Dagblaðið - 23.09.1978, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 1978.
Að skemmta skrattanum
— Nokkur orð um ritdeilur stuðningsmanna Vals og ÍA
Pétur Sveinbjarnarson, formaður
knattspyrnudeildar Vals, hringdi.
„f tiiefni af bréfi Skagamanns í DB
si. miðvikudag vil ég taka fram að þau
þrjú ár sem ég hef verið formaður
knattspyrnudeildar Vals hef ég aldrei
troðið efni inn á íþróttasiður dag-.
blaðanna né haft frumkvæði að
skrifum og gætu allir íþróttafréttarit-
ararnir staðfest það.
Ég tel ekkert óeðlilegt að bæði
Valur og f.A. eigi sér ákafa talsmenn.
Hins vegar tel ég að skrif nokkurra
þeirra á lesendasíðum DB undanfarið
þjóni einungis þeim tilgangi að
skemmta skrattanum og væri betra að
menn fjölluðu í þess stað eitthvað um
stöðu islenzkrar knattspyrnu.
Þegar meta á getu einstakra liða
verður matið að grundvallast á
staðreyndum um stig og titla í stað
tilfinninga. Það sem er aðalatriði
málsins er að bæði liðin eiga á að skipa
frábærum leikmönnum og geta hvort
um sig vel við unað og skrif sem þessi
þjóna því ekki tilgangi.
Lokuðum ekki fyrir kl. 6,00
—segir starfsmaður Sveins Egilssonar hf.
Einar Steindórsson, starfsmaður á
viðgerðarþjónustu Sveins Egilssonar
hf., hríngdi vegna lesendabréfs sem
birtist í DB sl. miðvikudag þar sem
kvartað var undan því að verkstæðinu
hafi verið lokað fyrir kl. 6.00.
„Þar sem sveitamaðurinn er bréfið
ritar segir mig hafa vottað að klukkan
væri ekki orðin 6.00 þegar hann kom
Raddir
lesenda
að sækja bíl sinn, vil ég taka það fram
að það er ekki rétt. Verkstjórinn var
að renna i burtu þegar ég sé mann
koma og fara að banka á dyrnar. Ég
benti honum þá á það að klukkan væri
orðin 6 og þremur minútum betur.
Hann sagði þá að sina klukku vantaði
I mínútu i 6. Ég sagðist ekki geta
hjálpað honum þar sem ég hefði enga
lykla.
Sveitamaðurinn hringdi siðan heim
til annars verkstjórans og fékk þar þær
möttökur. að verkstjórinn bauðst til
að koma alla leið ofan úr Breiðholti og
ná út bilnum fyrir hann. Mér finnst
sveitamanninum liafa verið sýnd sér-
stök liðlegheit. Verkstjóranum bar
ekki nokkur skylda til að koma eftir
lokunartíma og leysa út bílinn þar sem
ekki var lokað fyrr en klukkan var
orðin 6. Sveitamaðurinn gerði sig ekki
ánægðan með þessar lyktir mála
heldur gerði kröfu til þess að biðtími
hans væri reiknaður á eftirvinnutaxta
og sú upphæð væri dregin frá
viðgerðarkostnaði. Þetta þykir mér of
boðsleg frekja, mér þykir verkstjórinn
hafa sýnt þessum manni stórkostleg
liðlegheit og að hann hafi ekki yfir
neinu að kvarta."
Hér ganga Valsmenn inn á LaugardalsvöUinn sem sigurvegarar i íslandsmótinu.
Skagamenn nýbakaðir bikarmeistarar, klappa þeim lof i lófa. Þessi tvö knatt-
spyrnuUð hafa sýnt umtalsverða yfirburði yfir önnur islenzk knattspyrnuUð i
sumar. Áhangendur liðanna geta hins vegar ómögulega komið sér saman um
hvort liðið sé sterkara og hafa ritdeilur þar að lútandi staðið um hríð á lesenda-
siðum DB. Pétur Sveinbjarnarson segir að sUkar deilur þjóni þeim einum tilgangi
„að skemmta skrattanum”. DB-mynd Bjarnleifur.
