Þjóðviljinn - 12.06.1988, Síða 12

Hákon Leifsson stjórnar kammersveit í Óperunni á fimmtudagskvöldiö, en þá veröa meðal annars
frumflutt verk eftir Hauk Tómasson og Leif Þórarinsson. Mynd: E.OI.
Islendinga-
dagur í
Óperunni
Listahátíð 16. júní: Frumfluttverk
eftir Hauk Tómasson og Leif
Þórarinsson. Hákon Leifsson
stjórnareinvalaliði
hljóðfœraleikara
Á tónleikum í Óperunni á
fimmtudaginn veröa frumflutt
tvö íslensk verk, eftir þá Hauk
Tómassonog Leif Þórarins-
son, en að sögn stjórnand-
ans, HákonarLeifssonar,
voru tónverkin samin sérstak-
lega fyrir þetta tilefni.
Að sögn Hákonar samdi
Haukur klarínettukonsertinn
„Hvörf" fyrir Guðna Franzson
klarínettleikara. Verk Leifs nefn-
ist „Styr“ og er píanókonsert. Á
tónleikunum á fimmtudaginn
leikur Þorsteinn Gauti Sigurðs-
son á píanóið.
Hákon er ungur stjórnandi.
Hann stjórnaði svonefndum
Töðugjaldatónleikum fyrir
tveimur árum og margir munu
minnast, en að þeim frátöldum
má segja að hér heyi hann sína
frumraun. Hann stundar nú nám
í Boston og lýkur því að ári, en
áður hefur hann lagt fyrir sig
stjórnandanám og tónsmíða- í
Vínarborg. Þetta tvennt er enda
mjög nátengt, segir hann: stjórn-
andinn túlkar og er hægri hönd
tónskáldsins og verður því að
vera fær um að skilja hugmyndir
og innihald verkanna og koma
þeim til skila. Því er námið
gjarnan þannig uppbyggt að fólk
lærir tónsmíðaaðferðir jafnhliða
stjórnuninni.
- Hljómsveitarstjórnun er
kannski ekki ósvipuð þvf að
stjórna strengjabrúðum; þræð-
irnir eru jafnmargir og hljóðfærin
í hljómsveitinni, og því stendur
allt og fellur með því að yfirsýnin
sé í lagi, sagði Hákon.
Á tónleikunum á fimmtu-
daginn verður einnig flutt verk
eftir þann merka tónsmið Arnold
Schönberg, en hann stóð á mörk-
um rómantíkurinnar og tólftón-
astefnunnar, sagði Hákon; hann
á reyndar heiðurinn af tólftónast-
efnunni öðrum mönnum fremur,
en verkið sem við flytjum er frá
því áður en hann hellti sér út í þá
sálma. Þetta er kammersinfónía
sem var samin fyrir fimmtán ein-
leikara. Fyrir bragðið er hver ein-
asta rödd í verkinu mjög erfið og
gerir miklar kröfur til hljóðfæra-
leikaranna.
Það eru sextán hljóðfæra-
leikarar í hljómsveitinni sem
leikur á tónleikunum, sagði Hák-
on: Meira en helmingur þeirra
kemur sérstaklega að utan til að
leika á þessum einu tónleikum,
og það gera þau endurgjalds-
laust. Að auki leikur einvalalið úr
Sinfóníuhljómsveitinni.
HS
Já, Reykjavíker falleg
Já, Reykjavík er falleg borg.
Maður beygir sig. Undir lágum
himni liðast hvítmáluð nýbýli um
hryggleg holt og mela. Hlíð sem
ekki er hlíð og dal sem ekki er
dalur. Eftir teiknuðum breið-
götum og undir óþarfa ljósastaur-
ana. Garðarnir eru grænni en
gerist og Shellstöðvarnar lýsa af
velmegun. Fjöllin eru fegin að
maður sé kominn og hafa blánað
síðan síðast, með flókahatta eins
og kirkjuturninn í miðri borg.
Velkominn, segja þau og sam-
litur sjórinn volgnar aðeins í
kringum skólprörin og er einnig
feginn þessu mannlega félagi sem
þrífst þriflega í þessari borg sem
er svo ofarlega á hnettinum að
íbúar hennar hafa það (þó mjög
óljóst) á tilfinningunni að allur
heimurinn sé einhversstaðar
þarna fyrir neðan, down under.
Já, hún er falleg. Og um það
sannfærist maður enn frekar þeg-
ar maður lætur á silfurlitu
snemmsumarkvöldi berast fyrir
túrbínum massívrar Saab-
bifreiðar af Granda-gerð um
nokkrar af sandpússuðum götum
borgarinnar. Gírarnir eru hrein-
skiptir í aðgerðum sínum og
undir volgu húddi malar viftu-
reimin hljóðlítið þegar stefnulj-
ósin styrkja mann í skoðun með
háværum takti sínum. Bíllinn líð-
ur um bæinn eins og seglskúturn-
ar á sundunum fyrir utan og mað-
ur finnur fyrir þjóðfélagslegu ör-
yggi í spenntu beltinu. Heill á
húfi, í friðarhöfn. Framhjá
Höfða og frammeð sjónum. Má-
varnir lyfta fæti og míga í heiðurs-
skyni en 20 kflómetra meðalh-
raðinn dregur þolsmáan dilk á
eftir sér. Því er fólk að flýta sér í
þessari kyrrð og þessari fegurð?
