Dagblaðið - 29.04.1978, Síða 2

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 29. APRÍL 1978.
Raddir
lesenda
Hringiöfsfma
27022
eða hringið
Ekki aðrar krónur heldur
SPESÍUR
Guðmundur Jðnsson hrinudi:
Vildi hann konia þvi á framfæri i
sambandi við breyiingar. sem ef til vill
á að gera á gjaldmiðli þjóðarinnar. að
varhugavcrt væri að kalla hinn nýja
gjaldmiðil krónur eins og þann sem
við höfum nú. Gæti það valdið
miklum ruglingi á skuldabréfum þeim
sem gefin eru út á þá krónu sem við
höfum núna en eiga að greiðast á
væntanlegri krónu.
Guðmundur stakk upp á að tekið
yrði upp orðið spesia. sem væri gamalt
og gott íslenzkt orð, og það látið tákna
hundrað krónur. Krónan gilti þá sem
einn hundraðasti úr spcsiu eða eins og
menn hefðu gert að lillögu með aur-
ana þyrfti þá heldur ekki að vera að
innkalla gamla peninga, heldur gætu
menn notað þá áfram með htnum nýju
og enginn ruglingur skapaðist.
ROCKWOOL
Sparnaóur á komandí árum.
HITAKOSTNAÐINN
EINANGRUN GEGN
HITA, ELDI, KULDA
OG HLJÓÐI.
.....AUÐVELT í
UPPSETNINGU
ALGENGUSTU
STÆRÐIR ÁVALLT
Lakjargotu 34, Hafnarfirði
Sími 58975
s’
Vísur og
vísnaspjall fm
Jön Gunnar Jónsson > -
KIÓSA YFIR
SIG ALLTAF
SAMA PAKKIÐ
Húr fyrr á ár'um. þegar ekki var komið eins gott Mjúkum faðmi mðður hjá
skipulag á alla hluti og nú er orðið. gat það komið meðan unað getur,
fyrir um fengitima fjárins. að of margar kindur setfust safnast forði er endast á
að sama hrúti. svo hann varð alveg ráðvilltur. Þá var öllum sjóðum betur.
til þess gripið að -.1 ja i hjörðina. ásamt hinum
fullgyldu dorrum. unga sauði. sem enn höfðu náttúru. Og um vorið:
en voru auðvitað gagnslausir. Þeir embættuðu svo |\j(, vetrar harðir hlekkir bresta
sumar ærnar til málamynda. Þær gengu svo aftur ég heyri lækjar glaðan róm.
siðar og fengu þá löglega afgreiðslu. Þessir sauðir (Jr suðri von er góðra gesta,
voru kallaðtr skuddar. — Sumstaðar er það heiti ^[0 grundin fvrsta kvssir blóm.
notað um þá karlmenn, sem geta ekki börn við konum
sinum. og er slíkt auðvitað ekki sársaukalaust og ekki Og þegar vorið birtist bjarta
á þau harmkvæli bætandi með svona stráksskap. og blessuð sólin við mér hlær,
Ónefndur maður í sveit. þetta var fyrir langa þá finnst mér lifið fegurst skarta,
löngu. hafði fest hug á stúlku, sem Ingibjörg hét. en ég færast skreft guði nær.
nún valið sér annan mann. Voru þau hjón fátæk, áttu *
þó engin börn. Vonbiðillinn giftist svo annarri, og Gömul vísa-
þótti heppinn í fjármálum. Einhverju sinni. er hann R0|ta á götum Reykjavíkur
var hreyfur af vini. heyrðist hann hafa yfir þessa rentu litla ber,
slö^u: og þessi vinna þráfalt svíkur,
það svo reyndist mér.
