Dagblaðið - 17.01.1981, Qupperneq 10

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 17. JANÚAR 1981.
10
hjálst, úháð dagblað
lltgefandi: Dagblaðiö hf.
Framkvnmdastjórí: Sveinn R. Eyjótfsson. Ritstjóri: Jónas Krístjánsson.
Aóstoðarrítstjórí: Haukur Holgason. Fréttastjórí: Ómar Valdimarsson.
Skríf stofustjórí rítstjómar Jóhannes Reykdal.
íþróttir Hallur Simonarson. Menning: Aðalsteinn IngóKsson. Aðstoðarfréttastjórí: Jónas Haraldsson.
Handrít Ásgrímur Pólsson. Hönnun: Hibríar Karfsson.
Blaflamenn: Anna Bjamason, Adi Rúnar Halldórsson, Atli Stelnarsson, Ásgeir Tómasson, Bragi Sig-
urðsson, Dóra Stefánsdóttk, EKn Albertsdótdr, Gisli Svan Elnarsson, Gunnlaugur A. Jónsson, Inga
Huld Hákonardóttk, Krístján Mér Unnarsson, Sigurflur Sverrísson.
Ljósmyndin Bjarnleifur éjamleifsson, Einar Ólason, Ragnar Th. Slgurflsson, Sigurður Þorri Sigurflsson
og Sveinn Þormóflsson.
Skrifstbfustjórí: ólafur Eyjólfsspn. Gjaldkeri: Þráinn ÞoríeKsson. Auglýsingastjórí: Már E.M. Halldórs-
son. Dreífingarstjörí: Valgerflur H. Sveinsdóttir.
Ritstjóm: Siflumúla 12. Afgreiflsla, ásjtríftaðelkly-ffUÖTýsingar og skrífstofur Þverholti 11.
Aflalsimi blaflsins er Í7Ö22 (10 Hnur).
Sotning og umbrot Dagblaflifl hf., Siflumúla 12. Mynda- og plötugerfl: Hilmir hf., Siðumúla 12. Prentun:
Árvakur hf., Skeifunni 10.
Áskriftarverfl á mánufli kr. 70,00. Verfl I lausasölu kr. 4,00.
12 „skattiausir" mánuðir
Fólk talar gjarnan um janúar og júlí
sem „skattlausu” eða „skattfrjálsu’
mánuðina. Þá mánuði er ekki tekið af
kaupi manna upp í tekjuskattinn eða út-
svarið. Fólk hefur úr mun meira að
spila en aðra mánuði ársins. í rauninni
ætti að gera alla mánuði ársins ,,skatt-
lausa”, að minnsta kosti að því er tekjuskattinn
varðar.
Einnig gæti fólk losnað við þá miklu vinnu og
umstang, sem nú nálgast, þegar gera þarf skatta-
skýrslurnar.
í athyglisverðri kjallaragrein í Dagblaðinu í gær
gerir Vilhjálmur Egilsson viðskiptafræðingur grein
fyrir þeim skoðunum, að skattheimta hér á landi sé
komin út fyrir mörkin. „Eyðileggingaráhrif skatt-
heimtunnar hafa meðal annars komið fram í því, að
þjóðartekjur hafa varla aukizt svo nokkru nemi í
heilan áratug. Það virðist svo sem launþegar hafi verið
að semja um sömu krónurnar aftur og aftur síðan
1970,” segir Vilhjálmur.
,,Við getum því verið viss um, að ef ekki verður
spyrnt við fótum og ríkisumsvifin minnkuð, þá
drögumst við enn frekar aftur úr öðrum þjóðum i
framleiðni og lífskjörum. Ríkið hefur sínu hlutverki að
gegna í þjóðarbúskapnum, en ef reynt er að gera of
mikið í einu þýðir það einungis, að skattþoli hag-
kerfisins er ofboðið, hagvöxtur stöðvast og þjóðar-
tekjur dragast jafnvel saman.”
Þessari skoðun verður ekki í móti mælt með
skynsamlegum rökum. Ríkisstjórnin hefur nú heitið að
lækka skatta á fólk með lágar og miðlungstekjur. Hún
verður að sjá til þess, að þeim skattalækkunum verði
mætt með niðurskurði ríkisútgjalda, minnkun ríkis-
umsvifa, en ekki með hallarekstri, sem eykur verð-
bólgu. Fagna má sérhverju skrefi í þessa átt. Jafnframt
ber að undirstrika þá skoðun, að tekjuskattinn ber að
afnema með öllu. í því fælist æskilegur niðurskurður
ríkisbáknsins. Með því væri unnt að bæta lífskjör
landsmanna, svo að um munaði.
