Alþýðublaðið - 24.08.1969, Blaðsíða 11

Þáttur af Þor-
steini Grims-
syni eftir Theo
dór Friðriksson
Þegar ég var unglingur í Flat-
ey á Skjálíandaílóa, man ég ó-
sköp vel eftir tveimur mönn-
um, sem mjög vöru frábrugðnir
öðrum á ýmsan hátt. — Hétu
þeir Þorsteinn og Björn, og voru
þeir uppi á líkum tíma. Hafðú'
voru þeir í vistum hingað og
þangað í Hálshreppi, til dse'mis
frammi í Fnjóskadal, en oft-
ast varð niðurstaðan sú, að þeim
væri komið niður út við sjó-
inn, ýmist í Flatey eða á Flat-
eyjardal. Var Bjöi-n nokkur ár
í Vík, og var hann kenndur við
þann bæ um tíma.
Það gat stundum verið dálít-
ið vandgert við þá, Þorstein
og Björn, að ýmsu ieyti, og
þurfti töluverða lægni til þess
að halda þeim í skefjum og fá
þá til þess að vinna, og var þá
ekki mulið undir þá með köfl-
um.
Báðir voru þeir heilsuhraust-
ir og karlmenn til burða, eink-
um Þorsteinn, sem heita mátti
að væri afrenndur að afli, þegar
hann var á bezta aldri.
Matmenn voru þeir báðir, og
var frekast hægt að vinna þá
með gððu með því að skjóta í
þá ýmsum aukabitum, og Var
það þá mést undir konhnum
komið, hvað mikið gagn þær
gátu haft af þeim til ýmsra'snún
inga. Gat það oft komið sér Vel
að fá þá til þess að mala korn
og sækja vatn í þungar fötur
langar leiðir o. s. frv. Tók þá
Þorsteinn á kröftunum, ef hann
var í góðu skápi, og gát leíkið
sér að því að vinna erfiða vinnu
á móti tveimur mönnum, þegar
betri gállinn var á hohum. En
þess á miili gátu dottið í hann
óþægðarköst, og fékkst hann þá
tímum saman ekki til þess að
gera nokkurt handarvik, hvað
mikið sem lá á, og var það þá
mikið undir húsmóðurinni kom-
ið, hvort henni tókst að lokka
Steina með aukabita.
Þorsteinn var fæddur 28. júlí
1840 og átti ætt að rekja til
Grímseyjar. Móðir hans hét Guð
rún Tómasdóttir frá Borgum.
Heyrði ég það sagt, að móðir
hans hefði látið allt eftir strákn
um, þegar hann var að alast upp
og meira að segja átti hún. að
hafa fengið honum neftóbaks-
kylli sinni til þess að dunda við
meðan hann var iítill. Atti þá
drengurinn að hafa troðið tóbak
inp bæði upp í sig og í nefið.
og var því seinna kennt um,
hvað Þorsteini gekk illa að læra
eftir að hann komst á legg. Enda
varð niðurstaðan sú, að honum
varð aldrei komið í kristinna
manna tölu, sem kallað er,
Þorsteinn stamaði mikið með
köflum, en ekki var hann neitt
blestur í máli að öðru leyti, og
að sumu leyti virtist hann ekki
vera óskýrari eða heimskari en
fólk er flest. Heyrði ég það al-
talað í Flatey, að það hefði verið
af tómum trassaskap, að ekki
hefði verið klínt á hann ferm-
ingunni, eins og önnur þörn.
Þorsteinn var röskur meðal-
maður, á hæð og gildur, svaraði
sér vel og rekinn saman um herð
arnar, og voru þær dálítið kúpt-
ar. Hálsinn var mjög stuttur,
en mjög gildur, og var eins og
höfuðið stæði fram úr bring-
unni. Hann var móeygur, og
man ég vel eftir því, að mér
þóttu augun falleg í Steina.
Eins og skiljanlegt er, yar
þessum mönnum ekki skipaður
neinn æðri sess í vinnubrögðum,
og var þeim draslað út til erf-
iðisvinnu, svo sem hægt var.
Flíkur þeirra voru af skornum
skammti og töturlegar, aðems til
að skýla nekt líkamans og verja
þá fyrir kuldanum.
Það var merkilegt með Þor-
stein, hvað honum var meinilla
við lús, og var honum mjög annt
um að tína af sér „flutin“, eins
og hann komst að oi’ði,. Aftur
á móti var hann mesti klaufi við
að komast í fötin, einkum í sokk
ana, og sneri þeim oftast öfug-
um til að byrja með. Hentu þá
.. AlþýSublaðið — Helgarblað 11