Dagblaðið Vísir - DV - 07.01.1997, Page 10

10
ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR 1997
Spurningin
Áttu eitthvert leikfang frá
bernskuárunum?
Guðbjörg Pálsdóttir tækniteikn-
ari: Já, ég á dúkku.
Sigríður Signarsdóttir læknir: Já,
ég á bangsa og dúkkur.
Snorri Snorrason verkamaður:
Það held ég bara ekki.
Birna Kjartansdóttir sjúkraliði:
Já, ég á mörg leikíong.
Jens Bogason vélvirki: Já, helling
af dóti.
Friðbjörg Joensen kennari: Já, ég
á dúkkur, dúkkurúm og dúkkukom-
móðu.
Lesendur
Allt of mikið
af umferðarljósum
Með tilkomu Ijósa á mótum Snorrabrautar og Miklubrautar fór umferöin aö
versna, segir bréfritari og segir umferöarljós í borginni allt of mörg. Hann vill
frekar hringtorg.
Þorsteinn Baldursson skrifar:
Þegar horft er opnum augum á
umferöina í Reykjavík verður
manni það á að vorkenna umferð-
aryfirvöldum og reyndar sérstak-
lega þeim aumingja ökumönnum
sem það þurfa að þræða á hverjum
degi. Ástæðan er fyrst og fremst sú
að þar er það tregðulögmálið sem
er allsráðandi, umferðaryfirvöld
hafa skapað leiðindamóral, tii-
litssleysi er algert og afleiðingin er
sú að ökumenn eru margir hverjir
(þar á meðal ég) ókurteisir og til-
litslausir.
Alvarlegasta vandamálið eru allt
of mörg umferðarljós, þeim er
skellt upp á ólíklegustu og alger-
lega óþörfum stöðum. Tökum
Snorrabrautina sem dæmi. Þar eru
ljós við Egilsgötu og síðan 50 metra
frá, við Flókagötu. Þar ofan á bæt-
ist sú mikla vitleysa þegar hringur-
inn á mótum Snorrahrautar og
Miklubrautar var lagður niður
með æmum kostnaði og ljós sett
upp í staðinn. Við þetta breyttist
umferðin, áður óku menn á hægri
ferð inn í hringinn og út úr honum
aftur en nú koma menn með allt í
botni til að ná ljósunum og ef það
kemur gult þá gefa allir í botn til
að ná næstu ljósum. Þetta gerir
ökumenn arga og óþolinmóða,
þessi sífellda bið um allan bæ, e.t.v.
á auðum götum.
Þetta orsakar margfalda hljóð-
mengun miðað við það sem áður
var. Þetta stóreykur bensíneyðslu
og þar með koltvísýringsmengun.
Gatnakerfið verður langtum af-
kastaminna við að flytja umferðina
þegar þúsundir bíla bíða á ljósum
sem engum tilgangi þjóna.
Umferðarljós, uppsetning og við-
hald kostar stórfé á hverju ári. Þeg-
ar maður þekkir erlendar borgir á
stærð við Reykjavík, þar sem eru
þriðjungi færri ljós, kemst maður
ekki hjá því að spyrja sig að því
hver hagnist á þessu bruðli. Það er
eftirtektarvert að Hafnarfjörður
hefur komið auga á augljósa kosti
hringtorga í stað ljósa, enda gengur
umferðin þar ljúflega og greitt og
Hafnfirðingar eru hinir ánægðustu
með fyrirkomulagið.
Póstur og sími hf.:
Breyting út í hött
Skarphéðinn Einarsson hringdi:
Mér finnst breytingin á Pósti og
síma í Póst og síma hf. alveg út í hött.
Á sama tíma og önnur lönd, t.d. Bret-
land, hafa gert símaþjónustufyrir-
tæki að hlutafélagi i einkaeign eru fs-
lendingar að breyta um nafn og
blekkja almenning. Setja með öðrum
orðum gamalt vín á nýja belgi. Síðan
eru birtar auglýsingar í fjölmiðlum í
anda Göbbels, áróöursmeistara
Hitlers, sem sagði að eftir því sem
lygin væri stærri, þeim mun auö-
veldara væri að fá fólk til þess að
trúa henni. Ég held að gefa ætti þetta
algerlega fijálst eins og Bretar hafa
gert. í kjölfar samkeppni þar í landi
hafa simagjöld lækkað um 30 pró-
sent. Enn fremur hefur þjónustan
aukist, símaklefar eru fleiri og neyt-
endur hafa notið góðs af.
Ég er ósáttur við að hér sé bara
skipt um nafn til þess að koma til
móts við óskir erlendra viðskipta-
bandalaga. Póstur og sími hf. á að
vera hlutafélag en í eigu almennings.
Ég er ekki í nokkrum vafa um að
þessi tilraun ríkisins á eftir að gefast
illa og að neytendur muni síður en
svo hagnast á þessu brölti.
Þurfum umræður um ofbeldi og glæpi
Bréfritari vill meiri umræöu í þjóöfélagið um ofbeldi og glæpi.
Jóhann Guðmundsson skrifar:
Ég reyni alltaf að fylgjast með því
þegar leiðtogar þjóðarinnar mæta til
áramótauppgjörs Stöðvar 2 á gaml-
ársdag og hef jafnan gaman af. Þama
er farið vítt og breitt yfir mál ársins
og menn spurðir álits á hinu og öðru
sem ofarlega hefur verið á baugi á ár-
inu. Eitt málefni fannst mér kannski
sýnu athyglisverðast í umræðunum
þetta árið og það var umræðan um
breytt þjóðfélag, ofbeldi og glæpi.
