Alþýðublaðið - 15.02.1971, Page 5

Ðidier Rigault er tuttugu eg sex ára gamall, fæddur og uppal-
inn í Frakklandi. Móðir h>ans er austurrísk og sjálfur er hann
giftur norskri stúlku. Hann tók embættispróf í lögfræði á síð-
asta ari og hefur sérhæft sig í þj óðarétti með tilvísun til Efna-
hagsbandalagsins. Hann undirbýr doktorsritgerð um Nordek.
□ SKANDÍNAVÍSJKU þjóð-
irnar eru þekktar íyrir lýð-
ræði siíbt og lýðræðislegan
hugsunarhátt. Þær leru sann-
færðar um ágæti þingræðis-
in3. En hvaða lögfræðingur,
hagfræðingur eða stjórnm'ála-
maður getur sagt nokkuð með
vissu um raunverulegt gildi
þjóðaratkvæðagreiðslu um
jafn flókið og víðtækt mál og
inlitgÖ.ngu í Efnatiagsbanda-
lagið?
Þjóðaratkvæðagreiðsla er
lýðræðisleg ákvörðunaraðferð.
í mótsetningu við Noreg fylg-
ir Sviss gamalli erfðavenju í
sambandi við þjóðaratkvæða
greiðslu. Hún er í þvi fólgin,
að því aðeins megi leggja mál
undir þann úrskurð, að það sé
augljóst og skilmerkiiegt. —
Þetta er ekki fyrir hendi hvað
snertir spurninguna um inn-
göngu i Efnahagsbandalagið,
og fyrir bragðið mundi það
hafa í för með sér áróðursbar
áttu af hálfu tveggja and-
stæðra heilda — þeim sem eru
með og þeim sem eru á móti
aðild að Efnahagsbandalag-
inu. Sá aðilinn sem ræður yfir
rrieii'a fé til að kosta slíkan
áróður, mundi að öllum líkind
um ganga með sigur af hólmi,
en það er í sjálfu sér síður en
svo lýðræðislegt.
f Frakklandi lagði De
Gaulle niður völd að lokinni
þj óðaratkvæðagreiðslu. Þar
var grleitt atkvæði með eða
móti dreifingu framkvæmda-
valdsins. Það var harla flók-
ið mál, jafnvel fyrir sérfræð-
inga. Og þar sem almenningur
bar ekki skynbragð á það,
greiddu menn atkvæði með
eða móti de Gaulle í staðinn,
og þar með var frumvarpið
fellt, >enda þótt það væri gott
og gagnlegt. Ég tel ástæðu til
að benda á það að stjórnir
vissra sósíaliskra ríkja og her-
foringjastjórnir í Suður-Ame-
ríku beita oft og tíðum þjóð-
aratkvæðagreiðslu með mjög
góðum á'rangri. Þjóðaratkv.
greiðslan getur því verið lýð-
ræðislegt vopn, en það vopn
má einnig misnota í nafni lýð-
ræðisins.
Væri ég Norðmaður, mundi
ég 1 eggja þá spurningu fyrir
sjálfan mig hvaða gagn þjóð-
in hefði af stórþingi og ríkis-
stjórn, ef þær gtofnanir eiga
alltaf að leita til herrnar um
úrskurð í öllum helztu vanda
málum. Verði afstaðan til
Efnahagsbandalagsins ákveð-
in eð þjóðaratkv.greiðslu,
verður og erfiðara að breyta
þeim úrskurði síðar. Verði rík
isstjórnin látin taka ákvörð-
un, geta nýjar kosningar
breytt henni. Víkjum þá að
málinu sjálfu. Sjávarútvegur-
inn norski á þegar við erfið-
leikn að stríða, og þar er ekki
Efnahagsbandalaginu um að
kenna heldur markaðsskorti.
Gerist Norðmenn aðilar að
Efnahagsbamdalaginiu vei'ður
fiskverðið stöðugra. Ennfrem-
ur glata Norðmenn þá ekki
Evrópumarkaði sinum og geta
fært út markað sinn í Afríku.
Standi Norðm'enn utan Efna-
hagsbandalagsins munu þjó'ð-
ir eins og Frakkar ög ítalir og
sambandsríki í Afríku auka
fiskframleiðs'lu sína, en Norð-
menn ekki lengur hafa tæki-
færi til að selja fiskfram-
leiðslu sína í fvrri markaðs-
löndum sínum í Evrópu. —
Hverjum eiga þeir þá að selja
fiskinn? Svíum? Sovétríkjun-
um eða Bandarílijunum, þar
sem þeir hafa þegar unnið
nokkurn markað? Þegar Norð
menn eru komnir í þá að-
stöðu, mega þeir og gera ráð
fyrir harðnandi samkeppni af
hálfu Efnahagsbandatagsríkja,
sem þá munu stöðugt efla og
bæta fiskframleiðslu sína.
Norski landbúnaðurinn á
líka í alvarlegum örðugleik-
um. En, við skulum líta á mál-
in af raunsæi. Sennilega kæmi
aðild að Efnahagsbandaíaginu
harðast niður á þeim atvinnu-
Vegi, svo fremi sem norskir
bændur nytu þar ékki sömu
fríðanda og franskri bændur
hafa hlotið. Fyrir 1967 voru
margir franskir bændur and-
vígir aðild að Markaðsbanda-
laginu, en jafnvel þótt þeir
eigi ekki við nein sældarkjör
að búa nú, eru það samt þeir
sem borið hafa mest úr býtum
í Brússel. Án aðildar að Efna-
hagsbandalaginu, væru fransk
ir bændur enn verr settir. —
Þeir myndu blátt áfram ekki
geta lifað mannsæmandj lífi.
