Helgarpósturinn - 07.09.1995, Blaðsíða 11

4-
FImmTuDAGuR 7"SEPTEIvlBER 1995
\

Benóný Benónýsson, skipstjórinn frá Vestmanna-
eyjum
— +*.***■ m
asig
Pétri fannst best þegar bóndinn spurði hvað hann væri að
gera á baki sínum hestum.
„Þetta er ekki í fyrsta sinn sem fæ upphringingu frá konum sem
hann hefur leikið grátt," segir hinn raunverulegi aflaskipstjóri frá
Vestmannaeyjum, Benóný Benónýsson, sem Marinó Einarsson
hefur gjarnan leikið í Reykjavík. Benóný segir álagið hafa verið
hvað mest fyrir um tveimur árum en þá hringdu í hann allmargar
konur með stuttu millibili sem allar höfðu „lent“ í honum. „Þetta
er án vafa alit sami maðurinn þar sem sögurnar eru allar mjög
svipaðar," segir hann.
Að öðru leyti segist hann ekki iiafa orðið fyrir mikium óþæg-
indum vegna nafnastuldsins. „Hins vegar held ég að það sem ég
heyri sé bara toppurinn á ísjakanum. Þetta finnst mér ekki mikill
heiður."
Benóný segir að Marinó hafi fyrir tíu til fimmtán árum gjarnan
þóst vera annar skipstjóri en hann í Eyjum. Eftir því sem mér
skilst notaði hann nafn hans einhvern tíma í þeim tilgangi að
panta ýmislegt í skipið, eins og vélar, kost og fleira, en svo lét
hann sig hverfa. Hann var víst að vinna í Vestmannaeyjum á því
tímabili, en ég man ekki eftir að hafa séð hann, því kann ég enga
skýringu á af hverju hann notar mitt nafn.“
Það var fyrir tilviijun þegar systir Benónýs var að ferðast með
leigubíl í Reykjavík fyrir nokkrum árum að Benóný komst að því
að einhver notaði nafn hans. En það er mjög sjaldgæft nafn, eink-
um í fámennu bæjarfélagi eins og Vestmannaeyjum. „Leigubif-
reiðastjórinn sagði henni frá manni með þessu nafni sem hann
hefði keyrt í Keflavík þar sem hann var að skoða ýmsan útbúnað
fyrir skip. Síðan hafði hann viljað fara út á Reykjavíkurflugvöll
þaðan sem hann ætlaði að taka vél til Eyja. Á leiðinni út á fiugvöll
bað hann leigubílstjórann að stoppa á Landspítalanum því hann
ætlaði að skreppa inn og kasta kveðju á dauðvona vin sinn, en
sást síðan ekkert meir.
Annars frétti ég af honum á skemmtistaðnum Calypso í Vest-
mannaeyjum um síðustu helgi þar sem hann hafði brugðið sér í
hlutverk bróður míns, Friðriks Benónýssonar, en það var kunnin-
gjafólk Friðriks úr Reykjavík sem sagði honum frá þvf að þar
hefði maður verið undir hans nafni að snapa sjúss um helgina.
Lýsingar fólksins af þeim manni koma alveg heim og saman við
Marinó Einarsson. Mér skilst nú samt að Marinó sé fremur mein-
laus, nema hvað það er verst að fá á sig allar kvennafarssögurn-
ar.“
„Hann lýsti því nákvær
lega hvernig hann hefði
tæmt allt dótið úr húsini
sínu í Garðabæ út í garð,
hellt yfir það bensíni og
kveikt í..." Þessi mynd af
Marinó var tekin í þeirri
sumarbústaðarferð þar
sem hann sagði þessa
sögu grátbólginn i fram-
an.
Kona sem hann kynntist fyrir tólf árum
Bauðokkur
starfá
MS Eddu
„Við ientum í honum nokkrar vinkonur fyrir tólf árum sfðan,
eftir nánast engin kynni bankar hann upp á hjá vinkonu minni í
þeim tilgangi að fá að hringja. Kynnir hann sig sem bryta á MS
Eddu og spyr okkur vinkonurnar hvort okkur langi ekki í starf.
Hann var meira að segja í júníformi og áður en varði var hann
farinn að spyrja spurninga og skrifa starfsumsókn. Eftir að hafa
spurt okkur vinkonurnar um heimilisfang og símanúmer vildi
hann fá að vita hvort við notum getnaðarvarnir. Leist okkur þá
ekkert á blikuna. Eftir þetta hringdi hann f mig í tíma og ótíma en
mætti svo í vinnuna til mín og sagði að ég gæti sagt upp vinnunni
nú þegar; hann væri búinn að fá vinnu á Eddunni. Eg gerði það
sem betur fer ekki enda var hann, þegar öllu var á botninn
hvolft, að ljúga. Um leið og við komumst að því lét hann sig
hverfa.“
foreldrum mínum frá því í vor.
