Alþýðublaðið - 24.06.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
\ 7
&Öf>A W/VA'/I . 70 ,
□ ■oTeFVfí /V TfTfíóF UR/NN urvúr v/Ð/£> OunÞR fíND/?
m&l
HÆNUR Hj'fíNl NN

/HfíCrfí HLUr/ ARK
SfímTH F/SK- urinN
5 Purvfí r/ua WFT spýju fí L mú&i

S/LLUN. v£NV! fgypZ
TRB
u 1 SIHJUN BKKI möPG

'fý&R hiOP/NH 9 FRosr SKBffí m»FL
■ ■ i ■ %■ ■ í ■ £
$
iSMi') ■ ■ *
^ Cö -•(ðC;S-*'~','':ö- k
i>> r~ MC <f> ~
■ ~- A) ■ NQ
r . _ _ eftir
A VAI m VIÐATTIINI UAD Arthur
H VHL ,111 viuHiiuni llflll Mayse
73
„Eigum við að skira hann i höfuðið á Angelu?”
spurði hann Halsted.
,,Hún hefur þegar verið heiðruð nóg,” sagði Linn
og stóð upp frá pinklinum og hélt á flöskunni i hend-
inni. ,,Ég hef ekki beðið um heilt fjall, en samt
finnst mér ég mega fá eitthvað.”
Brosandi gekk hún niður að flekanum. Þetta var
hæglát og þögul stúlka, hugsaði Mike, nema þegar
skapgerð hinnar irsku móður hennar náði yfir
höndinni, og sænska stúlkan sem venjulega var i
fullkomnu jafnvægi, sleppti sér alveg. En að
minnsta kosti var hún ekki sama teprulega stúlkan
og hafði losnað við að fá taugaáfall eftir hrapið nið-
ur á hásléttuna með þvi að tala sig frá þvi. Annars
hugar tók hann eftir þvi, að smókingbuxurnar, sem
hafði verið breytt fyrir hana, sátu nú ekki eins þétt,
og setan hékk utan á henni i stórri fellingu. Þær
voru gauðrifnar, og skórnir hennar voru sundur-
tættir.
Linn hellti smádreitli yfir stefni flekans.
,,Ég skiri þig Linnea A. Halsted,” sagði hún hátt
og greinilega, siðan sneri hún sér við og gekk upp til
þeirra yfir sólbakaða steinana og hélt á flöskunni og
málinu.
Hún hafði ákveðið lag á að hrista hárið frá andlit-
inu með snöggri, tignarlegri hreyfingu. Hún var
lágvaxin og virtist ekki eins þrekmikil og þegar hún
hafði lent á hásléttunni en hún átti enn eftir þrek
Þessir Minnesota-Sviar voru harðgerir og þoldu
mikið.
Hún virtist svo óháð, næstum sama um allt. Kaf-
færingin hafði gert hana að konu aftur, þvi að nú
komu i ljós læri og brjóst. Mike horfði á hana og
fann, hvernig háls hans herptist saman, og hjarta
hans sló svo ört, að jafnvel hinn sinnulausi, lifseigi
Halsted hlaut að heyra það. Honum var það allt of
ljóst hver kom á móti honum.
Ást hans til hinnar konunnar hafði rist grunnt. Nú
fyrst varð honum ljóst hversu grunnt hún hafði rist.
Ástfanginn, hugsaði hann háðslega með sjálfum
sér. Þú ert úti að aka, þú ert sjóðandi vitlaus, þú ert
búinn að vera einn allt of lengi. . .
En hann vissi, að á þessu gat enginn vafi leikið.
Og þetta var einskær óheppni, hann hafði ekki óskað
eftir þessu. Hann hafði ekki i hyggju að láta þetta
vaxa út úr höndunum á sér.
,,Erum við ekki litillát?” sagði hann striðnislega
og reyndi að kyngja kekkinum i hálsinum. Hvað
þýðir A-ið? Getur verið, að þú heitir Linnea
Andrea?”
