Dagblaðið - 10.07.1976, Page 12

t
»,.1^ r » — ABÍéMíIiIiTIIiiMIimíIiIÍHiIi
IIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Björgunarmenn eru komnir um borð í bát Robertshjónanna, þeir
sigldu honum til Hawaii.
I septembermánuði sl. lögðu
hjónin Delena Roberts, 52 ára
gömul og nærri því alblind, og
maður hennar Wayne af stað frá
Yokosuka í Japan og hugðust
sigla á 39 feta seglbáti til
Honoiulu. Nítján dögum og 3200
km frá Japansströndum dundi
ógæfan yfir hjónin. Wayne, sem
einnig var 52 ára gamali, skolaði
fyrir borð og drukknaði. Þar með
hófst hin ógurlegasta ferð fyrir
Delenu. Hún var alein um borð í
bátnum þar til henni var bjargað
28 dögum seinna. Henni tókst að
sigla bátnum þótt hún sé nærri
alblind, hún sér ekkert í nátt-
myrkri og mjög lítið á daginn.
— Þessar fjórar vikur á hafi úti
hefðu verið fullnóg fyrir hvaða
reyndan sjómann sem er, sagði
skipstjórinn á strandgæzlu-
skipinu sem tók við Delenu úr
japanska fiskibátnum sem bjarg-
aði henni. Hún hafði létzt um 20
kg og var í miklu andlegu upp-
námi þegar henni var bjargað.
Hér á eftir fer frásögn Delenu
Roberts af þessari svaðilför.
,,Ég heyrði þegar stórseglið
rifnaði og datt niður í kolniða-
myrkrinu. Wayne varð fyrir því,
féll útbyrðis og hvarf í hafið. Um
leið og hann datt kallaði hann á
mig að stýra bátnum upp í vind-
inn.
Eg sneri mér i áttina sem mál-
rómur hans kom úr en það var
vonlaust fyrir mig að sjá eitthvað,
því á nóttinni er ég nær alveg
steinblind.
Eg reyndi að ráða við seglið og
mér tókst loks að snúa bátnum
upp í vindinn. Eg varpaði bæði
björgunarvestum og líflínu út-
byrðis i þeirri von að Wayne næði
tökum á björgunartækjunum.
Otal hugsanir fóru i gegnum
huga minn: Hann drukknar ef þú
hjálpar honum ekki. Gerðu eitt-
hvað! Gerðu eitthvað!
En ég hafði þegar gert allt sem
í mínu valdi stóð. Þá kom mér
annað hræðilegt í hug: Ef hann
drukknar þá verð ég hér ein eftir.
Alein og blind úti á reginhafi,
þúsund kílómetra frá næsta landi.
Wayne gat haldið sér á floti í
sjónum um sex klukkustundir, en
ég gat aldrei komið bátnum til
hans. Þetta var hræðilegur tími
Kortið sýnir leiðina sem báturinn fór.
og lengstu stundir lífs míns. í
dögun skall á ofsalegt óveður og
eftir það heyrði ég ekki framar til
hans.
Þá rann upp fyrir mér að ég var
þarna ein og hjálparvana og
minntist þá samtals okkar fyrr í
sjóferðinni. Wayne sagðist hafa
fengið slæmt hugboð i sambandi
við bátinn.
— Heldurðu að báturiiwi
komist ekki alla leið? spurði ég.
— Jú, ég hugsa að báturinn
komist alla leið en aftur á móti
held ég ekki að ég geri það, sagði
hann. Síðan bætti hann við: Ef
eitthvað kemur fyrir mig skaltu
vera kyrr í bátnum. Þér verður
bjargað innan 30 daga.
Það var engu líkara en að hann
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiiiiniiniiiiiiniiiiiiiniiii
Halló.... Upplýsinqar. Getið þér
gefið mér númerið?
Nei.... Ég góði ekki
í símaskróna.
Nei. Ég yerð að \
jóta að ég vissi ekki
að það kostaði 10
milljarða ó óri að
veita upplýsingar um
númer sem eru í síma'
skrónni. Mér þykir
ókaflega fyrir þessu.
Hérna er þoð. Éq skal
leggja 6 og velja númerið.
I © 1975 bv The Chicago Tribune
AII Rights Reserved