Dagblaðið - 25.04.1977, Blaðsíða 11

DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 25.
að drar-" úr orkunotkun um tvö
Pil . á ári og segir Schlesing-
er "■* -'að eigi að vera unnt með
spaniaði og eigi ekki að þýða að
iðnaður dragist saman.
Ekki eru þó allir Bandaríkja-
menn sofandi á verðinum. Eftir
að OPEC ríkin skelltu á
stórfelldri hækkun á olíu 1973,
áttuðu margir sig á að ekki var
von til að verðið lækkaði aftur,
< heldur þvert á móti, sem er
reyndar raunin.
Fyrirtækið American
Telephone and Telegraph
segist hafa minnkað heildar-
orkunotkun sína um 8,7 prósent
siðan 1973 og orkunotkun síma
þeirra hafi lækkað um 20.
General Motors, sem stöðugt
framleiðir eyðslufrekari bíla,
hefur hins vegar minnkað
orkunotkun við framleiðslu
sína um 13% siðan 1972. IBM
segist nota 40% minni orku til
kyndingar höfuðstöðva sinna
■ en aðrar sambærilegar
byggingar þar sem
sparnaðinum hefur ekki verið
gefinn gaumur. Auðvelt er að
spara orku í öllum byggingum
að vissu marki, t.d. með betri
einangrun, minni kyndingu,
lægra hitastigi á heitu vatni í
krönum o. fl.
Svo eru hér slæmar fréttir
fyrir kvartmílumenn.
Schlesinger segir að ef menn
haldi að þeir geti í framtíðinni
fengið bíla upp á tvö til tvö og
hálft tonn, sem geta rifið sig
upp í 100 km hraða á innan við
10 sekúndum, þá sé það mis-
skilningur, framleiðsla á svo
kraftmiklum bílum muni drag-
ast saman og jafnvél hætta.Nú
er búizt við að tillaga Carters
þess efnis að skattleggja sér-
staklega stóra og eyðslufreka
bíla muni hljóta samþykki
þingsins, sem er fyrsta skrefið í
þessa átt. Schelsinger tekur
fram að notkun kraftminni bíla
geti ekki talizt afgerandi né
skaðlegur þáttur á lífsmáta
landa sinna.
Þess má að lokum geta, að
ráðamenn margra olíufram-
leiðsluríkja hafa lýst ánægju
sinni yfir þessum orku-
sparnaðartillögum Carters,
enda séu þær í samræmi við
hugmyndir þeirra þess efnis að
draga úr bruðli ábensíniog olíu
í heiminum.
tvinnaðs embættismannakerfis
sem virðist vera að helríða
þjóðinni? Við þjóðarflokks-
menn teljum að þessi mál þurfi
að rannsaka, hvort ekki væri
tímabært að einfalda kerfið,
gera það umfangsminna, fækka
I því, þynna út yfirmannafylk-
inguna, gera tölvurnar að raun-
hæfu skrifstofutæki en ekki
bara mublu sem svo er raðað í
kringum heilum hersveitum af
alls konar lýð sem i flestum
tilvikum gerir ekki annaó en
þvælast hver fyrir öðrum.
Það hlýtur að vekja grun-
semdir meðal almennings að
þaðskuliþurfaþriðjung þjóðar-
innar til að skipta eða deila
niður þjóðartekjunum sem átt-
undi hluti þjóðarinnar, bændur
og sjómenn, afla þjóðarbúinu
árlega. Það getur naumast talizt
raunhæft að ein þjóð, jafnvel
þó um íslenzku þjóðina sé að
ræða eða forráðamenn hennar,
stundi þrælahald I svo ríkum
mæli. Við þjóðarflokksmenn
teljum að það þurfi að taka
menntakerfið til alvarlegrar at-
hugunar. Menntun er nauðsyn,
en jafnvel hún þarf að vera
undir eftirliti, ekki svo að skilja
að öllum sem vit hafa á að læra
sé það ekki frjálst. En við Is-
lendingar þurfum ekki að
leggja sérstaka áherzlu á
menntun lögfræðinga og lista-
manna sem, að minnsta kosti
þeir síðarnefndu, virðast lítið
annað eiga til að bjóða þjóðinni
upp á að sjá en grænmáluð kyn-
færi. Við, hinir almennu borg-
arar, höfum enga löngun til að
horfa á slíkar sýningar, þó þær
snerti ef til vill fínustu fram-
sóknartaugar menntamálaráð-
herrans á einhver sérstæðan
hátt. Þessum mönnum á ekki að
veita námsstyrk.
