Alþýðublaðið - 23.08.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið

fi/BÐ //? Skor fífí. Nfífj L / Ffísr n£/-T> /AW 2 ams

S VflLuk £K/</

f Rl$T/
REim w 5ÓÍS/V SPmHL '/ SP/LU/n
□ HftLL/ fíf/Dl* i- V TÞ
Pu/np fíN _ /<ppp £LUR
1, BRfíK
wrt ■ýtUF , /NO rm.fi t*íyrA
r- tqnn HL*/n/n -o
fugl PR
RfíND /R
< tn ' t 'h t-
Xfn ^ M' m< Os^ ‘
'i)^^o'5 -\'nrr,A)in^ »
XjC'nii'CS
' /Cl ^l i} Cr* ;6 X)
Þykir sérlega lagin að fást við
börn og...” En þarna hætti hann
skyndilega og Lindsay kenndi
einhvers tómleika. Hver var þessi
maður? Hvar hafði hann fengið
þessar upplýsingar? Og það sem
var mest um vert, hvers vegna
hafði hann hætt upptalningunni
einmitt þarna? Hvað vissi hann
fleira, og hvi horfði hann þannig á
hana?
,,Það vantar eitt mikilsvert at-
riði. Mér var ekki sagt, að þú
værir kona. Mér skildist, að
aðeins einn kvenlæknir ynni hér,
svæfingalæknirinn.”
Lindsay snerist strax til
varnar. Þá var eins og hann vildi
koma af stað deilum með þvi að
tala um kvenfólk i þessu sam-
bandi
,,Skiptir það nokkru máli? Er
nokkuð, sem bendir til þess, að
konur geti ekki verið eins góðir
læknar og karlar? Ert þú einn
þeirra, sem óttast samkeppni
kvenna?” Lindsay steig eitt skref
fram, en iðraðist þess strax, þvi
að henni varð óglatt og sá allt sem
i rauðri móðu. Henni heyrðist
hann svara ásökunum hennar úr
mikilli fjarlægð.
,,Ég held, að það sé mjög erfitt
að vera bæði kona og skurðlækn-
ir. Viðhorfin eru svo gerólik. Sú
persóna hlýtur að vera mjög sér-
stæð, sem gæti takizt vel upp á
báðum sviðum. Aðalatriðið er, að
hún finni hvort hún er kona eða
læknir.”
Það varð löng þögn, er hann
hafði lokið máli sinu. Lindsay leit
undan, meðan hún hugsaði um
svar hans. Hún fann enn til i höfð-
inu. Hún óskaði að hann færi. Hún
átti sér engrar undankomu auðið,
er hann gekk skyndilega að hlið
hennar og gat horft beint i andlit
hennar.
,,Biddu hérna. Stallu alveg
kyrr. Ég ætla að finna þetta
fjandans snyrtiherbergi sjálfur
og siðan kem ég aftur og reyni að
lækna þig af höfuðverknum.”
Hann gætti ekki að, hvort hún
hlýðnaðist honum. 1 gegnum
skothriðina i höföinu heyrði hún
hurðarskell. Hún vissi ekki, hve
lengi hún þurfti að biða.
„Nú skulum við sjá, hvað er
hægt að gera. Vertu alveg róleg
og láttu mig um þetta.”
Hann lagði hönd sina mjúklega
á öxl hennar, sneri henni i hálf-
hring og leiddi hana inn i setustof-
una. Lindsay hafði ekki munað
eftir skýrslunni, fyrr en hann tók
hana úr hendi hennar. Annars
hugar sá hún, að hann slétti úr
efstu blöðunum, vafði þeim
saman og stakk þeim i jakkavasa
sinn. Þvi næst sneri hann sér að
henni og fór að losa um tölurnar á
sloppnum hennar æfðum fingr-
um. Lindsay snerist til varnar, en
hann tók ekkert mark á þvi, held-
ur lagði sloppinn frá sér og lét
hana setjast i stól. Henni fannst
hún heyra hann hlæja.
Hún skildi strax, hvers vegna
hann hló. Blúndum settur undir-
kjóllinn var svo finlegur i saman-
burði við stifaðan sloppinn og
virtist undirstrika það, sem hann
hafði áður sagt um konur og
lækna. En þótt einkennilegt mætti
virðast, fyrtist hún ekki við hlátur
hans, heldur brosti lika.
„Láttu höfuðið siga fram,”
Hann stóð fyrir aftan stólinn, og
hún fann hönd hans þrýsta á háls
sinn. Er hún varð við ósk hans,
hóf hann að nudda hálsvöðvana
með fingurgómunum svo fast, að
hún beit saman tönnum af sárs-
auka. Hún lokaði augunum, svo
að hún tárfelldi ekki og reyndi að
vera alveg róleg. Hún vissi ofur-
vel, að hans verk yrði þvi
erfiðara, sem hún var stifari.
Smám saman dró úr verknum,
og hann hóf að nudda stærra
svæði. Lindsay fann til léttis.
Hann hélt áfram að nudda hana
með háttbundnum strokum, sem
róuðu hana.
„Sveigðu nú höfuðið aftur og
lokaöu augunum.”
