Þjóðviljinn - 03.10.1986, Síða 14

VKDHORF
Um verkamannabústaði í Kópavogi
Guðmundur Hilmarsson skrifar
í grein sem birtist í Þjóðviljan-
um 30. september sl. á baksíðu,
er sagt að stjórn Verkamanna-
bústaða í Kópavogi hafi verið
óvirk meira og minna allt þetta
ár, þar til í haust. Af þeim or-
sökum hafi enn ekki verið hafnar
framkvæmdir við byggingu 26
íbúða, sem stjórninni var heimil-
að að byggja í ár. Síðar í sömu
grein er sagt að V.B.K. sé ein af
19 stjómum í ýmsum sveitarfé-
lögum, sem ekki hafi nýtt sér það
fjármagn, sem fyrir hendi sé hjá
Húsnæðisstofnun.
Nú er mér ekki ljóst, hvernig
ástandið er í þeim 18 sveitarfé-
lögum, sem blaðamaður Þjóð-
„Pað er rakalaus þvœttingur að stjórn
VBK hafi verið óvirk meira og minna
allt þetta ár. Stjórnin héltfundi að með-
altali einu sinni í viku, þar til tímabil
hennar rann út á kjördag í maí sl. “
viljans hefur væntanlega aflað sér
upplýsinga um. En mér er hins
MINNING
Ólafur
Guðmundsson
Fæddur 1.11.1952 - Dáinn 26.9. 1986
Það er eins og það hafi verið í
vor. Það er varla lengra síðan að
við hlupum út í vorið, hópur vina
til að takast á við lífið. Svona
undra hratt Iíður tíminn, þessi
fylginautur okkar allra, tíminn
sem við trúðum að væri það síð-
asta sem við þyrftum að hafa
áhyggjur af. Lífið var framundan
með öllum sínum vonum og fyrir-
heitum, líf og starf til að takast á
við, til að sigrast á og til að njóta.
Það var ætlunarverk okkar allra,
ungra, glaðra og bjartsýnna
bekkjarsystkinanna í Mennta-
skólanum við Hamrahlíð vorið
sem við urðum stúdentar 1972.
Til að takast á við lífið. Ekki
eins og við værum að leggja til
orustu, heldur til að vera í lífinu,
því við vorum lífið og lífið var í
okkur. Þess vegna vorum við
glöð, þess vegna vorum við bjart-
sýn. Enginn var glaðari og enginn
var einlægari í gleði sinni en Óli
Guðmunds, strákur að vestan
sem var kominn í bæinn til að
læra. Svikalaust og af hæfilegri
alvöru sinnti hann námi sínu og
skilaði því með fullum sóma.
Eins sinnti hann okkur skóla-
systkinum sínum og tók fullan
þátt í gleði okkar og ærslum, af
þeirri eðlislægu, náttúrulegu
hlýju, sem einkenndi hann. Spil-
aði fyrir okkur og söng. Hann var
einn okkar. Okkar, sem þessa
vordaga 1972 vorum að leggja út í
nýja lífið, lífið eftir skólaárin þeg-
ar samfundimir yrðu stopulli og
hvert okkar færi þann veg sem
sýndist bestur. Óli fór í Háskól-
ann og síðan heim og vestur og
hún Kata fyigdi honum, stelpan
sem við höfðum fengið að hitta
síðasta veturinn okkar í skóla-
num.
Það eru bráðum 15 ár síðan, og
nú hefur Óli Guðmunds háð
glímu sína við dauðann, sem eng-
inn mannlegur máttur fær staðist,
hversum ríkum vilja og hversu
miklu lífi hann er gæddur. Alla
sigrar hann um síðir, það er sú ein
fullvissa, sem allir ganga að vísri.
Samt kemur hann okkur á óvart,
eins og við trúum því að hann
muni sneiða hjá okkur, að við
okkur eigi hann ekki erindi. Víst
vissum við að Óli hafði verið
mikið veikur og að hann hafði
staðið af sér fyrstu atlöguna, og
vildum ekki trúa öðm en hann
hefði staðið glímuna alla. Svo fór
ekki. Óli Guðmunds er dáinn.
Vestur á ísafirði skilaði hann
ævistarfi sínu, áreiðanlega
jafnvel og hann gekk að starfi og
leik í Menntaskólanum við
Hamrahlíð við hlið vina sinna.
Allt of sjaldan hittist þessi hópur
eftir að leiðir skildu, allt of sjald-
an fengum við að hafa Óla og
Kötu hjá okkur þegar við komum
saman. Þegar það var, stafaði
ævinlega þessari notalegu hlýju
frá þeim Isfirðingunum, fölskva-
lausri gleði í góðum hópi. Þeir
fundir verða aldrei samir.
