Alþýðublaðið - 21.01.1971, Síða 11

21. jatf
SVEIT ARSTJ ÓRNARM ÁL,
nýútkomið tölublað, iflytur m.a.
grein um innheimtu meðlaga eft-
ir Birgi Ásgehsson, innheimtu-
stjóra, grein um sameiningu Eyr-
arhrepps og ísafjarðar, ,eftir Guð
finn Magnússon, fyrav. sveitar-
Stjóra, og grein ,um jgerð kjara-
samninga við stai’fsmenn sveit-
aiífélaga etftir Magnús ‘Óskai'sson,
vinnumálafulltrúa. Sagt er frá
landsþingi Sambands íslenzkra
sveitarfélaga síðast tliðið ‘haust.
Formaður sambandsins, Páil
Iúnddl, skrifar forustugiein:
Réttur avéi tarfélaga tUl almenn-
inga, og ritstjórinn, iJJhnar Stef-
ánsson, skrifar ébfendingar um
gerð íjárhagsáætlunar sveitax-
f élaga fy*ir árið tliððSi.
tí þessu tölublaði »eru kynniir
fjónir mýir sveitarsttj'óffar og -birt-
ar fréttjr frá sveilarstjórnuni.
Flugbjörgunarsveitin: Tilkynn-
ir. Minningarkoi'tin fást á eftir-
töldum stöðum: Hjá Sigurði Þor-
steinssyni sími 32060. Sigurði
Waage sími 34527. Magnúsi Þór-
arinssyni sími 37407. Stefáni
B.iarna8yni sími 37392. Minning-
arbúðinni Lsugaveg:24.
VIPPU - BlLSKÚRSHURÐIN
Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
- 210 - x - 270 sm
Aðrar stærðir. smiðaðar eftir beiðni.
gluggasmidjan
Síðumúla 12 ' Simi 38220
//linitinuar^ijtdtl
SJRS

TRQLOFUNARHRíNGAR
ÍIFI|6t efgreiSsIa
Sendum gegn póstkr'ofU.
QUDMr tíORSTEINSSOH
gullsmiSu?
Bankasfrætf 12..
15

