Dagblaðið Vísir - DV - 19.05.2000, Side 14

Mér finnst best aö
„Það er geðveik útrás að vera í
hljómsveit og ég ráðlegg öllum að
gera það,“ segir Villi sem er að
springa af fjöri þessa dagana. „Þetta
fer frá því að vera hæsti tindur nið-
ur i skítadal þar sem ekkert er
nema bras og vesen. En það er samt
einhver fegurð í þessum skít.“
T.d. að hanga í bakherberginu á
Gauknum og sötra sinn bjór?
„Einmitt. Og hlusta á liðið
nöldra: „Ætliði ekki að fara að
byrja?“ Það er eitthvað fallegt við
þetta. Það er eitthvað fallegt við
brasið. Þetta er ekkert erfiðara en
hvað annað. Þetta er bara vinna og
vinna er bras. Það besta við tónlist-
ina er auðvitað hvað þetta er ógeðs-
lega gaman. Og ef ég á að vera senti-
mental, þá er það skemmtilegasta
við tónlistina að í henni eru engar
reglur, engin lög. Maður gerir bara
það sem manni sýnist og fokk itt.“
Allsber maður syngur um
dauðann
Ný plata, segiróu. Þetta er hálfgerð
„konsept"plata hjáykkur, er ekki svo?
„Jú, og pælingin er þessi: Þegar ég
var lítill teiknaði ég mynd af þrem
körlum og svo var sól í einu hom-
inu. Ég teiknaði með kolum og því
* varð sólin svört og hún varpaði
skugga á karlana. Ég fór að hugsa
um þessa mynd um daginn, fattaði
hvað hún er sniðug og bjó mér i
framhaldinu til þennan skugga-
heim,“ svarar Villi.
En nýja platan er samt barna-
plata?
„Já, hún er það, svona bamapönk.
Eða vögguvísur fyrir litla krakka. Ég
held að mín kynslóð muni syngja
þessa plötu á fullu blasti fyrir böm-
in sin. „Sofðu, sofðu, sofðu, sofðu,
sofðu,“ þangað til krakkinn sofnar.
Textamir era flestir þungir og stór-
ir, nema nokkrir sem eru bara
„Haltu kjafti, éttu skít“, því í
Skuggalandinu hljóta menn náttúr-
lega að spila fótbolta líka og drekka
skuggabjór. Ég er mjög ánægður
með plötuna. Hún er beitt og hún er
stærri en fyrsta platan, breiðari.
Lögin fara úr því að vera sjö mín-
útna tölvulög yfir í að vera tveggja
mínútna pönk. Við urðum miklu
meira varir við þessa plötu. Hin
gerðist, þessa bjuggum við til. Við
lögðum mikla vinnu í riþma, við
náðum Ijótu sándi á gítarinn og svo
söng ég allsber."
Ha?
„Já, mér finnst best að syngja alls-
ber og í handmíkrófón. Ég hef reynt
að syngja venjulega, þama inn í
kassanum, en þá er ég of stirður. Við
tókum hljóðfæramíkrófón og límd-
um svamp framan á hann með teipi
og svo klæddi ég mig úr öllum fótun-
um, slökkti ljósin og hljóp út um allt.
Lá lika oft á maganum til að fá rétta
þreytuhljóðið og hékk í loftinu í einu
lagi. Ég gerði þetta líka á síðustu
plötu, pissaði m.a.s. og sturtaði nið-
ur í einu laginu. Það verður gaman
að spila það fyrir barnabömin.“
63 lélegir húsverðir
Þú hefur ekki tekið það til þín þeg-
ar Bubbi var að skamma poppara
um daginn fyrir aö syngja ekki um
neitt, að hafa ekkert að segja?
„Nei. Ég vil meina að sumir þess-
ara texta minna séu ansi pólitískir.
Pólitískir, spólitískir. Þetta er alls
ekki neitt innihaldslaust „É é, ég fer
í partí, þar verður margt í, é é“.
Textar eru vissulega stór hluti af
heildinni og skipta mig persónulega
miklu máli. „Lítill fugl“ er sennilega
pólitískasti textinn. Það er mikið í
honum en sennOega kemst það ekki
til skila og það er bara allt í lagi.
Platan er dimm, þ.e.a.s. textamir.