Nú það er kannski verið að koma
upp leiksýningu eða stofna fé-
lagsskap?
En Saabinn er seigur og heldur
sínu hægláta striki. Útá Nes og
upp í Miðbæ, niður í Fossvog og
inn í Mjódd. Og hvergi brestur
fegurðina. Stuðarar mótlægra
bifreiða gljáa gegnt manni og
skyggnin falla niður um leið og
sólin hefur valið sér eitt af fjöl-
lunum á Snæfellshryggnum til að
setjast í. Tryggvi Hansen tekur
reiðhjól úr húsi við samnefnda
götu og strákarnir á blágræna
skódanum X 5590 eru komnir í
bæinn og fara út við Herkasta-
lann á vit óvæntra ævintýra. í
barmi Andreu Jónsdóttur situr
Whitney Houston-merki en á
hillu í miðjum Nýjabæ við Eiðist-
org tvær klósettrúllur saman í
sellófani undir heitinu Papco,
WC pappír og eru í fullkomnu
samræmi við upprúlluð skýin á•
Akrafjallinu, sem þessa stundina
er umleikið laginu Svarthvíta
hetjan með Dúkkulísum, á næt-
urvakt Stjörnunnar, en bráðlega
fara þó gítargrip Þórs Eldons um
gervallt höfuðborgarsvæðið eins
og Norðurljós, fylla himininn yfir
Reykjavík, í bláeygðu poppi.
En áfram er förinni heitið og
Sólver, Sólver, Sólver, stendur á
skiltunum í Skipholtinu en Hjól-
barðaverkstæði Sigurjóns stend-
ur stabílt á hægri hönd við Ffla- húsinu á Abracadabra þar sem
delfíu. Það haggar því ekkert glasastelpurnar raða tómum
frekar en öðru í þessari borg, gleðivöldum á þvottagrindur að
þessa nótt, þegar aðeins blá- loknum dansleik. Þær eru
toppar trjánna tifa af gróðurvon í þreyttar, en samt er það líka fal-
döggvotu grasi. Snorrabrautin er legt eins og allt annað, eins og
sniðin eins og flugbraut niður að
sjónum sem er full sléttur alveg
upp að Esjurótum. Á bakvið
fjöllin blundar eitthvað hefð-
bundið sem bærist einnig ein-
kennilega í brjósti manns undir
stýri og þéttu belti. Einhver óræð
löngun í lárétta línu, eins og etv.:
„Allt var kyrrt; frá utanfjarðar
grunni..." En braghendan er
beygjum háð og í bakporti við
Grettisgötu opnast hurð úr eld-
birtan í portinu, sem seytlar niður
í skeljasandi á húsveggjunum,
niður í nýju laufi baktrjánna, nið-
ur í galvaníseraðar öskutunnur
sem geispa fullar af kulnuðum
sígarettum, storknuðum bindum
og fleyguðum flöskubotnum. En
allt þetta breytist þegar pantaður
bfll kemur korrandi og kastar gul-
leitum geislum framan í þessa
mynd.
Barþjónarnir tveir koma út og
borg
kasta frá sér brennandi stubbum
áður en þeir skella að sér aftur-
hurðum leigubflsins. En glasa-
stelpurnar birtast fljótt á eftir
þeim með blátt undir augunum
og taka fegnar fari sem ég býð
þeim í sjálfboðavinnu. Því það er
nóg pláss í vel hannaðri Saab-
bifreiðinni og hún fagnar nýjum
og óvæntum áhafnarmeðlimum
með þvf að sigla rólega af stað út
af planinu. Himinninn er silfur-
grár sem fyr og göturnar auðar og
hreinar í senn. Það gufar upp úr
grasinu á umferðareyjunum og
ljósin skipta litum á milli akreina.
En það er þó einmitt á slíkum
gatnamótum sem hin hæga sig-
ling heim á leið er rofin af rauðu
ljósi. Rauðu ljósi sem ekki verð-
ur að gulu og því síður grænu.
Það er bilun í inntaki sem verður
til þess að lengra komumst við
ekki í kvöld. Saabinn liggur
hreyfingarlaus á galtómum
gatnamótum gegnt sírauðu ljósi
og ég finn fyrir öryggi hauspúð-
ans og lygni aftur augum af
löngun í kvikmyndavél. En í
aftursætinu haila þær þreyttar sér
á sitthvort eyrað að sínum hvor-
um hátalaranum. Hann Viðar,
kokkur á Pizzahúsinu á afmæli í
dag, hann er tuttugu og fimm ára
í dag og þetta er leikið fyrir hann.
Maður sér fyrir sér taglið á hon-
um og úr púströrinu stígur
reykurinn lóðrétt upp í lognið.
„It’s got to be-e-e: Perfect."
í REYKJAVÍK,
borg hins eilffa friðar
5. júnf 1988 Hallgrímur
12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 12. júní 1988