Dagblaðið - 10.07.1976, Side 13

LA
lí' A UTA APTTD 1A TTTT t 1 í\'~7n
\
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIEIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
IIN OG NÆRRIALBLIND
Á MIÐJU KYRRAHAFINU
FRÁSÖGN AF HRAKNINGUM MIÐALDRA KONU
hefði fengið hugboð um að eitt-
hvað kæmi fyrir.
Mér varð oft hugsað til þessara
orða þangað til mér var bjargað.
Mér skildist að Wayne hafði reynt
að búa mig undir þennan hræði-
lega tíma.
Ég reyndi að stýra í áttina að
Hawaii. Ég þurfti næstum því að
reka nefið ofan i áttavitann til
þess að geta lesið af honum.
Einmanaleikinn og hræðslan
voru alveg að gera út af við mig.
Ég hugsaði mikið um dauðann
þessa hræðilega löngu daga og
nætur. Um Jauðann sem gæti
komið fyrirvaralaust með köldum
storminum og hvítfyssandi öldun-
um. Ég sat stundum gjörsamlega
úttauguð og gat hvorki hreyft
legg né ljð.
Ég þorði varla að sofna á nótt-
inni af hræðslu við að fá martröð.
Eg bað guð um að láta þetta fá
skjótan endi.
Ef ég þurfti að lagfæra eitthvað
úti á dekki á nóttinni var ég skelf-
ingu lostin, því ég sá alls ekki
neitt og varð að þreifa mig áfram.
Þegar ég hafði verið fjórar
vikur í bátnum grillti ég útlinur
skips úti við sjóndeildarhringinn.
Ég veifaði og hrópaði eins hátt og
ég gat. Ég bað til guðs, — en
skipið hvarf aftur án þess að taka
eftir mér.
Þrem dögum seinna var mér
bjargað af japönskum fiskibát.
Vélarhljóð bátsins er eitthvert
fegursta hljóð sem ég hef nokkru
sinni heyrt. Það var 19. október
og þá hafði ég verið 28 daga um
borð.“
Delena Roberts. Henni lá við
sturlun áður en henni var
bjargað eftir 28 daga svaðilför.
llllllHIIIIIIIIHIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIHIIIIIIHIIIIIimilllllllHIIIIIIHIIIHIIIIIII J
Nýjar
loftþéttar umbúftir
KAFFID
fráBrasttw
[7 Svona,
hjalpaðu