'W
öskraði hann
„Þetta er bannað- j þetta er bannað ...
hvað eftir annað, vitíjBínu fjær af angist.
Þetta var það einatkenf hann vissi um þjóðarrétt. Hann
hrópaði upp til sólaidfthaiv En sólin var svo langt, 'langt i
burtu. f sömu andráShvarf "hun á; bak við annan rauðan
eldhnött... H
Um leið og handsp^Sngjan tætti Sphmidt í sundur, hvein
:í f allbyssunum á hæðinni..,
Karsten 'liðsforingi jer iyrstur að útjaðri olíuvrðarlund-
arins. Að báki'hans komg Kienn han'S eins ög hópur af spor-
hundum. Hann !lyftir hendinni og bendir t.il hægri.
Fylgið mér! þýðir þetta þögla merki. Hönd liðsforingj-
ans verkar líkt og segull. ijann er fyrirmynd þeirra. Yfir-
maður sem sjálfur er tilbúinn að deyja fyrstur, ,á ekki í
erfiðleikum með að teyma menn síha með sér í dauðann.
Þessi einfölda sálfræði er það sém rekur Karsten liðsfor-
ingja áfram. Hún hefur verið brýnd fyrir honum í herskól-
anum og hún hefur staðizt prófið — við Elben-Emael, í
Narvik, við Korint, ;Hún er horium í blóð borin.
Liðsforinginn gerir sér grein fyrir að allt er undir næstu
tveim-þrem klUkkustundunum komið. Ef þeir verða ekki
búnir að koma sér í trygga árásarstöðu innan þess tíma,
verða 'þeir umkringdir af óvinunum og allt endar með
dauða, blóösúthellingum ;ög fangelsunum.
Brezka mótstáðan verður sterkari með hverri mínútunni.
Þeir eru hættir að ákjóta út í loftið. Eitt skotvígi er orðið
að minnst einu stórskotaliði. Nú er ekki lengur um útvarða-
viðureign að ræða, og tilviljunarkennd skot heldur reglu^
legt stríð...
Þeir hlaupa meðfram olíuviðarlundinum. Hávaðinn er
svo yfirþyrmandi að það er eins og óvinirnir séu að hleypa
úr byssunum rétt við eyrun á þeim.
Þeir leggjast aftur niður í nokkrar sekúndur. Maður í
léreftsfötum kemur Skríðandi út úr kjarrinu.
„Ekki skjóta! Ekki skjóta!" öskrar hann.
Liðsforinginn gefur 'honum merki um að koma til sín.
Þetta var stfíðsfangi frá Suður-Tyrol. Móðurmál hans er
þýzka. Hann hafði fylgzt með hvernig Litli-Schmidt var
drepinn. Honum tókst að komast undan og sagði nú Karst-
en liðsforingja frá því sem gerðist. Þá gleymir Fritz Karst-
en öllu, skipunum, áætlunum. Hatrið skín úr andlitinu.
Hann kiprar augun. Andlitið er fölt, náfölt. Hans Karsten
hniprar sig saman við hliðina á honum. Hann starir niður
fyrir sig með samanbitnum tönnum og reynir að loka eyr-
frá himnariki
tii helvítis
unum. Hann vill ekki heyra meira... Hann þolir ekki að
heyra meira ... Loksins rennur sannleikurinn upp fyric
honum: Einn af mönnunum úr hans eigin flokki, sem var
honum samferða í flugvélinni fyrir tæpum tveim klukkus
stundum og sem sagði brandara í gríð og erg, sá hughrausU
asti í öllum flokknum... hann var dauður, sprengd.yr 5
tætlur. Og sökina á hópur æstra bænda... Nei, sökina
á . .. stríðið!
Flokksforinginn kingir með erfiðismunum og snýr sév
að liðs'foringjanum. t
„Við verðum áð halda áfram“, tautáf hann.
„Nei!“ öskrar liðsforinginn, „Ekki einu skrefi lengra! ÍÉg
verð að klófesta þá ... helvízka hundana! Ég skal kyf-kja
þá . ..“ Röddin brestur. Tárin renna niður krímótt andlit*
ið. „Komið! þrír eða fjórir sjálfboðaliðar! Jæja, Paschens
Schöller, Mommer. Það er nóg. Hinir verða hér. Plancle
yfirliðþjálfi stjórnar deildinni!"
„Nemið staðar!“ hrópar Hans Karsten. „Þetta er brjáls
æði!“ |
Hann hleypur til og grípur í handlegg bróður síns.
„Spýttu á eftir mér!“ skrækir Fritz. Hann hleypur með^
fram kjarrinu, nokkru á undan Paschen, Schöller og Momi
mer. Rauði hálsklúturinn blaktir eins og veifa.
Fritz Karsten hendist yfir stokka og steina eins og f jalla^
geit. Trjágreinarnar rífa hann til blóðs, hann dettur og snýr
annan fótinn, klöngrast á fætur aftur og þýtur áfram.
Hann kemur út úr olíuviðarlundinum. Bretarnir vinstra
megin við bóndabæinn koma auga á hann og skjóta eins og
vitlausir. Liðsforinginn hleypur áfram með menn sína á
hælum sér. Skotin fljúga allt í kringum þá. Hann heyrir
ekkert. Finnur ekkert. öll skynsemi er rokin út í veður og
vind. Hann hefur enga meðaumkun með sínum eigin mönn-a
um. Hann sér aðeins sundurskatinn líkama Schmidts. :|
Á sama andartaki og hann er að velta fyrir sér hvernig
hann eigi að tvístra fótgönguliðinu fyrir framan bónda-4
bæinn, sér hann að nágrannaherdeildin kemur til skjalanna4
Tveir eða þrír stórskotaliðar reyna að komast undan. Þeir
endastingast í sandinn. Ekkert skotanna geigar.
Karsten hleypur strax í aðra átt. Nú er leiðin að bónda*
bænum greið. Hann gefur mönnunum merki um að þeir
skuli hlaupa framhjá hæðinni og að bóndabænum. Skæru-s
liðarnir hafa raðað sér þar upp.
Karsten á eftir fimmtíu metra að þeim. Þetta er hópuc
af sólbrenndum, skeggjuðum bændum, með bjálfalegar,
langar haglabyssur, heygaffla og ljái.
SPÉ
Þetta er ekki staöurinn til að vera
með frekju, Haukur.
■; T
Furðulegt til þess að vita, að það’
tekur eikartré 100 ár að ná þessum
sverleika.
FIMMTUDAGUR 21. JANÚAR 1971 W