Tekjuskatturinn var fyrr á tímum talinn æskilegur
til að jafna kjör manna. Síðan hafa tímar breytzt og æ
fleiri orðið til að krefjast afnáms hans, að minnsta
kosti á almennar launatekjur.
Tekjuskatturinn er fyrst og fremst launþegaskattur.
Fáir munu öllu lengur halda fram, að hann sé réttlátur
eða jafni lífskjör landsmanna, svo að einhverju skipti.
Öllum er ljóst, að ýmsir hinna betur settu notfæra sér
smugur á skattalögum og framkvæmd til að komast
undan skattinum.
Óbeinir skattar eru æskilegri. Þá ráða skatt-
greiðendur í talsverðum mæli, hvernig þeir verja
tekjum sínum, það er að segja, hversu mikinn skatt
þeir greiða. Óbeinir skattar örva sparnaðarviðleitni.
Háir tekjuskattar á launafólk skapa þjóðfélagslegt
ranglæti. Þeir draga úr sparnaði og hafa lamandi áhrif
á vinnuvilja.
Lýsing Vilhjálms Egilssonar á neikvæðum áhrifum
skattheimtunnar á mjög vel við um tekjuskattinn.
Þessar skoðanir hafa notið vaxandi fylgis hér á
landi meðal manna í öllum flokkum. Alþingi hefur á
stundum virzt komast nálægt því að afnema tekjuskatt
á almennar launatekjur, en herzlumuninn vantað.
Af framansögðu má vera ljóst, að rök hníga að því,
að „skattlausir” mánuðir ársins verði tólf í stað
tveggja, að minnsta kosti að því er tekjuskattinn
varðar.
Ein þunguð stúlka drepin á viku hverri:
ÞUNGUN FYMR
HJÓNABAND
ERSAMAOG
DAUÐADÓMUR
— leynihreyf ing í ísrael reynir að b jarga líf i arabískra stúlkna,
sem orðið hafa þungaðar fyrir hjúskap
Jerúsalem, borgin helga. Innan veggja hennar kemur það fvrir, að þungaðar stúlkur verði að láta lifið til að bjarga heiðri
fjölskyldunnar.
Hópur kristinna manna, Gyðinga
og Araba vinnur að því með mikilli
leynd og með því að tefla lífi sínu í
tvísýnu, að bjarga arabískum stúlk-
um, sem hafa orðið þungaðar og eru í
lífshættu af þeim sökum. Þessar
stúlkur eiga það á hættu að verða
drepnar af fjölskyldum sínum.
Stúlkunum er smyglað frá
heimilum sínum og úr landi af
leynilegum sendimönnum. Flestar
þeirra gangast síðan undir fóstur-
eyðingu. Heim geta þær ekki snúið á
ný, því þar bíður dauðinn þeirra.
Stúlkurnar verða að deyja til að
fjölskyldur þeirra fái uppreisn æru.
Þannig er litið á málin í einstökum
arabískum bæjum, þar sem „rétt-
trúnaður” er í heiðri hafður. Slíkan
hugsunarhátt er einnig að finna
innan landamæra ísraels á stöku stað
svo og á Gaza-svæðinu 03 á vestur-
bakkanum.
Fjölskylduógæfa
Fyrir venjulega arabíska stúlku
táknar missir meydómsins fyrir hjú-
skap mikla fjölskylduógæfu og enn
verra er það ef stúlkan verður þung-
uð. Á „rétttrúuðum” svæðum jafn-
gildir þungun fyrir hjúskap dauða-
dómi. Stúlkan hefur með þungun
sinni kveðið upp dauðadóm yfir
sjálfri sér og ef fjölskyldan á að fá
uppreisn æru verður stúlkan að
deyja.
Það er engan veginn vitað, hve
margar arabískar stúlkur láta lifið af
þessum sökum, þvi reynt er að halda
því leyndu, sem gerzt hefur eða
dauðarefsingin er látin líta út sem slys
eða sjálfsmorð.
ísraelskur háskólakennari er
kannað hefur þetta mál telur, að ein
stúlka láti lífið á þennan hátt að
meðaltali i hverri viku, meðal þeirra
600 þúsund Araba, sem búa í fsrael.
Úr kvikmyndinni Dauði prinsessu, sem lýsti harmleik prinsessu, er reyndi að hlaupast að heiman með elskhuga sinum. Þau
náðust bæði og urðu að láta lifið.