Dagblaðið Vísir - DV - 24.11.2000, Side 6

3
haf
Hættir
alltaf.is?
Þeir sem fylgjast meb
hinum fjölmörgu vef-
um sem sprottið
hafa upp hér á landi
undanfarið ættu að
vera farnir að kann-
ast við vef Jóns Atla
Jónassonar og fé-
laga, alltaf.is. Hefur
þar verið haldið úti
fréttum Or heimi
tónlistar, kvikmynda og
menningar en síðan er hýst á Strik.is. Nú ber
svo við að glöggir netverjar hafa tekið eftir því
að efnið á síðunni er uppfært mun sjaldnar en
áður og þegar Fókus kíkti inn á miðvikudag
hafði ekkert nýtt efni sést síðan 14. nóvem-
ber. Reyndar var svo einhverju smellt inn um
kvöldið en margir eru farnir að telja að dagar
alltaf séu að verða taldir. Sigga Lára, einn að-
standendanna, sagði I viðtali við Fókus í haust
að þaö væri bölvað streð að fá fjármagn inn í
svona rekstur og virðist það ætla að verða
þeim aö falli. Við spyrjum þó aö leikslokum.
Góð alda-
mót í
bænum
Þær sögur ganga nú
fjöllunum hærra í
Reykjavíkurborg að
Kaffibarinn, Prikið og
Thomsen séu að rotta
sig saman um að
halda sameiginlegt
partí á gamlárskvöld.
Er talað um eitt of-
urpartí í þessu sam-
bandi og eru gerðar
miklar væntingar um góða mætingu og al-
menna gleði. Heimildir Fókuss herma að um
þessar mundir sé verið að setja saman ára-
mótahátíðarnefnd sem á að skipuleggja og
stjórna gleðinni. Meðal þeirra nafna sem
heyrst hafa að eigi víst sæti eru Arna á Kaffi-
barnum, Margeir plötusnúöur, Friörik Weis-
happel, Hrafnhlldur og Bára Hólmgeirsdætur,
Agnar Tr. á Thomsen og Egill Bravo maður.
Fókus segir betur frá málinu þegar nær dreg-
ur.
Erna og Anna eru rúmlega tvítugar stelpur sem fengu þá hugmynd fyrír tveimur vik
um að gefa út bók. Bókin sú nefnist Óþolandibók og inniheldur allt það helsta sem
þeim stöllum þykir óþolandi, eins og til dæmis: flasa, einbreiðar brýr, kynþáttafor
dómar og líffræðikennarar sem þora ekki að segja tippi.
„Við fengum hugmyndina úti í Vest-
mannaeyjum fyrir þremur árum, þegar
Anna var að vinna þar“, segir Ema.
Hugmyndin var þó upphaflega ekki
endilega að búa til bók heldur frekar
eins konar áhugamál, að safha saman
öllu því sem óþolandi getur talist.
Eru Vestmannaeyjar þá svona óþol-
andi staóur fyrst hugmyndin kviknaói
þar?
„Að sumu leyti eru þær óþolandi en
það kemur þð ekkert fram í þessari bók
að Vestmannaeyjar séu eitthvað meira
óþolandi en einhver annar staður,“
svarar Anna. „Þetta var eiginlega
meira djók á milli okkar til að byrja
með, frekar en hugmynd að bók,“ bæt-
ir Ema við.
Anna segist hafa skrifað niður allar
hugmyndir i litla bók, „En svo vora
þær líka tii á þúsund miðum út um allt
hjá okkur.“
Óþolandi persónur
Stelpurnar gefa bókina út sjálfar
því þær segjast hafa tekið alltof seint
við sér og því ekki getað samið um út-
gáfu hjá bókaforlagi fyrir þessi jól.
Þær slógu því bara til sjálfar, með
hjálp nokkurra fyrirtækja. Bókin
mun svo verða fáanleg eftir 2.
desember. „Við hugsum þetta sem
skemmtilegan lítinn pakka eða til að
fylla upp í stærri pakka; þetta á að
vera ódýr bók.“
Fyrir utan bókagerðina er Erna í
grafiskri hönnun í Listaháskóla ís-
lands en Anna er í almennu skrif-
stofunámi í Viðskipta- og tölvuskólan-
um.
Eruð þió búnar aö þekkjast lengi?
„Svona 6-7 ár. Við höfðum svo sem
vitað hvor af annarri en kynntumst
ekki almennilega fyrr en við lentum
saman í stjóm KSS (Kristilegu skóla-
samtakanna). Við urðum bestu vin-
konur eftir það.
Þegar rætt er um eitthvað sem
óþolandi er koma oftar en ekki upp í
hugann einhverjar persónur. Minnast
þær ekki á neinar persónur?
„Við reyndum nú að tína það úr og
hafa helst engin mannanöfn í bók-
inni,“ segir Anna. Erna bætir við og
glottir: „en svo var sumt sem bara
varð að vera með.“
Öruggt framhald
Öll vinnan á bak við bókina er í
þeirra eigin höndum, fyrir utan prent-
unina. Ema hannaði forsíðuna og
þær hjálpuðust að við umbrotið. Þær
era sannfærðar um að þetta verði
metsölubókin í ár. „Við erum búnar
að ganga á milli fyrirtækja og falast
eftir styrkjum, svo erum við að tala
við bókabúðir um sölu á bókinni."
