Alþýðublaðið - 10.03.1970, Side 8

8 Þriðjiidagur 10. marz 197CH
„Það er margt sem til þarf,
og Jietta fæst auðvitað aldrei
nema með reynslunni . . . og
það margra ára reynslu", segir
Hlín.
Hún er að tala um þá á-
byrgðarstöðu sem henni hefur
verið falin: að taka að sér
stjórn hins nýja Hótel Esju
við Suðurlandsbraut.
Hún lítur ekki út eins og
maður ímyndar sér gjarnan
hótelstjóra. iFyrst og fremst er
hún ekki karlkyns eins og
venjan er um þá er skipa þessa
virðulegu stöðu. Svo er hún
ung og næstum telpuleg í út-
liti. En þegar hún fer að tala,
kemur í ljós, að hún er örugg
og ákveðin á látlausan, róleg-
an hátt, og veit auðsjáanlega
hvað hún er að segja. Hún hef-
ur tekið nám sitt alvarlega og
lifað sig inn í starfið með
brennandi áhuga. „Ég er alls
staðar með nefið ofan í öllu
hvar sem ég er“, játar hún
með bros á vör.
ÓTTAST EKKI
ÁBYRGÐ
Síminn hringir með stuttu
millibili, og hún afsakiar sig
kui'tdlsli&ga. Meðlal anmars er
verið að panta herbergi á nýja
hótalinu í sumar, þó að það
opni ekki fyrr en 1. júlí, og
þegar er yfirbókað um mesta
amn-aitím'ann. „Ég ætlia rétt að
vona, að áætlunin standi'st og
eikkert óvænt komi fyrir til
hindrunar", segir Hlín.
Hún er nefnilega nýkomin
heim fi’á Mexík'ó þar sem eng-
um finnst liggja neift á og „á
moirgun“ hugsunarhátturinn er
allsráðandi. Og þax gemgu smá-
hlutir eins og hóteiopnianir dá-
lítið skrykkjótt.
Um þessar mundir er hún
önnum kafin við aiis kyns
bréfaskriítir til útlanda og um-
fangsmi'klar pantanir á vélum
og tækjum. Seinnia kemur að
ráðningu starfsfólkisims, og á því
mun hún ber'a fulla ábyrgð.
Hún er sem betur fer laus við
hinn algenga „kvenlega“ eigin-
leifca að óttast ábyrgð.
„Ég hef ekki fundið fyrir
neinni hræðslu“, segir hún
hreinskilni'slega, „en hvort ég
hef fengið nóga reynslu og
þroska til að gegnia stariinu vel,
verður að sýna sig. Ég hef alls
konar fólk í kriinigum mig sem
er ti'lbúið að hjálpa mér, og ef
mér mistekst samt, þá er ekki!
um amnað að gena en draga
silg í hlé og ta'ka því. Ef maður
gerir eiinis vel og manini er frek-
ast unnt, getuir maður haft góða
samvizku, því að meira er
ekki hfegt. Nú, svo er ég að-
eins ráðin til 1. nóvember,
þarnnig að þeir geta þá losað sig
við mig ef þeir vilj'a, eða ég
hætti ef ég treysti mér ekki
'að halda áfram“.
En það er eitthvað í ein-
beittum svipnum sem sýnir, að
liún hefur a.m.k. ekki í hyggju
að gefast upp baráttulaust.
ÞÁ iVANTAÐI
FLÖKKUEÐLIÐ
Hlín hefur lengi haft áhuga
á ferðalögum og ferðamálum.
Fyrst fór hún til útlanda 13
ára gömul og dvaldiist þá heilt
ár í Bandaríkjunum. „Kannsiki
vaknaði þá í mér þetta flökku-
eðli sem ég hef alltaf haft síð-
an. Og ég sá, að ég þyrfti að
vita sem mest um ísland, bæði
land og þjóð, ef ég ætlaði mér
að ferðast víða, því að það
væri skammarlegt að vita ekki
skil á neinu þegar fól'k af öðr-
um þjóðum faeri að spyrja
mann. í skólanum þurfti ég að
svara spurningum um ísland,
og hinir nemendumir voru
fullir af forviitni og vildu fá að
vita al'lt um okkur, hvernig við
lifðum lífinu, hvemig um-
hverfið væri, o.s.frv.
