Alþýðublaðið - 14.06.1972, Side 11

Á VALDI VÍÐÁTTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
Kross-
gátu-
krílið
■ PftTbR. SK'ITUd /NfY K
FjfíLL 2 t/HS
iv 'Ð/g
SKOLLl
fífíOON XELS/
d
MfíTT L’/TUL mm 5 OÐ t /A7/
vt/lu Tí ><© Tð*v-v
1 HfíNK!
5KST B//VS U/fl L
Kom t
c
5 TEF HUR
HO: £ND /TY&
C: "1 ks
4> í: ■Q Lb o.
'NÍ ik > f' tt,
* Þ 'X o
s C: 1) ks >1
ib ÍJ *)
en hann varð einhvern veginn að gera við þær um
kvöldið.
Hún snarstanzaði, svo að hann hafði næstum rek-
izt á hana. ,,Mike, þér ver-ið að lita á þessa sprungu,
ég held ekki, að við komumst yfir hana”.
Þau voru komin alllangt innundir klettahlíðarnar.
Hér voru tré, og þegar hann horfði upp, gat hann
óljóst greint draugalegar útlinur grenitrjánna, eins
og þau kæmu gangandi á móti þeim. Siðan leit hann
niður á við, og honum varð ljóst, að skriðjökullinn
hafði greitt þeim náðar höggið. Fjallgöngumenn
eiga nafn yfir þennan gapandi kjaft milli issins og
stórgrýtisins. Fjallaskarð. Skarðið var nú að
minnsta kosti tiu metra breitt.
,,Við fylgjum þvi niður eftir”, tautaði hann.
,,Það þrengist sjálfsagt, eftir þvi sem neðar dreg-
ur”.
Það gerði það, en aldrei nægilega mikið. Hann
hafði vonazt til að geta komizt yfir á stafnum með
þvi að sveifla sér yfir, byggja brú úr trjábolum og
bera Halsted siðan yfir. En hér var ekkert hægt að
gera. Sprungan var eins löng og augað eygði, og
dagsbirtan var næstum þorrin.
,,Förum niður með skriðunni”.
Þau leituðu skjóls á bak við klett á hæð við hús.
Hann var eins og legsteinn á leiði jötuns. Þokan
smaug allt umhverfis þau og leið framhjá þeim.
Þetta var ömurlegur staður, sem þau höfðu valið,
og það yrði kalt, ef þau gætu ekki kveikt bál. Mike
dró mjög i efa, að Jalsted myndi lifa nóttina af.
Þau vöfðu hann vandlega inn i ullarábreiðuna og
segldúkinn og lögðu hann i grjótruðninginn. Bör-
urnar lögðu þau undir axlir hans, svo aðeins betur
færi um hann. Mike bauð honum að borða af urr-
iðanum, sem þau höfðu leift af siðustu máltið, en
sjúklingurinn hristi höfuðið.
,,Ég er ekki svangur”.
,,Gefðu honum að drekka, Linn, rétt nóg til þess
að væta kverkarnar”.
,,Fæ ég að hlusta á sekkjapiputónleikana nú?”
,,Á morgun. I fyrramálið”. Hann neyddi sig til að
brosa og lagðist við hlið Halsteds á kalda steinana,
sem sólin var nú hætt að verma.
,,Ég er dálitið móður þessa stundina, pabbi”.
,,Þetta er i fyrsta sinn, sem þú viðurkennir það”.
tuldraði Halsted. Það var góðs viti, hann barðist
ennþá, og hann mundi halda þvi áfram, unz yfir
lyki.
Mike gaf honum tvær aspirintöflur úr glasinu,
sem var næstum tómt nú. Það var kannski ekkert
sérstaklega skynsamlegt að taka aspirin ofan i
áfengi, en lyfjabirgðir þeirra voru mjög tak-
markaðar.
,,Ég þarf að biðja þig um dálitið,” sagði Halsted.