„Autumn”, sagði hún brosandi. Hún minnti á
drukknaða mús, en jafnvel þótt allur farðinn hefði
skolazt af andliti hennar, var hún ekki litlaus og
daufleg. Munnur hennar hugsaði hann, var mjög
fallegur. ,,Það var skirnarnafn móður minnar. Mér
þykir vænt um það, ég vildi að fólk kallaði mig
það.”
,,Það er fallegt nafn”, viðurkenndi Mike. öll auð
æfi hans voru sjö hundruð dollara virði af gullsandi,
nikkel-platinufundur við Mara, sem virtist harla
varasamur, ásamt veikri von um fimm hundruð
dollara styrk. Enda þótt Linnea Autumn Halsted
hefði ekki verið lofuð öðrum, var hún ekki stúlka
handa honum. ,,Mjög fallegt”, sagði hann, og kökk-
urinn var enn i hálsinum. ,,En það er of seint að
skipta um hesta nú, Linn.”
Mike sá Linn gefa föður sinum mjög veika vin-
blöndu og tók ákvörðun, sem hafði byrjað að mynd-
ast með honum, þegar hann uppgötvaði hve striður
straumurinn var og styrktist, þegar hann negldi
gamla ryðgaða naglana, sem bognuðu og brotnuðu,
i flekann.
,,Ég ætla að skilja ykkur eftir hérna,” sagði hann.
,,Þú heldur eftir öxinni og eldspýtunum, Linn,og öll-
um búnaðinum. Þið Morg getið komið ykkur nota-
lega fyrir og kveikt eld.”
Hún horfði á hann náföl, en hann hélt áfram: ,,Ég
kemst á leiðarenda i einni lotu. Ef ég kemst til
strandar i kvöld, verðið þið sótt i þyrlu strax i fyrra-
málið, að minnsta kosti kemur björgunarflugvél og
læknir i fallhlif.”
Hún hélt áfram að stara á hann. Þau yrðu lika að
hafa þrjá neyðarelda logandi. Kæmist hann ekki á
leiðarenda yrðu eldarnir lifsnauðsyn.
Hvaða simanúmer? Ég skil
ekki.
— Simanúmeriðsem þúhefur
skrifað á þennan seðil.
— Ég hef ekki skrifað neitt
simanúmer á neinn seðil.
— Lygari!
— Ég er enginn lygari.
— Jú, það ertu, sjáðu hérna.
Ernst kom til hans og sýndi
honum tiu-franka seðil, sem
simanúmer hafði verið párað á
með blýanti.
— Ég skrifaði þetta ekki,
sagði Yeo-Thomas. Þetta hlýtur
að hafa verið þarna, þegar ég
fékk seðilinn.
Þetta var sannleikur, en
Ernst trúði honum ekki og sýndi
efasemdir sinar með þvi að
berja hann nokkrum sinnum.
t gegnum rifurnar, sem hann
hafði nú i augnastað, reyndi
Tommy einnig að virða fyrir sér
eigur sinar. Þeirra á meðal var
aðeins ein, að þvi er hann taldi,
sem hafði verulega hættu i för
með sér, en það var lykla-
kippan, sem meðal annars gekk
að ibúðinni i rue de la Tourelle,
heimilisfanginu á nafnskirteini
hans. Aðeins tvær manneskjur
vissu um not hans af þessari
ibúð, Brossolette, sem var i
fangelsi, og Nicole, sem myndi
forðast staðinn eins og heitan
eldinn eftir fjarveru Tommys
frá stefnumótinu kiukkan sex.
Hann yrði að komast hjá að
svara spurningum varðandi
lyklana til klukkan sex, eneftir
það gæti hann, ef viðskiptin við
kvalara hans yrðu of óbærileg,
sagt þeim frá lyklinum, sem
gengi að ibúðinni i rue de la
Tourelle. Þjóðverjarnir myndu
þá skunda þangað, engan finna
en útbúa þar gildru, sem tæki
tvo eða þrjá af mönnum þeirra
úr umferð i nokkra daga. Um
lyklana að hinum ibúðunum
yrði hann að halda áfram að
ljúga þindarlaust. ef eigendur
þeirra áttu ekki að lenda i
alvarlegum vandræðum. Hann
var enn að velta þessu fyrir sér,
þegar Rudi kom æðandi inn i
herbergið, þrútinn af reiði.
