Alþýðublaðið - 22.10.1970, Blaðsíða 6

„Ekki vildi ég nú samt þurfa að dúsa hér til lengdar“, scgir Frið'rika. „Ég er hrædd um, að
ég fengi innilokunarkennd". Hún situr á svefnsallinum í einum klefanna. Svampdýnan er klædd
lcðurlíki og þægilegt að liggja á hcnni, en samt varð einum kvenfanganum svo gramt í
geði fyrir nokkrum dogum, að hann (eða rétt u'a sagt hún) reif dýnuna sína í tætlur í bræði-
kasti. — Myndir: Gunnar Heiðdal.
Ef fangana vanhagar uin eitthvað, geta þeir þrýst á þennan hnapp eins og Amalia sýnir
okkur hér. Þá kviknar ljós á þremur stöðum og bjalla hringir þangað til fangavörðurinn
er kominn á vettvang.
AUÐVITAÐ spyTja allir þær
hvort þær séu e’kki útlærðar í
júdó, boxi og glimu, og mað-
ur hefur kajmsiki ósjálfrátt bú-
ið sér til hrollv'ekj andi hug-
mynd um kvenfangarverði sem
ógnarlegar vaikyr j ui' með
stingandi augnaráð, samanbitn-
ar varir og vöðva er sæma
myndu heimsmeistara í kúlu-
varpi.
En bað er ekkert hrollvekj-
andi við þær góðu frúr, Amal-
iu Jónsdóttur og Friðriku
Pálsdóttur, sem gegna stai'fi
kvenfangavarða í nýju lög-
reglustöðvarbyggingunni við
Hverfisgötu. Þær minna ein-
mitt á það seim þær eru í rauní
og veru; elskulegar húsmæður,
rólegar og látiatusar konur sem
eru gerólíkair öUum hugsköp-
uðum myndum af ströngum
fangavörðum. .
Það eru heldur engir ri'ml-
ar á fangakiefunum. Yfirleitt
er þetta ekkert tukthúslegt að
sjá, þó að þama séu fimm
fangaklefar. Allt er tandur-
hreint og bjiart og nýtízku-
iegt, og Amalía og Friðrika
eru klæddar hvítum sloppum,
brosandi og glaðlegar, Amalía
ljóshærð og Eriðrika dökk-
hærð, báðar mjög húsmóður-
legar, enda eru þær að hella
upp á könnuna þessa stundina.
Þær játa, að kaffidrykkja sé
iðkuð aif kappi í vinnutíman-
um, ekki sízt á næturvakt.
★ OFT ER ÓGÆFAN
SJÁLFSKAPARVÍTI.
Amalía er eidri í starfinu
og hefur unnið þarna síðían
fanga'geymslan var opnuð 26.
febrúar á þessu ái'i. Friðrika
byrjaði hins vegar 1. öktóber.
Þær skiptast á og taka nætur-
vakt aðra vikuna og dagvakt
hina, fi'á kl. 7—7. Eða við það
er miðað. En oft eru engir
kvenfan.gaa' inni, og þá þarf
heldur ekki fangavörð.
„Það er hringt í okkur þeg-
ar méð þarf“, segir Amalía.
„Við verðum náttúrlega að
vera tilbúnar að hlaupa upp
úr rúminu um miðja nótt þeg-
ar við eigum vafetskyldu, eða
úr samkvæmi í miðju kafi
þegar því er að skipta, en við
erum lífca töluvert frjálsar og
getum faiið okkar ferða Þeg-
ar enginn fangi er inni, svo
framarlega sem við látum allt
af vita hvar hægt er að ná í
okkur í síma. Eins hjálpumst
við að og getum tekið vakt
hvolr fyrir aðra ef sérstaklega
stendur á. Ég kann vel við
starfið, og það er gott að vinna
þetta með heimilinu, a.m.k.
eins og fyrirkomulagið ea- í
dag“.
Hún hafði áðui' unnið á
sjúkraliúsinu Kleppi um fjög-
urrla ára skeið. „Þetta er mjög
skylt því á köfium“, segir
hún, „þó að ástandið sé auð-
vitað verra þegar um alvar-
lega geðsjúkdóma er að ræða.
Og þó ekki alltaf — það sorg-
ieigia er hvað ógæfa fanganna
er oft sjálískapai'víti. En mað-
ur vorkennir þeim ekki
minna þess vegna“.
Þæi' tala báðar af samúð um
fanga sína, og þetta eru kon-
ur sem oft sjá lífið í sínum
ömurlegustu myndum. „Eh
maðui’ má ekki láta það draga
sig ni-ður“, segir Friðrifea. „O'g
ekfei.þýðir að vera öf hörunds-
sár. O'kfcur er stundum úthúð-
að og fúkyrðunum hellt yfir
okkuii’, við eigum -að vera sad-
Ekki dugir annað en loka klefanum vandlega, því að fangamir
eru æði misjafnir við að eiga. Annar slagbrandur er neðan til á
hurðinni, svo að fanginn geti ekki opnað með því að teygja
höndina út um litlu lúguna og kippa efri slagbrandinum frá.
6 FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 1970