Alþýðublaðið - 02.10.1970, Blaðsíða 10

10 Föstudagur 2. október 1970
MOA MARTINSSONi
nmm
konar gj!atfir, sem svo a'5
segja eru stílaðar á tvo aðil!a
ög þó hvorugum ætlaður, eru
sjaldan mikils metnar. Og
Vatfasa!mt, -hvor aumkunar-
verðari er; sá, sem telur sig
neyddan til þess að gefa gjaf-
ir, eða hinn, sem er of bág-
staddur til þess að hatfa etfni
á að neita að taka við þeim.
Ég hjálpaði mjólkurpóstin-
um fnam eftir öllum degi og
að launum fékk ég vænan
mjólkursopa. Það var greini-
légt rjómabmgð af mjólkántii.
Hvílík dýrð. Svo ók hún mér
dálítinn spöl- í áttina að Vial-
bergi, enda þótt það væri
krókur fyrir hana. Og til þess
að kóróna allt sarnan, gatf hún
mér tíu aura. Nú átti ég 20
aura.
Ég heið þess að mjólkur-
Vagninn kæmist úr augsýn.
Ég var nefniiega búin að á-
kveða með sjáiftri mér að
fara ekki heirn til ömmu fyrr
en undir kvöld. Með tuttogu
aura í vasanum eru manni svo
sem flestir vegir færir. Heirna
hjá ömmu fengi ég lekkert að
tfana út. Hún yrði ailtaf að
vetfia og ég yrði að hjálpa
henni við spólurokkinn, ef óg
þekkti þá gömlu rétt. Og svo
allasr spurningaimar, eins og
þær voru líka skemmtiiegar.
Ég vissi að hún myndi spyija
mrg og spyrja í þaul'a, Og það
var ekkd hlaupið að því að
draga neitt undan eða leyna
Ueinu fyrir henni. Hún myndi
skilja fyrr en skylii í tönnun-
um, sú gamla. Fullorðha fólfc-
ið var alltaf að spyirja og
spyrja, j'atfnvel hún amma,
sem þó var ósfcöp góð. Það
Var annars ljóti gallinn á fólfci.
Það ‘héit að máður vissi ailt;
hvað mamma segði og hvað
stjúpi sagði og hvað honum
fyndist og henni fyndist um
þetta og hitt og svo fram-
vegis. Og segði maður svo,
þá® sem manni bjú í brjósti
og þáð sem manni bara datt
í hug að væri híð rétta, þá
var manni ekki trúað.
Nei, nú átti ég með mig
sjálf. Enginn vissi hvar ég
var og enginn bjóst við mér.
En — já, það var ennþá eitt
„en“: Hvað átti ég svo sem
af mér að gera?
Ég var stödd við sfória-,
breiða götu í útjaðri borgar-
innar. Það var hætt að rign'a
og fcomið glaða sólskin. — Á
stöku stað voru bekkir við
veginn. Þeir voru orðnir þurr
ir. Ég settist á einn þeirra
og hugsiaði málið.
Það sást varla nokikur sál
á veginum. Já, þarna kom
maður. Hann slangraði til og
frá og var óstyrkur á fótun-
um. Ég þekkti hann, þegar
hann kom nær. Það var
alþekktur drykkjm'útur og
uppivöðsluseggur — Stóri-
Bjöm. Hann hafði hattinn
aftur á hnakka og flautaði
la'g. Hann settiSt á békkinn
hjá mér án þess að taka eftir
mér. Ég þorði ekki að vekj'a
athygli hans á mér m'eð því
að hreytfa mig og því síður
með því að Standa upp. —
Slíkt hræðslumerki myndi
einungis valda því að h'ann
réðist á mig. Ég 'kreppti
hnefann af alefli utan um
tíeyringana mína báða. —
Víst er bjartur dagur, — en
maður gat a'ldrei vitað hvað
þeim kynni að detta í hug,
mönnum eins og Stóra-Birni.
Þarna kom lögregluþjónn
labbandi í áttina til okkar.