„Þegar við komum til tjaldbúðanna, langar mig að
biðja þig og Ves að gera mér greiða. Ég vil að þú
leggir ökklann á mér og höggvir fótinn af mér með
beittu öxinni þinni. Annars drepur hann mig, dreng-
ur minn, hann spýr eitri um allan likama minn.
Eina von min er sú, að hann sé tekinn af.”
„Auðvitað, Morg.” Til allrar hamingju sat
stúlkan of fjarri til að heyra, kreppt saman af
þreytu með höfuðið á hnjánum. Mike var þvi feginn,
að hún skyldi ekki hafa heyrt til þeirra, hún hafði
þegar við nógu miklar áhyggjur að striða.
„Ég skal tala við Ves um þetta, þegar við komum
til skógarins. Við sláum upp góðum tjaldbúðum og
gerum þig áreiðanlega heilbrigðan.” Hönd þreifaði
eftir hans hendi undir teppinu, og hann tók um
hana. Sjúklingurinn var sterkari en hann hafði búizt
við.
„Viltu ekki reyna að sofa dálitið?”
Hann hélt hendi Halsteds i sinni, meðan hann
kreppti sig saman við hlið hans i þokunni. Svefn eða
mók, hann var ekki lengur viss um, hvort það var.
Þetta hafði verið slæmur dagur fyrir hann, enn
erfiðari samt þessum þrautseiga, sjúka manni, sem
lá við bak hans. Af samhengislausu tuldri hans
hafði hann einu sinni greint orðið Linn, einu sinni
sitt eigið nafn og siðar orð sem mátti skilja sem
„Ves”.
Þetta, hugsaði hann, var einn þeirra amerisku
29
hafa nálgast það að þurfa að
keppa við timapn um náð og
miskunn Himnaföðurins. Hann
vissi að hann hafði mikið til sins
máls.en vardauðhræddur um að
i flýtinum mundi sér sjást yfir
veigamestu atriðin. Hann byrj-
aði strax á leynihernum og
Maquis-sveitunum. Hann ræddi
um hinn ægilega hörgul á vopn-
um og tækjum. Um þörfina fyrir
flugvélar til að senda útbún-
aðinn. Hann sagði forsætisráð-
herranum frá hinum hugdjörfu
konum og körlum, sem hættu á
pyndingar og liflát með þvi að
bera skilaboð um fjölfarnar lög-
regluherjaðar götur Parisar-
borgar og biða eftir njósnurum i
myrkrinu i veðurbörðum
óbyggðum Mið-Frakklands. Aö
lokum stóð hann á öndinni. hellti
allri sólarsögunni yfir Mr.
Churchill o(* vonaði að hetjan
hans myndi skilja hann. það
gerði hetjan.
— Fáið yður sæti, sagði
Churchill, og þegar Tommy var
seztur: Hverskonar samtök eru
Maquis-sveitirnar?
Þegar Yeo-Thomas hafði sagt
honum frá þeim i smáatriðum,
að ógleymdum hópunum þar
sem þrjátiu manns voru um
einn riffil, sagði Churchill: —
beir munu þurfa fatnað auk
vopnanna?
— Já herra.
— Hverskonar fatnað þurfa
þeir?
— Þykka ullarsokka, nær- .
fatnað, vettlinga, vindúlpur,
sterka skó.
— Hve mikið af hverju?
— bað verður að fara eftir
fjölda þeirra flugvéla, sem við
höfum til umráða við birgða-
flutningana.
— Hve margar flugvélar þarf
til að hraða aðgerðum yðar eins
og þörf er á?
— Að minnsta kosti hundrað,
herra, fleiri ef mögulegt er.
— Ég skal sjá um að þér fáið
hundrað til að byrja með.
Yeo-Thomas bað fyrir sér i
hljóði. — Þakka yður fyrir,
herra, en það er nauðsynlegt að
flugvélarnar séu i fullkomnu
lagi og geti farið að minnsta
kosti tvö hundruö og fimmtiu
ferðir á hverju tungltimabili.