Eins og Rudi hafði lofað fékk
Yeo-Thomas ósannsöglina ær-
lega borgara, hann var barinn
og sleginn i gólfið, dreginn upp
og barinn niður aftur. Hann
verkjaði alls staðar, það dunaði
i höfði hans.honum fannst allar
tennurnar lausar i munni sér,
nefið var klesst, og varirnar
sprungnar, jakkinn og skyrtan
gegnvot af blóði. Loksins var
hann tindur upp af gólfinu i sið-
asta sinn og honum fleygt i stól-
inn, Rudi tók sér sæti við skrif-
borð sitt.
— Þú hefur eytt fyrir mér
timanum, salaud.
— Ég sagði þér að þú mundir
verða of seinn. Hún hefur ekki
getað beðið. Það er ekki mér að
kenna.
— Lygari. Hvar er vopnunum
hent niður?
— Ég veit það ekki.
— Við skulum sjá til. Rudi gaf
vörðunum tveimur merki og
þeir gripu um handleggi
Tommys og kipptu honum á
fætur. Hann var leiddur út úr
herberginu, upp stiga og eftir
mjóum gangi með litlum, kring-
lóttum gluggum, sem litu út eins
og kýraugu i skipi, hann gat sér
þess til að nú væri verið að fara
með sig i pyndingarherbergi.
Við enda gangsins komu þeir
inn i baðherbergi. Þar inni var
iskuldi innum opinn glugga og
baöker hálft af vatni. Tommy
var færður úr buxunum og
látinn setjast á baðkersröndina,
skjálfandi i dragsúgnum.
— Hvar er vopnunum hent
niður? spurði Rudi hann.
— Ég veit það ékki.
— Svo þú ætiar að vera meo
þrjósku? Rudi rak hnefann i
andlit Tommys svo hann steypt-
ist aftur yfir sig á bólakaf i
vatnið. Hann var með hend-
Yeo-Thomas
urnar fjötraðar fyrir aftan bak
og bjargarlaus með öllu. Það
greip hann ofboð og hann reyndi
aö sparka frá sér, en gripiö var
um fætur hans og þeim haldið
blýföstum. Augu hans voru opin
og hann gat séð andlitin yfir sér
afskræmd af vatninu, sem á
milli bar. Munnur hans opnaðist
og hann saup mikið vatn.
Honum fannst sem lungun væru
að springa. Hann gerði aðra
tilraun til að sparka sér upp úr
baðkerinu, en skrúfutakið um
fætur hans lét ekki undan. Hann
saup meira á og það dró úr
honum mátt, meðvitundin var
aö fjara út, hann var að drukkna
og hann vissi það.
Þegar hann kom til sjálfs sin
aftur fann hann skerandi sárs-
auka fyrir brjóstinu. Hann hafði
verið dreginn uppúr vatninu,
þegar hann var i þann veginn að
drukknað og lifgaður 'vibV Nú
honum lyft á fætur.
— Hvar er vopnunum hent
niður?
— Ég ...veit ...ekki...
Vatnið luktist um hann aftur.
Aftur og aftur var honum hálf-
drekkt, hann lifgaður við á ný,
siðast með þvi að sparkað var i
hann með stigvéli þar sem hann
lá á baðherbergisgólfinu og
sársaukinn einn gaf honum i
skyn,að hann væri ennþá lifandi.
Þegar hann hafði jafnað sig
örlitið, eftir þetta siðasta högg,
var hann dreginn, enn nakinn
og rennandi votur, eftir göngum
og stigum, unz aftur var komið i
skrifstofu Rudis. Þar var hann
færður i buxurnar og hand-
járnin leyst, en sett á hann strax
og hann var kominn i skyrtuna
og jakkann. Rudi var aftur
seztur viö borðið andspænis
honum.
— Hvar er vopnunum hent
niður?
Laugardagur 24. júní 1972.