Þjóðina vanhagar um tækni-
menntaða menn, 'sérstaklega
menn sem eru sérmenntaðir í
fiskiðnaðinum. Við verðum að
stefna að því að flytja allan fisk
APRlL 1977.
....
11
A HVERJU UFUM VIÐ?
I síðastliðnum mánuði birtist
hér í blaðinu kjallaragrein eftir
undirritaðan sem hafði yfir-
skriftina Við flytjum út til að
lifa . Daginn sem blaðið kom út
með þessari grein hringdi einn
lesandi þess til mín og var mik-
ið æstur. Hann endaði símtalið
með því að hóta að fletta ofan
af bændamaflunni og birta all-
an sannleikann í Dagblaðinu.
Þar sem nokkuð er um liðið
síðan þetta samtal átti sér stað
virðist maðurinn ekki hafa
komið grein sinni að, sem þó er
nú heldur ótrúlegt, því hann
virtist vera á Dagblaðslinunni.
Til að fullnægja öllu réttlæti
verður hér endursagður hluti
af samtalinu. Viðmælandi minn
verður kallaður Jón, til hægðar-
auka, en hann hét reyndar allt
öðru nafni.
Jón: Halló, ,er þetta blaðamað-
urinn hjá bændum?
Ag.: Ég er enginn blaðamaður,
get ég eitthvað gert fyrir þig?
Jón: Skrifaðir þú þessa grein í
Dagblaðinu I dag um að við
þyrftum að flytja út til að lifa?
Ag.: Já, ætli það ekki.
Jón: Hvers konar vitleysingur
ertu eiginlega, veizt þú ekki
hvort þú hefur skrifað greinina
eða ekki? Þú hlýtur að vera
sami maðurinn sem skrifaðir
greinina um vigtina á Dagblað-
inu. Veiztu það að siðaðir menn
hafa ekki leyfi til að skrifa
svona bull.
Ag.: Þetta er sennilega alveg
rétt hjá þér.
Jón: Þú hefur eflaust aldrei
komið til útlanda og veizt ekk-
ert um hvað íslenzka dilkakjöt-
ið kostar í verzlunum við Strik-
ið í Kaupmannahöfn. Ég skal
segja þér það; í fyrri viku kost-
aði það 13 kr.d. hvert kg.
Ag.: Voru þetta ekki hálsæðar
eða hæklar eða einhvers konar
afskurður?
Jón: Nei, þetta var bara venju-
legt islenzkt kindakjöt. Ég ætla
að bjóða þér út til að sjá þetta
kjöt. Hvers konar vitleysa er
þetta að halda því fram að við
lifum á því að flytja út?
Ag.: Varla lifum við á þvi að
flytja inn vörur?
Jón: Jú, það er einmitt það sem
við gerum.
Ag.: Hvernig eigum við að
borga fyrir það sem inn er
flutt?
Jón: Örugglega ekki með ís-
lenzkum landbúnaðarafurðum.
Ag.: Æ, ég nenni ekki að tala
við þig lengur.
Símtólið var lagt á en sam-
stundis hringdi siminn aftur og
nú var Jón öllu æstari en áður.
Jón: Hvað þykist þú eiginlega
vera? Ráðherrar leggja ekki
símtólið á þegar ég tala við þá.
Ag.: Góði minn, skrifaðu bara I
Dagblaðið.
Jón: Það ætla ég svo sannarlega
að gera og þá fáið þið aldeilis að
finna fyrir því, þessir kallar
sem eruð að gera Island óbyggi-
legt fyrir heiðarlegt fólk. Hvers
vegna fá ekki íslenzkir sæl-
gætisframleiðendur undan-
rennuduft á sama verði o; er-
lendir?
