Alþýðublaðið - 24.08.1969, Síða 5

>masagan
EFTIR INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR.
Hann þarfnaðist mírr, þegar hann var
lítill. Þá átti ég hann ein. Hann var blið
ur og góður, og litlu hendurnar hans
struku mér um vangann, þegar ég þótt
ist sofa.
Þá átti ég hann mest.
En hann þarfnast mín núna.
En hann óx úr grasi og harrn varð
stór. Hann þarfnaðist mín ekki lengur.
Og þó ... Hann er of stór til að vera
mömmustubbur í dag. Er ég of lítil til
að vera móðir?
Hvers vegna fékk ég ekki að umvefja
hanrr alltaf og eiga hann inni í mér, eins
og meðan hann var barn í móðurkviði?
Meðan hann var fóstur og ég gat átt
hann ein, átti ég eitthvað^ en hvað á ég
nú?
Hann er stór og fæddur af konu og með
guðs hjálp getur hann átt sjálfan sig
hér eftir. Já, með guðs hjálp.
Er guð arrnars til?
Ég er hrædd. Ég er skelfingu lostin.
Ekki mín vegna. Það verður sárt, en sárs-
aukinn endar fyrr eða síðar. Ég hef alltaf
óttazt eldinn. Ég er hrædd við að brenna.
Hrædd við að finna til.
En hann er barnið mitt. Hann er son-
ur minn. Ég óttast meira um hann en
sjálfa mig. Hvað verður um hann?
Æ, sonur minn....Þú hugsar eins og
faðir þinn. Þú vilt framkvæma, ákveða,
gera eitthvað eins og hann. Geturðu ekki
sætt þig við það. sem við höfum afrekað?
Þarftu alltaf eitthvað nýtt? Eitthvað skap
andi, eitthvað meira en það, sem viö
eigum?
Skilurðu það ekki, að við höfum lifað
af móður jörð í aldaraðir og eitrað hana?
Skilurðu ekki, að móðir jörð elur ekki af
sér fleiri börn?
En þú varst svo heilbrigður, sonur
minn. Þú varst það. Þú hafðir aðeins tvo
handleggi, með fimm fingur á hvorri
hönd og tvo fætur. Þú varst heldur ekki
tvíhöfða^ sonur minn, og prestarnir sögðu
að ég mætti eiga þig og halda þér. Þá
var ég sæl. Það fæðast fá börn, sem
fíkjast því; sem við eigum að vera.
Prestarnir skilja ekki mæðurnar. Þær
vilja eiga börnin sín, þótt þau hafi fleiri
hendur en tvær eða séu þríhöfða þursar.
Þetta eru börn og við erum mæður. Prest
arnir taka þau frá okkur og brjóst okkar
eru höfug af mjólk, sem aldrei verður
drukkin.
Við lifðum bæði, sonur minn og ég,
Hin börnin dóu, en mitt barn fékk að lifa.
Við lifum enn....
Hann er heilbrigður að sjá, hann sorrur
minn. Þó er hann það ekki. Það eru hugs
anirnar. Er hann trúvillingur? Honuin
finnst allf bannað. Allt gott synd.
Æ, sorrur minn. Þú ert sonur minn.
Hvað gat ég annað gert en þetta?
Boðin og bönnin verða að vera. Við
getum ekki lifað ella. Þannig er það.
Þú skilur það ekki. Þú ert sonur föður
þíns. Þú ert sonur mannsins, sem var
brenndur fyrir trúvillu.
Þú þekkir ekki föður þinn. Ég hef emg-
Alþýffublaðið — Helgarblað 5