Dagblaðið - 04.04.1978, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 4. APRÍL 1978.
Áningarstöð SVR á Hlemmi langt
komin í byggingu en..
„EFTIR AÐ
MANNA
SKÚTUNA”
— Nýr„rúntur” fyrir elskendur?
Allir innveggir eru hlaðnir úr múrsteini. Hér er verið að fúa einn slíkan vegR'.
Orðið „glerfint” á liklega hvergi betur
við en um nýju áningarstöðina fyrir
Strætisvagna Reykjavikur á Hlemmi
þegar hún verður tilbúin. Bæði er þar
allt fint og flott eins og framast er hægt
að hugsa sér — og meirihlutinn úr gleri.
Nýja áningarstöðin er rúmlega 500
fermetrar en upphaflega hafði Eiríkur
Ásgeirsson forstjóri SVR lagt til að 750
fermetrar yrðu í viðbót neðanjarðar svo
að þetta yrði „almennileg verzlanamið-
stöð eins og hann orðar það. En meiri
p.-ningar voru ekki til hjá fyrirtæki sem
tapar nærri milljón á dag.
Mikill spenningur hefur ríkt meðal
kaupahéðna um að fá aðstöðu i hinu
nýja skýli og er núna verið að taka af-
stöðu til þess hverjir hinir útvöldu verða.
Þarna verða liklega alls kyns sjoppur, ís-
sölur, blaðsöluaðstaða og fleira þess
háttar. Auk þessa verða þarna steypt
blómaker með fögrum blómum og
pálmatrjám. Þeir sem biða eftir strætó
geta lika tyllt sér niður á bekki eða staðið
innan við glerveggina og virt fyrir sér út
sýnið. Þakskeggið stendur töluvert fram
svo að hægt er að biða úti lika án þess að
rigna niður. Farmiðasala verður i hús-
inu góða og verður hún rekin af SVR en
ekki hefur verið tekin afstaða til þess
hvort SVR rekur þar fleiri fyrirtæki.
— Hvenær á svo að opna alla dýrð-
ina?
Til
sölu:
Audi 100 GLS
árg. ’77, mcð lituðu gleri, sjálf-
skiptingu, vökvastýri, 5 cyl., ekinn
900 km.
Austin Allegro '77,
ekinn 7 þús. km, alls konar skipti.
Escort '76,
skipti möguleg.
Range Rover '72
Datsun 140f '74,
ekinn 29 þús. km.
Volvo 244 '77,
ekinn 18 þús. km.
Toyota Corolla 30
'77:
Skipti möguleg.
Renault R-4 F-6
'78, sendibill.
M. Benz 240 dísil
’74. Bfll i algjörum sérflokki.
Peugeot 504 dísil
’76. Mjög göður bíll.
VW1300 '71,
sjálfskiptur, ekinn 35 þús. km.
Okkur vantar nauð-
synlega góða bíla á
söluskrá nú þegar.
BUasala
Guðmundar
Bergþórug. 3.
„Eftir er að manna skútuna,” sagði
Eiríkur Ásgeirsson forstjóri. „Húsið
verður tilbúið í kringum 20. þessa mán-
aðar og er þá hægt að fara að flytja inn.
Við eigum bara eftir að taka afstöðu til
þess hvaða fyrirtæki fá inni.”
— Batnar ekki fjárhagur SVR veru-
lega við að geta leigt út þetta húsnæði?
„Blessuð vertu, það munar ekkert um
þetta litilræði. Við töpum milljón á dag
eða því sem næst þvi við fáum ekki að
selja þjónustu okkar á réttu verði. Far-
gjöld með strætisvögnum hafa ekki
hækkað likt því eins mikið og allt ann-
að.”
— Er þetta nógu stórt hús fyrir alla
sem eru að bíða?
„Ja, ef við förum aftur i tímann sést
að fjöldi þeirra sem ferðast með vögnun-
um hefur verið ósköp svipaður. Ef svo
verður áfram er nóg pláss, nema þá auð-
vitað að menn fari að aka þarna niður
eftir á einkabilum sínum. Kannski þetta
verði staður fyrir unga elskendur eins
og „rúnturinn" okkar var?”
— Þú ert ekkert hræddur um að
óprútnir menn eyðileggi glerið góða?
„Nei. Reynslan sýnir að þvi meira
sem vandað er til hlutanna í upphafi
þeim mun frekar láta menn þá i friði.
Það er ég búinn að sjá á strætisvögnun-
um.”sagði Eiríkur.
DS
Enn á eftir að leggja síðustu hönd á anzi margt en þó má ljóst verða hvcrnig skýlið litur út að lokum. Í hverjum þessara litlu bása verður verzlun, ætli gólfflóturinn sé nema um 7 fermctrar. Ékki vantar nú flnheitin. Þarna er verið að steypa blómaker sem rúma á blóm af ýmsum gerðum og pálmatré.