Þær eru meira að segja með bensín-
stöðvar í huga sem hugsanlega sölu-
staði.
En verður ekki framhald á þessu á
nœsta ári?
„Jú, alveg örugglega, þetta er bara
byrjunin, við erum nú þegar tilbúnar
með efni í Óþolandibók númer tvö.“
Þær segjast vera með ýmsar aörar
hugmyndir í gangi en vilja ekkert láta
uppi um þær. „Við viljum ekkert
segja um það, það verður bara að
koma í ljós.“
Skiki Nikaels Torfasonar
Af hverju held ég ekki með neinum?
Mikael Torfasyni er sama um allt. Hann nennir
ekki einu sinni að kjósa lengur þvi það skiptir
hann engu hvort ísland er í Bvrópusambandinu,
dópið fylgir með skóiajógúrti eða fæðingarorlof-
ið verður fimm til tíu ár.
„Ég veit ekki hvaö varö um þennan mann sem sagöi: „já, já, já“ viö öllu sem
hinn siöblindi Helgi Hjörvar sagöi um sameiningu vinstri manna og grenjaöi svo
inni í sér yfir því hvaö Hjörri væri góöur aö vllja sameina okkur öll.“
Ég var einu sinni félagshyggjumaður og skil-
greindi sjálfan mig sem slíkan. Fannst ég vera
ofsalega géð manneskja fyrir vikið. Svona eins
og afi þegar hann barðist í öllum verkföllunum í
gamla daga eða eins og þegar pabbi var Rauð-
sokka (hann var að vísu rekinn þegar Kvenna-
framboðið var stofnað af því aö stelpurnar vildu
ekki leika við tippalinga lengur) og barðist fyrir
jafnrétti kynjanna. En þá fór ég allt í einu að finna
kúkafýlu þegar ég horföi á Guömund Árna og
Hrannar og Hjörvar og hvað þessir kumpánar
heita allir saman. Það var eitthvað vitlaust í gangi
og yfirleitt var ég ósammála félagshyggjurausinu
í þeim. Svo ég fór að halda að ég væri sjálfstæð-
ismaður. Hægrisinnaður frjálshyggjumaður. En
þá fattaöi ég að skítalyktin af Sjálfstæðisflokkn-
um er ekki mikiö skárri en kúkafýlan af félags-
hyggjuflokkunum. Sjálfstæðismenn eru of miklir
demókratar fyrir minn smekk. En mér sýnist ég
vera svo hægrisinnaður að ég hélt með fasistan-
um George W. Bush í forsetakosningunum
vestra.
Mér er skítsama
Já, ég er allt annað en einhver félagshyggju-
drusla og get því miður ekki, sama hvaö ég reyni,
séð neinn mun á þegar hinn vinstrisinnaði Geir
Haarde (sem gæti rétt eins verið andlegur tvíburi
Rannveigar) breytti fæðingarorlofinu eða þeirri
fullyröingu félagshyggjusinnaðra stúdenta við Há-
skólann að þeir geti ekki lært fyrir próf af þv! að
það er ekki nóg af lestrarborðum i skólanum. Ég
kaupi það ekki. Var sjálfur í skóla á sínum tíma
og lærði aldrei á bókasafni. Samt var ég í litlu
herbergi og allt. Nei. Ég kaupi ekkert af þessu
helvítis réttláta kjaftæði sem félagshyggjuflokk-
arnir (sem eru allir flokkar á Islandi) bjóða manni
upp á i hverjum kosningum. Mér er skitsama
hvar stúdentar læra eða hvort ég fæ níu mánuði
í fæðingarorlof eða hvort Reykjavíkurborg kaupir
sér víkingaskip.
Grátið yfir speki Hjörvars
En hvað kom eiginlega fyrir þennan dreng sem
reyndi að gerast alþýðubandalagsmaður og
mætti á fund Helga Hjörvars (hann og Stefán
Pálsson herstöðvaandstæöingur voru þá að
stofna Verðandi) og hlustaði á hann predika um
félagshyggjumál? Ég veit ekki hvað varð um
þennan mann sem sagði: ,já, já, já“ viö öllu sem
hinn siöblindi Helgi Hjörvar sagði um sameiningu
vinstri manna og grenjaði svo inni í sér yfir því
hvað Hjörri væri góður að vilja sameina okkur öll.
Ég hugsaði ekki einu sinni út í það af hverju við
ættum að sameinast. Hvaöa tilgangi það þjón-
aði. Ég bara grét inni í mér að tilheyra þessum
hópi. Og það hefur örugglega verið ástæðan fyrir
þvi að ég var þarna. Að fá að tilheyra einhverju
eins og pabbi og afi gerðu. Þeir voru eitthvað en
af mér var rétt svo ætlast til þess að ég mætti í
skólann og skriði yfir prófin. Ég var ekki neitt. Til-
heyrði ekki neinu en komst þó að lokum yfir það.
