Alþýðublaðið - 24.08.1969, Síða 4

sitt band, fá það til að draga sig út úr
skelirrni og komast í snertingu við um-
heiminn. En það var sannkallað þolinmæð
isverk; og tók langan tíma, heila eilííð,
að því er Normu fannst. Norma færði Palti
litlu ýmis ieikföng og sannfærðist brátt
um, að litla telpan var eðlileg að öllu
öðru leyti en því( að hún var bind. Hún
gerðist eftirtektarsöm og áhugasöm um
það, sem gerðist í kringum hana, og
tengslin milli þeirra Normu urðu æ nán-
ari og innilegri. Þar kom meira að segja,
að Norma fékk talið barnaverndamefnd-
ina á að leyfa sér að fá Patti litlu til sín
í heimsóknir um helgar. í fyrsta skipti á
ævinni komst Patti litia nú í snertingu við
eölilegt líf; hún lék sér við systkinabörn
Normu og naut hverrar þeirrar mínútu út
( æsar, sem hún var samvistum við þessa
góðu „fóstru" sína.
PATTI TEKUR
FRAMFÖRUM
— Ég kenndi henni meðal annars að
nota meira hendurnar, segir Norma. Á
barnaheimilinu hafði hún alltaf verið mót
uð með skeið og látin sitja með hendur
í skauti á meðan. Sá varri — eða öllu
heldur óvani — var orðinn henni eigin-
legur? svo að erfiðlega gekk að venja
hana af honum. En það tókst þó að lokum!
— Loks þurfti ég ekki annað en segja:
„Sjáðu bara, Patti!" og þá lyftust litlu
hendurnar, eins og þær hygðust grípa um
það, sem athygli hennar var vakin á. Og
nú notar hún hendurnar alveg án um-
hugsunar, segir Norma, sigri hrósandi.
— Einu sinni sem oftar fórum við í
kirkju, heldur Norma áfram, og var Patti
þá í nýrri yfirhöfn, sem ég hafði gefið
henni. Hún var ákaflega upp með sér af
þessari nýju flík, blessuð tátan og vildi,
að sem flestir tækju eftir henni. Með
okkur var lítill frændi minn, og Patti var
ailtaf að þrífa í hann, grípa um hendur
hans, láta þær snerta nýju flíkina og
hvísla: „Sjáðu, sjáðu...." Að síðustu
var snáðanum farið að þykja nóg um; svo
að hann brást reiður við og hrópaði: „Æ,
hættu þessu!" En Patti sat viö sinn keip
og hvíslaði í sífellu: „Sjáðu bara, sjáðu
i‘<
„FÆ ÉG HANA EÐA
FÆ ÉG HANA EKKI?“
Það fór ekki framhjá Normu, að þær
Patti litla drógust óaflátanlega hvor að
annarri. Þó gerði hún sér far um að
halda telpunni í hæfilegri fjarlægð, þar
sem hún sárkveið þeirri stund, er þær
hlytu að skilja að fullu og öllu — sem
virtist óumflýjanlegt. Hún vildi ekki gera
þeim skilnaðarstundina þungbærari með
því að gera litlu telpuna of hænda að
sér. Nóg var samt.
— Ég var svo hrædd við að missa hana
að fullu og öllu, segir Norma. En á hinn
bóginn átti ég enga ósk heitari en þá að
litla blinda stúlkan mín eignaðist for-
eldra og heimili. Hugmyndin um að ætt-
leiða hana sjálf, hvarflaði þá alls ekki
að mér. Það virtist slík fjarstæða.
Á jólunum 1966 var Patti heima hjá
Normu og móður hennar. En þá vildi svo
til að telpan veiktist af hálsbólgu. og
brottför hennar dróst um viku.
— Það var dásamlegt að hafa hana
þessa tólf daga, segir Norma. Og þegar
ég fór aftur með hana á barnaheimilið,
grét litla krílið svolítið. Ég var hálfhrædd
um, að hún yrði nú reið og móðguð út í
mig, næst, þegar ég heimsækti hana, bar
sem ég hafði hálfpartinn farið með hana
með valdi, en sú varð nú aldeilis ekki
raunin:
Hún varð himinlifandi glöð. þegar hún
heyrði í mér. Og hún hljóp upp um háls-
inn á mér og knúskyssti mig, eins og við
hefðum ekki sézt árum saman!
Þá rann það allt í einu upp fyrir mér,
að ég varð að eignast þessa litlu telpu.
hvað sem það kostaði! Ég gat ekki án
hennar verið.
Samdægurs hringdi Norma til barna
verndarnefndarinnar og fór fram á það
að fá að taka Patti litlu í fóstur. Og 1.
marz 1967 fluttist Patti svo heim til
Normu, í Peace Street. Norma tók nú að
óttast það meira en nokkru sinni áður,
að Patti „gengi út,“ þ.e.a.s. fengi kjör-
foreldra, og yrði tekin frá henni að fullu
og öllu! Og nú hófst fyrst þung-
bær bið, þrungin næstum óbærilegri
spennu! FÆ ÉG HANA, EÐA FÆ ÉG HANA
EKKI?
„GÓÐA NÓTT, MAMMA“
í fyrsta skipti á ævinni fékk Patti nú
að hlýða á „rökkursögu" á hverju kvöldi.
Og hún lærði að fara meö bænir og guðs
crð. Ein þeirra endaði svo: „Góða nótt,
lijóddu svo mömmu góða rrótt!" Og kvöid
nokkurt hjúfraði Patti sig skyndilega fast
að Normu og hvíslaði, eins og hún væri
að trúa henni fyrir leyndarmáli:
— Góða nótt, mamma!
— Það voru þessi yndislegu orð, sem
fengu mig til að hefja baráttuna fyrii
alvöru, segir Norma, baráttuna fyrir að
fá að ættleiða Patti. Ég hringdi í allar
áttir til allra þeirra, er hugsanlega gátu
orðið mér að liði: lögfræðings, barnavernd
arinnar o.s.frv., o.s.frv.
Og hjólin tóku að snúast af enn meiri
hraða en venja var: Ættingjar og vinir
lógðu sitt af mörkum og lögðu hart að
barnaverndarnefndinni, sem „athugaði nú
sinn gang" af enn meiri nákvæmni eri
ella, þar sem blint fólk átti í hlut. Dries
hjálpræðishersforingi heimsótti Rahauser
dómara málsins til að ræða við hann per-
sónulega o.s.frv.^ o.s.frv.
Og eins og fram kom í upphafi hlaut
málið farsælan endi. Mæðgurnar Norma
Claypool og Patti Blaine Claypool lifa nú
undir sama þaki, borða við sama borð og
fara saman í búðir — eins og hverjar
aðrar mæðgur. Hirr örvæntingarfulla bið
er á enda runnin; þær fóru með sigur af
hólmi. Lífið brosir við þeim báðum. þó
að þær lifi í myrkri.
4 Alþýðublaðið — Helgarblað