Hugsun okkar og tilfinning
verður aldrei tjáð með orðum,
þau orð eru ekki til. Vitund okk-
ar öll er hjá Kötu og litlu stúlkun-
um tveimur.
Við vottum ástvinum Ólafs
Guðmundssonar okkar dýpstu
samúð.
Bekkjarsystkinin í 4-N
Einlægar þakkir og kveðjur til allra þeirra sem heiðruðu
minningu
Steindórs Árnasonar
skipstjóra
og sýndu okkur samúð og vináttu við andlát hans og útför.
Guðmunda Jónsdóttir
Jón Steindórsson
Guðmunda Jónsdóttir
Guðný Svava Bergsdóttir
Haraldur Jónsson
Steindór Haraldsson
Guðný Ragnarsdóttir
Bergur Garðarsson
Ásdís Ingólfsdóttir
vegar nokkuð ljóst hvernig á-
standið er hjá V.B.K..
Það er rakalaus þvættingur að
stjóm V.B.K. hafi verið óvirk
meira og minna allt þetta ár.
Stjómin hélt fundi að meðaltali
einu sinni í viku, þar til tímabil
hennar rann út á kjördag í maí sl.
Fyrsti fundur nýrrar stjómar var
haldinn í ágúst sl. og ef ég get
talið rétt em 6 mánuðir meira en
3 mánuðir. Þannig fæ ég ekki séð
að V.B.K. hafi verið óvirk meira
og minna allt árið.
Einnig er gefið í skyn að ekkert
hafi verið gert í því að fjölga íbúð-
um í félagslegri eign hér í Kópa-
vogi og það sem er dregið fram
sem sönnun í því efni er að ekki sé
enn byrjað á framkvæmdum á 26
íbúðum við Suðurhlíðar í Kópa-
vogi.
Til upplýsinga fyrir lesendur
Þjóðviljans, vil ég upplýsa þá um
það, að í Kópavogi vora keyptar
á almennum markaði 19 íbúðir
frá því í nóvember 1985 fram til
maímánaðar 1986. Þessi ráðstöf-
un var gerð vegna þess að sölu-
íbúðir á almennum markaði hafa
verið mun ódýrari héldur en ný-
byggingar. Sem dæmi get ég
neftit að V.B.K. keypti 3 2ja
herb. íbúðir að meðaltali 60,37
m2 á kr. 25.817 pr. m2, 13 3ja
herb. íbúðir að meðaltali 79,12
m2 á kr. 23.582 pr. m2 og 3 4ra
herb. íbúðir að meðaltali 99,67
m2 á kr. 21.050 pr. m2. í öllum
þessum upphæðum er tekið tillit
til áætlaðs viðgerðarkostnaðar.
En því miður urðum við að hætta
að kaupa íbúðir þar sem framlag
bæjarfélagsins til V.B.K. var
þrotið samkvæmt fjárhagsáætl-
un. Samkvæmt lögum um verka-
mannabústaði leggur bæjarfé-
lagið fram 10% af því sem Bygg-
ingarsjóður verkamanna lánar
hverju sinni. Þannig getur
skapast það ástand að bæjarfé-
lagið getur ekki látið jafn mikið
fé af hendi og Byggingarsjóður
verkamanna hverju sinni, ef farin
er sú leið að kaupa íbúðir eins og
gert var hjá V.B.K., þar sem það
tekur mun skemmri tíma að fá
íbúð afhenta, ef hún er keypt á
frjálsum markaði, eða um 3
mán., en 2 til 3 ár ef byggt er.
Þar til viðbótar má geta þess að
flest sveitarfélög láta gatnagerð-
argjöld ganga uppí 10% greiðslu-
skyldu sveitarfélagsins, en gatna-
gerð þarf ætíð að fara fram á nýj-
um byggingarsvæðum hvort sem
er og því hagstæðara fyrir
sveitarfélögin en að keypt sé
eldra húsnæði.
Að endingu vil ég koma því á
framfæri sérstaklega við blaða-
mann Þjóðviljans, sem skrifar
undir stöfunum G.G., að þær
lóðir, sem V.B.K. hefurfengið til
úthlutunar í Suðurhlíðum, eru
ekki tilbúnar enn í dag 1. október
1986 til byggingar.
Guðmundur Hilmarsson er formaður
Félags bifvélavirkja og á sæti í stjórn
Verkamannabústaða í Kópavogi.
