Dagblaðið - 18.03.1980, Blaðsíða 14

14
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 18. MARZ 1980
Liz Taylor á tvífara
Hvar sem hún kemur og hverl sem
hún fer er hún stöðugt umlukt að-
dáendum. Hún má sig vart hreyfa.
Hún heitir Jackie Frank — nei ekki
Elísabel Taylor, og er svo nauðalik
Elisabetu að alls staðar er tekið feil á
heim. „Fólk vill ekki trúa mér þegar
ég segi að ég sé ekki Elisabet
Taylor,” segir hún. En Jackie hefur
ekki farið flatt á þvi að líkjast Elisa-
betu. Nú streyma til hennar tilboðin
um að koma fram og hún hefur auk
þess fengið mörg tilboð um að leika í
myndum. Nú verður Jackie Frank
bara að sætta sig við að vera svona
lík frægri kvikmyndastjömu og haga
sér eftir þvi. Stærri myndin er af
Jackie og það verður að segjast með
sanni að hún er sláandi lík Liz.
Fimmtíu og
fjögurra ára
amma vinnur við námugröft
,,Mér hefur alltaf þótt gaman að tak-
ast á við verkefnin og þess vegna hef ég
nú fengið mér gullnámu,” segir fimm-
tíu og fjögurra ára gömul bandarísk
amma, Jennifer Roy, í viðtali við
bandarískt vikublað. Hún á gull- og
silfurnámu i hrjóstrugum fjöllunum
nálægt Lone Pine i Kaliforniu. Þar er
hún ein sins liðs með asnanum sínum
og hundinum. Hún hefur riffil sér til
verndar.
Hún var gift kona og átti þrjú börn
og hafði jafnan fjöldann allan af
fósturbörnum. Árið 1970 voru öll
bömin farin að heiman og hún reyndar
búin að eignast sjö barnabarnabörn.
Þá fór hjónabandið út um þúfur og
hún skildi við mann sinn. Henni fannst
ómögulegt að sitja auðum höndum og
þvi tók hún sig upp og fór fótgangandi
frá Kaliforníu til Texas og teymdi á
eftir sér múldýr. Hún sagðist hafa
viljað gjörbreyta lifi sínu og henni
hefur svosannarlega tekizt það.
En þrátt fyrir að hún sé þarna ein
síns liðs í fjöllunum fer hún jafnan til
byggða einu sinni í viku til þess að láta
laga á sér hárið. Hún notar varalit þótt
hún sé alein. skriðandi um dimm
námugöngin.
Þegar hún fór til Texas um árið
heimsótti hún yfirgefnar stríðshetjur
sem eru á spítölum einir og yfirgefnir.
Hún varð svo hugfangin af „drengjun-
um okkar” eins ög hún kallar þessar
striðshetjur sem hafa misst bæði
hendur og fætur að hún er ákveðin i að
reisa handa þeim hæli, þar sem þeir
geta átt athvarf og lifað áhyggjulausu
lífi.
Hún hyggst nota allan ágóða af nám-
unni sinni í þessa hælisbyggingu og
næsta sumar ætlar hún að ferðast um
landið og safna fé til fyrirtækisins.
Jennifer fer að jafnaði einu sinni I viku til byggða og Ixtur leggja á sér hárið.
SÚQnaðurinn
fékk súperson
Christopher Reeve, leikarinn frægi dyrnar þegar hann leit dagsins ljós
sem getið hefur sér gott orð sem fyrsta sinn. Barnsmóðir Christophers
súpermaðurinn, varð faðir nú ekki er fyrirsæta að nafni Gae Exton. Hún
alls fyrir löngu. Barnið reyndist vera sagði í samtali við blað eitt að hún
drengur og súpermaðurinn var ekki hefðikynnzt Christopher þegar hann
lengi að finna út að þetta væri raun- var að leika í myndinni Súperman.
verulegur súpersonur. Síðan bætti hún við ,,hann er alveg
Drengurinn fæddist í London og súper, það er aðsegja sonur minn.”
var faðir hans rétt kominn inn um
AFMÆLIÖSKUBUSKU
Afmœlistónleikar Sinfóniuhljómsveítar
fslands í HáskólabkSi 8. mars.
Stjórnandi: Péll Pampichler Pálsson.
Einleikarar: Kristján Þ. Stephensen, óbó; Pótur
Þorvaldsson, celló; Einar Jóhannesson, klarí-
nettu.
Verkefni: Richard Wagner: Forieikur afl óper-
unni Tannháuser; Vincenzo Bellini: Konsert {
Es-dúr fyrír óbó og strengjasveit; Gabríel
Fauré: Elégie op. 24 fyrír celló og hljómsveit;
Carí María von Weber: Concertino fyrir klarí-
nettu og hljómsveit; Pjotr Tchaikowsky: Sin-
fónla nr. 41 f-moll op. 38.