Mininug þessarar reynslu
siinniar fór hún á leiðsögumann'a-
námskeið sem haldið var í Há-
skólanum á vegum Ferðaskrif-
stofunmar. „Til að fá meiri
þekkingu á Reykjavik og ís-
landi. Ég var þá í 5. bekk í
Memntas'kól'anum og átti 'að
taka stúdentspróf í ensku um
vorið — ég var í stærðfræði-
deild — og ég vann tvö sum-
ur á Ferðaskrifstofu ríkisins,
m. a. til að fá svolitla æfingu
í málum. Starfið átti pcrýðilega
við mig og var svo skemmti-
legt og tilbreytinsgiarríkt, að
mér datt í hug, að gaman væri
að fara út í að læra ferðai-
skrifstofur ekstur ‘ ‘.
Veturinm eftir stúdentspróf
var hún í skóla úti í London
og var þá að velta fyrir sér
að leggja fyrir sig viðskipta-
fræði. En næsfa sumarið vann
hún atftur á Ferðaskrifstofunni
og bauðst þá tækitfæri til að
taka að sér rekstur hótelsins
að Varmalandi í Borgarfirði
um mánaðartíma. „Og þar
vaknaði áhuginn á hótelrekstri.
Okkur vantar fólk sem er sér-
menntað á því sviði, vegma
þess að ferðamannastraumur-
rnn er sífellt að aukiast og þá
þarf að reisa fleiri hótel, bæði
í Reykjavík og úti um liandið.
Og ég fann, að stönf í sam-
bandi við ferðamál myndu
eiga bezt við mig atf öllu sero
ég gat hugsað mér að fást við“.
FJÖLÞÆTT NÁM
Hún vissi, að tungumália-
kunnátta var mjög nauðsynleg
í slíkum störfum, svo að hún
hélt næst til Parísar og Xas
tfrönsku við Sorbonne. Um leið
byrjaði hún að leita upplýs-
in'ga um hótelskóla í ýmsum
löndum, og að lokum afréð hún
að sækjia um skólavist í því
. mikla hótelmannatendi, Sviss.
Inntökuskilyrði voru stúdents-
próf, góð frönskukunnátta og
minnst eins árs starfsreynsla
annað hvort á hóteli eð'a ferða-
skrifstofu.
„Ég skrifaði tveimur sviss-
neskum hótelskólum sem ég
hatfði fengið að vita, ,að væru
mjög góðir, en erfitt að fá inn-
göngu og biðtíminn langur. Og
ég fékk það svar, að ég yrði
að bíða 2—3 ár, svo að mér
leizt ekki á blikunia. En ég var
heppin; í marz fékk ég bréf
frá öðrum þeirra þar sem mér
var sagt, að ég gæti fengið að
taka inntökupróf um haustið.
Um leið var mér ráðl'agt að
Hlín Baldvinsdóttir
koma í júli og ta'ka þátt í for-
námskeiði sem þá væri baldið.
Þessi skóli var í fjallaþorpiinu
Glion fyrir ofan Montreaux við
Genfarvatnið“.
Inntökuprófið stóðst hún með
slíkri prýði, að hún var sett í
þyngri deildina af tveimur.
„Það er miiðað við tveggja ára
nám í hótelstjórn, en hin deild-
in er léttiari og telist fremur
undirbúningur undir hótel-
stjóm. Þeir sem í henni eiu
verða að taka þriðj'a árið ef
þeir vilja fá sama diploma.
Námið tekur allt árið samfleytt,
„É'g ekfka ferðaíög og „En það virtist ekkei
flælking, svo ég fór til handa mér að gera.“
Mexíík'ó.‘‘