Andófið
Vígtól í sveltandi heim
Kristinn H. Gunnarsson, einn andófsmanna: Ratsjárstöðin er reist afbandarísk-
um stjórnvöldum í þágu bandarískra hagsmuna
Við hér fyrir vestan höfum ætíð
lagt áherslu á fáránleik þessa
hernaðarbrölts hér í Stiganum. A
sama tíma og hundruð miljóna
jarðarbúa svelta heiiu hungri
kasta bandarísk stjórnvöld einum
og hálfum miljarði íslenskra
króna I ratstjárstöð sem engin
knýjandi þörf er fyrir. Auk þess
bendir flest til að stöðin hér fyrir
ofan verði úrelt innan fárra ára.
Það er Kristinn H. Gunnarsson
oddviti Alþýðubandalagsmanna í
Bolungarvík sem hefur orðið, en
hann hefur staðið framarlega í
flokki heimamanna, sem barist
hafa gegn hernaðarframkvæmd-
um í Stigahlíð. Við spurðum
hann hvert hann teldi vera álit
heimamanna á ratsjárstöðinni:
„Ef hér færi fram almenn at-
kvæðagreiðsla efast ég stórlega
um að meirihluti fengist fyrir
þessari framkvæmd. Til marks
um það get ég nefnt að á sínum
tíma flutti ég tillögu í bæjarstjórn
Bolungarvíkur þar sem lagt var til
að allsherjaratkvæðagreiðsla færi
fram. Tillagan hlaut aðeins mitt
atkvæði og hermangsflokkarnir
óttuðust greinilega niðurstöðu
baejarbúa í málinu“.
I sérstökum samningi sem
gerður var við Bolvíkinga í júlí
1985 er gert ráð fyrir að leiga fyrir
land undir stöðina skuli vera
2.650 krónur á ári. „Þessi smán-
artala sýnir auðvitað undirlægju-
háttinn en þó er verst að ekkert
ákvæði er í samningnum um upp-
sögn af hálfu Bolvíkinga. Utan-
ríkisráðuneytið, þ.e. annar aði-
linn, hefur rétt til að segja samn-
ingnum upp með 12 mánaða
fyrirvara en þennan sjálfsagða
rétt höfum við ekki. Tillaga mín í
bæjarstjórn um að við hefðum
þennan rétt einnig var á sínum
tíma felld“, sagði Kristinn enn-
fremur.
„Staðreyndin er sú að fullyrð-
ingar hermangsmanna um stór-
Kristinn H. Gunnarsson.
kostlegan ávinning heimamanna
af byggingu og rekstri þessarar
ratsjárstöðvar eru gersamlega út í
hött. íslenskir aðalverktakar sf. á
Keflavíkurflugvelli skara sem
fyrr mestan eld að sinni köku en
fela undirverktaka hér vestra að
sjá um hluta framkvæmdanna.
Hann hefur eflaust dágóðan
skilding upp úr krafsinu en þar
með er líka öll sagan sögð. Ætli
verkamenn við vegarlagninguna
upp á fjallið séu ekki 10-15 talsins
og hefur eitthvað fjölgað síðan
farið var að vinna að undirbún-
ingi við sjálfa stöðvarbygging-
una. Bolungarvík hefur þessar
leigutekjur sem áður var minnst
á, að vísu með verðbótum! Ann-
an hagnað hefur bæjarsjóður
ekki. Eftir að stöðin verður kom-
in í gagnið vinna þar örfáir starfs-
menn, enda allur búnaður að
mestu sjálfvirkur".
„Þegar við hófum baráttuna
gegn þessu hernaðarmannvirki
fyrir hartnær 2 árum, sáum við
fljótlega að hér var einvörðungu
um bandaríska hagsmuni að
ræða. Vamarmáladeild utan-
ríkisráðuneytisins fullyrti hins
vegar að íslenskir aðilar hefðu af
þessu gagn. Bent var á Póst og
síma, Landhelgisgæsluna og Há-
skóla íslands. Meira að segja var
fullyrt að stöðin tryggði mjög ör-
yggi íslenskra sjómanna. Það vita
hins vegar allir sem vilja vita að
það er hægt að tryggja öryggi
þeirra mun betur með öðram og
margfalt ódýrari hætti.
Það ber því allt að sama brunni
og æ fleiri gera sér grein fyrir eðli
málsins. Bandaríska vígvélin
þenur út hernaðarkerfi sitt og lið-
ur í þeirri útþenslu, auðvitað allt í
nafni friðarbandsins, er að koma
þessum vígtólum fyrir í Stiga-
hlíð“, sagði Kristinn H. Gunnars-
son að síðustu. _v>
14 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN, Föstudagur 3. október 1986