Þjóðviljinn - 17.02.1988, Blaðsíða 6

AFMÆLI
Sjötugur
Sigurður Gestsson
Mörk
Það var þess konar tónn í kvaki
fuglsins að andráin varð skáldleg,
og hvert kvak átti sér samhljóm í
veikum þyti vængsins, og það
brast í bóluþanginu þurru og
stökku þegar hiti dagsins rann út í
rakan sandinn.
Maðurinn sat á klöpp í flæð-
armálinu að leysa hnúta á kaðli
sem bundinn var í net og lagt var í
fjörðinn, og aðflæðið gjálfraði
við klofhá stígvél svört. Út við
hafsauga námu Strandafjöllin
ljós úr sólsetrinu gula rauða
gyllta, og það blik var sem af stáli
er fellur á ís. Það var þögn yfir
landinu, en maðurinn brosti því
það glitti í silung við baujuna.
í ríki náttúrunnar fellur skartið
af manninum og verður hjóm
eitt, hann gengur í sól og skugga,
smár í víðerni, stór hjá smáum
formum, í örlæti og harðlæti sem
gefur og tekur til baka svo
jafnvægi haldist og hringrásin ei-
lífa. Og eins og steinninn tekur
stundum á sig mynd af manni, þá
tekur maðurinn einnig á sig mynd
af steini, er allur þó mýkri
sveigjanlegri viðkvæmari. Og
þannig bar Sigurð Gestsson fyrir
augu þetta kvöld í fjörunni að
leysa sína tilvistarhnúta: Form-
sterkur með sveigðum línum,
veðurbarinn í andliti og með
mosa í skeggi, markaður langri
reynslu, - silfrað berg.
Maðurinn einn með sjálfum
sér tekur ofan þá grímu sem er
umgjörð sársaukans og hlíf gegn
þeim spjótum sem kastast og
augum köldum, fláræði og
fíflsku, - og sæmir að setja upp í
æði nútímans og hringlanda þar
sem trylltur lýðurinn hefur fund-
ið sér takmark til að keppa að, og
leikur sitt hlutverk við uppdregin
sviðstjöld, en á það til að tapa
áttum og missa fótanna og reka
fingur í spilverkið þannig að allt
hrynur til grunna með reyk og
vonbrigði. En viti menn! Kemur
nú ekki upp úr kafinu að afmælis-
barn þetta á ekki til neitt grímu-
safn að skarta með, vegna þess að
það dregst ekki í dilka:
þykjustunnar þyrnótt land
þegna til sín lokkar,
játast undir jarðsamband
jaðarblómið okkar, -
og stendur álengdar með sitt
góðlátlega fas og vott af stríðni í
björtum augum, þó dálítið eins
og hissa: hvaða trix er þetta? og
væri allra manna síðastur til að
varpa yfir sig dularklæðum og
leggja gildrur fyrir fólk með
skrumi og skjalli, hvað þá heldur
hlaupa í kröfugöngum eða
mynda þrýstihóp fyrir góðan eða
slæman málstað. En þegar mað-
urinn er svona berskjaldaður, þá
er eins og vindurinn snúist: við-
mælendur hans verða klumsa og
skammast sín fyrir að vera ekki
betri inn við beinið en almanna-
rómur segir.
Þarna í fjörunni renna maður
land og haf saman í heild, og gol-
an strýkur ax af strái á meðan hið
óútskýranlega orkuver fer í gang
með margslunginni útgeislan og
hrífur þá sem hafa viðtækið í lagi
og senda kannski veikan straum
til baka: móttekið, skipti.
Annar tími, aftur kvöld:
Ferðalangar á leið vestur í sýslu
búnir að húsvitja í Vatnsdalnum
þar sem grasið fær að vaxa í friði
þessi árin, og fólkið er að haska
sér í burtu undan niðurskurði^
fullvirðisrétti og kvóta. Svanur-
inn hópar sig á Flóðinu og beygj-
urnar í Hólunum eru mjúkar eins
og brjóst á feitri heimasætu á
smjörbúi í Víðidal. í hvaða
bugðu skyldi hun nú hrasa bless-
unin í sinni leit: Ó, tunglið tung-
lið taktu mig, og elskhuginn hví-
ar, já hann hann, - já, það er svo
yndislegt að láta fallerast, já, já.
