
gegnum hlaupið, þannig að ég
fengi nokkra mótherja, þeir aðra
og þeir síðustu líka einhverja á
sama stigi.
En það er erfitt að byrja með
hlaup sem þessi. Þrátt fyrir tals-
verða kynningu í fjölmiðlum og
víðar var margt fólk sem ekki
vissi um hlaupið, kom kannski
akandi og furðaði sig á að götur
skyldu vera lokaðar. Borgir eins
og London og New York þar sem
ég hef hlaupið eru helteknar af
áhuga þegar svona viðburðir eiga
sér stað og fólk er virkilega vel
með á nótunum. En þar hafa
hlaupin þróast, hér er þetta nýtt
fyrirbæri. Með meiri útbreiðslu
og kynningu gæti Reykjavíkur-
Maraþon orðið skemmtilegur
viðburður eftir 2-3 ár. Næsta ár
verður allur undirbúningur
auðveldari og markvissari og ég
er sannfærður um að þátttakend-
ur verða hátt í eitt þúsund þann
25. ágúst 1985!
Ég vil þakka aðstandendum
hlaupsins fyrir framtakið, þetta
er í alla staði lofsvert og tókst eins
og hægt var og við mátti búast".
- Er maraþonhlaup ekki
óhemju erfitt?
„Maraþonhlaup krefst fleiri
eiginleika hjá keppandanum en
venjuleg brautahlaup á styttri
vegalengdum. Það krefst meiri
útsjónarsemi, maður verður að
þekkja sjálfan sig og vera fljótur
að bregðast við aðstæðum, svo
sem veðri, drykkju á leiðinni,
hraða og hvaða „grúbbu“ maður
ætlar að fylgja í hlaupinu. Fjöld-
inn gerir þetta einnig meira
Maraþonhlaup
í Berlín œtla eg
að taka sénsinn
spennandi, í stað sex til átta
hlaupara á styttri vegalengdum
eru þarna margfalt fleiri til að
keppa við. Þó einn eða tveir fari
framúr manni er það ekki svo al-
varlegt, það eru alltaf einhverjir
aðrir fyrir aftan sem maður getur
þá keppt við og eins þegar maður
fer framúr næstu mönnum. Mar-
aþonhlaup er líka ágæt leið til að
skoða sig unt - útlendingarnir
sem hlupu um götur borgarinnar
á sunnudaginn hafa séðtmargt“.
- Hvenær tókst þú fyrst þátt í
maraþonhlaupi?
„Ég prófaði þetta fyrst haustið
1980. Það var ekki löglegt hlaup,
við lögðum nokkrir af stað frá
Kambabrún og hlupum til
Reykjavíkur. Þetta er of mikill
hæðarmismunur til að löglegt sé
en þetta var einungis tilraun.
Árið 1981 fór fram fyrsta íslands-
mótið. Lagt var af stað frá Mela-
velli og hlaupnir 5 hringir um
Vesturbæinn og Seltjarnarnes.
Það var ekki beint skemmtilegt!
Árið eftir hljóp ég fyrst erlendis,
tvisvar í Bretlandi, og fór þá að
hugleiða að halda þessu áfram“.
- Förum lengra til baka. Hve-
nær byrjaðir þú að æfa hlaup?
„Ætli ég hafi ekki verið 13 ára
þegar ég byrjaði í frjálsum íþrótt-
um. Annars var ég í handbolta
eins og aðrir Hafnfirðingar, með
FH, fram að 17 ára aldri, og í
fótboltanum líka. Þá sá ég að ég
ætti tæpast leið með Janusi Guð-
laugssyni og fleirum, taldi að
hlaupin lægju best fyrir mér. Ég
valdi rétt og það gerðu Janus og
þeir líka!
Það var erfitt að vera hlaupari í
Hafnarfirði til að byrja með. Ég
var í raun fyrsti hlauparinn sem
barðist gegn hinum hefðbundnu
boltagreinum og á árunum 1972-
73 þótt mönnum furðulegt að sjá
mann hlaupa um bæinn. Nú er
þetta gjörbreytt".
- Sérðu eftir öllum þeim tíma
sem þú hefur eytt í íþróttirnar?
„Það hafa komið þau augna-
blik að maður hefur velt fyrir sér
þeim tíma og fjármunum sem í
þetta hefur farið og vissulega
hefði maðurgetað verið búinn að
koma sér upp öðrum lífsþægind-
um í staðinn. En íþróttirnar hafa
gefið mér svo ótalmargt annað í
staðinn. Ferðir til annarra landa
eru t.d. mjög uppbyggjandi, ég
hef heimsótt ein tuttugu lönd. I
fyrra keppti ég t.d. í Suður-
Kóreu, mér og Sigfúsi Jónssyni
var boðið þangað, og ég held að
eina leiðin til að komast til slíkra
landa, fyrir utan að keppa í
íþróttum, sé að gerast sendi-
herra!
Félagsskapurinn er einnig
mikilvægur, ég hef eignast marga
góða vini í gegnum íþróttirnar og
í frjálsum íþróttum tengjast
menn sterkum böndum. Það er
oft talað um frjálsíþróttamenn
sem sértrúarsöfnuð, umræðug-
rundvöllur þeirra sé allur á einn
veg, og það er eitthvað til í
þessu“.
- Þarf ekki sérstakan persónu-
leika til að stunda einstaklingsí-
þróttir?