Hann gekk ósköp hægt og
virtist vita 'af Stóra-Bimi. —
Hins vegar varð Stóri-Björn
ékki lögregluþjón'sins Var;
hann var víst sotfnaður þatma
á bekknum. Hatturinn hans
slútti niður fyrir andlitið svo
ég gat ekki séð hvort hann
var með lokuð augun eð’a
ekki. Jú, hann var áreiðan-
l'ega sofnaður. Hötfuðið hékk
niður á bringu, hann hallað-
ist fast upp að bakinu á
bekknum og sat í svo ifcjána-
l'egum stellingum, að h'ann
hiaut að vera sofandi.
Lögregluþj ónninn nam stað
ar fyrir framan ofcfcur. Ég>
var logandi hrædd víð a'l'la
lögregluþjóna og sér í la'gi
við þennan héma, því að
hann var með svo stóran
maga. En lögregluþjónninn
leit efcki við mér. Hann lagði
höndina á öxlina á Stóra-
Birni og hristi hann.
Þa’ð er víst bezt að við
l'eysum þetta af strax, sagði
lögregluþ j ónninn.
Þá reis Stóri-Bjöm á fæt-
ur. Hann gnæfði við himin
og var ekki árenmlegur. —
Hann gerði sig lífcle’gan ti'l
þess að renna á lögregluþjón-
inn eins og hrútur, ,en var of
drufckinn.
Komdu fríviljugur, karlinn,
'sagði lögregluþjónninn. —
Hafðu vit ,að að gera engan
frekari óskunda. Það á bara
að sekta þig fyrir slagsmál-
in hjá honum Staupa-Jóni í
gæricvöldi.
Björn hlýddi. Þaðan í frá
bar ég ekki neina virðingu
fyrir honum. Og þannig
reyndist þá Stóri-Bjöm, þeg-
ar á hólminn kom hann, sem
var þjóðsagnahetja í augum
okkar krakkanna í úthverf-
unum.
Ég hafði heyrt svo margar
hetjusögur af honum Stóra-
Bimi. Stundum þurfti tíu
menn til þess að ráða niður-
lögum hans og dugði vairla til
og svo var hreystin hans efcki
meiri en þetta. Þeiir voru
lagðir af stað niður í bæinn.
Ég hélt í humátt á eftir
þeim. En það vair eins og
lögregluþjónninn hefði augu í
hnakkanum. Hann snéri sér
við og sagði all hyrstur: —
Komdu þér burt, stúlka mín.
Annars verður þú sett í svart-
holið. ■’f
Hjartað í mér hætti víst að
slá. Ég nam staðar og starði
á eftir þeim án þess að
hreyfa mi'g, þangað til þéir'
voru komnir í hvarf.
Það lagði kolsvairta reyfcjar
mekki upp úr verksmiðju-
revkháfunum í bargipiii. Ég
mætti mörgu fólki, en það lét
sem það sæi mig efcki;ög hafði
víst um pióg annað' að hugsa
en f 1 ækingskrakka. ■ Ég varð
heldur ekki var við neiná-
krakka á líkum aldri og ég
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengiö
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekki,
Grensásvegi 8 — Sími 30676
Laugavegi 45B — Sími 26280.
BÍLASKODUN & STILLING
Skúlagötu 32
LJÓSASTILLINGAR 1
HJOLASTILLINCAR MOTQRSTILLINGAR
Látið sfilla í tíma. 4
Fijót og örugg þjónusta. I
13-10
Unglingur!
Unglingur óskast til aðstoðar Jí prentsmiðju
Allþýðublaðsins, nú þegar.
Vinnutími frá kl. 10 árd. til 4 s.d.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sími 14900.
Deildarhjúkrunarkonur óskast
Deildarfhjúlkrunarkonur vantar í Vífilsstaða-
'hælið, einnig á síðdegisváktir.
Upplýsingar veitir forstöðukonan á staðnum
og í sikna 42800.
Rey-kjavík, 1. október 1970.
Skrifstofa ríkisspítalanna.
SENDLA
óskast hálfan eða allan d'aginn.
Þurfa að hafa reiðhjól.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sími 14900.