Þjóðviljinn - 12.10.1986, Qupperneq 2

FLOSI
skammtur
af tveim toppfundum
„Hvað er svo glatt sem...“
Ég hef, svona utanað mér, heyrt því fleygt, að
hingað til lands séu komnir gestir frá útlöndum
þeirra erinda að ræða hvort ástæða sé til að
fresta því enn um sinn að tortíma öllu sem lífs-
anda dregur á jarðríki.
Það mun viðtekin skoðun allra hugsandi
manna að æskilegast sé að komast strax að
endanlegri niðurstöðu um þetta mál og hver svo
sem niðurstaðan verður, að ganga þá til verks
svo hægt sé að snúa sér að næstu viðfangsefn-
um.
(dag hef ég hugsað mér að skrifa hnitmiðaða
grein um þennan toppfund og freista þess að
varpa Ijósi á innhverfu málsins og draga af því
huglægar ályktanir um hugsanlegar afleiðingar
af því sem koma skal.
Þetta mál er í raun og veru ekki hægt að taka
rökrænum tökum nema reynt sé í leiðinni að
gera sér grein fyrir skaphöfn, geðslagi og fín-
legri skapgerðarblæbrigðum Ronalds og Mika-
els en vitneskja um þetta fæst að sjálfsögðu
ekki nema við náin kynni.
Nú hafa örlögin hagað því svo til, að vegna
fjarlægðar milli landa og ólíks þjóðernis, höfum
við heiðurshjónin ekki getað stofnað til náinna
vináttutengsla við Ronald og Nansí, þó með
okkur sé ágætur kunningsskapur. Hömlur á
ferðafrelsi valda því að Ræjsa og Mikael eru
ekki heimagangar hjá okkur og við hjá þeim.
Við Ronald eigum það sameiginlegt að hafa
um langan aldur unnið fyrir okkur með leiklist en
við Mikael vorum báðir háskólaborgarar á sjötta
áratugnum. Ræjsa, Nansí og konan mín eiga
það allar sameiginlegt að vera konur og konur
eiga sér allar eitt sameiginlegt áhugamál að fá
að teljast til manna.
Þetta hefði getað orðið svo ósköp huggulegur
hjónaklúbbur ef fjarlægð og ferðahömlur hefðu
ekki skilið okkur að.
Og nú á semsagt að funda um það, hvort rétt
sé að flýta því að sprengja okkur öll í !oft upp og
heimsbyggðina í leiðinni.
Þá kem ég að hinum geðræna fleti þessa
máls, hvernig skaphöfn getur gerbreytt viðhorf-
um og ákvörðunum og í þessu greinarkorni ætla
ég ennfremur að velta upp hinni húmanísku hlið
málsins... En andartak... Nú er friðurinn úti.
Konan mín rennir upp rennihurðinni að kont-
órnum mínum og enginn smá skruðningur. Hún
veit fullvel að þegar ég er truflaður með þessum
hætti í miðri ritsmíð veldur hún ekki aðeins mér,
heldur líka lesendum, ómældum skaða. Ég
verð óvinnufær. Og ekki nóg með það, „topp-
fundur“ í uppsiglingu á heimilinu.
Ég lít upp og segi, eins blíðlega og mér er
unnt:
- Hvur djöfullinn gengur eiginlega á?
- Hefurðu séð oní skóburstakassann?
Og ég hugsa með mér: Nú ríður á að hugsa
hratt, bæta vígstöðuna, undirbúa sókn, standa
upp, brýna raustina, eða... eða beita háðinu,
missa ekki stjórn á sér, vera yfirvegaður en
orðhvass, láta hana finna fyrir því að hún hefur
eyðilagt fyrir mér daginn, koma á hana höggi,
gera hana sakbitna, beita hernaðarlist, stra-
degí.
Mitt sterkasta vopn í heimilisófriðnum hefur
löngum verið kaldhæðnin, hin nístandi írónía.
Og ég ákveð að beita stórskotaliðinu fyrst og
segi með þunga:
- Áttu við skósvertuboxið?
- Ég á við skóburstakassann.
Nú finn ég að toppfundurinn hérna á heimil-
inu er að komast í hnút, hnút sem aðeins verður
leystur með ræðustúf.
Ég tek svo til orða:
- Hér hlýtur að vera um tvo kassa að ræða,
skóburstakassann og skósvertuboxið. Ég hef
bara séð ofaní skósvertuboxið. Ef hér á heimil-
inu er eitthvað sem heitir skóburstakassi, þá
hlýt ég að hafa verið leyndur því í þau þrjátíuog-
þrjú ár sem við höfum verið að reyna að lafa
saman.
Þessi aðferð hefur oft gefist vel í heimilis-
ófriðnum og endar stundum með því að hún
missir stjórn á sér, en ekki alltaf. Stundum verð
ég fyrri til að brjálast, en þá er voðinn vís. Þá er
hún sko komin með töglin og hagldirnar.
Nú er hún ískyggilega róleg og segir:
- Ef skósvertuboxið þitt væri skósvertubox,
þá væri að sjálfsögðu ekkert nema skósverta í
því. í skósvertuboxinu þínu er hinsvegar bæði
skóbrúna, skóblákka, skógræna, skógula og
skóhvíta. En af því að þú ert litblindur, heldur þú
auðvitað að þetta sé allt skósverta. Og þess-
vegna kallarðu skóburstakassann alltaf skó-
svertubox, aumingja bjálfinn.
Nú finn ég að farið er að halla undan fæti hjá
mér svo ég segi:
- Ég er að skrifa blaðagrein helgaða því að
tveir æðstu menn veraldar eru komnir hingað til
að bjarga heimsfriðnum.
Og hún svarar af stórlæti þess sem hefur
komið, séð og sigrað:
- Ég held þér væri nær að koma fram, kíkja
ofaní skóburstakassann og bjarga með því
heimilisfriðnum. Láttu hina vitfirringana um
heimsfriðinn.
Og lýkur hér greininni um hin fínlegri blæ-
brigði húmanismans í friðarviðræðum Ronalds
Reagans, Mikaels Gorbatsjoffs og okkar
heiðurshjónanna.
.2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 12. október 1986