Dagblaðið Vísir - DV - 28.09.2002, Síða 19

„Þegar ég lít til baka þá er enginn vafi í mínum huga
að hún er hin sanna ást í mínu lífi. Við vorum alltaf í
kringum hvort annað en við tókum ekki eftir hvort
öðru.“ Hermundur og Pálína Rósinkranz.
Laminn í leikfimi
Það tók Hermund mörg ár að beisla þann kraft
sem í honum bjó. Hann missti föður sinn þegar
hann var fimm ára og við missinn féll skuggi á líf
hans. Það birti ekki til fyrr en mörgum árum síð-
ar. „Ég vissi að pabbi var andlega þenkjandi en á
þessum árum voru menn ekki mikið að tala um
þetta, allavega ekki fyrir framan börn eins og mig.
Ég var alltaf mjög tilfinningalega tengdur pabba og
vafalaust erfi ég þessa hæfileika frá honum. Þegar
hann lifði var ég opinn og hamingjusamur krakki.
Ég átti það til að fara út á götu og sækja ókunnugt
fólk og bjóða þvi heim í kaffi til mömmu og pabba.
Þegar hann dó árið 1965 lokaðist veröld mín. Ég
varð mjög þögull og ég lokaði á allar minar tilfinn-
ingar og reyndi að sýna fólki sem minnst af mér. í
raun mundi ég mjög lítið hvað gerðist fram að
fjórtán ára aldri - ég var tilfinningalega dauður.
Það er á síðustu árum sem minningarnar streyma
fram.“
„Fannstu fyrir þessum eiginleika þínum sem
barn?“ spyr ég.
„Já,“ svarar Hermundur. „Ég var einhvers stað-
ar á bilinu eins til tveggja ára gamall þegar ég varð
fyrir mjög undarlegri reynslu. Ég sat í gluggakistu
í herberginu minu um miðja nótt og horfði á
stjörnurnar. Ég heyri bamsgrát og síðan sé ég
pabba minn stumrandi yfir barni sem liggur í rúm-
inu og það er greinilega veikt. Síðan átta ég mig á
því að barnið er ég. Ég hafði farið úr mínum eigin
líkama til að hvila mig á honum. Ég á margar
LAUGAROAGUR 28. SEPTEMBER 2002
HelQorhlaö DV
æskuminningar svipaðar þessari. Þegar ég var
barn lék ég mér gjaman við klett sem var nálægur
heimili mínu i Hveragerði. Þar lék ég mér við börn
í hvítum fötum en þegar ég var að rifja þetta upp
með móður minni mörgum árum síðar vissi hún
ekkert um hvað ég var að tala.“
„En áttirðu þá enga „alvöru" vini?“ spyr ég.
„Nei, ég hef alltaf verið einfari og ég geng alltaf
út frá því sem vísu að fólk hafni mér. Þegar ég
byrjaði í skóla reyndi ég að tengjast einhverjum
hópi. Ég reyndi að vera með strákunum og hlust-
aði á þá tala um bíla og stærðir á vélum en ég þoldi
það ekki - mig langaði mest til að kasta upp. Ég
settist því niður með stelpunum og þær voru að
tala um tískuna og stráka og ég skildi þær ekki
heldur. Ég horfði bara upp í loftið og hugsaði um
hvað væri langt á milli stjarnanna. Krökkunum
fannst ég vera mjög skrýtinn. Ég reyndi af svo
miklum krafti að vera eins og hinir, ég var trúður-
inn, en mér bara tókst ekki að „fitta inn“.“
Og Hermundur fékk að finna fyrir því að hann
væri öðruvisi. „Stundum fékk ég að vera með
hópnum en svo var ég stunginn af og skilinn eftir.
Mér var mikið strítt og oft lenti ég í því að sund-
skýlan var rifin af mér eða ég var laminn í leikfimi
og annað i þessum dúr,“ segir hann og finnst
greinilega erfitt að tala um þessa daga. „Ég var svo
lítill í mér,“ heldur hann áfram. „Þegar það var
nafnakall í íþróttasalnum varð ég mjög órólegur
því nafnið mitt var svo langt. Ég faldi mig á bak
við nafnið Hemmi.“
Eineltið hætti ekki fyrr en hann eignaðist vernd-
arengil. Hann hét Ingþór og var raunverulegur.
„Þetta var stór og sterkur strákur sem verndaði
mig,“ segir Hermundur og brosir við hugsunina
um þennan góða dreng sem sá að þarna var við-
kvæm sál á ferð.
Þegar unglingsárin færðust yfir virtust andlegu
hæfileikar hans hverfa. „Ég hætti að verða var við
ýmislegt sem ég hafði gert sem krakki. Þegar mað-
ur er gelgja þá hefur maður ekki tíma fyrir andleg-
ar bollaleggingar,“ segir Hermundur og hlær í
fyrsta sinn í nokkum tíma.
Ég lifði efnislegum dauða
Hermundur hóf sambúð um tvítugt við stúlku
sem hann hafði verið með frá fimmtán ára aldri.
Þau voru saman í tuttugu og tvö ár. „Við vorum
mjög ólíkar persónur," útskýrir hann. „Ég fann
alltaf fyrir svo miklu óöryggi og fór í sambúð við
fyrsta tækifæri og fann mér aðra móður, einhvern
sem gæti passað mig. Það var minn draumur. Sam-
búðin varð langlif og ég er þakklátur henni fyrir þá
reynslu sem hún veitti mér. En ég var þreyttur á
þessu lífi. Alltaf sama rútínan, alltaf sama fólkið í
heimsókn, alltaf sömu jólin, fyllirí um helgar. Þetta
kalla ég að lifa efnislegum dauða."