Ag.: Ert þú sælgætisframieið-
andi?
Jón: Nei, ég er trésmiður.
Ástæðan fyrir þvl að ofan-
greint samtal er rakið nokkuð
er sá grunur, sem læðzt hefur
að ýmsum góðum og þjóðholl-
um Islendingum, að Jónasi
Kristjánssyni hafi tekizt að
brengla svo dómgreind lesenda
blaðsins að þeir séu farnir að
álíta að afkoma þjóðarinnar
muni batna eftir því sem meira
er flutt inn og minna út.
Fiskurinn er
undirstaðan
Það er nú varla spurning um
fiskinn, hann er svo sjálfsagður
sem aðalútflutningsafurð okkar
að um það verður ekki deilt.
Það mundi ekki skipta máli
þótt einhver benti á að fiskur
væri ódýrari í Kína eða
Zambíu, þá stendur þorskurinn
af Halamiðum fyrir sínu. Það
eru aðeins undarlegir fuglar
sem hafa áhyggjur og halda að
Kjallarinn
Agnar Guðnason
þorskurinn endist okkur ekki
öllu lengur.
Það væri nú samt talin auð-
veld lausn á landbúnaðar-
vandamálinu ef bændur slátr-
uðu öllum gripum áður en þeir
næðu kynþroskaaldri. Flestir
vona að nokkrir þorskar sleppi
svo við getum enn um nokkra
áratugi flutt hann út.
Hvers vegna þarf
að flytja út vörur?
Það er rétt áður en lengra er
haldið að staldra við og íhuga
hvers vegna nauðsynlegt er fyr-
ir okkur að flytja út vörur. Það
er auðvitað fáránlegt að ætla að
fólk hafi það takmarkaða þekk-
ingu á efnahagsmálum að það
viti ekki að við verðum að flytja
út vörur til þess að geta keypt
ýmislegt inn í landið eða
skroppið til sólarlanda.
Við verðum einnig að flytja
út til þess að geta greitt af
lánum sem tekin voru til þess
að byggja raforkuver sem hafa
það meginverkefni að selja út-
lendingum ódýra orku. Við
verðum að flytja út til þess að
geta byggt fleiri orkuver til
þess að skapa útlendingum
fleiri tækifæri til að auka á
mengun og tapa meira. Þetta
hljóta allir að skilja. Það er
einnig ljóst að margir lesendur
Dagblaðsins eru sammála Jóni
að við lifum ekki á því að flytja
út landbúnaðarafurðir.
Hvað annað
en fisk og ól?
Einstaka sinnum heyrast þær
raddir að vaxtarbroddar is-
lenzks iðnaðar séu í fullvinnslu
á vörum úr ull og skinnum.
Meira að segja álita þeir bjart-
sýnustu að takast megi að tvö-
falda gæruframleiðsluna án
þess að auka kjötmagnið veru-
lega. Það verður nú varla á
þessari öld sem tekst að rækta
upp fjárstofn með tveim gær-
um, þótt þeir séu snjallir okkar
búvísindamenn. Trúlega verða
þeir í minnihluta sem vilja
býggja upp innlendan iðnað á
hráefnum frá landbúnaði
stunduðum af íslenzkum bænd-
um. Þá er að finna aðra inn-
lenda framleiðslu. Margt bend-
ir til þess að hún sé skammt
undan og furðulegt að ekki
skuli hafa verið bent á þá vöru í
ræðu né riti á iðnkynningarári.
Þeir sem fylgjast með í fjöl-
miðlum hafa sjálfsagt eitthvert
hugboð um við hvaða vöru er
átt því engin íslenzk fram-
leiðsla hefur fengið aðra eins
auglýsingu, hvorki í sjónvarpi
né blöðum.
A síðustu matvælakynningu
á íslenzkum matvælum var
þessi vara einna mest áberandi.
Nú vita sennilega allir hver
framleiðslan er en það er að
sjálfsögðu „Sólargeislinn frá
Flórida“ blandaður Gvendar-
brunnavatni. Ef við getum ekki
komið Gvendarbrunnavatninu
út óblönduðu þá er þetta leiðin
og öruggasta bjargráðið úr að-
steðjandi efnahagskreppu.
