Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 22.03.1964, Page 5

SOYA:
ÞÁ HL ÝT
ÉGAÐ
VERA
DAUDUR
FYRRI HLUTI
Endur fyrir löngu var uppi
skáld nokkurt í Kína að
nafni Pe Pe.
Ungur að árum vakti hann
svo mikla athygli með skáld-
skap sínum, að keisarinn
heiðraði hann með því að
gem hann að keisaralegum
umsjónarmanni Vegagerðar
Ríkisins í norðurhluta lands-
ins. Gagnrýnendur voru hins-
vegar fjarri því að vera hon-
um vinveittir. Meðan hann
var ungur sögðu þeir að hann
væri efnilegur, mikils mætti
vænta af honum. Miðaldra
var hann að vísu viðurkennd-
ur sem skáld, en aðeins eitt
af þeim smærri. Og þó var
það sem ritdómararnir sögðu
um hann mun verra en það
sem þeir skrifuðu.
Allt þetta varð til þess að
hann hagnaðist aldrei á ver'k-
um sínum. Eins og allir aðrir
hefði hann auðvitað kosið að
efnast og hækka í stöðu með
árunum. Og ekki sízt þráði
hann að flytja í annað um-
hverfi.
Þar sem hann bjó var allt
hversdagslegt og fábrotið.
Fólkið á þessum slóðum las
dómana um bækur hans —
aldrei bækurnar sjálfar, og
kom fram við hann í sam-
ræmi við það. Konan hans
gerði lítið úr honum daga og
nætur. Starf hans var leiðin-
legt; launin lítil. Heitustu ósk
sína, að mega ganga til hvílu
að kvöldi ofurlítið kenndur,
gat hann örsjaldan látið ræt-
ast, verðlag á áfengi var ó-
guðlega hátt.
Þessi saga gerðist í Kína
endur fyrir löngu.
Sá dagur rann þó upp að
hann fengi að skipta um
verustað, en því miður aðeins
á þann veg sem við eigum
öll fyrir höndum einhvern
tíma.
Morgun einn þegar konan
hans kom út úr húsinu var
hún nærrí dottin. Hinn keis-
aralegi umsjónarmaður vega-
gerðarinnar lá endilangur
rétt utan við þröskuldinn.
Þarna hafði hann dottið
dauður niður, sjálfsagt verið
að leggja af stað í eftirlits-
ferð.
Frú Pe Pe var hörð kona
og yngri en maður hennar. í
stað þess að láta fallast nið-
ur grátandi hjá líki eigin-
mannsins hljóp hún í gleði
sinni til næsta nágranna, sem
var ungur, herðabreiður tré-
smiður.
— Maðurinn minn er dá-
inn! hrópaði hún, Ijómandi af
gleði. — Nú þarftu ekki
framar að laumast til að
heimsækja mig. Nú geturðu
✓
komið til mín hvenær sem þú
vilt og eins oft og þú vilt.
Og þú getur verið hjá mér
eins lengi og þig langar til,
án þess að óttast að við verð-
um ónáðuð.
Trésmiðurinn var karlmað-
ur og þessvegna tilfinninga-
næmari en frú Pe Pe.
— Ertu ekki minnstu vit-
und sorgbitin? spurði hann,
og það kom í hann einhver
ónotahrollur.
— Hvi ætti ég að vera
sorgbitin, hann var gamall
maður og hafði léleg laun,
svaraði frú Pe Pe.
Smiðurinn hugsaði sig um
lengi. Loksins sagði hann:
— En þrátt fyrir þá dóma
sem hann fékk var hann þó
frægur maður.
En ekkjan svaraði stutt-
lega:
— Ungur líkami er betri en
frægð.
Þau fóru nú heim til Pe
Pe. Þar hjálpuðust þau að og
báru líkið inn i svefnher-
bergið, þar hagræddu þau því
í rúminu með krosslagða
arma og lokuð augu.
Af því ekkjan mæltist til
þess lofaði smiðurinn að láta
hana hafa likkistu ókeypis,
og hann flýtti sér heim til að
smíða eina af næstódýrustu
gerðinni.
Á meðan frú Pe Pe beið
eftir kisttínni tilkynnti hún
nánustu vinum lát manns
síns, einnig hringdi hún til
dagblaðanna.
Það var í Kína sem sagan
gerðist, og það var endur
fyrir löngu.
Seinni hluta dagsins, þegar
búið var að kistuleggja, byrj-
uðu ættingjar og vinir að
flykkjast að. Fyrst litu þeir
snöggvast á hinn látna, og
dáðust að frísklegum litar-
hætti hans. Síðan gengu þeir
inn i clagstofuna og fengu vín
og smákökur. Hin sárt syrgj-
andi ekkja hafði beðið smið-
inn að láta ekki sjá sig fyrr
en gestirnir væru fárnir.
Þar sem gestirnir sátu nú
þarna í góðu yfirlæti og töl-
uðu um hinn látna heyrðist
frú Pe Pe að hún heyra ein-
hver undarleg hljóð frá
svefnherberginu. Likast þvi
að hnerrað væri hraustlega.
Það greip hana órói, hún stóð
upp svo litið bar á og læddist
inn í svefnherbergið.
í dyrunum nam hún stað-
ar, lömuð af skelfingu. Líkið
var semsé setzt upp í kist-
unni, rétt eins og það væri
lifandi. Þrátt fyrir óttann
orkar hún að loka svefnher-
bergisdyrunum, en næsta
Framhald á bls. 117.
SUNNUDAGUR — H3