Þjóðviljinn - 11.06.1986, Blaðsíða 9

KristjánJóhannssonáæfingumeðSinfóníunniumdaginn:ÓtrúlegagóðursegirLeifurÞórarinsson i umsögn sinni. (mynd sig.)
Er þanþolið óendanlegt?
Kristján Jóhannsson á óperutónleikum með Sinfóníu-
hljómsveit Islands undir stjórn J.P. Jacquillat.
Hvort það voru góð býtti að fá
Kristján okkar Jóhannsson í stað-
inn fyrir Paata Burchuladze á óp-
erutónleika með sinfóníunni um
daginn, veit ég ekkert um. Það er
varla að maður hafi heyrt þennan
heimsfræga bassa frá Georgíu
nefndan fyrr og aldrei hef ég
heyrt í honum svo ég muni. En
Kristján var góður. Já reyndar
ótrúlegur á köflum. Ég nenni
ekkert að vera að dást að því
hvað hann hljóp örugglega í
skarðið og það án teljandi fyrir-
vara. Slíkt er daglegt brauð hjá
alþjóðlegum kúnstnerum af
þessu tagi, og Kristján hefur gert
svona lagað oft áður erlendis. En
hvflíkur söngur, maður minn. Ég
leyfi mér raunar að efast um að
telja megi nema á fingrum ann-
arrar handar tenóra sem gætu
leikið þetta eftir.
Kristján söng ekki aðeins stór-
aríur úr nokkrum mögnuðustu
óperum 19du aldarinnar, hann
var fullkomlega í hlutverkunum,
rétt eins og hann væri staddur á
óperusviðinu í miðri sýningu, en
ekki á „sveitamannakonsert“ í
kjól og hvítt. Að vera vesalings
Don José í byrjun og láta mann
finna fyrir allri „tragídómedí-
unni“ í þeirri voluðu persónu, og
svo hetjan Radamesskömmu síð-
ar, í allri sinni sigurdýrð með hina
himnesku Aidu rétt við rúm-
stokkinn og allan harmleikinn
framundan, ja hvílíkt ógnat
ferðalag í einum mannsbarka.
Barka? Kristján syngur ekki bara
með röddinni, tækninni, sem er
alltaf að vaxa. Hann syngur fyrst
og fremst með hjartanu, gefur
allar sínar tilfinningar hverju
sinni og stundum svo að manni er
um og ó. Er þanþolið óendan-
legt? Er ekki gjafmildi af þessu
tagi hættuleg jafnvel bæði þeim
sem gefur og þiggur? Það er að-
eins eitt við þessu að segja, að
innistæðan virðist vera tak-
markalaus. En fyrir stóran lista-
mann eins og Kristján Jóhanns-
son leynast hættur við hvert fót-
mál og þess vegna skulum við öll
biðja vel og vandlega fyrir piltin-
um, því hann er eitt það dýrmæt-
asta sem við eigum í þessu landi.
Það er að segja ef við þá eigum
nokkuð í honum lengur.
LÞ
Nýmúsík á Kjarvalsstöðum
Eins og allir sem koma fram á
Listahátíð eru tónlistarmennirnir
í The New Music Consort, sem
komu fram á Kjarvalsstöðum s.l.
laugardag, alveg áreiðanlega
heimsfrægir og snillingar á sínu
sviði. Hópurinn er frá Bandaríkj-
unum og telur víst um 20 manns,
en hér voru að vísu aðeins komnir
fjórir þeirra og allir ásláttar-
menn, perkusjónistar. The New
Music Consort hefur eins og
nafnið bendir tvírætt til sérhæft
sig i 20stu aldar tónlist og voru
verkin á efnisskránni, að frátaldri
sónötu Bartóks fyrir tvö píanó og
slagverk, því nokkuð ný af nál-
inni. Ekki skaðaði það aðsókn-
ina, öll sæti í vestursalnum voru
setinn (sum tvísetin) og hitinn af
ljósunum í loftinu og manngrúan-
um því óskaplegur. Var stundum
erfitt að vera kjur, en þar sem ég
kom seint eins og venjulega, rétt
náði ég í stól aftast í salnum og gat
því nokkrum sinnum laumast um
bakdyrnar að kæla mig. Annars
veit ég ekki hvernig hefði farið.
Ekki var nú allt jafn spennandi
eða áheyrilegt sem parna var spil-
að og eiginlega ekkert varið í
neitt nema Bartók, þó margt sé
fallegt í uppátækjum John Cage
og Elliott Carter sé alltaf býsna
gáfulegur á svipinn, en þessir
voru fi lltrúar þeirra fyrir vestan.
Helfró eftir Áskel Másson hef-
ur oft heyrst áður, gott ef það er
ekki til á plötu, og þar er margt
sniðugt, en eins og eitthvað vanti
í heildarhugsunina. Nei, þetta er
ekki rétt: Það er eitthvert tilfinn-
ingaleysi í þessu hjá Áskatli sem
fer í taugarnar á mér og ég um
það.
„Or a tolling Bell“ eins og
tónverk Guðmundar Hafsteins-
sonar heitir uppá amerísku, er að
mínu mati býsna vel samið og
vandlega, en afar venj ubundið og
minnir á margt sem menn voru að
fást við í Njúmúsíkinni í Njújork
fyrir sosum 25 árum. En þetta var
alltsaman afar geðugt og hljóm-
aði þó stundum skrýtilega ofan
úr þessu makalausa lofti hans
Hannesar okkar, já eiginlega
bráðskemmtilega. Skyldi Hannes
hafa haft svona músík í huga þeg-
ar hann teiknaði þetta?
Gísli Magnússon og Halldór
Haraldsson léku með amerík-
önunum í Sónötu Bartóks, og
þeir gerðu það vissulega snilldar-
lega eins og þeirra var von og
vísa, en hins vegar hefðu kanarn-
ir mátt leggja meira upp úr mús-
íkölskum samleik í staðinn fyrir
að berja svo harkalega í „dótið“
sitt á stundum, að lá við að Bart-
ók og píanóin tvö köfnuðu í
gauragangi. En eftir sem ég best
veit sluppu allir ómeiddir úr
þessu og það er auðvitað fyrir
mestu.
LÞ
Enskt brúðuleikhús
Alls konar fólk rekur hingað á
fjörur. í Listahátíð miðri kom
hingað eins manns brúðuleikhús
frá Englandi og hafði tvær sýn-
ingar í húsakynnum Leikbrúðu-
lands við Fríkirkjuveg. Fáir virt-
ust hafa tekið eftir því að maður-
inn væri á ferðinni og var býsna
þunnskipað lið á sýningunum.
Maðurinn heitir Pau Hansard
og ferðast um einn með þetta
SVERRIR
HÓLMARSSON
handbrúðuleikhús sitt. Hann er
býsna laginn við brúðustjórn en
hans sterka hlið er raddbeiting,
enda er maðurinn lærður og
reyndur sviðsleikari. Hann lék
raddir persónanna allar til skiptis
og brá sér í margra kvikinda
hljóðlíki.
Sagan sem hann var að segja,
og hann hefur sjálfur samið, var
um Sherlock Snoop og vin hans
dr. Whatsup. Hún var svona
heldur í þynnra lagi en mátti samt
vel hafa nokkurt gaman af henni.
Hins vegar var maðurinn greini-
lega ekki á réttum stað og tíma,
en vel hefði mátt hugsa sér að
hann hefði gert lukku með þessa
sýningu í skólum - og hefði þá
mátt tengja hana enskukennslu.
Sverrir Hólmarsson.
ÞJÓÐVILJINN - SIÐA 9.