Þjóðviljinn - 29.11.1987, Blaðsíða 12

Lög unga fólksins
Sú kenning er mjög vinsæl,
aö listgagnrýnendurséu mis-
heppnaðir listamenn, æfir inni
í sér af gremju og vonbrigö-
um, öfund og illkvittni út í allt
og alla. Þykir þetta sannar-
lega botninn í listaheiminum.
Eigi að síður er tónlistargagn-
rýnanda Þjóðviljans Ijúftog
áreiðanlega skylt að votta að
hann er einmitt svonafyrir-
brigði.
Þegar hann var pínulítill fékk
hann þá flugu í höfuðið að verða
músikant. Svo fór hann að læra.
En þá kom í ljós, að það var ekk-
ert hægt að kenna honum og
hann var einhver versti nemandi
sem í tónlistarskóla hefur komið
og eru þar þó margir góðir.
Kennari hans hafði skömm á
honum og viðurkenndi það eftir
tuttugu ár, sem þó kom
gagnrýnandanum ekki úr
jafnvægi, því hann hafði vitað
það í tuttugu ár og olli sú vit-
neskja því að í spilatíumum varð
hann helmingi fífllegri en hann
átti þó að sér að vera. Og þar með
var draumurinn á enda.
En mikið komu minningarnar
hugljúfar í hugann og blessuð
nostalgían þegar ég fór á tónleika
Tónlistarskólans í Reykjavík í
Bústaðakirkju fimmtudags-
kvöldið 20. nóvember. Hve þetta
var fallegt fólk sem var að spila
undir leiðsögn Guðnýjar Guð-
mundsdóttur og stjórn Gunnars
Kvarans.
Fyrst var kanoninn frægi eftir
Pachelbel. Hann hefur kannski
verið eins konar popplag síns
tíma. Og hefur þá poppinu held-
ur betur farið aftur eins og öllu
öðru. Þá var fluttur fiðlukonsert
nr. 5 eftir Mozart. Einleikari var
ung stúlka, Hildigunnur Hall-
dórsdóttir, og var þetta
lokaprófsverkefni hennar. Eftir
hlé var leikinn hinn æsispennandi
oktett eftir Mendelssohn og gerði
hann ekki aðra músík betri. Þá
var hann sextán ára. Allt var
þetta yndislega skemmtilegt og
vel spilað og gerði mig ungan og'
glaðan í annað sinn. Það er mesta
lygi að unglingar skeyti bara um
popp. En þeirri firru er á loft
haldið af vissum aðilum sem
græða á því að neyða hávaðarugli
ofan í unga og aldna. Jafnvel li-
fendur og dauða. Áreiðanlega er
tímaspursmál hvenær settir verða
upp popplúðrar í kirkjugörðum
af einskærri illkvittni sem ekki
aldrei getað lært eitt né neitt og er
sú staðreynd galopin öllum til
viðeigandi túlkunar. Fyrsta vet-
urinn minn í M.H. byrjaði ég á
því að fá 1.0 ííslensku. Ég átti víst
skilið að fá 0.0, en prófdómurun-
um var einkennilega hlýtt til mín
og gáfu mér 1.0 í uppörvunar-
skyni. En þar með var útséð með
minn akademíska lærdóms-
örlaganna mig til að skrifa um
músik í önnur og víðlesnari blöð,
hvað ég er nú að géra af dæma-
fárri alúð og glöggskyggni og frá-
bærri fórnarlund. Þannig vildi
það til, að þessi misheppnaði tón-
listarmaður og misheppnaði lær-
dómsmaður, varð fyrir vald ör-
laganna verulega vel heppnaður
tónlistardómari. Og þetta æfis-
gefur dauðum ró, en vill helst
ganga af hinum lifandi dauðum.
A sunnudaginn 22. nóvember
var annar skóli með tónleika. Það
var Menntaskólinn við Hamra-
hlíð. Kórinn fagnaði tuttugu ára
afmæli sínu. Eg var þar. Ekki
minnti það mig síður á forna
frægð en konsertinn í kirkjunni.
Ég gat ekki lært músík. En það
var nú ekkert. Ég gat heldur ekk-
ert lært í öðrum skólum. Ég hef
frama. Svo liðu mörg ár og ekkert
dreif á daga mína. Þá hugkvæmd-
ist núverandi peningaráðherra í
einu kastinu að láta mig skrifa um
músik í minnst lesna blað í heimi.
Og það gerði ég af sérstakri
samviskusemi og réttsýni í þrjú
músikölsk ár og vissi enginn af
því nema ég og tilvonandi
peningaráðherra. Síðan liðu enn
nokkur ár og alls ekkert dreif á
daga mína. En loks vélaði vald
ögubrot segi ég einungis í því
skyni að auka skilning og samúð
milli dómarans og hinna dæmdu.
Nú sat ég þarna í troðfullum
salnum í M.H. og starði með að-
dáun á þetta unga fólk og tregaði
gamla daga þegar ég var svo ung-
ur og afar efnilegur. Kórinn söng
undir stjórn Þorgerðar lög eftir
íslenska höfunda, t.d. Hafliða,
Jón Nordal og Þorkel; gömul og
ný lög erlendra tónskálda, negra-
sálma og eitt íslenskt þjóðlag.
Blástjarnan þó skarti skær. Lagið
er um hana Svövu sem var enn
bjartari en fegursta stjarna him-
insins. Sá hefur nú verið skotinn í
henni Svövu sem samdi þetta feg-
ursta ástlag á íslandi. Þorgerður
lét þess getið, áður en kórinn
söng lagið, að nú ætlaði æskan að
syngja um ástina og gaf í skyn að
allir kórfélagar væru meira og
minna vitlausir af ást. Var þetta
fjarskalega hjartnæmt svo gamlar
konur og tónlistargagnrýnandi
Þjóðviljans fóru að skæla. Ég
minntist nú minnar skíru Svövu
er ljómaði svo sæl á mínum himni
löngu fyrir daga ljósvakamiðla á
íslandi, þar til hún hrapaði í
hjónasæng með manni sem erfífl.
En nú er hann skilinn við hana
Svövu mína. Þegar á reyndi var
hún óþolandi sóði og trassi og svo
löt að hún nennti ekki að lifa og
oft andfúl. En maðurinn sem gift-
ist henni og er alltaf sama helv...
fíflið, segir að Svava bjarta og
skæra sé vonlaust nött. En hver
vill horfast í augu við alvöru lífs-
ins á tuttugu ára afmælisdaginn
sinn? Hver kærir sig þá um þann
hræðilega sannleika að ástin er
böl heimsins?
Ég þarf ekki að taka það fram
að kór Menntaskólans við
Hamrahlíð söng frábærlega fal-
lega. Ég óska Þorgerði og kórn-
um til hamingju og þakka óg-
leymanlegar ánægjustundir gegn-
um árin. Og ég óska honum lang-
rar æfi. En ekki höfðu fjölmiðlar
hátt um þetta afmæli. Þetta var
ekki nógu ómerkilegt. Hér var
engin lágkúra á ferðinni. En lág-
kúran er það sem koma skal ef
hún er ekki þegar búin að taka
völdin. Og það eigum við fylli-
lega skilið úr því við látum það
yfir okkur ganga.
SIGURÐUR ÞÓR
GUÐJÓNSSON ,,
... lækkun á 500 g smjörstykkjunum.
Við komum til móts við heimilin
í jólaundirbúningnum...
Venjulegt verð kr.
Jólatilboð:

Jólaafslátturinn
m
s lotaumauöunun