Lindsay var fegin að skipta um
stöðu, og hún tók eftir, að hönd
hans var viðbúin, ef höfuð hennar
skylli á stólbakinu. Hann leyfði
henni að koma sér þægilega fyrir,
áður en hann hófst handa. Og nú
nuddaði hann enni hennar. Jafn-
vel vangar hennar fengu með-
ferð.
Loksins var hann ánægður og
gekk fram og gnæfði yfir hana.
„Kemur þetta oft fyrir?”
„Nei.”
„Hefur þú verið undir miklu
álagi siðustu dagana?”
Hún haföi næstum svarað
honum neitandi, en vissi, að það
var ekki sanngjarnt. Hann var
aðeins að sinna störfum sinum
sem læknir, og minnsti þakklætis-
votturinn, sem hún gat sýnt
LÆKHIR
honum, var að segja honum sann-
leikann.
„Já, þvi miður sló ég alltaf á
frest að gera nokkuð við þvi. Ég
hef aðeins við sjálfa mig að
sakast.”
„Hvað er að tarna — iðrandi
kona? Æstu þig ekki upp. Þú ert
uppstökk eins og primadonna.
Segðu mér bara, hver er trún-
aðarlæknir hér og hvort nokkur er
i lyfjageymslunni núna.” Hann
bætti við, er hún hikaði: „Ég get
alveg eins sagt þér, að ég þarf að
gera margt i kvöld, og timinn
flýgur frá mér.”
Lindsay roðnaði. Mikillar
óþolinmæði gætti i rödd hans, og
hann var kuldalegur á svip.
Meðan hún gaf honum umbeðnar
upplýsingar, varaðist hún að
segja, að hún gæti annazt sig
sjálf. Eitthvað var i fari hans,
sem varaði hana við að reyna um
of á þolinmæði hans. Hún and-
varpaði feginsamlega, þegar
hann var farinn eftir að hafa gefið
henni fyrirmæli um að aðhafast
ekkert, fyrr en hann kæmi aftur.
Þótt Lindsay fyndi til nokkurr-
ar niðurlægingar að þurfa að
halda þarna kyrru fyrir, var ekki
laust við að hún fyndi enn til
höfuðverkjar og ógleði, og einnig
hafði undarlegur drungi læst sig
um allan likama hennar. Þess
vegna gafst hún upp, hallaöi sér
aftur og lokaði augunum.
„Drekktu þetta.” Hún vissi
ekki, að hann var kominn, fyrr en
glas nam við varir hennar, bg
hönd hans studdi við hnakka
hennar. Hann hafði komið svo
hljóðlega, að aftur datt henni
Indiáni i hug. Henni fannst sem
hún væri að fá móðursýkiskast og
flýtti sér að súpa á glasinu.
„Við skulum biða í tiu minútur,
þangað til þetta fer að virka, og
þá skulum við fara.” Ekkert
annað. Engin skýring á þvi,
hvernig hann, sem starfaði ekki
við sjúkrahúsið, hafði komizt yfir
lyf. Aðeins fingur hans á úlnlið
hennar og augun á úrinu.
Meðan þau biðu, fann Lindsay
æ minna til návistar hans sem
manns, sem ókunnugs manns,
sem hafði svo skyndilega barið að
dyrum hennar. Hins vegar mat
hún það við hann, að hann gerði
allt, sem i hans valdi stóð, til að
%
I
-I
í
1
1
%
i
I
§
I
•i I
%
I
a
Ȓ
r
H
viroist ávallt svo miklu grimm-
ari en áður á annan jóladag.
Og ennþá grimmilegri varð
heimurinn um áramótin þegar
sjúkradeildin var flutt frá
Gleina til Rehmsdorf, inn i
sjálfar fangabúðirnar. t sjúkra-
skýlinu þar, sem gert var handa
150 manns urðu nú að hirast 600.
Læknarnir höfðu nú ekkert af-
drep handa sjlfum sér en urðu
að liggja hjá hinum sjúku.
Sjö þúsund og sex hundruð
fangar fóru i gegnum Rehms-
dorf á meðan Yeo-Thomas var
þar og slikt var ásigkomulag
þeirra, aö tala þeirra sem höfðu
i sér löngun til að taka þátt i
ráðagerðum um flótta fór aldrei
yfir 40. Þar af voru 10 Frakkar
sex Hollendingar og tuttugu og
fjórir Gyðingar.
Eftir þvi sem leið á vorið varð
Rehmsdorf staður sem æ æski-
legra varð að flýja, þvi SS sad-
istar og KAPO-kúgarar voru nú
ekki einu mennirnir, sem þeir
þurftu að óttast: frelsandi vinir
komu nú æðandi gegnum loftið
og hentu niður sprengjum af ná-
kvæmni sem hlaut lof allra
fréttamanna samtimans.
næturárás á Brabag verksmiðj-
una tókst með ágætum — 80% af
verksmiðjunni voru eyðilögð án
þess að fangana sakaði enda
þótt sjúklingarnir i sjúkraskýl-
inu leituðu verndar læknanna,
æpandi af hræðslu. En tvær
árásir aö degi til i marz á sömu
verksmiðju voru ekki eins hnit-
miðaðar. 1 annarri þeirra féll
500 punda sprengja á kofa beint
á móti sjúkraskýlinu, enda þótt
sex kilómetrar væru á milli
verksmiðjunnar og sjúkradeild-
arinnar, og jafnaði hann alger-
lega við jörðu. Hálfsturlaðir af
skelfingu dembdu sjúklingarnir
sér yfir læknana og sjúkra-
liðana, sem urðu að beita þá
hörðu til að geta farið og hugað
að sundruðum kofanum.
