Þjóðviljinn - 07.06.1991, Side 4

Þeir sem stunda siglingar á brettum þurfa að hafa jafnvægið f lagi.
Siglingar
í sátt við
höfuð-
skepnurnar
Þó einkennilegt sé, miðað við það hvað að landið er vogskorið
og umlukt hafi, hefur siglingaíþróttin ekki verið stunduð hér að
neinu ráði fyrr en í byrjun áttunda áratugarins. Síðan þá hefur
vegur íþróttarinnar vaxið til muna og eru nú starfræktir sjö sigl-
ingaklúbbar. Þeir eru Brokey í Reykjavík, Ýmir í Kópavogi, Þytur
í Hafnarfírði, Sigurfari á Seltjarnarnesi, Vogur í Garðabæ, Nökkvi
á Akureyri og Sörfi á Egilstöðum. Athygli vekur að enginn sigl-
ingaklúbbur er á VestQörðum, þar sem aðstæður til siglinga frá
náttúrunnar hendi eru mjög ákjósanlegar og á Austfjörðum er að-
eins einn klúbbur.
Siglingar á kjölbátum, kæn-
um og brettum eru ekki aðeins
Páll Hreinsson
stundaðar sem keppnisiþrótt,
heldur einnig hafa margir gaman
af siglingum sem tómstundagam-
an. Mikið er um það að fjölskyld-
ur eigi báta og sigli á þeim sér til
skemmtunar og til ferðalaga.
Einnig er töluvert um það að fólk
fari á sjóinn eftir erfiðan vinnu-
dag sér til afslöppunar og ánægju.
Páll Hreinsson er meðstjóm-
andi í Siglingasambandi Islands
og starfsmaður þess. Hann segir
að siglingar geti verið dýrt sport,
en það fari allt eftir því hvað
menn vilja kosta miklu til sinna
báta. Hann segir að minnstu bát-
amir, svokallaðir optimistar, kosti
frá 150 þúsund krónur, en dýmstu
kjölbátamir, 34 fet að lengd, 5-6
miljónir króna. Mikið er um það
að þessir bátar séu teiknaðir og
smíðaðir hér heima, en einnig em
nokkur dæmi þess að fengin em
mót af skrokknum erlendis frá.
Hjá siglingaklúbbunum er
keppt á seglbrettum sem menn
standa á og reyna að komast sem
hraðast yfír hafflötinn. Byrjendur
keppa í fyrsta flokki en vanir í
meistaraflokki. A brettunum er
keppt á tvennan hátt. Annarsveg-
ar með því að sigla í áttur, en þá er
farið framhjá tveimur baujum
sem em 90 gráður upp i vindinn
og hinsvegar í braut sem er eins
Áhugi barna og unglinga á siglingum fer ört vaxandi. Myndir: Kristinn.
og F í laginu. Þar þarf að fara fyr-
ir fjórar til fimm baujur. Kænum-
ar em litlir bátar með eins til
þriggja manna áhöífi, með felli-
kjöl en enga ballest. Þar sér
áhöfnin um að halda bátnum í
jafnvægi á haffletinum og hangir
þá út á síðum hans. Þar er keppt í
nokkmm flokkum og nægir að
nefna Topper og Optimist. Kjöl-
bátamir em stærstu skútumar, allt
frá 18 fetum og uppúr. Þar sem
ekki em margir kjölbátar sömu
tegundar er þar keppt með for-

I góðum byr úti á Skerjafirði.
gjöf. Aðeins er um tímatöku að
ræða í forgjafarkeppni.
Fyrir keppnismenn er íslands-
mótið hápunktur sumarins, en auk
þess em haldin fjölmörg önnur
mót. Páll segir að í keppni á kæn-
um reyni all vemlega á líkams-
hreysti áhafnarinnar. Til að
mynda er það ekki vænlegt til ár-
angurs að mæta þreyttur til leiks,
því þá er viðbúið að athyglin sé
ekki uppá marga físka. Þess í stað
þurfa menn að vera vel vakandi
fyrir vindinum, seglin þurfa að
vera vel stilit, fylgjast þarf vel
með öldunum, straumum og bát-
unum í kring. Jafhframt þarf við-
komandi að kunna skil á siglinga-
og keppnisreglum. Ef keppandi
brýtur af sér verður hann að kann-
ast við það strax og sigla sína
refsihringi. Ef ekki, setur sá sem
brotið er á, upp ákveðið kæm-
flagg og þegar í land er komið
býður þar skrifleg kæra sem við-
komandi þarf að verja á sérstök-
um kærufúndum. Þegar svo ber
undir er siglingakeppni langt frá
því að vera lokið þó svo að í land
sé komið. Enn sem komið er þá
eiga siglingamenn ekki nógu
reynslumikla og góða dómara og
því hafa menn farið utan, á mót,
til að öðlast reynslu í dómgæslu
og mótahaldi. Ofl á tíðum fylgjast
þarlendir dómarar með siglinga-
keppnum, fljótandi á sjónum, og
em því í návígi við bátana.
Páll segir að aðstæður hér-
lendis til siglinga séu óvíða betri
og hafa útjendingar oft haft það á
orði hvað íslendingar séu einstak-
lega heppnir með aðstæður firá
náttúmnnar hendi. Galdurinn við
það að verða góður siglingamað-
ur getur verið nokkuð einstak-
lingsbundinn, en þó hafa siglinga-
menn oft haft það á orði, meira i
gamni en alvöm, að siglingar séu
íþrótt hins vitiboma manns. Með
því er átt við að það þurfi tölu-
verða hugsun til að ná langt í
íþróttinni. Hinsvegar getur hver
sem er byrjað að gutla á bátum sér
til gamans.
Á höfuðborgarsvæðinu er
Fossvogurinn kjörinn staður til
siglinga, bæði fyrir byijendur og
þá sem lengra em komnir. Þrátt
fyrir það að margur siglingamað-
urinn detti oft útbyrðis, hafa eng-
in meiriháttar slys hlotist af. Enda
halda menn ekki á sjó, nema því
aðeins að tveir séu á bát eða þá
einhver fylgist með í landi. Enn-
fremur em það óskráð lög hjá
siglingamönnum að vera í björg-
unarvestum, sem er meira en fé-
lagar þeirra gera erlendis. Hér-
lendis er sú regla ennfremur höfð
í heiðri að til lítils sé að sigla ef
tilfinningin fyrir nánasta um-
hverfi er lítil sem engin. Eða eins
og sagt er: „Ef þú vinnur ekki
með höfuðskepnunum, þá tap-
arðu fyrir þeim.“
Páll segir að þegar hann var
að byija siglingar fyrir rúmum
tuttugu ámm hafí sjórinn í Skeija-
firðinum verið hreint út sagt við-
bjóðslegur af allskonar skít úr
holræsum höfúðarborgarsvæðis-
ins. Eftir hverja siglingu hafi
menn þurft að fara í langt bað til
að þrífa skítinn af sér. En sem bet-
ur fer hefur þetta breyst mjög til
batnaðar á síðustu ámm.
-grh
4 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 7. júní 1991