Alþýðublaðið - 13.08.1969, Side 13

MÉTTIR
IRitstjóri: Örn Eiðsscn
Á þess ’i my id sést Tommie Smith slíta marksnúruna í 200 m hlaupi á Olympiu
leikjunum með bros á vör — tíminn 19.8 sek. — heimsmet!
Jexas-hraðlesíin' atvinnumaður
SMITH KOMINN
IFÖTBOLTANN
□ Tommi Smith er nafn sem
allir íþróttaáhugamenn könn-
uðus:t við fyrir Olympíuleik-
ana í Mexíkó. Að leikjunum
loknum þekktu hann allir. —
Tommie Smith var spretthlaup
arinn, sem lyfti hægri hönd,
íklæddri svörtum hanska, þeg
ar bandaríski þjóðsöngurinn
var leikinn við verðlaunaaf-
hendingu í 200 m hlaupi. —
Tommie var vísað frá banda-
rísku olympíusveitinni og fór
heim. John Carlos, sem hlaut
silfurverðlaun gerði það sama
og Timmie og fékk sömu út-
reið.
í dag hefur Tommie Smith
hætt iðkun frjálsíþrótta og er
orðinn atvinnumaður í amer-
ískum fótbolta. Hann fékk stór
kostlegt tilboð og gat ekki sagt
nei. Hann er 25 ára gamall.
Tommie Smith hefur verið kall
aður fljótasti maður í heimi
og með réttu. Hann hefur hlaup
ið 200 m á 19,5 sek. á beinni
braut. Það samsvarar 9,75 sek.
á hvora 100 m! En hann á í '
erfiðleikum með að hlaupa 100
m á 10,2 sek. Það segir nokkuð
um ferðina á honum síðari 100
m. Inn í þetta kemur að sjálf-
sögðu viðbragðið.
Tommie hljóp 200 m á 19.8
sek. í Mexíkó og þar var hlaup
ið í beygju. Það er heimsmet.
Enginn vafi er á því, að Texas
hraðlestin, en það er hann oft
kallaður, hefði getað hlaupið
á betri tíma, ef þess hefði þurft
Framhald 6. síðu.

Var það þó áður fastmælum
bundið okkar á milli, að væri
einhver okkar óánægður skyldi
hann bera fram sínar kvartan-
ir, svo að við gætum rætt þær
og leitað ráða til úrbóta.
Eftir að aðstoðarlæknarnir
höfðu sagt upp starfi reyndust
þéir ófáanlegir til viðræðna,
þar til ég nánast þröngvaði
þeim til að mæta á fundi um
málið, til þess að við gerðum
ekki þann óvinafagnað að láta
það spyrjast, að við hefðum
aldrei rætt málin okkar á milli
er stjórn Læknafél. ísl. kæmi
til Húsavíkur.
í sambandi við starfsreglur
þær fyrir aðstoðarlækna, er
mér var skipað að semja í des.
’68 gleymist stjórninni að geta
þess, að kvöldið áður en þær
voru lagðir fyrir framkvæmda
ráðsfund, hlutu þær ýtarlega
athugun á fundi, sem ég átti
með stjórnarformanni og aðal-
ráðgjafa stjórnarinnar, ráðs-
manhi sjúkrahússins. Gerði ég
að tillögu þessara manna smá-
breytingar á uppkasti mínu, en
þeir lýstu því yfir, að því loknu
áð þessar reglur væru, að
þeirra dómi svo eðlilegar og
sjálfsagðar, að þær gætu nán
ast hangið uppi á hvaða vinnu-
stað sem væri. Eg sat til enda
fund þann, er fjalla skyldi um
starfsreglurnar og varð ég þess
aldrei var, að um þær væri
fjallað. Eftir að annar aðstoð-
arlæknirinn hafði afgreitt þær
með einu orði „pýramidakerfr1
var naumást meira á þær
minnst.
Sjúkrahússtjórn segir; „Slíkt
fyrirkomulag (að einn læknir
sinnti_héraðinu og sjúkrahús-
inu) höfðu íbúar læknishér-
aðisins reynt áður og kusu ekki
aftur“.
Slíkt fyrirkomulag kaus ég
ekki aftur. Hitt er íbúa héraðs-
ins að segja tibum, hvort þeir
telja sig hafa þurft að kvarta
undan læknisþjónustunni. Fylli
lega er mér ljóst, að þar muni
ýmsu hafa verið ábótavant og
biðtími sjúklinga orðinn óþægi
lega langur eða nálega eins
langur og víða mun tíðkast í
Reykjavík, enda munu þá ekki
margir læknar hafa haft erfið-
ari aðstæður né yfirgripsmeira
verksvið er héraðslæknirinn í
Húsavíkurhéraði, enda stóð
honum ekki til boða, af bæj-
arins hálfu, fyrirgreiðsla um
fullkominn útbúnað á lækna-
stofu svo og aðstoðarfolk eftir
þörfum, svo sem raun varð á
um eftirmenn mína í starfinu.