Rottugangur á Högum
Húsmóðir af Högunum hringdi út
af frétt sem birtist í DB sl. fimmtudag
undir fyrirsögninni „Engin meindýra-
plága”. Sagði hún að þaö væri ekki
fjarri lagi að tala um meindýraplágu á
Högunum. „Á hverju sumri er hér allt
morandi af rottum. Maður mætir
þeim jafnvel á tröppunum á
morgnana. Varðandi tilkynningu
Heilbrigðisnefndar vil ég segja það að
ég hringdi einu sinni til þeirra i sumar
og sagði þeim af rottuganginum hér.
Þeir sögðu að þeim kæmi málið ekki
við.”
Kvennafar í draumi
boðar góðan dag
—sagðisáníræði
Úr sjúkradagbók. — Við erum sex á stofu.
Sinn úr hverri áttinni, sá yngsti rúmlega þrítug-
ur, sá elsti 92 ára í hjólastól vegna fótarmeins,
en andlega hress. 1 rúminu við hlið mér var
Dalamaður, en nú er kominn þar maður á fer-
tugsaldri. Hann setti strax svip sinn á umhverf-
ið. Hann fór undireins að segja sögur, þætti úr
viðburðaríkri ævi. Hann kom hingað úr fang-
elsi. Uppá vegg við rúmið sitt setti hann dagatal.
Neðst á dagmiðann hafði hann ritað 102 og á
þann næsta 101. Með þessum hætti minnti
hann sig á, hve margir dagar væru eftir af fanga-
vistinni, spitalaferðin var nokkurskonar lysti-
reisa.
Þaö er upphaf þessarar sögu, að árið 1942 var
sendur pakki úr höfuðstaðnum til roskinna
barnlausra hjóna á góðbýli einu á Norðurlandi.
Þar var kominn nýfæddur lifvænlegur strákur,
gefinn. — Þama ólst hann upp við bestu að-
stæður, uns heimdraganum var hleypt þegar
pilturinn var tvítugur. Fæðingarborgin og ævin-
týri heimsins kölluðu á hann með ómótstæði-
legu afli. Kjörfaðirinn er látinn, konan fór á elli-
heimili, ættaróðaliö og bústofninn selt. Enn á sú
gamla sparisjóðsbók, en mestum hluta eignanna
hefur sonurinn eytt, enda tvigiftur margra
barna faðir, þegar hér er komið sögu. Alltaf I til-
hugalifi viö nýjar konur, segir hann sjálfur.
öðruhvoru koma skuldakröfur til gömlu kon-
unnar, sem hún reynir stundum úr að Ieysa.
Hvernig er lifið á Litla-Hrauni? spyrja misk-
unnarlausir félagar, þegar þeir hafa kynnst
manninum og vita að honum er málið ekki mjög
viðkvæmt. Maður hefur hvergi jafnhátt kaup,
segir hann. Og það kemur vagn um helgar, full-

Vísurograbb
um útvarp
Jón GunnarJónsson
ur af kvenfólki. Annars er náttúrlega dauflegt
og maður telur dagana. Þetta verða þeir að
sætta sig við sem aldrei læra á kerftð.
Hvernig komist þið í samband við kvenfólk?
Maður á náttúrlega kunningjakonur. Og svo
auglýsir maður. Fullt að gera út á það, bara að
passa að ekkert rekist á, allt verður að skipu-
leggja í gegnum síma.
Kannt betur á það kerfi.
Maður lofar giftingu.
En ertu ekki giftur?
Jú, en hún er I afvötnun.
Seinni konan?
Sú fyrri er gift aftur.
En börnin?
Hingað og þangað. Á hælum og í sveit. Þau
eru á góðum stöðum.
Hvað eru þau mörg?
Mín þrjú. Hennar þrjú. Eitt á leiðinni.
Pantað.
Pantað?
Já, gefiö.
Áttu ekki fleiri?
Nei. Þær eru ekki svo vitlausar, mínar vin-
konur, að vera að kenna giftum manni böm.
Tvigiftur. Aldrei trúlofaður?