Afmælisósk
Richard Wagner er eitt af .þeim.
tónskáldum sem lengst af hafa staðið
utan verkefnaskráa hljómsveitarinn-
ar okkar. Leiðir það af sjálfu sér, því
hljómsveitin hefur ekki haft þann
mannafla sem til þarf að gera vel-
flestum verkum hans viðhlitandi skil.
Ég lít þvi á val Tannháuserforleiksins
á þessari efnisskrá sem afmælisósk
um að þannig verði um hnútana búið
i framtíðinni að mannfjöldans vegna
geti hún tekizt á við verk hvaða tón-l
skálds sem er. Leikur hljómsveitar-
innar bar þess að sjálfsögðu vitni að
hún glímir ekki á hverjum degi við
Wagner og hans líka. Túlkunin
minnti mig frekar á þyt í laufskrúði
grænna dala en þá Hvannadals-
hnjúksheiðríkju sem mér finnst heyra
til flutningi verka Wagners.
Aðalsmerki
Löngum hefur það þótt aðalsmerki
hverrar góðrar hljómsveitar að hafa í
sinum röðum góða einleikara sem
gætu átakalaust stigið á stokk og
leikið sóló. Einleikarar dagsins sýndu
styrk hljómsveitarinnar á þessu sviði,
ótvírætt. Kristján með sínum
„gcntleman-lega” leik ogundurfagra
tóni — Pétur, sem gladdi eyru áheyr-
enda með mýkt og virðuleik cellósins
og Einar með leikgleði sinni og mjög
svo persónulegu túlkun. Allir hlutu
þeir verðugt lof áheyrenda. Þeir eru
allir þrír dæmi um hinn óbreytta liðs-
mann, sem ekki er í minnstu vand-
ræðum með að ganga fram fyrir.
skjöldu, sé þess óskað.
Vel að vanda
Allar góðar hljómsveitir eiga sér
uppáhaldstónverk. Slík óskaverk
leika þær oft, líklega af því að flutn-
ingur þeirra tekst ævinlega vel. Ekki
man ég hvenær fjórða Tchaikowsky
var fyrst á skránni, en þegar við
lékum hana fyrir réttum átján árum
hafði hún verið leikin a.m.k. einu
sinni áður. Ég minnist ekki annars en
góðs flutnings á þessari skemmtilegu
sinfóníu, hvenær sem hljómsveitin
okkar hefur leikið hana. Ekki brá
hún vana sínum í þetta sinn, afmælis-
barnið.
Það var ekki að heyra að þessir
hljómleikar hefðu í neinu hlotið siðri
undirbúning en aðrir tónleikar
sveitarinnar. Hefði þó mátt ætla að
óhægt hafi verið um vik í þeim efn-
um, þar sem hún stóð i ströngu við
flutning nýs verks og erfiðrar efnis-
skrár aðeins tveimur dögum áður.
Slíkt tel ég ótvíræð merki um styrk
hennar, og stjórnandans.
Úr öskustó
Afmælisbarnið (stundum vand-
ræðabarniö), óskabarnið eða Ösku-'
buska — Þorsteinn heitinn Valdi-
marsson nefndi hana góugróður i
umfjöllun sinni um fyrstu tónleika
hennar. Ég kýs að velja samlikinguna
viðÖskubusku. Sinfóníuhljómsveitin
er í dag drottning í ríki þeirrar listar
sem eitt sinn hafnaði í öskustó hjá
íslendingum. En ekki varð hún að
glæstri hefðarmey í einu vetfangi
fyrir tilverknað góðrar guðmóður,
eins og í ævintýrinu, heldur er tilvist
þrítugrar sinfóníuhljómsveitar af-
sprengi þeirrar þróunar sem hófst
með að Helgi Helgason stofnaði
Lúðurþeytarafélag Reykjavíkur,
fyrir rúmum hundrað árum. Muna
mega menn það, að þegar Helgi vann
það þrekvirki að hóa saman sjö
mönnum í hljómsveit voru tvær af
þekktustu fílharmóníusveitum ver-
aldarinnar að halda uppi á sama af-
mæli og hljómsveitin okkar nú. Guð-
mæður á Sinfóniuhljómsveitin fleiri
en öskubuska ævintýrisins, en eina
vil ég þó nefna umfram aðrar,
Lúðrasveit Reykjavikur. Það er
sannarlega engin tilviljun, að níu af
tíu félögum sveilarinnar sem leikið
hafa með frá upphafi, þar af sex
slrengleikarar, skuli um árabil hafa
verið virkir félagar Lúðrasveitarinn-
ar. í byrjun voru þeir rúmur helm-
ingur meðlima Sinfóníuhljómsveitar-
innar. Slíkt var á sínum tíma eðli-
legur hlutur því að í lúðrasveitum var
þá mesta hljómsveitarreynslu að
finna, hérálandi.
Um leið og ég óska Sinfóniuhljóm-
sveit íslands !il hamingju með af-
mælið og þakka henni fyrir allt sem
hún hefur vel gert óska ég þess að svo
verði frá málum gengið í fyrirsjáan-
legri framtið, að henni verði tryggður
sá tilvistargrundvöllur sem henni ber.
- EM