Agnar Guðnason,
form. Upplýsingaþjónustu
landbúnaðarins.
og aðrar sjávarafurðir út í neyt-
endapakkningum, stefna að þvi
að fullvinna allar sjávarafurðir
okkar hér heima.Það út af fyrir
sig mundi geta skapað þjóðar-
búinu það miklar tekjur að for-
ráðamenn, sem í framtið-
inni eiga sæti í ráðherrastólun-
um, sæju sér ef til vill fært að
„setja á“ bæði öryrkja og
gamalmenni. Þá menn, sem
fara út í slikt nám, á að styrkja
svo að þá skorti ekki neitt
meðan á námi stendur og verja
svo fé til að skapa þeim aðstöðu
að námi loknu. Það yrði happa-
drýgra fyrir þjóðina heldur en
styrkja þá sem virðast læra það
eitt að mála kynfærin græn á
þeirri forsendu að þeir séu að
sýna samborgurum sínum
list.
Það hlýtur að vera undarlegt
hugarfar þeirra manna sem sjá
aldrei nema sjálfa sig. Ég held
að allt venjulegt fólk yrði leitt á
svoleiðis en svona persónur
sýnast manni þeir vera sem nú
teljast æðstráðandi til sjós og
lands hjá íslenzku þjóðinni í
dag. Það skiptir engu máli á
hvaða flokk er litið. Það þarf
ekki að grandskoða neinn sér-
stakan þar til þess að sjá að
hver og einn er ekkert annað
en eitt stórt ég. Ef ég hef það
gott, þá er mér sama um hina.
Hér sat við völd öllum ógleym-
anleg viðreisnarstjórn, sem
vann ötullega að því að magna
upp verðbólgudraug sem varð
til þess að skapá hér vinstri
stjórn, alveg frægt fyrirbæri í
veraldarsögunni, þar sem hver
flokksrytjan barðist á móti
annarri unz fyrirbaérið trosnaði
allt í sundur. Það varð þó til
þess að fæða af sér eitt
furðugetnaðarfyrirbærið sem
virðist ætla að slá öll met í
mannlegri ániðslu og yfirgangi.
Við þjóðarflokksmenn telj-
um nauðsyn að koma því á að
enginn megi vera lengur á
þingi í einu en eitt kjörtímabil
Kjallarinn
Guðmundur Jónsson
og sömuleiðis megi enginn sitja
lengur í ráðherraembætti I
einu en eitt kjörtímabil. Það
mundi skapa aðhald og glæða
ábyrgðartilfinningu hjá mönn-
um að reyna að gera betur en sá
sem fyrir var. Það þykir alveg
fráleitt að ganga alltaf í sama
frakkanum, hann verði svo
hversdagslegur. En miklu
fráleitara hlýtur þó að vera að
hafa alltaf sömu ráðherrana.
Með því er þjóðin að gefa í skyn
að bara þessir sömu menn seu
til forustu fallnir en þvi fer
fjarri að svo sé. Það er kald-
hæðni örlaganna ef þjóðin
getur ekki vaknað af dásvefni
og skynjað það að þjóðin sem
heild hefur ekki tóm ættar-
nöfn, sen eða síus, danskar
klessur aftan við skírnarnafnið.
Viðhorf almennings eru breytt
og figúruhátturinn og hrokinn
hlýtur að færast aftur til for-
tíðarinnar. Nútímaþjóðfélag
útheimtir ekki erfðaforustu
heldur nýjar og ferskar kyn-
slóðir sem skynja ætlunarverk
sitt og þarfir samtíðarinnar
hverju sinni. Þannig verður að
stjórna nútímaþjóðfélagi. Fólk
sættir sig ekki lengur við að
kroppa molana sem hrjóta af
allsnægtaborðum höfðingj-
anna, hljóta svo útlegðardóm,
brottrekstur úr samfélaginu, ef
heilsan bilar eða fólk lifir það
að verða gamalt. Þessu viljum
við þjóðarflokksmenn breyta.
