Þjóðviljinn - 25.03.1988, Blaðsíða 15

ekki hvaðan á mig stóð veðrið.
Hafði ég nú gert einhverjar
skammir af mér? Það hlaut að
vera úr því að presturinn hafði
svo mikið við að kalla mig afsíðis.
Ég fékk bara ómögulega áttað
mig á því í hverju afbrot mitt gæti
verið fólgið. Ég mundi ekki betur
en mér hefði tekist að svara öllum
spurningunum rétt, og þótt mér
hefði orðið það á að renna augun-
um einstöku sinnum yfir í
stelpnabekkinn, - þær sátu nefni-
lega allar í sama bekknum -, þá
gæti það nú varla talist ámæli-
svert athæfi og ekki minntist ég
þess að slíkt væri nokkurs staðar
beinlínis bannað í biblíusögunum
eða kverinu.
- Nú ert þú að þessu sinni eina
fermingarbarnið í Rípursókn,
sagði sr. Guðbrandur. - Ef þú vilt
síður fermast einn þá er velkomið
að ég fermi þig með hinum ferm-
ingarbörnunum, annað hvort á
Hofsstöðum, hér í Viðvík eða
heima á Hólum, það er að segja
hafi foreldrar þínir ekkert á móti
því. Ég skildi að það var nær-
gætnislegt af st. Guðbrandi að
minnast á þetta en sjálfur hafði ég
ekkert um það hugsað. Hafði
bara talið það sjálfsagt að ég yrði
fermdur á Ríp.
Ég sá í hendi minni að það
mundi leiða af sér aukið umstang
fyrir fólkið heima, sem ætlaði að
vera við ferminguna, að þurfa að
fara þetta langt, því auðvitað
yrðu allir að fara ríðandi, ekki var
um bíla að ræða m.a. vegna veg-
leysis. Út í Ríp var hins vegar
auðvelt að ganga fyrir þá sem það
vildu. Ogsvohafði églíka,satt að
segja, ekkert á móti því að ferm-
ast einn. Ég var nokkurn veginn
viss um að gata ekki í trúarjátn-
ingunni né á öðrum þeim spurn-
ingum sem fyrir mig kynnu að
verða lagðar. Og loks var svo
augljóst að það tæki enn styttri
tíma að ferma mig einan en stór-
an hóp. Svo ég þakkaði sr. Guð-
brandi bara fyrir hans vinsamlega
tilboð en kvaðst þess albúinn að
fermast einn.
/ krístinna manna tölu
Svo rann fermingardagurinn
upp með sunnangolu og sólskini.
Ég labbaði út á Jörundarhöfða,
en það er klettahöfði nyrst á tún-
inu, lagðist þar niður í ilmandi
grasbrekku og hlýddi sjálfum
mér yfir svörin við því sem ég
taldi líklegt að sr. Guðbrandur
myndi spyrja mig um. Svo var
haldið til kirkjunnar og ég auðvit-
að á Sleipni mínum. Kirkjan var
troðfull svo að ég, sem allt snerist
þó um, komst varla fyrir. Mér
tókst að svara öllum spurningum
prestsins og reyndi að tala svo
hátt og skýrt, að heyrast mætti
um alla kirkjuna svo viðstöddum
yrði það ljóst hvílíkan guðfræði-
garp þarna væri verið að taka í
kristinna manna tölu.
En eitt fór úrskeiðis. Þegar
taka átti til náðarmeðalanna
fyrirfundust þau hvergi. Sókn-
arnefndin hafi einfaldlega gleymt
því að kaupa messuvínið og
obláturnar. Ekki var því um ann-
að að gera en að slá altarisgöng-
unni á frest. Ég harmaði það nú
ekki svo mjög, þótt skömm sé frá
að segja. En mér var uppálagt að
koma til kirkjunnar þegar mess-
að yrði næst og þá skyldi gengið
frá fermingunni til fulls.
Hnakkurínn góði
Fermingargjafir? Jú, eitthvað
var um þær þótt lítilfjörlegar
kynnu að þykja nú til dags. Samt
þótti mér vænt um þær og eina þó
miklu mest. Það var nýr hnakkur
sem kostaði heilar 100 kr., stórfé
í þá daga. Ég átti hest og beisli en
engan hnakk og betri gjöf var
ekki hægt að fá.
Þegar fermingarveislunni var
lokið sótti ég Sleipni minn, lagði
á hann nýja hnakkinn, reið fram
á Borgareyju og kom ekki heim
fyrr en seint um kvöldið. Kannski
finnst einhverjum að það hafi
ekki verið vel viðeigandi af mér
að rjúka svona burt á sjálfan
fermingardaginn, en ég held að
allir heima hafi skilið mig.
En hvað svo með altaris-
gönguna? Já, það fór nú heldur
en ekki úrskeiðis. Þegar næst var
messað á Ríp var sauðburðurinn
byrjaður. Pabbi sinnti honum
alltaf sjálfur og reið til ánna á
Borgareyjunni tvisvar á dag.
Hann var að vísu organisti við
Rípurkirkju en þegar á þurfti að
halda hljóp Jón í Ási í skarðið.
Og svo var í þetta skipti. Ég
hafði, frá því ég var 11 ára gam-
all, ávallt aðstoðað pabba við
lambféð. Nú vissi ég að yngri
bræður mínir færu að taka við því
embætti. Þetta gat orðið seinasta
vorið mitt við þessi skemmtilegu
störf og því vildi ég engum degi
sleppa. Það sagði ég pabba.
- Jæja, sagði hann, - ég skal
tala við sr. Guðbrand. Það vissi
ég að hann gerði en hvað þeim
hefur farið á milli veit ég ekki.
Seinna þetta sama sumar fór ég
tvisvar sinnum til kirkjunnar. I
bæði skiptin gaf sr. Guðbrandur
sér tíma til þess að tala við mig
stundarkorn en aldrei minntist
hann á altarisgönguna. Mér þykir
þannig líklegt að ég hafi aldrei
verið fermdur nema að hálfu
leyti.
- mhg
VERSLUNIN LEÐUR
Snorrabraut 27 - Sími 13833
Brúnn, síðurkvenjakki
Verð kr. 16900,-
Brúnn herrajakki
Verð kr. 14500,-
Höfum úrval
leðurjakkaá
fermingarbörn.
Svarturherrajakki
Verðkr. 10500,-
Brúnn kvenjakki
Verðkr. 12500,-
r
AFMÆLISDAGBOK
Sígild fermingargjöf
Jóhannes úr Kötlum
tók saman
Verð kr. 1.875.-
Litir rautt eða blátt
ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 15