— Ég skal sjá til þess. Geti
þessar hundrað vélar ekki ann-
að nauðsynlegum fjölda ferða,
verðið þér að fá fleiri vélar.
Nú var Yeo-Thornas viss um
að sér hefði orðið eitthvað
ágengt og hann hóf mál sitt að
nýju. Hann sagði forsætisráð-
herranum allt, sem hann vissi
um ástandið i Frakklandi. Hann
sagði honum frá skemmdar-
verkastarfseminni og hræði-
legum pislum venjulegs al-
múgafólks. Ef til vill hefur hann
i ákefð sinni gert sig sekan um
endurtekningar, þvi Churchill
tók aftur fram i fyrir honum.
— Hafið þér skilað skrifuðum
skýrslum um þessi mál?
— Já, herra.
F'orsætisráðherrann sneri sér
að Morton major. — Hvers-
vegna hafa mér ekki verið
sendar þær, Morton?
— Ég veit það ekki, herra, ég
skal komast að þvi.
Já, og sjáið um að ég fái þær
strax.
Churchill vék sér aftur að
Yeo-Thomas. Hann dró fram
höfuðatriðin hiklaúst og hnit-
miðað og spurði Yeo-Thomas
nokkurra spurninga, sem hann
kveður hafa ,,hitt beint i mark”.
Hvilik hugsun, þvilik fjöl-
hæfni! segir hann. Forsætisráð-
herrann var að sjálfsögðu mað-
ur að skapi Yeo-Thomas og mér
er nær að halda að Yeo-Thomas
hafi fallið Churchill vel i geð,
þvi hann leit til hans, kimdi og
sagði:
— Þér hafið valið yður
óvenjulega leið að hlutunum og
valdið hálfgerðu skammhlaupi i
embættiskerfinu, þetta hefði
Yeo-Thomas
getað orðið yður að fótakefli, en
ég skal sjá um að ekkert slikt
eigi sér stað.
Þarna á stundinni skrifaöi
forsætisráðherrann hjá sér það
sem Yeo-Thomas hafði sagt
honum, auk þess gaf hann út
skipun til flugmálaráðuneytis-
ins um að leggja ,,R.F.” deild-
inni til eitt hundrað flugvélar.
Hann hafði rétt lokið þessu þeg-
ar inn kom M. Astier de la Vig-
erie, sem Yeo-Thomas hafði
þegar hitt nokkrum sinnum.
— Yeo-Thomas sveitarforingi
hefur verið hér að tala máli
F'rakklands, monsieur de la
Vigerie, og ég hef verið að
hlusta á hann, sagði Churchill.
Ég hef i hyggju að auka veru-
lega fjölda þeirra flugvéla, sem
fara með fallhlifarsendingar til
mótspyrnuhreyfingarinnar og
meira verður sent af vopnum og
öðrum útbúnaði.
Yeo-Thomas fór út úr Down-
ing Street númer 10 eins og
hann svifi i loftinu. Hann hafði
dvalið i fimmtiu og fimm
minútur hjá forsætisráðherr-
anum, sem hann eignaði rétti-
lega verndun vestrænnar sið-
menningar. Eitthvað af þessum
innri sigurljóma hlýtur að hafa
lagt af honum þegar hann kom
aftur til Norgeby House, þar
sem „R.F.” deildin var til húsa,
þvi ekki leið á löngu áður en
hann var leitaður uppi af nokkr-
um mjög háttsettum foringjum,
sem óskuðu honum af forsjálni
til haningju með þetta frum-
kvæði hans.
Töfrasprotinn, sem Winston
Churchill hafði veifað, var vold-
ugur : áður en tveir sólar-
hringar voru liðnir, hafði
,,R.F.” deildin til umráða
tuttugu og tvær Halifaxvélar,
tólf Liberator-vélar, þrjátiu og
sex Stirling-vélar, sex Albe-
o
Miðvikudagur 14. júní 1972