Aprílgabb sinfóníunnar
Sinfóniuhljómsveitin lætur nú
skammt stórra högga i milli. Hún
virðist vera haldin sivaxandi vinnu-
gleði, og þó það sé eflaust meiriháttar
dyggð, og allrar virðingar verð, þá má
hún fara að vara sig að ofreyoa sig
ekki. Eitt höggið reið aukalega nú um
siðustu helgi, laugardaginn fyrsta
april. Þá höfðu verið kallaðir hingað
fjórmenningar utanúr heimi, Joseph
Horowitz lónskáld, Rhonda Gillespie
pánóleikari, "Paul Patterson, líka tón-
skáld held ég. og dirigent og kjaftaskur
að nafni Denby Richards. Þetta fólk
setti svo sinfóníuna í gang með eitt-
hvað sem nefnt var aprilgabb, tónleika
i stil grínistans Hoffnung, sem margir
þekkja af stórsniðugum teikningum og
músiköntum og öðrum fikturum við
borð heilagrar Sesselju. Þarna var lika
kominn blóminn úr söngvaraliði
landsins, misjafnlega rjóður á vang-
ann að vísu, og lofaði þetta áreiðan-
lega mörgum góðu.
Svona tónleikar i brandarastil eru
ekki daglegt brauð i neinu menningar-
landi svo vitað sé, en er þó slegið upp
viða til að sanna einhverjum að sin-
fóniuhljómsveitir séu fyrirtæki sem
geti framleitt vöru við allra hæfi. Þessi
hugsunarhátlur er dálítið lágkúru-
legur, og kannski stórhættulegur.
Hann er móðgun við hljóðfæraleik-
arana, áheyrendurna og raunar alla þá
sem undanfarin tvö hundruð ár hafa
staðið i að byggja upp sinfóniuhljóm-
sveit sem tjáningarvettvang alvar-
legrar tónhugsunar. Hann byggist
nefnilega á mannfyrirlitningu og
stéttamismunun, sem ætti að vera öll-
um góðum mönnum þyrnir i augum.
ákveðna hugarfarsstillingu, sem fæst
ekki með útþynningartónleikum
kenndum við fjölskylduna blessuðu,
eða fíflalátum á borð við þessi ósköp.
Tónlist er ekki ólyfjan, og alls ekki
nauðsynleg í því þjóðfélagi sem við
búum við þessa dagana. Hún gæti
verið af talsverðri þýðingu við upp-
Tónlist
Með þessu á sem sagt að plata fólk til
að fara að sækja alvörutónleikana,
einhverntímann í framtiðinni, svona
smám samar., rén einsog tónlist sé ein-
hver nauðsynleg ólyfjan sem skal oni
barnið með illu eða góðu. Nei, séu
menn óánægðir með áheyrendafjölda
venjulegra sinfóniutónleika er fyrst og
fremst við skólakerfið og fjölmiðla að
sakast. Það getur enginn lært að njóta
klassiskrar tónlistar fyrirhafnarlaust.
Til þess þarf talsverða þekkingu og
byggingu heilbrigðs og réttláts þjóð-
félags, ef einhverjum dytti i hug að
fara út í þá sálma, en við núverandi
aðstæður er hún neikvætt fyrirbæri,
sem ýtir undir minnimáttarkennd þess
stóra fjölda, sem valdhöfum er hagur i
að telji sig hreina asna. Við getum
borið þetta saman við umræðu og upp-
lýsingar um þjóðfélagsmál, sem bygg-
ist á æsifregnum og setuþrasi annars-
vegar og óskiljanlegum embættis-
virðuleik hinsvegar, og ætlað að dreifa
athyglinni frá raunverulegum vanda.
Allur almenningur hefur ekki minnstu
möguleika á að afla sér nauðsynlegra
upplýsinga til að mynda sér afgerandi
skoðun á þessum málum, þær eru í
höndunum á fáum útvöldum, sem
telja sig guðsútvalda að ráðskast með
líf okkar hinna.
Þetta átti annars ekki að verða
hasarskrif um þjóðmál, og skal alls
ekki verða það, þó þetta uppátæki l.
april gefi sannarlega tilefni til þess. Til
þess er ég of latur, þekkingarsnauður
og syfjaður í sálinni enda margir betur
til þess fallnir i skríbentahópi Dag-
blaðsins. En ég vil hinsvegar, svona í
lokin, minnast á eitt eða tvö tónverk
sem þarna voru flutt og er þar efst í
huga konsert fyrir tvær tónkvislar og
nokkur hljóðfæri eftir Anthony
Hopkins. Þar var að vísu ekki um
neinar fyrirferðarmiklar hugmyndir
að ræða, hvorki í gamni né alvöru, en
þær voru i það minnsta skemmtilega
útfærðar. Verk Joseph Horowits, jass
pianókonsert, sem Gillespie lék af
rniklum krafti, og Leikfangasinfónia,
með gatslitnum hugmyndum frá
tímum Haydns, eru varla umtalsverð,
þó þar komi fram nokkur kunnátta i
að búa til Hollywoodekkineitt.
Leifur Þórarinsson