Við viljum fækka embættis-
mannasetuliðinu sem er orðið
hættuleg afæta á þjóðar-
búinu. Við viljum stórfækka
bankaútibúum í þéttbýlis-
kjarnanum hér suðvestan-
lands.nýta þau húsabákn, sem
hafa risið undir slíka starfsemi.
fyrir heimili fyrir aldraða og
sjúka, það segir sig sjálft að
ekki þarf marga banka fyrir
meginhluta þjóðarinnar til að
ganga inn í og fá neitun um
smálán. Enda eru forráðamenn
þjóðarinnar, að því er virðist,
að undirbúa ný störf handa
þessum goðum sínum uppi á
Grundartanga í Hvalfirði. Því
það mega þeir vita að inn i þá
eitureimyrju fer enginn
heiðarlegur maður.
Þjóðarflokkurinn vill láta
endurskoða alla starfsemi hjá
Pósti og síma, því vægast sagt
eru símareikningar sumra
manna býsna dularfullir fyrir
nú utan það að enginn er
skyldugur til að greiða þann
reikning sem er ólæsilegur
fyrir fjöldann. Það eru ekki
allir Islendingar tölfræðingar
og eru því margir ókunnugir
ríkisstjórnargötunum á gulu
spjöldunum frá Landssimanum
svoleiðis innheimta verður að
flokkast undir fjárkúgun og
þarf svo sannarlega rannsóknar
við. Einnig teljum við að endur-
skoða þurfi og rannsaka rétt-
mæti hitaveitu- og rafmagns-
reikningakerfisins, svo og
raunar rekstur og fjárreiður
allra opinberra stofnana í
landinu. Þessar stofnanir eru
eign þjóðarinnar í heild og því
nauðsynlegt að nýir menn
rannsaki rekstur og fjárreiður
allra opinberra fyrirtækja. Svo
gífurlegar eru þjóðartekjurnar
miðað við fólksfjölda, bæði
afurðatekjur og skattar, að það
er erfitt hverjum manni að trúa
því, að allt sé með felldu og
sýndur sparnaður og stjórn-
semi I þjóðarbúskapnum, þar
sem sífellt er klifað á rekstrar-
halla. Því trúir enginn maður
lengur. En þessu verður ekki
breytt nema fólkið geri það
sjálft. Það má ekki vera verra
en dýrin sem rölta alltaf sömu
götuna af því þau vöndust á það
meðan þau voru ung, þvi að
flest dýr hafa vit á að snúa við,
ef þau lenda I ógöngum, og
leita þá gjarnan að nýjum leið-
um, sem reynast greiðfærari.
I sjonvarpsþætti, sem ég
hlýddi á fyrir skömmu, lagði
fréttamaður þá spurningu fyrir
formann LÍÚ hvort hann teldi
tekjuskiptingu milli sjómanna
og útgerðarmanna réttmæta og
taldi formaður LlÚ að svo væri
þvi að útgerðarmenn tækju á
sig ábyrgðina. Mér er spurn.
Hvaða ábyrgð tekur útgerðar-
maðurinn á sig? Hvaða útgerð-
armaður á skipin sem hann er
talinn fyrir? Skipin eru upp-
haflega að mestu keypt með
lántökum, síðan er alltaf rekstr-
arhalli á útgerðinni og ný lán
tekin til að halda útgerð þeirra
gangandi. Hvaða ábyrgð er for-
maðurinn eiginlega að tala um?
Við þjóðarflokksmenn hefðum
afskaplega gaman af að fá nán-
ari skýringu á þvi hvað for-
maður LlU átti við með svari
sínu, ef hann þá á nokkra skýr-
ingu til á þvi sjálfur.
Þeim hættir oft til þess, djúp-
stólasetumönnunum, að gleyma
vinnutimanum sem sjómenn-
irnir okkar verða að vinna,
enda ekki von að þeir skilji þá
hlið lífsbaráttunnar. Það gera
aðeins þeir sem hafa reynt það.
Guðmundur Jónsson
Þjóðarflokknum.