Um þátt landlæknis í máli
þessu mun ég ekki ræða hér.
Tel ég eðlilegast að hann skýri
sína afstöðu sjálfur. Aðeins vil
ég geta þess, að hann hefur
tjáð mér sitt álit á „reglugérð-
inni“ og mun það naumast fara
saman við álit sjúkrahússtjórn-
ar. Sama máli gildir um hinn
stóra þátt, er sjúkrahússtjórn
eignar formanni L.Í. í samn-
ingu reglugerðarinnar. sem og
máli þessu í heild. Eg hefi, að
sjálfsögðu, í fæstum tilfellum
möguleika á að fullýrða, hvort
sjúkrahússtjórn fer þar með
rétt mál, og mun því láta nið-
urfalla, a. m. k. að sinni, að
ræða hlut formanns L. í. Hins
vegar tel ég augljóst, að hann
hljóti að láta eitthvað' frá sér
fara opinberlega um þennan
þátt greinar sjúkrahússtjórnar
innar, þar sem honum er þár
ýmislegt eignað, sem hann við
mig og samstjórriarménn sína
í L.í. hefur harðneitað að hafa
átt hlut að.
Eftir að sjúkrahússtjórn hef
ur skýrt frá korhu þríggja
stjórnármánna L.í. til Húsavík
ur í janúarmánuði s.l. segir:
„En með bréfi 10. febr. send-
ir stjórn læknafélágsins tiilög-
ur um starfshætti við sjúkra-
húsið o; s. frv.
Síðan segir, að stjórn L.í.
hafi getið þess, að ekki hafi
allir læknarnir getað fallizt á
þær. Hafi aðstoðarlæknarnir
fallizt á þær með bréfi þ. 20.
febr., en ég hafi hafnað þeim.
Um þetta bréf stjómar L. í.
er mér ókunnugt. Fæ ég ekki
séð hvernig stjórn L. í. gat
sagt, að ég hefði hafnað tillög-
um hennar, þar sem hún hafði
aldrei leitað til mín um svar
við þeim.
Hið sanna er, að stjórn L. í.
sendi það sem hún kallaði
„Grind fyrir læknasamstarf við
Sjúkrahús Húsavíkur“. Tekur
stjórn L. í. skýrt fram, að hér
sé aðeins um ábendingar að
ræða, er hafðar skuli til hlið-
sjónar í samkomulagsumleitun-
um læknanna.
í greinargerð vegna ágrein-
ings um starfstilhögun lækna
við sjúkrahúsið á Húsavík dags
14. febr. 1969, sem ég samdi
að ósk sjúkrahússtjórnar, seg-
ir svo í niðurlagi: „Eg tel, að
við læknarnir höfum ekki rætt
þetta til neinnár hlítar . . .”,
og síðan segir: „Hins vegar
háfa þeir Gísli og Ingimar
spurt mig, hvort ég fallist á
eða hafni því að starfa skv.
því fyrirkomulagi er fram kem
ur í bréfinU (bréf 1 stjórhar L.
í.). Svar mitt hefur verið, að ég
geti fallizt á sum atriði bréfs-
ins, önnur ekki, enda sé bréf-
inu aðeins ætlað að vera til
hliðsjónar við samningaviðræð
ur. Þetta svar mitt stendur enn
óhaggað.
Þetta er það sem sjúkrahús-
stjórn kallar, að ég hafi hafn-
að tillögunum. Eftir að sjúkra
hússtjórn hefur skýrt frá að-
ferðum þeim, er viðhafðar
voru við samningu hinnar
kunnu reglugerðar segir svo;
„Samþykkt sjúkrahússtjórnar
svarar Daníel með bréfi 15.
marz, þar sem hann fullyrðír,
að ekki sé að finna í sjúkra-
húsalögum heimilð ráðherra til
að setja reglugerð um störf
lækna . . .“ (leturbr. D.D.). í
nefndu bréfi mínu frá 15. marz
segir svo orðrétt; „í sjúkrahúsa
lögum nr. 54 frá 10. júlí 1964
FINN EG hvergi heimild til
handa heilbrigðismálaráðherra
hvað þá heldur sjúkrahúsStjófn
um, til setningar reglugerða
um störf lækna við sjúkrahús,
í þeirri mynd, er fram kemur í
„reglugerð“ yðar.“ Hér gefst
lesendum kostur á að kynnast
málflutningi stjórnarinnar, þeg
ar hún hyggst fara hvað næst
sannleikanum með til'vísun til
bréfs, er hún hefur undir hönd
um. ■
Þá leryfir sjúkrahússtjórn sér
að fullyrða, að það sé rang-
túlkun hjá mér, að mættir full
trúar á fundi stjórnar' L.í. þ.
Framhald á bls. 15.