Eftir allar þessar sögur að vestan
hringdi ég í foreldra mína sem
furðuðu sig á því að kannast ekk-
ert við manninn eftir allt það
sem þau áttu að hafa gert fyrir
hann.“
SAGÐIST RÍKUR EN
ATTI ALDREI KROIUU
Þrátt fyrir meint ríkidæmi sáu
þeir Guðmundur og Pétur hann
aldrei með krónu á milli hand-
anna. Sem fyrr sagðist hann eiga
Benz, en í þetta sinn hafði hrun-
ið í honum vélin. En Guðmundur
segir að „Marinó" hafi beðið sig
um að útvega sér vél í Benzinn.
„Ég bauðst reyndar til þess að
hjálpa honum því ég hafði kon-
takta við menn sem flytja inn
varahluti í Benz. Þegar ég svo
ætlaði að ganga í málið var hann
allt í einu búinn að útvega vélina
sem hann sagði aðeins hafa kost-
að um 600 þúsund krónur. Það
var nú ekki mikið að hans mati.
En Benzinn sáum við aldrei.“
Af lýsingunum að dæma var
hinn ríki skipstjóri aldrei rík-
mannlegur í fari. „Hann er frem-
ur sóðalegur, að mínu mati,“ seg-
ir Pétur, „... með brenndar tenn-
ur og svo framvegis. En það átti
allt sínar skýringar; hann var
ýmist að koma af sjónum eða
fara á sjóinn og hafði engan tíma
fyrir sjálfan sig. Þar að auki sagð-
ist hann hafa misst áhugann á líf-
inu þegar hann missti fjölskyldu
sína, sem eðlilegt er.“
Litlu munaði hins vegar, að
þeir telja, að upp um hann hafi
komist í eitt af þeim fjölmörgu
skiptum þegar hann var nýkom-
inn í land þá bráðvantaði hann
brennivín, en hafði ekkert á milli
handanna annað en 200 þúsund
króna ávísun í brjóstvasanum.
„Hann sagði við vinkonu okkar
að hann myndi bara setja ávís-
unina í pant fyrir einni brenni-
vínsflösku, eða svo, kærastan
tók það ekki í mál og kom honum
til bjargar með því að lána hon-
um fimm þúsund kall.“
í LEYFISLEYSI Á
„EIGHVT HESTUM
Oftsinnis bauð hann þeim fé-
lögum pláss á bátnum, en þeir
þakka nú Guði fyrir það að hafa
ekki látið blekkjast og drifið sig
með því oft hafi munað litlu.
Af lýsingum þeirra að dæma er
hann ákveðinn, yfirgnæfandi og
varð alltaf undir eins miðjan í
hópnum.
„Þar að auki getur hann varla
talist mjög vitlaus að geta haldið
úti lygi svona lengi í einu,“ segir
Þórður, en hann hitti Marinó
nokkrum sinnum. „Eitt besta at-
riðið fannst mér þegar hann fór á
þessu tímabili, sem stóð frá
miðjum júní fram í júlílok, með
vinkonu okkar upp í Borgarfjörð
þar sem hann kvaðst eiga stórt
hesthús. Fóru þau tvisvar á bak
með stuttu millibili. í fyrra skipt-
ið gekk allt upp hjá honum, en í
það seinna sá bóndinn (hinn
rétti eigandi) hvar eitthvert
ókunnugt fólk var í leyfisleysi á
baki hestum hans. Gekk þá
bóndinn að þeim og spurði hvað
hann væri að gera á hestunum
sínum. Ég veit að hann fór alveg í
keng út af þessu, en einhvern
veginn tókst honum samt að
breiða yfir þessa neyðarlegu
uppákomu.“
Það sem líka fylgdi sögunni er
áð í þetta sinn þóttist hann vera
fertugur (hann var 43 ára sam-
kvæmt frásögn stelpnanna í síð-
ustu viku) og var hann sífellt að
tyggja á því að Þórður sem er
fimm árum yngri en hann væri
bara barn, en hann er í raun ári
eldri en Marinó. „Hann þóttist
líka vera hjartveikur og hefði
tvisvar fengið hjartaáfall. Því
þyrfti hann að ganga með
sprengitöfiur á sér.“
HEF.UR LEIKIÐ Á ALLA
I FJOLSKYLDUniRII
„Við höfðum vissulega gaman
af þessum manni og þótt við
hlæjum að honum í dag fylltumst
við báðir reiði þegar allt komst
upp, vegna vinkonu okkar sem
var í sambandi við hann í sex
vikur,“ segir Guðmundur. En það
mun hafa verið vinkonan sem
komst að hinu sanna í málinu.
Guðmundur segist hafa verið
staddur úti í Grímsey þegar
hann heyrði sannleikann.