Jú, fjórum sinnum hringtrúlofaður, tel ekki
annaö. En ég er alltaf frjáls og konurnar líka, þá
er ekkert framhjáhald, bara náttúrunni þjónað.
Það á ekki að vera að láta einstaklinga borga
með börnum. Rikið á að ala upp þjóðina, sem
svo vinnur og borgar skattana. Þetta er eins og
að leggja fé i sparisjóð.
★
Vik nú að öðru. Eftir miðdegisverðinn fékk ég
mér blund. Mig dreymdi minn gamla vin og
kennara Helga Valtýsson rithöfund. Hann dé
fyrir allmörgum árum í skjóli sonar síns á Akra
nesi. Hann var þá kominn yfir nírætt, sístarf-
andi og glaður. 1 draumnum fannst mér við vera
báðir saman á sjúkrahúsi. Hann spurði hvort ég
skrifaði nokkuð. Ég svaraði: Alltaf eitthvað á
hverjum degi. Hann sagði: Nú strika ég alltaf
yfir eitthvað, sem ég hef áður skrifað.
Við þetta vaknaði ég.
★
Gólfin eru alltaf þvegin á morgnana. Ein al
aðstoðarkonunum hefur áhuga á þvi, hvaða
bækur ég hafi á borðinu hjá mér. Hún nam
staðar hjá mér og sagði mér þessa sögu:
Vinkona min ein fer alltaf þegar Rithöfunda-
sambandið selur bókapakkana á Bernhöftstorf-
unni. En þar veit enginn fyrr en eftirá hvaða
bók hann hreppir. Allir pakkarnir á sama verði.
Hún fór síðast fyrir jólin. Rithöfundar eru við
afgreiðslu. Hún sagði: Bara að ég fái nú ekki ein-
hverja þvælu eftir Guðberg Bergsson eða Grétu
Sigfúsdóttur. — En svo vildi til að meðal af-
greiðslumannanna var einmitt Guðbergur, það
frétti konan seinna. Þá varð henni að orði: Hver
skollinn, liklega hefur honum þótt verst að vera
nefndur I sömu andrá og Gréta. — Hún er
svona ill út í Guðberg vegna eins kafla í bókum
hans um Hallgrím Pétursson. Annars er þetta
mikil bókakona.
Og hvað hreppti hún svo?
Fólk án fata, eftir Hilmar Jónsson í Keflavík.
Og lét sér það vel líka.
★
Framhjá gamla manninum á tíræðisaldrei fer
flest, sem við ræðum, hinir yngri. Hann heyrir
illa. En hann situr i stól sinum allan daginn og
les dagblöðin, hverja einustu linu, jafnvel aug-
lýsingarnar. Hlustar á útvarpiö og horfir á sjón-
varpið frá upphafi til enda. Með þessu heldur
hann sér vakandi. Ef ég sofna á daginn verð ég
andvaka á nóttunni, segir hann. Viljastyrkurinn
er mikill. Einn morguninn þegar hann vaknaði
heyrði ég hann tauta: Mig dreymdi kvennafar i
nótt. Það verður góður dagur í dag.
★
Það verða að vera vísur I þessum þætti. Lik-
lega verð ég að yrkja þær sjálfur að þessu sinni.
Svona fer, þegar maður skrifar hugsunarlaust:
Kvöldsólin þetta blessað blað
birtu Ijómar nú, skær og hlý,
er þá vist best að yrkja á það
eina visu um drífhvit ský.
Kannski er ekki alveg rétt að segja að visan sé
ort út i bláinn. Flestum leiðist á sjúkrahúsi. En
seinni hluti þessa dags er svo bjartur og fallegur,
að öll ólund verður að vikja fyrir þakklætistil-
finningu. Hingað er ég kominn til þess að sækja
nýjan þrótt, betri heilsu.
En hér kemur önnur vísa. Mér þykir stundum
sem menntamennirnir okkar snobbi meir en
góðu hófi gegnir fyrir alþýðunni, frekar í orði en
á borði.
Upp til þeirra æ ég iit,
sem yrkja jörð og grafa,
og alla sina ævi skit
undan nöglum skafa.