En þegar hér er komið hugl-
eiðingum réttir Sigurður Gests-
son úr bakinu í aftursætinu og
segir: „Hann er farinn að sofa,
bóndinn í Gröf, og allar kvígurn-
ar yxna í hólfinu!“
En þetta er bara ein af mörgum
ferðum, og þetta óvænta innskot í
rómantíkina á sér fjarskylda ætt-
ingja úr einni ferð og annarri. Og
alltaf er maðurinn jafn ákafur að
komast á stað og hlakkar þessi
lifandi ósköp til. Svo þegar stund-
in nálgast fer hann allur á ið og
snýst í marga hringi í kringum
sjálfan sig, þar til viðstaddir fá
svima og fara að snúast rangsælis
um ferðamanninn, farinn að hall-
ast ískyggilega mikið fram á við
og göngulagið minnir á svangan
skógarbjörn sem hefur þefað
uppi hunang í næsta rjóðri.
Jafnvel skottúr á traktornum inn í
„borgina" verður þessum manni
ÞlÓÐVIUINN
0 68 13 33
Tínmm
0 68 18 66
0 68 63 00
Blaðburður er
BESTA TRIMMIÐ
og borgar sigl
BLAÐBERAR ÓSKAST
Víðs
vegar
um
borgina
Hafðu samband við okkur
þJÚÐVILIINN
Síöumúla 6
068 13 33
sífrjó uppspretta tíðinda, hval-
reki þar sem allt hið smágerða í
hversdagsins önn og amstri tvinn-
ast saman í mikil ævintýr. Ennþá
meiri er þó tilhlökkunin að fara
fram á heiði að leggja net í vötn
og liggja í tjaldi yfir nótt við móf-
uglasöng og ilm úr rökum sverði,
- og hjalar lækur í eyra þegar
svefn sígur á brá. Eða fara á bæi
að spila Lomber og lyfta glasi til
að hýrga andann og færa mýkt í
galskapinn með smellinni sögu
þegar pólitíkin hringsnýst. En
ekki síst er það mikið yndi að
taka á móti gestum og ganga fram
af þeim um allar veitingar, sem
Unnur húsfrú Ágústsdóttir töfrar
fram eins og þegar smellt er fingr-
um, og skiptir þá litlu hvort það
er á nóttu eða degi, kvöldmatur
eða kaffi, og slík er rausnin að
það má metta alla sveitina. Loks-
ins þá er gesturinn stendur á
öndinni með þaninn kvið og rjóð-
ar kinnar og getur ekki meir:
„Guð minn góður, ekki meir,
ekki meir.“ Kemur þá ekki í
stórri sveiflu hroðið fat með söltu
hrossakjöti og floti, eitthvert það
unaðslegasta ljúfmeti sem fundið
hefur verið upp á fslandi, og gest-
inum verður ósjálfrátt að orði:
„Það vildi ég að þetta yrði minn
banabiti!“
Þannig má nálgast manninn á
margan máta, en sumir hafa
meiri þokka en aðrir, hugljúfir í
návist og geðgóðir, lausir við
óþarfa kapp eftir vindi, slegnir úr
málmi sem ryð fær ekki grandað,
- eins og gullið. En til eru þeir
menn sem spyrja: er hann nú all-
ur þar sem hann er séður, þessi
grallari? og kannski er Sigurður
Gestsson í Mörk bara úlfur f
sauðargæru, - en þangað til ann-
að sannast má ætla að gervið
verði ekki merkilegra, í lengd og
bráð, en það að kasta yfir sig reyfi
af veturrúinni kind fyrir skemmt-
unar sakir við ullarmat hjá
Kaupfélaginu á Hvammstanga.