Fleiri sprengjur lentu á búð-
unum á meðan „Monsieur
Maurice” og „Monsieur Jean”
hófu náðarstörf sin i rústunum,
þar sem brak me blóð- og
heilaslettum, búklausir útlimir
og útlimalausir búkar lágu e .
og hráviði um allt.
Einn kost höfðu þó i ar
sprengjuárásir: fanga*nir
fengu leyfi til að grafa skurði ti.
að skýla sér i og Yeo "homas og
Dulac sáu um aö þeir yrðu
grafnirá hentugum stóðum, þar
sem þeir gátu með hinu fátæk-
lega vopnasafni sinu reynt að
verjast ef veröirnir fengju skip-
unjna sem von var á um að út-
rýma þeim.
Þvi nú hafði ný skelfing gripið
um sig meðal fanganna. Þar
sem herir Bandamanna nálg-
uöust óðfluga yfirgáfu Þjóö-
verjar fangabúðir sinar og
drápu alla fangana — sumir
voru lokaðir inni i kofum sinum
sem siðan var kveikt i, og aörir
voru murkaðir niður á göngu
eftir vegunum. Engin ástæða
var til að ætla, að Remsdorf,
sem i raun var ætlað til útrým-
ingar Gyöingum, hlyti ekki
sömu örlög. Kvalararnir voru
að girða fyrir það að nokkurt
fórnarlamba þeirra yrði eftir á
lifi til frásagnar um þá grimmd,
sem þau höfðu veriö beitt.
Sálarþrek fanganna fjaraöi
smamsaman út eftir þvi sem
fleiri kviksögur bárust. Matur-
inn fór sifellt minnkandi og
fangarnir tóku að berjast sin á
milli um matarskammtinn.
Jafnvel fangar sem voru svo
máttfarnir að þeir gátu ekki
risið upp úr rúmfletunum,
reyndu að kreista brauöbitann
úr höndum þeirra, sem voru enn
verr á sig komnir. Og Tommy
átti meira að segja fullti i fangi
með að halda uppi aga á meðal
þessara tærðu beinagrinda.
Ötti þeirra átti við rök aö
styðjast, en skurðirnir komu
þeim aö engu gagni. Hinn 13.
april kom skipun um að yfirgefa
fangabúðirnar. Morðin skyldu
að visu framin, en ekki þarna á
Yeo-Thomas
staðnum. Þessi vitneskja vakti
von hjá Tommy og þegar hann
hafði tekið saman kveikjarann
sinn, pipu Hubbles og vasataflið
fór hann að finna Dulac.
— Ég ætla að skipuleggja
flóttatilraun á meðan á flutn-
ingnum stendur, sagði hann. —
En þú þarft ekki að hlýðnast
skipunum minum frekar en þú
sjálfur vilt. Ég skal segja þér að
ég er ekki franskur liðsforingi i
raun réttri. Ég er Englending-
ur. Ég vil að hinir fái lika að vita
þetta. Pierre Kaan getur sagt
ykkur hver og hvað ég er.
En nú var Duiac farinn að
þekkja Tommy fyrir þann sem
hann var. — Mér er sama hver
eða hvað þú ert, sagði hann, ég
fer eftir þvi sem þú segir. Og ég
veit aö hinir gera það lika.
16. kafli. ^
Undanhaldið varð aégilegt. ý,
Hlaða varð jafnvel fársjúkum
og deyjandi föngum á lestarnar
til að enginn yrði eftir og gæti -S;
sagt frá. Þeir sem voru nógu 'i\
sterkir til aö ganga urðu að bera M
hina sem rúmfastir voru og $5
læknar og sjúkraliðar hjálpuðu K
til. Hundruð dauðvona manna íf
með graftarvilsu vellandi úr
kaunum og sárum voru reknir
inn i opna flutningabila. Þeim $
var ekki leyft að taka með sér »
ábreiður sinar og voru i skyrt- ;Í
unni einni fata. Nafnakall var ^
einnig viðhaft og þeir fáu sem
gerðu tilraun til að fela sig i
búðunum voru eltir uppi og
drepnir af vörðunum. Kenn
stormsveitarforingi ætlaði ekki
að eiga neitt á hættu — i hverj-
um vagni voru þrir vopnaðir
verðir og á undan og eftir fanga-
lestinni óku yfirbyggðir vagnar
fullir af vörðum. A meðan beðið
var eftir að lagt vrði af stað
komu nokkrar Iflugvélar og
hófu vélbyssuskothrið á lestina,

11
Miðvikudagur 23. ágúst 1972