„Þaö vantar James
Dean eða Ronald
Reagan, án þess aö
ég sé beint aö bjóöast
til aö taka það aö mér.“
Það deyja allir í þeim. Dauðinn hef-
ur verið tabú til þessa en ég vildi
taka á honum. Kannski verður
næsta plata bara „jafnaðu kjörin
auminginn þinn eða ég drep þig með
gítarnum", eða eitthvað, því það er
vissulega ekki allt í himncdagi í þjóð-
félaginu. Það er alveg á hreinu að
hér er fullt af liði sem á skítnóg af
peningum, fyrst einhverjir geta rott-
að sig saman og keypt banka og er-
lent fótboltalið. Hins vegar verður
ekki litið hjá því að það er fullt af
fólki sem á varla í sig og á, og það er
það ömurlegasta í öllu þessu góð-
æristali. Við erum að setja met í far-
símaeign og bílaeign, en af hverju er
ekki hægt að slaka aðeins á og reyna
að jafna hlutfóllin aðeins. Það eru
svo fáir sem búa héma og landið hef-
ur allt að bera til að geta orðið algjör
perla. Kannski er ég svona bamaleg-
ur, en ég get ekki ímyndað mér að
þetta sé of flókiö til að það gangi
upp. Það búa héma jafnmargir og
búa kannski í einni blokk í stórum
löndum. Þar er kannski einn hús-
vörður sem sér um blokkina en hér
erum við með 63 húsverði á þingi
sem viröast ekki alveg vera að
höndla djobbið enda nota þeir megn-
ið af tímunum sínum í að rífast um
smáatriði. Skamma hvorn annan
fyrir að gleyma að skúra smáblett í
gær.“
Sökker fyrir söngleikjum
Eins og alþjóð veit koma 200.000
naglbitar frá Akureyri. Strákamir
fluttu í bæinn sl. haust - „styttra í
plöggið" er helsti kosturinn að mati
Villa. Hann er í heimspeki og bróðir
hans, bassaleikarinn Kári er í Há-
skólanum líka. Axel trommari
hækkar og lækkar í Brodda
Broddasyni á Gufunni. Hljómsveit-
in er ævafom eins og kemur í ljós
þegar Villi riíjar upp ferilinn.
„Við bræðumir byrjuðum báðir á
blokkflautu, en Kári var miklu betri
en ég og fékk snemma tréflautu.
Hann var svo góður að hann fékk
einhveija alt-flautu en ég var alltaf
með plastið svo ég hætti bara. Hann
var að meika það á alt-flautunni en
ég fékk hljómborð i afmælisgjöf þeg-
ar við bjuggum út í Skotlandi. Þá var
ég tíu ára og ég spilaði á hljómborð-
ið eins og skepna. Svo fluttum við
aftur til íslands, á Laugar þar sem ég
var í hljómsveit. En þaðan fluttum
við til Akureyrar og hittum fljótlega
Axel sem var í einhverri hljómsveit
í Gagganum. Ég ákvað að læra á gít-
ar af því mér fannst það flott og Kári
fór að spila á bassa og við þrír byrj-
uðum að spila saman ‘93. Við hétum
fyrst Gleðitríóið Ásar, en það fattaði
enginn að það ætti að vera hallæris-
legt spaug svo við breyttum nafninu
í Askur Yggdrasils og gáfum út spólu
undir því nafni. Við unnum ein-
hverja tónlistarkeppni á Akureyri
með „Lóa Lóa“ með Megasi og
„Come Together“ með Bítlunum og
fórum svo í Músiktilraunir ‘95 þar
sem við lentum í 3. sæti. Þá vorum
við búnir að breyta nafninu í 200.000
naglbítar, en höfðum líka heitið
Alias Bob á tímabili."
Hvaða tónlist voruði að hlusta á á
þessum mótunarárum?
„Pabbi átti ótrúlega mikið af plöt-
um sem maður hlustaði á og ég
hlusta eiginlega á alla tónlist nema
kannski Britney Spears og þannig.
Maður á það kannski bara eftir. Ég
man að við tókum góðan tima í að
hlusta á amerísk bönd eins og
Breeders og Sonic Youth og ég er
líka algjör sökker fyrir söngleikjum.
Það er aldrei að vita nema maður
geri söngleik upp úr skuggaprins-
hugmyndinni og fái leikara til að
labba um í hringi syngjandi. Þaö er
eitthvað ótrúlega flott við söngleiki,
fullt af litlum bútum sem eru ekki
endilega lög og gaman þegar ólíkar
raddir syngja saman. Núna er ég bú-
inn að fara hring og er aftur að
hlusta t.d. á „Vesalingana" og
„Phantom of the Opera“.“
Sveittir karlar
Fáir lifa á rokki og Villi hefur m.a.
kynnst undirstöðuatvinnugreininni.
„Já, ég var á sjó. Fór í Smuguna í
sex vikur. Það var í fyrsta skipti sem
ég kynntist fiski öðruvísi en við eld-
húsborðið hjá mömmu. Svo fór ég á
rækju í Flæmska hattinum - það var
hrein geðveiki. Þetta var langur túr,
við veiddum ekki neitt, það var 20
stiga hiti og vangefin þoka, maður sá
bókstaflega ekki handa sinna skil.