„Jú, sennilega þarf maður að
vera dálítð sérstakur. Miðað við
dæmigerðan íslending er
nauðsynlegt að vera alltaf ein-
beittur, láta ekkert mótlæti hafa
áhrif á sig og vera ekki áhrifa-
gjarn. Maður verður var við að
þeir sem eru í boltaíþróttum eru
fljótir uppá sig, þeim finnst þeir
oft eiga skilið að slá sér upp þegar
erfiður leikur er að baki. I ein-
staklingsíþróttum þarf maður að
halda sínu striki, láta stundar-
fögnuð og lífsþægindi ekki trufla
sig. Maður verður að vera þrjósk-
ur og þrár og t.d. láta ekki veðrið
hindra sig. Dæmi um það er að ég
fór í æfingabúðir í vetur, þrjár
vikur á Kanaríeyjum með norsk-
um langhlaupurum. Einhverjir
hefðu sjálfsagt notfært sér
skemmtanamöguleikana en
þarna var ég til að æfa og lét ekk-
ert trufla mig. Ég er samt ekki að
predika fyrir öðrum - hver maður
verður að eiga það við sjálfan sig
hvernig hann æfir og ver sínum
tíma“.
- Hvað tekur nú við hjá þér?
„Mér, Steinari Friðgeirssyni og
Sighvati Dýra Guðmundssyni
hefur verið boðið í maraþon-
hlaup í Vestur-Berlín þann 30.
september. Þetta er mjög sterkt
hlaup og í fyrra vannst það á um
2,13 klst. Þá voru þátttakendur
6.300 frá 45 löndum. Þetta er
kærkomið boð og sýnir þróunina
sem orðið hefur hjá okkur - síð-
ustu tvö árin hefur ísland loks
komist á kortið í maraþoni, móts-
haldarar hafa tekið eftir okkur.
Ætli ég taki lífinu ekki rólega þar
á eftir. Síðustu tvö árin hefur
keppnin í víðavangshlaupunum á
veturna ekki verið veruleg, þetta
eru alltaf sömu fáu hlaupararnir
og lítið fyrir mann að stefna að.
Að vísu er möguleiki á að Jón
Diðriksson, okkar besti hlaupari,
verði hér heima næsta vetur og
taki þátt í hlaupunum. Þá glæðist
minn áhugi - en ég veit að vísu
ekki hvort hann hefur einhvern
áhuga á að hlaupa.
f Berlín ætla ég að taka „séns-
inn“ og reyna að hlaupa á tíma
undir 2,20 klst. Ég vinn hvort eð
er ekki hlaupið þannig að ég ætla
að keyra upp hraða hjá mér og
síðan kemur bara í ljós hvort það
skilar sér, eða hvort ég sprengi
mig. Ég naga mig enn í handar-
bökin vegna maraþonsins í
London í vor. Þar setti ég íslands-
met, 2,21,20 klst, og bætti mig
um hálfa þriðju mínútu. En ég
var full ragur við að taka „séns“.
Lágmark íslensku Ólympíu-
nefndarinnar var 2,18 klst og þar
sem slíkt var rýmkað talsvert þeg-
ar nær dró leikunum hefði ég
sennileg átt möguleika á að vera
valinn, hefði ég náð tíma á borð
við 2:19,50“.
- Hvað heldurðu að þú endist
lengi í þessu?
„Það er ómögulegt að segja, en
tvennt gerir manni erfitt fyrir.
Aðstæður hér að vetrarlagi eru
slæmar og þá er samkeppnin lítil.
Alltaf sömu mótherjarnir og
breiddin engin. í öðru lagi er það
svo fjárhagurinn. Enn eru hér á
landi ekki fyrirtæki eða sjóðir
sem styðja bestu íþróttamennina.
Maður þarf alltaf að vera að
standa í einhverjum „redding-
um“, fá afslátt á flugi og þess
háttar, og maður verður pirraður
á þessu. Stundum gefst maður
upp og borgar allt sjálfur að fullu.
Það er erfitt að standa að þessu
eins og maður vildi helst, það
vantar einhvern varanlegan bak-
stuðning svo maður geti skipulagt
æfingar og keppni eitthvað fram í
tímann. Það dregur smám saman
úr manni að búa alltaf við sama
ótrygga ástandið.
Eins og Einar Vilhjálmsson
sagði í sjónvarpinu í vor: Það
vantar einhvers konar umbun-
arkerfi innan íþróttahreyfingar-
innar, sem virki þannig að um
leið og menn komast á einhvern
ákveðinn styrkleika, opnist meiri
möguleikar. Gleggst dæmið er
Hreinn Halldórsson. Það var
ekki fyrr en hann var orðinn Evr-
ópumeistari að hann fékk ein-
hvern stuðning. Þetta hefur
breyst hvað toppmennina áhrær-
ir, sem betur fer, og þróunin er í
rétta átt, en hún er alltof hægfara.
Þetta einangrast við toppmenn-
ina, það vantar tröppugang í
þetta þannig að menn geti unnið
sig upp smám saman. Þetta setur
mönnum stólinn fyrir dyrnar í
öllum einstaklingsíþróttum, mis-
jafnlega þó eftir greinum“.
- Eitthvað sem þú vilt koma á
framfæri að lokum, Sigurður?
„Nú fer vetur senn í hönd með
snjó og þröngum ruðningum á
götum. Islenskir bflstjórar eru
full tillitslausir þegar maður er í
rétti þó margir þeirra séu mjög
góðir. í Bretlandi er gott að
hlaupa, þar fer allt eftir því hver á
réttinn. Ef þú ert í rétti í umferð-
inni ertu öruggur. Hér á landi er
hins vegar „svínað“ grimmt á
mann á götunum, og sumir eru
jafnvel með leikaraskap, aka
uppað manni og sveigja frá. Þetta
þekkist ekki annars staðar.
Það væri gott að fá bflstjórana í
lið með sér“. -VS
SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 2. september 1984