Alþýðublaðið - 11.05.1972, Qupperneq 11

Kross
gátu-
kríliö
V£fíK EfTlfí
H. u Lfíxft£ 5 5
i
w
k-
HÉfíDfí SfVrwL ''Olfí/S 'sofíá fífí L£/fí rau Gft n3 nfí

‘bKfí romfí
yf/r höfh u
flREHN UR
Snogg fí
Dfífís 1 FRHD bftujft
1” “ OR&Lft FLÖSNi
fíE/nuR
ÞEKjfí TORF!
□ u
Tfíkv IfíUGfí T>/

N (Þ t>v T\
■A th S S s r 3> <S\
S r- e-
*>» Ci' Þ- O' <J\ s *
Þ h •
Þ N r Cn O' ■2: 3> §
* * *
eftir
Arthur
Mayse
við. Dóttir hans hafði reist þetta skýli af sjálfsdáð-
um. Mike, sem var farinn upp að vatninu til þess að
veiða urriða, hafði neitað að lána henni exina sina,
en hafði lánað henni hnifinn sinn með hálfum huga
þó. Hann hafði samt hjálpað henni með þvi að
höggva nægan efnivið i skýlið. Þetta hafði allt gerzt
i mestu rólegheitum, án þess að Mike þyrfti að
reyna mikið á sig við viðarhöggið. Halsted hafði
haft gaman af þvi að horfa á hann vinna. Hann
kunni að meta góð vinnubrögð og vinnulagni, hvort
sem um var að ræða menn eða vélar.
Þótt Linn hefði reynt að fela það, þá gat Halsted
séð hve stolt hún var yfir skýlinu. Halsted gat ekki
að þvi gert að brosa, þegar hún settist á hækjur sér
við hliðina á eldinum og fór að vernda afganginn af
múrmeldýrinu frá þvi um morguninn á teini. Hún
er róleg og ákveðin, hugsaði hann með sjálfum sér.
Hún hefði alveg eins getað verið stödd i ibúðinni
þeirra i Oakland, svo róleg var hún.
Halsted komst að þeirri niðurstöðu, að þau hefðu
gengið milli tiu og fimmtán km. um daginn. Það
var töluverð vegalengd fyrir mann, sem bar annan
mann á bakinu. Virðing hans fyrir Mike hafði
margfaldazt. Þegar þau höfðu komizt niður fjalls
skriðuna, og svæðið var orðið greiðara yfirferðar
hafði það stundum gerzt að Mike hrasaði, þó að
landið væri eins slétt, eins og skautasvell. Jafnvel
þessi stálgerða hetja hafði sinar takmarkanir.
Hann ákvað að ympra aftur á þvi við Mike, hvort
ekki væri viturlegt að búa til hækjur. Þegar hann
var i sjóhernum hafði hann einu sinni brotið á sér
ökkla, og þá hafði hann vanizt þvi að ganga við
hækjur.
Fóturinn var orðinn næstum alveg tilfinningar-
laus núna. Hann var bæði glaður og leiður yfir þvi.
Linn hafði sagt, að ennþá sæust þess engin merki,
að farið væri að grafa i fætinum, og hann vonaði, að
hún hefði rétt fyrir ser. Hann yrði að ræða betur við
Mike um fótinn á áer. Hann hlakkaði til að sjá Mike
aftur.
Það var undarlegt, að hugsa til þess að þurfa
kannski að vera með gerfifót, það sem eftir væri
ævinnar. En það var nú kannski ekki svo alvarlegt
nú á þessum timum bila og flugvéla. Nú á dögum
notaði maður fæturnar raunar sáralitið.
Hann fór aftur að hugsa um þessa exi. Kvöldið áð-
ur hafði hann horft á Mike brýna hana. Hún hlaut að
vera flugbeitt. Eggin var sjálfsagt köld..nógu köld
til þess að deyfa alla verki. ..köld eins og is...
Halsted teygði sig eftir krúsinni, sem i var viski
blandað með vatni.
„Hvernig liður þér, Morg?”
,,Mér liður stórvel, stúlka min. Stórvel”.