Fólk hefur vitaskuld ólíkar skoðanir
á því hvemig ástandið sé og hvað sé
tii ráða.
Ég veit ekki hvort nokkur hefur
skýringu á reiðum höndum á því
hvað sé að gerast í íslensku samfé-
lagi en eitt er ljóst og það er að þró-
unin hefur verið niður á við um
nokkurt skeið. Unga fólkið lemur og
ber hvað annað og það fullorðna
gengur svoleiðis í skrokk hvað á
öðra að stórsér á og menn mega
þakka fyrir að enginn lætur lífið. Því
miður er það reyndar orðið að ís-
lenskum veruleika að menn láti lífið
eftir rifrildi sem gekk of langt.
Ég hef enga skýringu á reiðum
höndum en fróðlegt væri að setjast
yfir meinið af alvöm og kanna hvort
ekki finnist skynsamleg svör. Við
eigum mikið af vel menntuðu fólki
sem eflaust hefur skoðun á því
hveiju sé um að kenna, ef einhveiju.
Hvernig væri að þaö léti í sér heyra.
Er hugsanlegt að ofbeldismyndir í
sjónvarpi eigi hér einhvem þátt?
eiga menn að horfa á það að stór hóp-
ur fólks býr við versnandi kjör? hvar
liggur hundurinn grafinn? Einhvers
staðar liggur fiskur undir steini og
mér finnst endilega að einhver um-
ræða þurfi að fara fram um það hvað
sé til ráða. Ég trúi því ekki að menn
geti endalaust sagt að ástandið sé
ekki svona slæmt. Það séu bara fjöl-
miðlamir sem séu famir að fjalla um
þetta á svo opinskáan hátt. Ég á erfitt
með að sætta mig við slíka kenningu
endalaust og held enda að hún hljóti
að vera röng.
Samstaða
launafólks
Rúnar hringdi:
Enn einu sinni stendur launa-
fólk frammi fýrir því aö þurfa að
berjast fyrir bættum launum.
Ekkert virðist hafa miðað í
samningum hingað til og menn
ræða það sín á milli og í fjölmiðl-
um hvort búast megi við hörðum
átökum á vinnumarkaðnum eða
ekki. Sumir segja að verkfoll
skili ekki neinu en ég er á öðru
máli. Verkamenn lifa ekki af
launum sínum, það er staðreynd
og nú finnst mér að láta eigi að
sverfa til stáls.
Byggjum yfir
skautasvellið
B.J. hringdi:
Ég er ein þeirra fullorðinna
sem hafa afskaplega mikið yndi
af því að fara á skauta. Vanda-
málið við skautaíþróttina er að-
stöðuleysið. Boltaíþróttamenn
þurfa ekki annað en að lyfta litla
putta og þá era byggðir vellir
hingað og þangað og íþróttahall-
ir rísa í öllum byggðarlögum. Nú
myndi ég vilja sjá veg skautaí-
þróttarinnar meiri og fyrsta
skrefið í þá átt væri t.d. að
byggja yfir skautasvellið og
hugsanleg stækka það líka.
Skoðum hvað hægt er að gera í
því.
Bókaþjóð
hvað?
Bókaunnandi hringdi:
Það er vissulega ánægjulegt að
heyra bóksala tala um að jólin í
ár geti með sanni kallast bókajól
því svo mikið hafi selst af bók-
um þetta árið. Menn þurfa samt
að gera sér grein fyrir því að ís-
lensk þjóð verður ekki bókaþjóð
á því að gefa bækur. Það sem
skiptir máli er að hún lesi það
sem í þeim stendur. Sjónvarpið
tekur Edlan tíma fólks og þaö les
of lítið. Svona hefur þetta verið
að þróast undanfarin ár og þetta
er slæm þróun.
Hvar býr Davíð?
Steinar Guðmundsson hringdi:
Kirkjunnar menn, verkalýðs-
foringjar, forstöðumenn félags-
mála sveitarfélaga, hjálparstofn-
anir og líknarfélög hafa lokiö
upp einum munni um að ástand
margra fjölskyldna sé slæmt og
bágborið á íslandi. Þetta er það
sem flestir vilja kalla ískaldan
íslenskan veruleika. Það sem ég
skil ekki er hvemig forsætisráð-
herra þjóðarinnar getur því sagt
í áramótaávarpi að svona sé
þetta alls ekki og að fjölmiðlar
hafi verið að búa til svarta mynd
af ástandi sem alls ekki sé svo
slæmt, þvert á móti. Ég spyr
bara; hvar býr Davíð?
Frjálsíþróttir í
sókn
Frjálsíþróttamaður skrifar:
Þeir frjálsíþróttamenn sem
fylgdust með kjöri íþróttamanns
ársins geta glaðst yfir árangri
fólks úr sínum röðum. Þrir af
fjórum efstu mönnum komu úr
röðum fijálsíþróttamanna og þar
af tveir efstu. Og allh- eru vel að
því komnir að hljóta þær útnefn-
ingar sem raun ber vitni. Við
eram á réttri braut i frjálsíþrótt-
unum og það er gleðilegt að sjá
hvernig fyrirtæki og bæjarfélög
hafa styrkt þessa frábæru
iþróttamenn, já og íþóttahreyf-
ingin. Jón Amar er vel að titlin-
um kominn og ég hlakka til að
sjá hvað hann og aðrir frjáls-
íþróttamenn í fremstu röð gera á
næsta ári. Höldum áfram uppi
öflugu starfi frjálsíþrótta, þrátt
fyrir allt of litla umfjöllun í fjöl-
miðlum.