Þjóðviljinn - 17.07.1991, Síða 6

(®
Hvað finnst þér
um viðbrögð op-
inberra aðila við
mengunarsiys-
inu á Ströndum?
Karl Pálsson
vinnur í álverinu:
Þau voru ekki nógu góð.
Yfirvöld eiga að athuga
sinn gang áður en byrjað
er að tala um að hættan
sé liöin hjá.
Unnur Friðriksdóttir
þjónn:
Mér finnst viöbrögðin ekki
hafa verið góð. Þau hefðu
átt að vera miklu sneggri.
Stefán Magnússon
úrsmiður:
Mér finnst allt í lagi með
þau. Yfirvöld hefðu varla
getað brugðist öðruvísi
við.
Valur Berg
verkstjóri:
Mér finnst þau slæm. Yfir-
völd ættu að nota fleiri
tæki til hreinsunar. Þetta
er ekki nógu gott.
Kristín Albertsdóttir
í ræstingum:
Ég hef ekki fylgst með því.
Ég vinn á kvöldin og víd-
eótækið mitt er bilaö.
Fkéthr
Þetta háaldraöa hús, Pöntun frá Seyöisfirði, sómir sér vel á Bakka I Bjamarfirði. Myndin Þorfinnur.
Fluttu húsið í
kössum lands-
homa á milli
Þau Arnlfn Óladóttir og Magnús Rafnsson segjast ekki sakna neins og una sér
vel á Ströndum við „lausamennsku" og grænmetisræktun.
Innst í Bjarnarfírði á Strönd-
um, nánar tiltekið á jörðinni
Bakka, getur að líta tæplega
hundrað ára gamalt hús sem
komið er þangað um langan veg,
alla leið frá Seyðisfirði. Eigendur
þessa húss eru hjónin Arnlín
Óladóttir og Magnús Rafnsson.
Talið er að þetta merkilega hús
sé byggt í kringum 1896 en það er
þó ekki vitað fyrir víst. Það ártal er
að minnsta kosti ritað á eina fjöl-
ina í húsinu. Pöntunarfélag Fljóts-
dalshéraðs byggði húsið sem versl-
unarhúsnæði á Seyðisfírði og er
það nefnt eftir félaginu og kallað
Pöntun.
Amlín og Magnús veittu hús-
inu athygli þegar þau voru á Seyð-
isfírði við vinnu og ákváðu nokkru
síðar að kaupa það og gera það
upp. Ekki var hægt að flytja húsið
i heilu lagi á bíl þannig að ekki var
um annað að ræða en að búta það
niður, Qöl fyrir fjöl. Það var síðan
flutt í kössum norður á Strandir
með flutningabíl og reist aftur.
Efniviðurinn er góður, segir Magn-
ús, og enginn fúi í timbrinu. Allar
innréttingar eru upprunalegar svo
og panellinn á veggjunum. Ein-
angrað er með steinull á milli.
Undir húsinu er óuppfylltur
sökkull með gluggum og klöpp
undir.
„Þetta hús var í niðumíðslu á
Seyðisfirði og það hafði ekki verið
búið í því í áratug,“ segir Magnús.
„Það virtist vera lenska á Seyðis-
firði að brjóta rúður og sparka í
gegnum hurðir. En ástandið hefur
lagast mikið síðan. Það kvörtuðu
sumir Seyðfirðingar yfir því að við
skyldum flytja húsið burt en þeir
höfðu látið það grotna niður og
gátu því lítið sagt. Við skildum
forláta eldhúsbekk eftir fyrir þá í
sárabætur. Húsið lifði af þessa
voðalegu meðferð vegna þess að
það blés í gegnum það. A meðan
timbrið fær að vera eins og í hjalli
þá skemmist það ekki. Það eina
sem var verulega skemmt var einn
gaflinn sem haíði verið klæddur
með tjömpappa og raki komist á
milli. Það mætti læra ýmislegt af
því hvemig þetta hús er byggt. Til
dæmis em allir sóplistar úr utan-
húspanel og allur efniviður nýttur
upp til agna.
Við fluttum húsið hingað
haustið 1985 en þorðum ekki að
byrja að byggja það aftur fyrr en
1986 vegna þess að við vorum að
bíða eftir láni frá Húsnæðisstofnun
sem vissi ekkert hvað átti að gera
við okkur í eitt og hálft_ ár, þ.e.
hvar ætti að flokka lánið. A endan-
um fengum við lán til endurbóta á
gömlu húsi.“
Þau fluttu í húsið einu og hálfu
ári eftir að gmnnurinn var grafinn.
Ekki er lokið við að innrétta efri
hæðina en þar vom í eina tíð níu
herbergi. í rjáfrinu getur að líta
bæði uppmnalega timbrið og þak-
sperrur úr rekaviði sem mikið berst
af á Strandir. Viðurinn er til
margra hluta nytsamlegur og með-
al annars hafa margir bændur sag-
að hann niður í girðingarstaura og
selt víða um land.
Bjamarfjörðurinn er fremur af-
skekktur og malarvegimir slæmir
frá Hólmavík. Klúkuskóli er gegnt
Bakka og því stutt fyrir bömin,
sem em tvö, í skólann. Nemendur
yfir veturinn em um tugur talsins
og bömin dvelja flest á Klúku
virka daga en fara heim um helgar.
Þar er einnig hótel og sundlaug.
Þau Amlín og Magnús komu vest-
ur til að kenna fyrir nokkmm ámm
og hrifust svo af staðnum að þau
ákváðu að vera þar áffam. Bæði
eru háskólamenntuð, Magnús í
ensku og bókmenntasögu og Am-
Iín nam læknisfræði í þrjú ár. Am-
lín kennir ennþá og bæði vinna
þau við ýmiss konar lausa-
mennsku. Auk þess rækta þau tals-
vert af alls kyns grænmeti og nýta
til þess jarðhita á svæðinu.
„Það er mjög jiægilegt að vera
með böm hér,“ segir Amlín. „Okk-
ur dettur ekki í hug að fara með
þau suður. Þau hafa það gott hér í
sveitinni og á Klúku er mjög góður
skóli.“ Magnús tekur undir og seg-
ir ómögulegt að vera með smáböm
í bænum. Þau skreppa þó suður til
Reykjavíkur af og til,. enda flestir
ættingjar þar, og Magnús sækir
vinnu þangað ef því er að skipta.
Þau gera lítið úr einangmninni
og segja hana ekki eins mikla og
fólk haldi. Mokað er einu sinni í
viku að vetrinum en þau em ekki
yfir sig hrifin af Vegagerðinni
fremur en margir Vestfirðingar.
Vegimir em oft í slæmu ástandi og
snjómoksturinn illa skipulagður á
stundum.
Þegar spurt er um grútarmeng-
unina segjast þau hafa orðið vör
við töluvert af grútarkúlum um alla
fjömna í Bjamarfirði og fúrða sig
mjög á að ekkert skuli gert til að
hreinsa Strandimar. „Það er eins
og ráðamenn fyrir sunnan hafi
miklu meiri áhuga á hvaðan meng-
unin kemur heldur en að gera eitt-
hvað í málinu," segir Magnús.
-vd.
ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 17. júh'1991
Síða 6