Mér þótt gæfan leggi lið
og láni krónur margar, Lengi hefur verið, eða var, kapphlaup á milli for-
skvldi ég glaður skipta við manna á smærri bátum að komast sem fyrst á miðin.
skuddann Ingibjargar. Hér er gömul Suðurnesjavísa:
*
Við skulum vona að allt hafi að lokum farið vel hjá
þeim hjónaleysum, sem hér segir frá:
Þú ert mesta keipakind,
kát en meyr I þela,
ef ég við þig ástir bind,
allt verður að fela.
Ölkær maður var nýlega settur i afvötnun á af-
vikinn stað. Samgöngur voru ekki góðar. svo dag-
blöðin koniu ekki reglulega. Hann orti:
Vond er þessi veiðistöð,
verst i öllum sýslunum,
hallæri að hafa ei blöð
helvítis í píslunum.
*
Hjörleifur Guðmundsson heilir aldraður maður i
Kópavogi. Eftir harin eru þessar visur.
Ósköp hljóta að eiga bágt
og örðug stlga sporin,
þeir sem ekki á cinhvcrn hátt
una lífl á vorin.
Komin er sólin Keili á
í koti Lóna.
Hraunamennirnir gapa og góna,
Garðhverfinga sjá þeir róna.
Ólafur væni var maður nefndur, elskur að konuro
og hestum. Hann varð fyrir því að tryppi, sem hann
var að temja fældist og féll hann af baki. Braut hann
bæði bak sitt og læri og laskaðist á fleiri stöðum.
Hann gat enga björg sér veitt, en var fluttur heim á
næsta bæ. Þar lá hann i margar vikur og hjúkraði
honum vel ung bóndadóttir. — Eftir hæfilegan
meðgöngutíma frá þvi lassarus kom á bæinn fæddi
stúlkan barn og kenndi Ólafi. Vinur hans orti:
Með lærin knosuð, leggi og hrygg,
langt fékk karl ei skriðið.
Er þó sannað, að ég hygg,
enn gat Láfí riðið.
*
Eftirfarandi vísa mun vera meðal þeirra síðustu,
sem Gísli Ólafsson frá Eiriksstöðum varpaði fram.
Gerast hár á höfði grá,
hællinn sár i skónuni.
Berast árin ótt mér frá
eins og bára á sjónum.
Hér eru tvær gamlar pólitískar vísur eftir Sigurð
Björnsson frá Seyðisfirði.
Stjórnarkænan mastramjóa
mjakast ögn á hlið.
Þegar einn vill áfram róa
annar leggur við.
Sérhvað flýtur ööru af,
allt að sama rekur.
Þegar hægri hendi gaf,
hin það aftur tekur. t
Það er gömul trú að gott sé að láta kvenfólk
handleika öngla og veiðarfæri, þvi að þá verði hvort
tveggja fiskið, einkum þykir það nær óyggjandi, að
heilagfiski dragist á þá öngla. Þvi trúa menn og að
kvensamir menn séu fisknari og veiðnari en aðrir
menn og það er segin saga, að sá hafi nýlega átt gott
við kvenmann, er fyrstur dregur fisk i hverjum róðri,
eins og þessi staka segir:
Þyrsklingur um þorska grund
þykir nauðatregur:
sá hefur fiplað seimahrund,
scm að fyrstur dregur.
Þetta orðrétt hafteftir dr. Jóni Þorkelssyni í Huld.
*
Þessar mannlýsingavísur eru sitt úr hvorri áttinni,
sjálfsagt mjög gamlar.
Ljótur kjaftur á honum er,
um það flestum semur,
þó er verra þvf er ver
það sem úr honum kemur.
Ef það væri ekki synd
að ég likti saman,
hefur rétta marhnútsmynd
mannskrattinn I framan.
Þó ég drekki svins að sið
sorabollann hálfan
er mér smekk þann illa við
eins og skollann sjálfan.
Og svo að lokum nýleg kosningavisa:
Eltki þarf að undra þig
ólánsmálahjakkið,
úr þvi menn kjósa yfír sig
alltaf sama pakkið.
J.G.J. — S. 41046