Hún hafði nokkrum sinnum þennan dag kallað
hann pabba, og honum fannst það gott. Hann var
dálitið gamaldags i hugsunarhætti. Hann hafði
gaman af litlum vinalegum tréhúsum með risi og
helzt með kvistum á þakinu. Hann kunni lika að
meta þessar gamaldags kolaeldavélar, en þær voru
núna orðnar eins sjaldgæfar eins og ósvikin sveit-
aepli. Það var langt siðan hann hafði bragðað eitt
slikt. Þegar hann kæmist héðan ætlaði hann að fá
sér fulla tunnu af þeim. Hann vissi vel hvernig
svona sveitaepli voru á bragðið...fersk...bragðið
minnti meira á peru en á epli...ef hann hefði bara
eitt núna.
Ef hann kæmist héðan. Þetta var i fyrsta sinn,
sem hann var ekki alveg viss um, að hann kæmist
nokkurn tima héðan. Hann horfði á særða fótinn.
Innst inni var hann ekki svo viss um, að það væri
rétt hjá Mike að bera hann. En sjálfur var hann allt
of veikur til þess að taka nokkra ákvörðun i þessu
máli, og Mike hafði rétt fyrir sér að einu leyti að
minnsta kosti, hann varð að komast til læknis eins
fljótt og auðið var.
Linn hrissti hárið frá enninu og leit á hann.
,,Mike ætti að fara að koma,pabbi. Ég ætla bara
að vona, að hann hafi haft heppnina með sér við
veiðiskapinn”.
,,Það vona ég lika. Ég gæti borðað fullan pott af
urriða núna”.
Eins og hann var nú á sig kominn gat hann fundið
áhrifin af áfenginu, þótt það væri sáralitið sem hann
hafði drukkið. Honum leið tiltölulega vel, hæfilega
toga hans til að leyfa bardaga-
flokkum sinum að ganga i lið
með hinum sameinaða herafla.
Þvi var afráðið að senda
Passy ofursta og Brossoletto
höfuðsmann til Frakklands til
að koma i kring samræmingu
mótspyrnuhreyfinganna á her-
numda svæðinu.
Passy, yfirmaður B.C.R.A.
stóð þá á þritugu. Hann var
óttalaus, fágaður og skarp-
greindur maður og hét réttu
nafni Adré Dewavrin. Hann
hafði hlotið menntun sina i Par-
is við Collége Stanislas, Lycée
Louis le Grand og Ecole Poly-
echnique. Árið 1938 hafði hann
verið aðstoðarpróf. i hervarna
fræðum i St. Cyr og barizt i Nor-
egi árið 1940. Hann hafði farið
frá Frakkladi til liðs við de
Gaulle 18. júni 1940. Eftir striðið
var hann sæmdur ýmsum heið-
ursmerkjum, brezkum, frönsk-
um og norskum.
Pierre Brossolette, sem enn
var ekki fertugur, var litill vexti
og grannur. Hann hafði þykkt
svart hár með mjallhvitan lokk
yfir enninu. Passy segir um
hann: ,,Brossolette var án efa
sá maður, sem af öllum þeim, er
ég hef kynnzt um ævina, hafði
mest áhrif á mig”. Hann hafði
tekið sagnfræðipróf frá Ecole
Normale og ritaði fyrir striðið
reglulega greinar i sósialista-
blaðið Le Populaire. Hann hafði
starfað sem erlendur frétta-
maður við franska útvarpið, en
var sagt upp þar árið 1938 vegna
harðyrtrar gagnrýni hans á
Munchen sáttmálanum.
Passy leit svo á, að brezkir
njósnarar, er notfærðu sér þjón-
ustu Frakka búsettra i Frakk-
landi, létu þá oft standa i þeirri
meiningu að þeir væru að vinna
fyrir de Gaulle enda þótt þeir
væru i rauninni aðeins að vinna
fyrir Breta. Hann grunaði einn-
ig, að brezkir njósnarar hefðu
stofnað til vandræða með þvi að
setja sig i samband við hópa,
sem þegar voru i tengslum við
B.C.R.A., og vildi komast að
hinu sanna i málinu. Þetta
ákvað hann að gera jafnframt
þvi sem hann ynni að skipulagn-
ingunni. En til að koma i veg
fyrir að skýrsla hans yrði álitin
hlutdræg, fór hann fram á að
brezkur foringi yrði sendur með
þeim Brossolette og skyldi hann
skila sjálfstæðri skýrslu, bæði
um þetta mál og skipulagn-
ingarstarfið. Vegna þekkingar
sinnar á Frakklandi og vegna
lýtalausrar frönskukunnáttu
sinnar, varð Yeo-Thomas fyrir
valinu. Til aukins öryggis hlaut
hann dulnefnið Sæhesturinn.
