Alþýðublaðið - 19.11.1970, Side 6

IEIKLJSTIN reynir á taugarnar. og það er von, að stjörnufeikarar spyrji
sjálfa sig stundum þvílíkra samvizkuspurninga, en Rúrik Haraldsson lenti
sem betur fer ekki á skrifstofu, og nú á hann 25 ára leikafmæli í kvöld og
túlkar þá eitt af sínum stærstu hlutverkum, Sólness byggingameistara í
leikriti Ibsens.
„EIGTJM við nokkuð að hafa
þetta langt?“ spyr Rúrik og
'horfir vongóður á mig.
Hann er nefnilega lítið gtef-
imn fyrir blaðaviðtöl. „Ég er
ilítill tilstandsmaður yfirl!eitt“,
útskýrir hann. „Þeir voru að
Íhuígsa um að .halda upp á
þetta, en ég færðist undan“.
En mtenn edga samt ;ekki 25
ár!a leikafmaeli nema einu
sinni á ævinni, og Rúrik er
ieinn af okkar stjörnuteikur-
urn, svo að hann verður að
sætta sig við smávegis um-
tal. Og viðtal.
Hann situr í búningsher-
berginu sínu og er geysitil-
komumikill í útliti, enda í
fullu gervi sem Sólniess bygg-
ingameistaxi mteð grátt skeg'g
og hárkollu og loðnar brúiiir.
„Þessi karl — það eru ekki
2% af mér í honum“.
★ HULDUKARL SEM
GERIR ÝMSA HLUTI
Sú staðhæfing býður nú upp
á ýmsar spunningar. Hvernig
er að túlka persónur sem eru
svo fjaxskyldar leikaranum
sjálfum?
„Ég veit ekki, máður eir eig-
inlega ekki sjállfur í þessu,
það er eitthvað sem smýgur
inn í mann, litlir púkar, huldu-
karl sem gerir ýmsa hluti . ..
æ, hvemig á ég að útskýra
þefta? Verður það ekki kjána-
tegt? Og alltof hátíðlegt? Ég
er ekki góður að taia um leik-
list, finna öll fínu orðin . . “
Hamn brosir svolítið, lyftir
annaa'ri augnabrúninni. „Allt er
það tekið úr sömu maskínunni,
út úr tilfinningalífinu. Þó að
leifcarinn hafi sjálfur aldrei
reynt sumar tilfinningar sem
hann á að túlka, þá eru þær
Sennilaga til í öllum manneskj-
um. Og það er hlutverk leik-
arans að ná þessum straumum
í sálarlífi fólksins sem hann
leikur, skilja þá og tileinka sér
þá — og koma þteim áleiðis til
áhorfendanna. Ekki sízt ein-
mitt það. Þar er galdurinn við
þetta blessað leikhúslíf: að
verða tengiliður milli hugsun-
Þetta er gerviS sem Rúrik birtist í á frumsýningunni í kvöld. Sólness byggingarmeistari. Þa3 er eitt af viðamestu hlul
sinni leikið. Áður hefur hann leikið það í útvarpínu fyrir nokkrum árum. (Mynd: Gunnar Heiðdal'.
ar skáldsins og þeirra sem
kpma til að horfa á þessa mynd
af mannlífinu uppi á sviði“.
Hann ber í borðið, svo að
glamrar í smiinkkruWkunumJ
„Manni verður að þykja vænt
um alla karaktera sem maður
leikur", heldur hann áfram.
„Jafnvel þótt þeir séu kannski
skepnur og skúrkax, það skipt-
ir ekki máli. Ég er ekki að
rneina, að maður eigi að rteyna
að hvitþvo þá, ails ekki, en
að skilja þá og finna, að allir
eru gæddir mannlegum til-
finnin.gixm, hvort sem þeir
tieljast vondir eða góðir. Maður
verður að vita hvernig þteir
hugsa, hvernig þeir hreyfa sig,
ganga, líta á aðra, öll þessi
smáatriði. Fólk hsldur, að það
sé aðalvinnan að læra llsxt-
arm — hamingjan góffa, það
er nú eiginlega siukaatriði.
Þegar búið er að læra text-
ann, þá byrjar vinnsn. Og það
er þrotlaus vinna sem maður
fær ekki fri frá nótt effa d’3g.
Að melta textann, finna það
sem á fcak við liggur, hvað á
að flytja af þessari mannssál
frá skáldsins hendi, þetta er
hugsmíð sem þarf að þráast
meðan lífið í textanum er að
steypast í form ... en er ég
ekki orðinn of hátíðls'gur? É.g
s a g ð i þér, að ég væri ekki
góður að tala um þessa hluti“.
komizt í á minni ævi, var
þetta andstyggilsga hlutverk
i ,Táning.aást‘. Og síðan segi
ég: .Fyrst ég komst í gegnum
það án þess að bila á taugum
og hrynja niður og veirða bein-
línis að rekaldi, þá er víst
okki hægt að drepa migVÓ,
hvað mér leið iIla!“
Það er eins og hann sé hálf-
Heimiínn við ,að veria jR.úrik
Haraldsson. Hann er vamari að
koma fram í gervi þeirra.
mörgu og mismunandi persóna
sem hann hefur sýnt okkur á
undanförnu.m aldarfj órðungi.
Og nú er hann búinn að rífa
af sér skeggið og loðnu augma-
brúnirnar og gráu hárkolluna
og er að hreinsa farðann af
andlitinu.
Og það fer hrollur um hann
bar.a við að rifja það upp.
„Þetta .va.r svo neikvætt og
viðbjóðslegt og innantómt, að
ég var fiarinn að kvíða fyrir
að koma niður í leikhús. Mér
leið iila allan tímainn, bæði
meðan við vorum að æfa
stykikið og eins meðan sýning-
arnar stóðu. Það lá yfir mér
eins og mara, ég var hætetur
að borða og sofa — og ég er
svo mikil horgrind, að ég má
ekki við því að miegrast eins
og ég g'srði þá — ég var alveg
að fara í rusl. Það var eins
og hnífstunga,eins og að vera.
með hnif á kafi í hjartanu eða
bakinu eða hvar siem hann
veldur mestum sársauka. Ég
mun aldrei gleyma þeim dög-
um“.
har
ma
,m
ósk
hel
svo
arr
þet
nýt
ald
nei
leg
ég
’leii
vai
ein
svi.
vei
þaí
1
dl'E
hú:
efn
sjó!
fan
ölli
vai
um
og
ert
s.ta
Úr því að neikvætt hlutverk
heifur svona vond áhrif á hann,
spyr ég hvort honum hafi þá
'efcki liðið sérstaklega vel í ein-
hverjum öðrum og elskuliegri
hlutverkum.
I
hoi
sál;
lieil
svi
★ AÐ GRUSKA OG
SJÓÐA SAMAN
Rúrik sem Haraldur í Skugga-Sveini árið 1952. Með honum er Guðbjörg Þorbjarnardóttir.
„Það allra versta gem ég hef
„Blessuð vertu, manni hefur
náttúrlega liðið bölvanlega i
þiessu öUu saman“ svarar
búi
har
bíð
á .
afn
AF HVERJU FQR
ÉG EKKIHELDUR
Á SKRIFSTOFU?
6 FiMMTUDAGUR 19 NÓVEMBER 1970