Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2001, Blaðsíða 8

Sigtryggur Magnason settist um kaffileytið á miðvikudag niður með
leikkonunni Ingu Maríu Valdimarsdóttur. Einlægur ásetningur hans var
að taka við hana ódauðlegt viðtal um verk Edwards Albee, Hver er
hræddur við Virginíu Woolf? en þar fer Inga María á kostum í hlutverki
Lillu. En hvað á að gera þegar verkið og persónan eru svo spennandi og
leyndardómsfull að það má ekki uppljóstra of mikið um framvinduna?
iú, fortiðin er rifjuð upp. Inga María sagði Sigtryggi söguna af sumar-
búðum í Helvíti og hvernig hún hefur notað þær til að setja sig inn í
hlutverk hinnar trúuðu Lillu.
Ég trúði á Djöfulinn
þegar ég var krakki
„Ég trúði á Djöfulinn þegar ég var krakki. Ég kynntist hon-
um sumarið sem ég var sjö ára í sumarbúðum á stað sem ég hef
gleymt hvar er; búin að grafa hann undir öðrum minningum og
þægilegri. Þetta var sumarið sem ég komst ekki f sveit á Grund
á Arnarstapa. Á Grund var enginn Satan,
aðeins íslenskar draugasögur og garðyrkja.
Sumarbúðimar voru skelfileg reynsla.
Ég meig undir af skelfingu og herbergið
mitt angaði eins og kattasandur. I herbergi
með mér var stúlka sem hafði verið í þess-
um sumarbúðum í mörg ár. Hún bar þess
merki, át köngurlær og járnsmiði sem hún
fann á gólfinu. Hún hafði verið heilaþveg-
in af forstöðukonu sumarbúðanna;
stöðugt áminnt um tilvist Djöfulsins og
hvað heimurinn væri vondur.
Forstöðukonan var guðhrædd og hún
var kölluð Maja. Nafn hennar var langt
frá þvf að vera táknrænt. Hún hefði ekki
getað pikkað upp Heilagan anda þótt hún
hefði hitt hann kófdrukkinn á Kaffi
Reykjavík.
Við vorum vakin snemma á morgnana og að morgunverði
loknum voru allir reknir í samkomuhús þar sem þrumað var
yfir okkur úr Biblíunni og við látin syngja sálma og lög þar sem
nafni sumarbúðanna var komið haganlega fyrir með nöfnum
himnafeðganna,
rækilega stuðlað við
Krist.
Ég skrifaði bréf til
pabba og mömmu,
bað þau um að
sækja mig en þau
svöruðu aldrei;
fengu aldrei bréfin í
hendur. Sátu bara
heima í góðri trú um
að sumarbúðirnar
væru önnur Vindás-
hlfð. Ahyggjulaus.
Ég reyndi
nokkrum sinnum að
strjúka en náðist
alltaf og var refsað
með því að ég fékk
ekki að borða. Ég
man líka að Maja
hótaði mér: „Ég
sendi þig heim með
næsta bíl,“ og ég tók
hótunum fagnandi,
bað hana að senda
mig heim. En hún
gerði það ekki; hélt
bara áfram að kynna Djöfulinn fyrir okkur og minna á vonsku
heimsins.
Þegar ég loks losnaði úr þessu helvíti og komst heim var ég
á nálum. Ef ég gekk eftir götu hoppaði ég framhjá göturæsun-
um svo sá vondi næði ekki til mín.
Trylltist er ég sá bróður minn leika sér
með verkfæri Djöfulsins í líki aumrar
leikfangabyssu.
Mamma kom að mér um haustið
niðri í kjallara. Ég lá á gólfinu og talaði
við Satan, bað hann að taka mig ekki.
Ég hef að undanförnu rifjað þetta ör-
lagaríka sumar upp til að ná betra sam-
bandi við hina trúuðu Lillu. Við Lilla
erum mjög líkar. Sumarbúðirnar í Hel-
víti voru þó það í mínu lífi sem kemst
næst trúarlegu uppeldi Lillu því faðir
hennar var eins konar Benny Hinn.
Henni býður við öllu kynferðislegu,
allri snertingu; flökrar þegar byrjað er
að tala um eitthvað líkamlegt.
En vegna þessa alls hefur hlutverkið
tekið svakalega á mig. Eftir æfingar leggst ég í bað og gríp í
góða bók eða sest fyrir framan sjónvarpið og reyni að slaka á;
vil mæta fersk daginn eftir. Ég hef þurft að fletta ofan af svo
mörgu sem ég hef gengið í gegnum sjálf. Auðvitað sækir leik-
arinn alltaf í eigin
reynslu en þessi
karakter stendur
mér svo nærri, ég
þarf ekki að ímynda
mér mikið því ég
skil hana svo vel.
Pörin tvö í leik-
ritinu eru ekki
ókunnug og að-
stæðurnar í eft-
irpartíinu_ ekki
heldur. Ég þekki
pör sem eru eins og
pörin í leikritinu;
fólk sem er vont
hvort við annað og
gerir lítið úr hvort
öðru fyrir framan
annað fólk. Pör
leika oft leiki,
hættulega leiki. Og
atburðarás verksins
gæti verið að end-
urtaka sig á heimil-
um einhverra há-
skólakennara ein-
mitt núna.“
Við Lilla erum mjög líkar. Sum-
arbúðirnar i Helvíti voru þó
það í mínu lífi sem kemst næst
trúarlegu uppeldi Lillu því fað-
ir hennar var eins konar Benny
Hinn. Henni býður við öllu kyn-
ferðislegu, allri snertingu;
flökrar þegar byrjað er að tala
um eitthvað líkamlegt.
Hanslkvuðja' yfasbili is ymia
OH lUII T.IHt HVKltSDACSIXS
Ég hef upplifað hörmungar sem fáir hefðu
þolað. Ég hef verið slegið, sviðið og sólbrennt.
Fólk hefur traðkað á mér...
hent í mig sígarettum, stungið mig með
tjaldhælum, migið á mig og jafnvel skitið.
Og svo kemur snjórinn og frostið.
(Innskot höfundar: Um er að ræða frásögn
grassins og öll líkindi við gesti á
Eldborgarhátíðinni eru einungis í huga lesanda).