En áfram líður lognkyrrt
kvöldið við fjörðinn, krían er far-
in að sofa og æðurin vaggar á
mjúkri bárunni skammt undan
landi. En upp frá fjörunni liðast
slóðin í dögginni um túnið, og
gljáandi fiskurinn sveiflast í takt
við fótstig mannsins sem er þungt
og fast á jörðinni, - heim að bæn-
um.
Níels Hafstein
Sigurður Gestsson kom í heim-
inn 17. febrúar 1918, sonur Gests
Ebeneserssonar og Magnhildar
Þórveigar Árnadóttur, sem fædd
var á Akranesi. Foreldrar hennar
voru Vilborg Pálsdóttir og Árni
Magnússon búsett þar. Foreldrar
Gests voru Ebeneser Árnason og
Ingibjörg Gestsdóttir. Þau Gest-
ur og Magnhildur Þórveig
eignuðust dóttur, auk Sigurðar,
Kristjönu að nafni, hún andaðist
fyrir fimmtán árum.
Sigurður Gestsson kvæntist
árið 1947 Unni Ágústsdóttur (f.
18.5. 1920) frá Gröf á Vatnsnesi,
dóttur Ágústs Jakobssonar
bónda þar og konu hans Helgu
Jónsdóttur, þau eignuðust níu
börn sem öll eru á lífi. Foreldrar
Helgu voru Jón Eggertsson og
Þóra Jóhannesdóttir á Ánastöð-
um í sömu sveit, en foreldrar Ág-
ústs voru Jakob Gíslason og Sig-
urbjörg Árnadóttir á Þverá í
Vestur-Hópi.
Börn þeirra Sigurðar Gestsson
og Unnar Ágústsson eru fjögur:
Helga býr í Reykjavík, gift Sæ-
vari Snorrasyni, þau eiga son og
þrjár dætur, og tvo dætrasyni;
Jón er bóndi á Sæbóli í Hvamms-
tangahreppi, kona hans er
Laufey Jóhannesdóttir, og eiga
þau dóttur saman; Magnhildur
býr í Reykjavík með Níelsi Haf-
stein og eiga þau einn son; Ágúst
býr á Hvammstanga, kvæntur
Þuríði Þorleifsdóttur, og eiga þau
tvo syni.
NH
MINNING
Theodór
Grímur
Guðmundsson
fœddur 9.3. 1966
dáinn 12.1.1988
Glaður hópur á góðri stund,
16. júní, eins árs stúdentsafmæli.
Einu sinni enn situr F bekkur frá
árunum 1983-86 saman og
skemmtir sér hver sem betur get-
ur. Teddi, eini karlmaður bek-
kjarins, situr hljóður með vina-
legt bros á vör. Brosið beikkar
þegar skotið er fram sniðugum
athugasemdum og hlátur heyrist
frá honum. Gleðiglampi fyllir
augun. Hver hefði trúað að þetta
væri í síðasta skiptið sem allur
bekkurinn kæmi saman, að Teddi
yrði ekki oftar með okkur?
Hvað skal segja þegar bek-
kjarbróðir og vinur á unga aldri
fellur frá. Orð megna svo ósköp
lítils. Aðeins minningin um svart-
hærða rólega strákinn lifir.
Teddi var atorkusamur á sviði
félagsmála í M.A. Hann hafði
mikinn áhuga á pólitík og hélt
ósjaldan heitar ræður. Talaði af
tilfinningu. Augun tindruðu af
áhuga. Hann vildi vera virkur,
geta stuðlað að meira réttlæti og
jafnræði. Eflaust hefur honum
fundist áhugaleysi okkar æði
mikið en hann lét aldrei bilbug á
sér finna og kímdi á sinn góðlát-
lega hátt.
Nú tindra augun ekki lengur og
söknuður fyllir hugi okkar. Við
áttum saman góðar stundir sem
gleymast aldrei. Við sendum ást-
vinum Tedda okkar innilegustu
samúðarkveðjur og hafi hann
þökk fyrir samveruna og vinátt-
una.
Bekkjarsystur úr M.A.
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 17. febrúar 1988