Hann var óðara sendur til Beul-
ieu, þar sem hann lærði hina
vandasömu list að senda skeyti
á dulmáli.
Þegar Yeo-Thomas kom aftur
til London, voru honum fengin
fölsuð skilriki með nafni Franc-
ois Thierry og varð hann að læra
ævisögu hans utanbókar og
heimfæra á sjálfan sig. Hann
var fæddur 17. júni árið 1901 i
Arras og var piparsveinn. Honum
voru ennfremur afhent ýtarleg
fyrirmæli varðandi förina.
5. kafli.
Á þessum timum áttu aðgerðir
sér stað þegar tungl var á öðru
eða þriðja kvartili, helst að það
væri fullt. Yeo-Thomas reiknaði
út að hann myndi eiga að leggja
af stað milli 17. og 28. febrúar.
Þegar liða tók að brottfaratiman-
um vakti það undrun hans, að
hann skyldi ekki vera hræddur. 1
stað þess varð honum hugsað til
José Dupuis, kennslukonunnar,
sem hann hafði sent póstkortið
frá Pointe-de-Grave. Hann var
vongóður um að hún hlustaði á
frönsku fréttirnar frá London, og
sendi henni kveðju gegnum
B.B.C. ,,Frá Tommy til José. Við
drekkum bráðlega aftur saman
góða vinið frá Chignin”. Á há-
tiðisdögum fyrir styrjöldina hafði
Yeo-Thomas
hann drukkið þetta vin með henni
i þorpinu, sem það var heitið
eftir, og hann var þess fullviss aö
hún myndi skilja kveðjuna ef hún
, heyrði hana.
Áætlunin hafði hinsvegar
breytzt litið eitt. Brossolette var
þegar lagður af stað og Passy og
Yeo-Thomas áttu að koma á eftir.
Um morguninn 24. febrúar var
Tommy gert aðvart um að leið-
angurinn ætti að hefjast þá um
kvöldið. Hann snæddi kveðjumál-
tið með Barböru sem nú var ó-
breyttur borgari i þjónustu
B.C.R.A. Klukkan þrjú fór hann
frá Dorset Square til Duke street
númer 10, þar sem hann náði i
Passy. Þeim var ekið gegnum
kalt, þokumistrað sveitalandslag
til Tempsford i Miðlöndum, en
þangað komu þeir um klukkan
fimm.
Þegar þeir höfðu þegið bolla af
rjúkandi heitu tei fóru þeir yfir
útbúnað sinn undir haukfránu
eftirliti aðstoðarforingja. I öllum
fötum, sem þeir áttu að klæðast i
Frakklandi var leitað grandgæfi-
lega að enskum merkjum, er
komið gætu upp um þá, sömuleið-
is var öllum vösum snúið við til að
ganga úr skugga um að þar hefðu
ekki gleymzt neinir brezkir far-
miðar eöa frimerkt umslög.
Ekkert var amast við nisti
Grabbe greifynju, sem Yeo-
Thomas bar enn um háls sér.
Þegar þeir höfðu farið úr ein-
kennisbúningunum og i hin
borgaralegu klæði, stungu þeir á
sig fölsuðu frönsku skilrikjunum,
peningum sinum, benzedrine töfl-
unum og öörum föggum. Ef til
þess kæmi snögglega, kom Yeo-
Thomas cyanide töflu sinnifyrir i
vestisvasanum, en Passy faldi
sina i litlum signethring með loki.
Þeir snæddu kvöldverð með yfir-
foringjanum, sem opnaði flösku
af afbragðs búrgundarvini.
Njósnararnir tveir færðu sig nú
o
Fimmtudagur 11. maí 1972