Svo var komið við í Kanada og þar
eyddi ég þessu litla sem ég vann mér
inn í geisladiska - keypti eina 40-50
diska."
Hvernig var stemningin á sjónum?
„Góð, sérstaklega í Smugunni. Ég
tók kassagítar með og við bjuggum
til trommusett úr pottum. Þetta er
þægilegur heimur og margir
skemmtilegir karlar. íslenski flotinn
á hrós skilið. Sjómennirnir okkar
eru íslensku kúrekarnir. Þeir eru á
stálhestunum sínum út á sjó, syngja
sinn blús og hringja í stelpuna sína
sem er í landi. Þetta eru einu kúrek-
amir sem við eigum. Ég held að
menn hafi ekki verið mikið í því að
reka nautgripastóð yfir
Sprengisand."
Og nú ert þú á kúrekaskeiðinu
þínu.
„Rétt. Ég ákvað að vera kúreki í
sumar. Það er alveg nóg af pípandi
strákum í bláum jakkafotum með
gul bindi og smekk fyrir rauðvínum.
Það vantar að íslenskir karlmenn
taki sér tak, lemji í borðið og hugsi
sinn gang, en fari ekki bara að skæla
ef eitthvað blæs á móti. Lífið er bara
eins og það er og það er alltof mikið
af mjúkum mönnum. Það vantar
James Dean eða Ronald Reagan,
án þess að ég sé beint að bjóðast til
að taka það að mér. Ég er bara að
segja að íslenskir karlmenn eru í til-
vistarkreppu. Þessar femínistatugg-
ur eru að ríða okkur að fullu. Banna
klám og banna hitt og banna þetta.
Karlmenn eru í bobba. Sú umræða
hefur staðið lengi og hefur þótt fynd-
in, en hún hættir bráðlega að vera
fyndin. Ástandið núna minnir mig á
ástandið í stríðinu þegar Kaninn
kom og dansaði við stelpumar. Það
voru verstu ár í sögu íslenskra karl-
manna. Þeir áttu ekki tyggjó -
þekktu ekki muninn á rauðvíns-
árgöngum - voru bara þeir sjálfir,
dálítið sveittir með vasahníf, slógust,
drukku brennivín, kunnu ekki að
segja, „Hey baby“ og fóru alveg í
skítinn fyrir það. Þetta voru auðvit-
að þursar og búrar, en þannig er
bara íslenski karlmaðurinn. Kanar
samtímans eru einhverjir sem eru
„Svo klæddi ég mig úr
öllum fötunum, slökkti
Ijósin og hljóp út um allt.
Lá líka oft á maganum
til aö fá rétta þreytu-
hljóöiö og hékk í loftinu
í einu lagi.“
að ákveða hvað er hipp og kúl og ein-
hver öfl sem ákveða hvað er rétt og
rangt án þess að það séu lög til um
það, t.d. pípandi femínistar sem fetta
fingur út í það þó sveittir karlar vilji
horfa á berar konur. Karlmenn eiga
að fá að vera eins og þeir eru, með
sínum göllum. Þeir mega vera órak-
aðir og það má vera svitalykt af
þeim. Þeir mega horfa á berar konur
ef þeir vilja og konur auðvitað eins á
bera karla. Auðvitað eru svo flestir
sammála um - og það þarf varla að
nefna það - að mesti aumingjaskap-
ur sem til er er að svívirða konur og
böm. Þannig ræfla á að senda beint
til Siberíu.“
Amen. Þannig aó þú ert þá bara
ferskur 22 ára kúreki í hljómsveit með
nýja plötu...
„Já, og kærustu. Stelpu, maður.
Svo langar mig að fá mér mótorhjól
í sumar en mamma er að reyna að fá
mig ofan af því. Annars komst ég að
einu skemmtilegu um daginn:
Búmm, ég er orðinn fullorðinn. Það
er enginn sem getur bannað mér
neitt lengur. Ég ákvað að í sumar
ætla ég bara að borða sjeik og alltaf
að fara í spilakassa ef ég á pening.
Og svo hefur mig alltaf langað í mót-
orhjól og ætla að gera allt sem ég get
til að ná mér í eitt. Það er bara svo
ógeðslega dýrt.“
Hvaó meó skellinöóru?
„Nei, það má ekki. Ég ætla að fá
mér stóran gamlan hippa og verö
kannski með kúrekahattinn. Sæki
stelpuna og við keyrum upp í fjall,
leggjum hjólinu í grasinu, leggjumst
við hliðina á hjólinu og horfum á sól-
ina setjast. Ég tek upp gítarinn og
syng „Æ lof jú - honkí tonk“, og svo
keyrir maður heim.“
f ó k u s
19. maí 2000