En það eru margir atvinnu-
vegir, til dæmis skógvinnslai.
iðnaður og siglingar, þar sem
mikill hagnaður yrði að Efna-
hagshandalagsaðild, og það
kæmi þá í þeirra hlut að bæta
hinum tapið.
Hagsbætur iðnaðarins í sam
bandi við slíka aðild era svo
aLkunnar, að ég kýs heldur
að ræða hvað orðið gæti ef
Norðmenn stæðu utan banda-
lagsins. Öll aðstaða iðnaðar-
ins yrði þá hin erfiðasta. Til
dæmis munu Frakkar og Þjóð
verjar þá auka álframleiðslu
— að svo miklu leyti að hún
nægi Evrópu. Verði 'skortur á
trjáviði, verður ódýraat að
kaupa hann í Afríku. Þá muri
og norski verzlunarflotinn
glata flutningamarkaði sínum.
Og þessum Evrópumörkuðum
mundu Norðmenn þá glata að
fullu.
Þess verður ekki í mörg ár
að bíða, að við verðum að
velja á milli Evrópu, Sovét-
ríkjanna, Kína eða Banda-
ríkjanna. Ég er sammála öll-
um .þeim ssm itelja að þá sé
illn farið, e.n allt bendir til að
hjá því verði ekki komizt.
Persónuléga kýs ég að börn
mín tieljist til Evi'ópu.
Við skulum hugsa okkur
Norðmenn utan Efnahags-
bandalagsins. Þeu’ mundu
ékki komast af þannig einangr
aðir. og yrðu því tilneyddir að
leita stuðnings hiá einhverju
ÐtórVeldanna, að minnsta
kosti hvað v’erzlunina snertir.
Gangi Norðmenn í Efna-
hagsbandala'gið munu þeir
njóta þar jafnréttis við
Belgíu, Luxemborg og Hol-
land, og ekki er að sjá að nein
n ivð sé ríkjandi í þeim lönd-
um. Stjórnmálaleg samstaða
Evrópua'íkja mundi styrkja að
fitöðu smáþjóðanna út á við.
Gerum ráð fyrir að Sovétitrík
in ákvæðu að ráðást inn í
Finnland? Hvað gætum við þá
aðhafst eins og nú er ástatt’
Að pUum Hkindum yrði það
eit 'hvað svipað og begar Var-
sjárbandlagsríkin réðust inn í
Tékkóslovakíu. Sameinuð og
sterk Evrópa mundi gerbreyta
því viðhorfi. En þessi styrkur
og öryggi Evrópu mundi að
sjálfsögðu kosta okkur það,
að við fórnuðum einhverju af
sjálfstæði okkar innan banda-
lagsins, en hinsvegar mundi
það ekki draga úr frelsi neinn
ar aðildarþjóðar að kjó-a sér
þá stjórn, sem hún vildi. —
Þing Evrópuríkjanna yrði þá
ei'tthvað í líkingu við banda-
ii'isík'a þiingjö og yliLr'ðt^órn,
þeirra svipuð stjórninni 'i
Washington. Nú er það hins-
vegar vilað að flest ríki í
Bandaríkjunum eru á önd-
verðum meiði við Nixon og
stefnu þjóðþingsins hvað ^
snertir styrjöldina í Vietnam.
Við yr'ðum því að'tryggja það,
til dæmis með beinum kosn-
ingum, að Evrópuþingið yrði
lýðræðislegra, þannig að smá- "
ríkin eignuðu9t hlutfaMslega '
flesta fulltrúa, kjörna almenn v'
um kosnirlgum.
Er Efnahagsbandalagið eiti-
göngu fyrir kapitalista? Þeir
sem álíta það, ættu að athugá’".......
allar þær félagslegu umbæt-
ur, sem það stendur áð —
frjáls vinumarkaður, almenn-
ar tryggingar, ellijaun og fýöl-
skyldubætur. í stað þess að
gagnrýna, ættum við að vinna ~
að auknum endurbótum á
þessu sviði, til dæmis að próf- ' ’
skírteini frá skólum í einu
aðfldarríki væri viðurkennt
þeim öllum, að frelsi í háskóla ' 1
námi yrði aukið, hlutdeild í
hagnaði almennari, og svo
framvegis.
Þá ber að auka aðsttoð við
vanhróuðu ríkin. Slík aðstoð
af hálfu Evrópu verður ópóli-
tískari fyrir það, að það
stenda að henni þjóðir með,
ólíkar pólitiskar sikoðanir. Af
þeim ástæðum kjósa og þróun _
arn’kin he-lzt aðstoð f'á þeim
'Vindum. Með •r!a'mi'íJTin1!'i»ri
-’IS**5-'-
sito'fín.un fyrir Evrópu, sem _
* * 1T
bæði safnaði fé til slíkrar að- . .
Stoðar og ráðstafaði þvi, yr'ði
sú aðstoð samræmdaTi og féð "
kæmi að betri notum. Við _
'T-*"
skulum vona að Evrópa nái
einhvemtíma svo langt að
hún sambykki tillöguna ssm
fram kom á ráð-'efnurmi í
D'slhi — 1% af þjóðartekjun-
\im gangi til þróunarlandanna.
í fyrstu munu Norðmenn eiga. ._
við nokkra R'ðþóttuna'i'örðug-
leika að stríða. ef þeir gerast.
aðilar að Efnahagsbandalag-
inu. Ef til vill hefði verið kom
Framh. á bls. 8.
B
MÁNUDAGUR 15. FEBRÚAR*1971 5
u ' '■ i í'