„Drakkstu mikið?“ spyr ég.
„Já, ég drakk mikið í mörg ár. Stundum byrjaði
ég á fimmtudegi og hætti ekki fyrr en á sunnudegi.
Það voru ekki endilega áhrifin af áfenginu sem ég
sóttist eftir. Þau glöddu mig ekki en þau losuðu
mig við tilfinningar sem ég gat ekki tjáð, ég gat
ekki talað um líðan mína af því að ég skildi hana
ekki.“
Dag einn fyrir tólf árum sat Hermundur og hlust-
aði á útvarpið. Þáttastjórnandinn var að gefa miða
á miðilsfundi og Hermundur hringdi inn. Hann
fékk miða og lífið eins og hann þekkti það breytt-
ist.
„Ég var alltaf að leita að einhverjum svörum.
Þegar ég hitti fólkið á miðilsfundinum fannst mér
eins og ég væri að stökkva út í sundlaug eftir
marga daga í eyðimörk. Loksins fann ég fólk sem
skildi mig og vissi hvernig mér leið. Þessi fundur
markar upphafið að því ferli sem hefur skilað mér
þangað sem ég er í dag. Og því er ekki lokið.“
„Þetta var engin venjuleg þrautarganga," segir
Hermundur. „Löngunin til að vita meira um þessi
mál varð eins og einhver fikn. Ég fór á alla fundi
og reyndi að komast á öll námskeið. Síðan fór ég á
námskeið hjá tveimur breskum miðlum og þeir sáu
það strax að það var eitthvað að mér. Þeir sögðu
mér einfaldlega að slaka á og taka hlé. Ég gerði það
og hlutirnir urðu skýrari. Mig dreymir eina nótt-
ina að falleg kona, einhver vera, kemur og heim-
sækir mig. Hún spyr mig hvort ég sé tilbúinn að
fara alla leið og segir mér í leiðinni að það muni
kosta fórnir. Þegar ég vakna er ég efins. Af hverju
þarf ég að fórna einhverju fyrir meiri þekkingu?
Þetta setti strik í reikninginn en það leið ekki á
löngu þar til ég tók ákvörðun. Veran heimsótti mig
aftur og spurði mig sömu spurningar. Þá svaraði
ég játandi og hún sagðist sjá að svarið kæmi frá
hjartanu."
Stuttu síðar fórnaði Hermundur sambýliskonu
sinni fyrir hið nýja líf.
Ég fómaði sambýliskonu minni
„Ég var að halda námskeið í hugleiðslu árið 1996.
Þar var Pálína nemandi og við drógumst strax að
hvort öðru. Hún var líka í sambúð en við réðum
ekki við neitt. Við skildum við okkar maka árið
eftir og byrjuðum að búa saman. Ég fórnaði ekki
konu minni fyrir nýja konu, ég fómaði konu minni
fyrir nýtt líf. Samband mitt við mína fyrrverandi
festi mig í aðstæðum sem ég þoldi ekki, þetta ver-
aldlega munstur „vinna-éta-sofa“. Endalausar
áhyggjur af skuldum og við áttuðum okkur ekkert
á því hvert við stefndum. Ég hélt að þetta væri hið
venjulega líf.“
Og Hermundur fórnaði hinu „venjulega lífi“ fyr-
ir líf með konu sem átti fjögur börn og þrjú hjóna-
bönd að baki. Hann átti sjálfur tvö börn. „Ég fórn-
aði ekki konu minni fyrir nýja konu. Pálína var
hluti af þessu nýja lífi sem ég var að hefja. Ég vildi
umturna því og gera það sem ég vildi en það tók
mig langan tíma að átta mig á því hverju ég var að
leita að. Pálína var mjög lífsreynd þegar ég kynnt-
ist henni. Hún var misnotuð sem barn og hafði
gengið í gegnum þrjá skilnaði. Hún sá strax að ég
var leitandi og hún hjálpaði mér að finna rétta leið.
Þegar ég lít til baka þá er enginn vafi í mínum
huga að hún er hin sanna ást í mínu lífi. Við vor-
um alltaf í kringum hvort annað. Fyrsta stelpan
sem ég varð ástfanginn af var systir hennar. Við
sóttum sömu skemmtistaðina, bjuggum í sama
hverfi og þar fram eftir götunum. Við tókum bara
ekki eftir hvort öðru.“
„Þegar þú skoðar líf þitt og þessa þrautagöngu
hugsarðu aldrei: ég vildi að ég væri eðlilegur?“
segi ég.
„Hvernig er að vera eins og þú?“ spyr Hermund-
ur á móti. „Ég get ekki svarað þessari spurningu
því ég þekki bara sjálfan mig. Af hverju ert þú ekki
eins og ég? Ég er mjög þakklátur fyrir að búa yfir
þessum hæfileika, þetta er kjarninn í mér.“
„Það er einn mjög góður kostur við að vera eins
og ég,“ segir Hermundur eftir dálítið hik og brosir.
„Ég sé alltaf hvort börnin mín eru að ljúga að
mér.“
-JKÁ
„Ég hef alltaf verið álitinn skrýtinn og heimurinn
leyfir mér það.“