„Vinkona mín hringdi í mig og
sagðist vita að hann væri ekki sá
sem hann segðist vera en vissi
ekki hver hann var í raun. Þetta
uppgötvaði hún þegar hún og
vinkona hennar ætluðu að stríða
honum með því að hringja í hann
út á sjó. Komust þær þá að því
að enginn bátur væri til með því
nafni sem hann hafði gefið upp,
en það var María VE eitthvað. Og
enginn bátur með einhverjum
Benóný hefði siglt frá Þorláks-
höfn þennan sama morgun. Með
þessar upplýsingar hringdi hún í
Brósa hárgreiðslumann — en
Marinó í hlutverki Benónýs hef-
ur víst löngum stært sig af því að
vera hálfbróðir hans. Upplýsti
Brósi hana að margar stúlkur
hefði hringt í hann með sama er-
indi áður.“
Ekki náðist í Brósa þar sem
hann er erlendis en bróðir hans,
Hafþór Benóýsson, sem jafnframt
er bróðir téðs Benónýs og starfs-
maður á Hárgreiðslustofu Brósa,
sagði í samtali við blaðið að „-
þessi Marinó“ hefði lengi leikið
og þar með angrað hina og þessa
í fjölskyldunni. En þess má geta
að alls eru systkinin 20 talsins,
Kvadst ætla að
snæða með sjáv-
arútvegsráðherra
í bókinni Sérstæð sakamál,
íslensk og norræn er að finna
kafla undir heitinu Sjómaður
undir fölsku flaggi. Án þess að
Marinó Einarsson sé nefndur
þar á nafn má ljóst vera á lýs-
ingunum að þar fer Marinó,
enda hefur Pósturinn óyggjandi
heimildir fyrir því að svo sé.
í bókinni er hann hins vegar
ekki nefndur sínu rétta nafni
heldur er hann kallaður Bene-
dikt. Á einu veitingahúsanna
þar sem hann var að gera hos-
ur sína grænar fyrir kvenmanni
segir svo:
Hann kynnti sig með nafni
skipstjóra á einum mesta afla-
togara landsmanna. Hann lét
það líka fylgja kynningunni að
hann vœri sonur frœgs, látins
skipstjóra úr Vestmannaeyjum.
Segir svo af frekari kynnum
þeirra, þar til upp kemst um
svikin, en þá er Benedikt búinn
að fá lán hjá föður stúlkunnar
og gera fleiri rósir. Þegar stúlk-
an fœrir þetta í tal við Benedikt,
harla reið, maldaði Benedikt í
móinn og kvaðst þurfa að yfir-
gefa samkvœmið þar eð hann
œtlaði að snœða kvöldverð
með sjávarútvegsráðherra, —
sem reyndist vera erlendis þeg-
ar betur var að gáð.
Margar aðrar sögur af honum
er að finna í þessum kafla sem
bœði tengjast meintum hrossa-
búskap hans, skipstjórn og
reyndar lítilsháttar peningamis-
ferlum. En ein mesta ólíkinda-
sagan í bók þessari er sú þegar
hann réði sig sem dönskukenn-
ara á Suðurlandi, en um það
segir:
Mörgum þótti mikið koma til
þessa káta og hressa Dana sem
lœrt hafði íslenskuna svona
Ijómandi vel, þótt ekki vœri bú-
inn að dvelja á íslandi nema í
stuttan tíma. Hann talaði bjag-
aða íslensku og tókst svo vel
upp með kokhljóðin að vel gat
fólk trúað að hann vœri dansk-
ur.
Komst síðar upp um kauða
og lét hann sig hverfa.
þannig að af nógu er að taka.
Guðmundur viðurkennir að
þegar runnið hafi upp fyrir hon-
um ljós hafi hann orðið ösku-
vondur. „Ég fann út hvar Marinó
var staddur og hringdi um borð í
skipið, en þá mun hann hafa ver-
ið á Jóni á Hofi. Ég spurði um
Marinó Einarsson. Eg vissi þá að
hann var búinn að uppgötva að
vinkona mín vissi allt. Þegar
hann svo kemur í símann segi ég
blessaður Binni, Otri hérna. Með
það sama var skellt á. Ég hringdi
strax aftur en þá var búið að
slökkva á farsímanum, en þegar
ég reyndi aftur hálftíma síðar
svaraði skipstjórinn. Til þess að
hræða Marinó segi ég skipstjór-
anum allt af létta og bið hann að
koma því áleiðis að ég og nokkrir
vinir mínir ætli að bíða eftir hon-
um þegar hann komi í land. Við
gerðum það reyndar ekki en ég
þori að veðja að hann hefur ekki
átt sjö dagana sæla það sem eftir
var sjóferðarinnar."
msxl 1
„Hann var
grátbólginn í
framan þegar
hann fór með
þessa rullu
fyrir okkur þar
sem við vor-
um stödd í
sumarbústað.
Hann lýsti því
nákvæmlega
hvernig hann
hefði tæmt
allt dótið úr
húsinu sínu í
Garðabæ út í
garð, helltyfir
það bensíni
og kveikt I."
„ Við höfð-
um vissulega
gaman af
þessum
manni og
þótt við hlæj-
um að hon-
um í dag fyllt-
umst við báðir
reiði þegar allt
komst upp,
vegna vin-
konu okkar
sem var í
sambandi við
hann í sex
vikur."
i+