Og ég fékk ekki vitrun eða neitt svoleiðis. Nei, ég
hef ekki séð neitt Ijós fyrir ofan mig ennþá þó
mér líði ágætlega með að tilheyra ekki neinum.
Lít ekki einu sinni á mig sem frjálshyggjumann
eða hægri anarkista til að tilheyra einhveiju, í
dag stendur mér á sama um þetta allt. Mér er
skítsama þótt rikið lögleiði dóp, leggi niður barna-
bætur, hætti að bjóða upp á fæðingarorlof,
einkavæði leikskólana, auki hlut frjálsra trygg-
inga og lækki skatta. Eiginlega verð ég bara feg-
inn að losna við rikiö af þessu mjóa baki mínu.
Ég held ég muni meira að segja opna kampavíns-
flösku og fagna með konunni minni að ég sé
loksins orðinn þaö fullorðinn að mér sé treyst fyr-
ir eigin örlögum. Ég tel mig nefnilega vera fullfær-
an um að sjá um mig sjálfur. Einu sinni var ég
barn eins og Páll postuli og rétt eins og hann þá
hætti ég að vera barn og lét af barnaskapnum.
Er munur á kúk og skít?
Að vísu gæti ástæðan fyrir því að ég hætti að
vera félagshyggjumaöur og varð sama um allt og
alla verið einhverjum öðrum að kenna. Það er
ekki ólíklegt. Alla vega eru hugsjónir dagsins í
dag svo fátæklegar að einhvern tima (þegar póli-
tikusunum tekst aö sannfæra okkur um það)
munu kosningarnar bara fjalla um það hvort við
eigum aö ganga f Evrópusambandið eða ekki. Þá
verður ætlast til þess að maður mæti á kjörstað
og kjósi annaðhvort flokk sem er með eða á
móti. Öll önnur málefni verða bara hjóm viö hlið-
ina á þessu grundvallaratriði tilveruréttar ís-
lands. Eina vandamálið er að mér er bara alveg
sama hvort ísland er í Evrópusambandinu eöa
ekki. Þetta málefni abbast ekkert upp á mig og
mín vegna mætti ísland vera eitt og yfirgefið,
undir Danmörku, Bandarikjunum eöa Portúgal.
Fyrir mér er Island alltaf ísland, sama hvaða
klúbbi ráðamenn þjóðarinnar vilja vera í. Síðan
gæti þessi andfélagshyggja mín einfaldlega staf-
að af því að ég hef fylgst með stjórnmálum og oft
séð þau Helga, Hrannar, Kolbrúnu, Óla gris, Guð-
mund Árna, Möggu Frimanns, Steingrím og þarna
hommann, sem enginn man hvað heitir, í sjón-
varpinu. Lesið aftur yfir nafnarununa og þá skilj-
iði hvað ég á við, Þetta fólk er alveg eins og Sig-
urður Kári, Guðlaugur, Inga Jóna, Davíð Oddsson,
Árni Sigfússon, Sólveig Pétursdóttir, Sverrir Her-
mannsson og Hannes Hólmsteinn Gissurarson.
Amma mín hafði rétt fyrir sér þegar hún trúði mér
fyrir að það væri lítill sem enginn munur á kúk og
skft.
Hættur að kjósa
Já. Ég fæ mig ekki til aö setja X viö neitt og á síð-
asta kjörfundi sem ég mætti á leyfði ég fimm ára
syni mínum að velja bókstaf (hann hafði aldrei
kosið áður). Vinir mínir eru auðvitað ekki aö fíla
þessa breytingu á persónu minni. Þeirvilja að ég
kjósi svo ég geti haldið með einhverjum þegar við
dettum í það á kosninganóttina. En ég gef mig
ekki. Ég mæti bara á leikinn og held ekki með
neinum. Reyni ekki einu sinni að halda með þeim
sem vann. Mér er bara nákvæmlega sama hver
vinnur. Eiginlega er ég bara svekktur yfir því að
nokkur skuli hafa unnið. Og uppi í því rassgati er
kannski þessi hnífur sem stendur svona mikið í
mér. Ég ætti ekki að þurfa að vera svekktur. Sá
helmingur Bandarikjamanna sem mætir ekki til
aö kjósa þar ytra er ekki með neitt samviskubit
yfir því. Enda er hlutum háttað þannig þar að rik-
ið lætur þig að mestu í friöi. Alla vega lítur þaö
ekki á þegnana sem þegna sína eins og gert er í
Evrópu. Það er þess vegna sem kosningarnar þar
skipta ekki eins miklu máli og hér, þar sem rikið
er pabbinn og þegnarnir hvítvoðungar. Og f sliku
samfélagi sem Bandarikin eru er kosningaréttur-
inn raunverulegur réttur. Hann er skilgreindur
sem rétturinn til aö kjósa ef þú kærir þig um það
en ekki þessi afbakaða skylda kjósandans til að
kjósa eitthvað- bara eitthvað, hvað sem er- svo
hann geti dottið í það og haldið með einhverjum
um nóttina.
6
f Ó k U S 24. nóvember 2000